गाईजात्रा विशेष : ‘बालुवाटार नै ससुरालीलाई जिम्मा लगाएको छु, भिनाजु बिग्रियोस भन्ने त कसले चाहन्छ र ?’

गाईजात्रा विशेष : ‘बालुवाटार नै ससुरालीलाई जिम्मा लगाएको छु, भिनाजु बिग्रियोस भन्ने त कसले चाहन्छ र ?’

A+ A A-

संसद भवन नयाँबानेश्वर । सांसदहरू भित्र शून्य समयमा बोलिरहेका छन् । आरोप प्रत्यारोप सामान्य नै भयो । यत्तिकैमा प्रधानमन्त्री शेरबहादुर देउवा बाहिर निस्किए । कार्गेट गाडी नचडी लुखुर लुखुर हिँड्छन् । उनको साथमा नेपाली सेनाको पीएसो मात्र छन् । अरु सुरक्षाकर्मीले सोचे नजिकै रहेको क्यान्टिन हिँडेका होलान् । प्रधानमन्त्री त सोझै गेटतिर लागे । अब पर्‍यो फसाद । गाडी के स्टार्ट भएको थियो, ‘त्यो पर्दैन’ भन्ने संकेत गरे । नजिकै गएर भानु देउवाले सोधेपछि थाहा भयो गाडी एकछिन यहीँ रोेकी राख्नु रे ।

संसद भवनअगाडि रहेको रमेश खाजाघरमा देउवा छिरे । त्यहाँ देउवाको प्रतिक्षामा रहेछन्, डा. बाबुराम भट्टराई, पुष्पकमल दहाल ‘प्रचण्ड’ र माधव नेपाल । ट्वाइलेट छिरेका रहेछन् केपी ओली । ७ र ८ नंको टेबल जोडेर पाँच जना एक साथ बसे । र खाजा अर्डर गर्न थाले । भुटन चिउरा देउवाले रोजे । भेज बोइल केपी ओलीले । सुप र पाउरोटी मागे माधव नेपालले । मःमका पारखी रहेछन् बाबुराम भट्टराई । चिकेन लेग पिस मागे प्रचण्डले । र, ड्रिङ्समा प्राय: सबैले फ्रेस लेमन सोडा । माधव नेपाले जिस्काए, ‘हिजो को ह्याङ बाँकी छ की के हो ?’ सबै गलल हाँसे ।

ओलीतिर फर्किएर देउवाले सोधे, ‘के-के गर्दै हुनुहुन्छ, ढुक्कसँग सुत्नुभएको त छ नी !’ ओली पनि के कम । देउवाको बोली टुङ्गिन नपाउँदै बोले, ‘मलाई आनन्द छ, ढुक्क छु यस्तै हो दुध कहाँ पोखियो भागमा ।’ देउवाले प्रचण्डतिर हेर्दै भने, ‘देख्नु भयो मित्रता भनेको कस्तो हुनुपर्छ ।’ चतुर खेलाडी न परे प्रचण्ड, ‘जसरी एउटा युवा मास्टर डिग्री हासिल नगरेसम्म परिपक्क हुन्न भनिन्छ नि, हो मेरो पनि संसदीय राजनीतिको स्नातक सेसन चल्दै छ ।’ अबको तीन वर्षमा मास्टर डिग्री हासिल गरेपछि परिपक्क हुने उनले बताए । उनको संकेत थियो २०६३ बाट अहिलेसम्म १५ वर्ष भयो । १२ पास गरेपछि ४ वर्ष स्नातक गर्न त लागिहाल्छ नी भन्ने तर्फ हो ।

माधव नेपाल अलि कडा तरिकाले प्रस्तुत भए, ‘देउवा जीको आलिशान बंगाला र ओलीजीको एक ठाउँमा दुई-दुई घर कसरी भयो भनेर कसैले प्रश्न उठाएको छ ?’

बाबुराम भट्टराइ बोले, ‘यस्तै ठट्टा गरेर बस्नुहोस्, जनताको माया छैन तपाइँहरूलाई ?’ देउवा झोक्किए,‘सधैँ जनता जनता, के हाम्रो आफ्नो पर्सनल लाइफ हुँदैन ? हामी बन्नु पर्दैन भोको पेटमा कस्ले के गरेको छ ?’ चर्का चर्की होला जस्तै भयो । वरपर बसेकाहरूको पनि कान ठाडोठाडो भयो । देउवाले चुरोट सल्काए । ‘शान्त शान्त’ माधव नेपाल बोले, ‘जनताको लागि त काम गर्ने नै हो तर हामी पनि उभिन सक्ने त हुनु पर्‍यो नी !’ पहिला खाने कुरा खाने अनि गफ गर्ने उनको प्रस्ताव भूँइमा झर्न नपाउँदै ओलीले भने, ‘आज आफ्ना कुरा गरौँ ।’ हो मा हो मिलाए प्रचण्ड र देउवाले । बाबुरामले पनि ठिकै छ भने । र गफ सुरु भयो आफ्नो जीवनमा के के प्रगति गरियो । अब के बाँकी छ भन्नेतिर ।

ओली बोल्न सुरु गरे । काठमाडौं आएको मानिसको पहिलो इच्छा हुन्छ, सानो जागिर पाउँ । त्यही जागिरबाट दुईचार रुपयाँ जोगाएर मोटरसाइकल किनौँ । विस्तारै घडेरी, घर गाडी यस्तै यस्तै । राम्रो स्कुलमा छोरा छोरी पढाऔँ । बेला बेलामा घुम्न जान सकौँ । तारे होटलमा टेक्न सकौँ । यही होइन र ? प्रचण्डले थपे, ‘हातमा राम्रो घडी र साथमा गतिलो मोबाइल पनि होस् भन्ने चाहान्छ मान्छेले ।’ ‘घरका सदस्यपिच्छे मोबाइल त अहिलेको आवश्यकता नै भइसक्यो,’ बाबुरामले भने, ‘घर, गाडी, मोबाइल, राम्रो रहनसहन त तपाइँहरू सबैसँग छ । के कम छ र ?’ ओलीले जिस्काए, ‘ए तपाइसँग केही छैन ?’ बीचैमा रोकेर देउवाले भने, ‘हेर्नुहोस् बाबुराम जी, म पञ्चायतविरुद्द जेल बसे मेरो पेशा भनेकै राजनीति मात्र हो सबैलाई थाहा छ जति पटक मन्त्री प्रधानमन्त्री भए पनि तलबले मेरो जीवन चल्दैन । यत्रो घर बनाउने, गाडी किन्ने कसरी गर्न सक्थेँ ? यो कुरा जनतालाई पनि थाहा छ खै केही फरक परेको छैन, तपाइँ भएको चिज किन लुकाउनु हुन्छ आउनुहोस् खुल्ला बजारमा ।’

‘हो हुन त’ बाबुरामले भने, ‘म र प्रचण्ड जीको देखिने घर छैन तपाइँ तीन जनाको स्तर अनुसारको घर छ तर पनि जनताले घर हुने र नहुनेमा केही फरक मानेका छैनन् ।’ पहिला जीवनमा प्रगति गरेको देखिनुपर्छ । माधव नेपालले सविस्तार लगाउन थाले । यत्रो वर्ष के का लागि काम गरेको ? खरदार सुब्बाले त जीवनभर जागिर खाएर रिटार्यड हुदाँ काठमाडौंमा एउटा घर जोड्न सक्छ भने हामीले नसक्ने ? कति दिन मागेर चल्छ ? ‘प्रगति भनेको हात-हात हुनुपर्छ, उधारोको जमाना गयो ।’ माधव नेपाल अलि कडा तरिकाले प्रस्तुत भए, ‘देउवा जीको आलिशान बंगाला र ओलीजीको एक ठाउँमा दुई-दुई घर कसरी भयो भनेर कसैले प्रश्न उठाएको छ ?’

‘बिल गेट्सको भन्दा के कमी छ र हाम्रो जीवनमा’ उत्साहित भएर प्रचण्ड बोल्न थाले, ‘समाजवाद वा साम्यवाद जुन वादकाहरू भए पनि हाम्रो बसाइ हेर्नुहोस् । हाम्रा वरपर भएका नोकर चाकर हेर्नुहोस् । लवाइ खवाइ हेर्नुहोस्, अब के गर्न बाँकी छ र ?’

‘साथीहरू मिलेर प्रगति गरौँ,’ देउवाले भने, ‘कम्तीमा ओलीजी र मबाट केही त सिक्नुस् यार, मैले के गर्न पर्छ भन्नुहोस् साथीहरूको पनि राम्रो घर, गाडी, रहनसहन होस् न कस्को साथीभन्दा पनि छाती ढक्क फुलोस् न ।’ देउवाको कुरा सकिन नपाउँदै माधव नेपाल बिचैमा बोले, ‘प्रचण्ड जी, बाबुराम जी तपाइँहरू पनि हाम्रो यो घर हो भन्नुहोस्, किन जनतालाई अन्यौलमा राख्नुहुन्छ, प्रचण्ड जीले भने पनि नभने पनि खुमलटारको घर उहाँको नै हो, लाजिम्पाटको त झनै हो ।’ लामो सास फेर्दै बाबुराम बोले, ‘हो प्रचण्ड जीले मेरो घर हो भन्दिए मलाई पनि सजिलो हुने थियो, कति दिनको यो लुकामारी गर्ने वाक्कै लागेको छ मलाई पनि ।’

‘बिल गेट्सको भन्दा के कमी छ र हाम्रो जीवनमा’ उत्साहित भएर प्रचण्ड बोल्न थाले, ‘समाजवाद वा साम्यवाद जुन वादकाहरू भए पनि हाम्रो बसाइ हेर्नुहोस् । हाम्रा वरपर भएका नोकर चाकर हेर्नुहोस् । लवाइ खवाइ हेर्नुहोस्, अब के गर्न बाँकी छ र ?’ प्रचण्डको कुरा सुनेर ओली मुसुक्क हाँसे, ‘मलाई प्रचण्ड जी यसै मन पर्ने होइन नि, मनमा कुरा नलुकाइ भन्न सक्ने उहाँको क्षमता मान्नै पर्छ ।’ ओलीले भने, ‘देउवा जी २०४८ देखि, म र माधव जी २०५१ देखि कमाउने लाइनमा छौँ, २०६३ देखि घोषित लाइनमा आउनु भएको प्रचण्ड जी र बाबुराम जीले कति कमाउनु भएछ त्यो पनि भन्दिनु भए यसो साथी भाइसँग ऋण सापटी गर्न पाइएला नि !’

‘देउवा जी र ओली जीको देखिएको घर गाडी शेयर र यसो व्यापारीसँगको उठबसलाई मात्र आधार मान्ने हो भने त्यो भन्दा बढी मसँग नै छ,’ प्रचण्डले भने, ‘ओली जीले प्रचण्डको प्रगति हुदाँ पछि मलाई नि फाइदा हुन्छ भन्ने बुझिदिएको भए त्यो अड्केको पैसा निकाल्न सहयोग गर्नु पर्ने, मलतब नै गर्नुभएन ।’ देउवातिर हेर्दै ओलीले भने, ‘देउवा जी सुन्नुहोस् त, प्रचण्ड जीले मेरो रकम अड्कियो झिक्न सहयोग गर्नुहोस् भन्दा मैले किन सहयोग गर्दैनथे र ? उहाँले अरु कसैको के के भन्नु भयो त्यसैले मैले पनि बढी चासो दिइनँ । अरु व्यापारीलाई सहयोग गर्दा फुर्सद नै भएन । मेरो तपाइँसँग आग्रह छ, कृपया त्यो फुकाइ दिनुहोस् । साथीभाइसँग भयो भने बेला मौकामा काम लाग्छ ।’

‘हामी जो जहाँ भए पनि साथीभाइलाई सहयोग गर्नुपर्छ,’ बाबुरामले भने, ‘म बाहिर जति छुचो तरिकाले प्रस्तुत भए पनि के कसरी सहयोग गरेँ भन्ने ओली जीले प्रष्ट बुझ्नु भएकै छ ।’ मुन्टो हल्लाउँदै ओलीले खुसी व्यक्त गरे । ‘सम्पत्ती त हामीले चाहिने जति कमाएकै छौँ कतिले देखाउँछन् कतिले लुकाउछन त्यो मानवीय शैली हो,’ देउवाले भने,‘ हैन भने यो स्तरको जीवनस्तर कसरी सम्भव छ ? घर, गाडी, व्यापार शेयर, बेलाबेलामा नजिककालाई बाँड्नु पर्ने पैसाको हिसाबकिताब गर्ने हो भने त हामीभन्दा घनी को होला नेपालमा ?’ देउवाको यो कुरा सुनिरहेका ओली झोक्किए, ‘झलनाथ जीका मान्छेलाई कमजोर पार्न महेश बस्नेत जस्ता पात्रहरूलाई धेरै नपुल पुलाऔँ है भनेको थिएँ माधवजीले मान्नु भएन, जे जसरी भए पनि झलनाथ जीको मान्छेलाई हराउनु पर्छ भन्नु भयो आज ‘महेश प्रवृत्ति’ हावी भएर थेग्न नै गाह्रो भयो ।’ यस्तो प्रवृत्ति तलतलसम्म स्थापित भएकोमा ओली चिन्तित रहेछन् । ४० महिना प्रधानमन्त्री हुनुभयो मैले के पाएँ भन्छन् रे । कतिलाई चित्त बुझाउन सक्नु ? ‘अनावश्यक गुट नबनाउनुहोस भनेकै थिएँ त पैसा आउछ भनेर जे पनि गर्नुभयो, आज त्यही प्रवृत्तिले तपाइँलाई खाँदै छ,’ माधव नेपालले भने, ‘बोलाउँदै पैसा बाँड्दै गरेको देखेपछि भोलि पनि माग्छ यो मानवीय गुण नै हो ।’

देउवाको अनुहारमा पनि हाँसो छायो । निधार तनक्क तन्कियो । र भने, ‘मैले त बालुवाटार नै ससुराली तिरकालाई जिम्मा लगाएको छु, भिनाजु बिग्रियोस भन्ने त कसले चाहान्छ र ?’

भयो भयो अब धेरै कुरा नगरुम् । हामीसँग सम्पत्ति छ । कसैले खोसेर लैजाँदैन । त्यसो भएपछि मम भनौँ चुप लागौँ । बरु साथीभाइलाई सहयोग गरौँ । बाबुरामको यो भनाइ सकिन नपाउँदै प्रचण्ड बोले, ‘अब अन्तरङग कुरा गरौँ । परिवारको कुरा गरौँ । सम्बन्धको कुरा गरौँ । माया प्रेमको कुरा गरौँ ।’ जे जस्तो अवस्था आए पनि पारिवारिक अवस्था बलियो बनाउन सक्ने क्षमता पाँचै जना नेताहरूमा छ । यही प्रसंगलाई सबै जनाले उठाए । ‘प्रचण्ड जीको परिवार म्यानेजमेन्टको त म फ्यान नै हुँ,’ बाबुरामले भने, ‘सायद, ओली जी र देउवा जीलाई मात खुवाउन सक्ने केही क्षमताहरूमध्ये प्रचण्ड जीको यो एक महत्वपूर्ण क्षमता हो परिवार म्यानेजमेन्ट ।’ प्रचण्ड पनि के कम उत्साहित पारामा बोल्न थाले, ‘बाबुराम जीले पनि ससुरालीसम्म पुगेर पनि परिवार म्यानेजमेन्ट कसरी गर्नुभयो भन्ने हाम्रा लागि अनुकरणीय नै हो ।’

‘ओली जीलाई जस्तो सबैले मलाई ‘बा’ भन्दैनन्,' माधव नेपालले भने, ‘मैले पनि सकेसम्म यसो परिवारका दाजुभाइलाई नियुक्ती सियुक्ती दिलाएर म्यानेजमेन्ट गरेकै छु ।’ देउवाको अनुहारमा पनि हाँसो छायो । निधार तनक्क तन्कियो । र भने, ‘मैले त बालुवाटार नै ससुराली तिरकालाई जिम्मा लगाएको छु, भिनाजु बिग्रियोस भन्ने त कसले चाहान्छ र ?’ माया प्रेमको कुरा यहाँ आज नगरुम् भन्ने ओलीको प्रस्तावमा सबै सहमत भए । काठमाडौं नजिकको डाँडामा रात बिताउन जाने र त्यहाँ नै माया प्रेमको कुरा गर्ने प्रस्ताव प्रचण्डले राखे । देउवाले पनि यसमा सहमति जनाए । विधिको शासन मान्ने माधव नेपालले यो कुरा नमान्ने कुरै भएन ।

पाँच पाँच रोपनीमा घर बनाउने र त्यसरी बनाउने घर साढे दुई तलाको हुनेमा पाँचै जना सहमत भए । अहिले भएका घर बेच्ने र एकै ठाउँमा घर बनाउने प्रचण्डको प्रस्तावमा देउवाले पहिला सहमति जनाए । बिस्तारै सबै एकमत भए । र यसको जिम्मा शारदा प्रसाद अधिकारी लगायतलाई दिने सहमति भयो । ‘एकै ठाउँमा जग्गा पाइएन भने गोकर्ण रिर्सोट त छ दै छ नी !’ ओलीले विस्वास दिलाए । गाडी पनि प्राडो, एकै कलरको किन्ने सहमति भयो । घरको रङ, मार्बल, टायल, ग्रेनाइट, र्पोकेटिङ जे गरे पनि सल्लाह गरेर एकै खालको बनाएर नेता झगडा मात्र गर्दैनन् मिल्छन् भन्ने सन्देश पनि जनतामा दिने वाचा गरे पाँचै जनाले ।

राजनीतिमा युवाहरूको आकर्षक कम भयो भन्ने चिन्ता रहेछ बाबुराम भट्टराइलाई । उनले यो प्रसंग निकाल्नासाथ देउवाले भने, ‘नेता भएपछि यती कमाउन सकिन्छ, यस्तो सुख सयल लाइफ बन्छ, काम नै नगरी घर गाडी सबै आउँछ । देश विदेश घुम्न, रिर्सोट रिर्सोट गइ खान पाइन्छ भनेर बुझाउनुस् न को आउँदैन ।’ थोरै खाएर धेरै गफ गरेको देखेपछि वेटरले बिल ल्याइदिए । बिल कस्ले तिर्ने भन्ने मुखा मुख भयो । बाहिर हो हल्ला पनि छ । के रहेछ भनेर पाँचै जनाले तल हेरे गाइजात्राकामा निकालिको लाखेनाच रहेछ । त्यो देखनासाथ ‘यस्ता गाइजात्रे’ कुरा कस्ले गर्छ भन्दै ओली बाहिर निस्किए । विस्तारै सबै बाटो लागे ।

गाइजात्राको शुभकामना ।

राजेश शर्माका अरु लेख पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस् ।

प्रकाशित मिति: सोमबार, भदौ ७, २०७८ ०७:१६