कोरोना कहर:...अनि बाँच्नकै लागि यौनकर्मी बनेँ

A+ A A-

कोभिडको महामारी फैलिएसँगै सन्ध्या श्रेष्ठ (नाम परिर्वतन) ले काम गर्ने डान्सबार बन्द भयो ।

सन्ध्याले त्यसपछि अरु काम खोजिन् । तर, पाइनन् । तेस्रो लिङ्गी भएकै कारण काम खोज्न हिँड्दा उनले समाजका विभिन्न व्यक्तिबाट दुर्व्यवहार भोगिन् । अन्ततः सन्ध्या सडकमा आइन् । रोजगार गुमेपछि बाँच्नकै लागि यौनकर्मी बनेको उनले बताइन् । यसैले अहिले उनले दुई छाक टार्दै आएकी छन् ।

लकडाउनमा रोजगार गुम्यो । बचत थिएन । भाडा तिर्ने मात्र होइन, खाने उपाय पनि थिएन । घरबेटीले पनि वचन लाउन थाले । त्यसपछि आफू डिप्रेसनमा गएको उनले बताइन् । उनले 'ड्रग' सेवन गर्न थालिन् । एक दिन त आत्महत्या गर्ने योजना बनाइन् । त्यसपछि भने उनीजस्तै साथीहरूको संस्थाले सन्ध्यालाई राहत दियो । त्यसपछि केही गर्नुपर्छ भन्ने लागेको उनी बताउँछिन् ।

‘डिप्रेसनमा गएँ, ड्रग लिएँ । पछि साथीहरूले सम्झाएपछि बाँच्नुपर्छ भन्ने लाग्यो । काम खोज्दा केही पाइएन । बरु यौनकर्मी बनेर जिन्दगी बिताउँछु भनेर यो पेसा अँगाले,’ उनले भनिन् ।

सन्ध्याले हाटबजारमा कोठा लिएकी छन् । साँझ परेपछि घरबेटीलाई डान्सबारमा काम गर्छु भनेर निस्कने गरेको उनी बताउँछिन् । सडकमा ग्राहक खोज्दा उनी प्रहरीको निशानामा पर्ने गरेकी छिन् । प्रहरीको व्यवहारले पनि आफूहरूलाई मानसिक रूपमा विक्षिप्त बनाउने उनी बताउँछिन् । ‘काम नपाएरै सडकमा आएको हो भन्ने थाहा हुँदाहुँदै पनि प्रहरीले दुर्व्यवहार गर्छ । अनेक उपमाले हेप्छ,’ उनले भनिन् ।

उक्त स्थानमा सन्ध्या श्रेष्ठको समूह बस्छ । समूहमा छ जना छन् । उनीहरू बुटवलका विभिन्न स्थानमा बसेर ग्राहक खोज्छन् । कुरा मिले ५ सयदेखि ५ हजार रुपैयाँसम्म लिने गरेको उनले बताइन् ।

उनका ग्राहक धनाढ्यदेखि सामान्यसम्मका पनि छन् । सन्ध्या भन्छिन्, ‘दुई छाक खान ज्यान दाउमा राखेर यौनकर्म गर्नुपरेको छ । कतिपय ग्राहक त ठीक हुन्छन् । कतिपयले असह्य पीडा दिन्छन् । दुर्व्यवहार गर्छन् ।’

चितवन घर भएकी सन्ध्या २४ वर्षकी भइन् । कक्षा ६ मा पढेकी सन्ध्या घरबाट निकालिइन् । तेस्रो लिङ्गी उनलाई घरमा स्वीकार गरेनन् । उनले घर छाडेको सात वर्ष भयो । त्यसयता उनी घर गएकी छैनन् ।

‘पहिले काम राम्रो थियो । डान्सबारमा नाचेर पेट भर्न पुग्थ्यो । डान्सबार बन्द भएपछि पेट पाल्नकै लागि यौनकर्मी बन्नुपर्‍यो,’ उनले भनिन् । उनले नागरिकता पनि बनाएकी छैनन् । काम खोज्दा नागरिकता अनिवार्य हुनुपर्ने बताउँछन् । आफूसँग नागरिकता नहुँदा पनि काम पाउन ग्राहो भएको सन्ध्या बताउँछिन् ।

तेस्रो लिङ्गी भन्छन्– रोजगार गुम्दा दैनिक छाक टार्नै मुस्किल

तानसेन पाल्पाकी तेस्रो लिङ्गी ३१ वर्षकी अवन्तिका घर्ती मगर कोभिडको महामारी आउनुअघि मेकअप आर्टिस्टको रूपमा काम गर्थिन । आरएन स्टार कम्पनीबाट उनीसहितको टोलीले स्टेज कार्यक्रम गर्ने गर्थ्यो । अवन्तिका आफैँ डान्सर पनि हुन् ।

मेकअप आर्टिस्ट र डान्स गरेबापत मासिक ५० हजार कमाइ हुन्थ्यो उनको । तर, अहिले सबै स्टेज कार्यक्रम बन्द भएपछि अवन्तिका पनि बेरोजगार भइन् । अहिले उनको आम्दानी शून्य छ । ११ वर्षदेखि बुटवलमा बस्दै आएकी अवन्तिकाले बिहे पनि गरेकी छिन् । दुवै पक्षले सहर्ष स्वीकार गरेकाले घरपरिबारबाट केही सहयोग पनि मिलेको छ ।

उनले सिलाइकटाइ तालिमसमेत लिएकी छिन् । ‘तालिम त लिएँ । तालिम सकिएपछि मेसिन पनि दिइयो । तर, एड्भान्स तालिम नपाउँदा मेसिन त्यसै थन्किएर बसेको छ । एड्भान्स तालिम दिनुपर्‍यो,’ उनले भनिन् ।

रुपन्देहीको देवदहकी हसिना क्षेत्री डान्सर हुन् । मेकअप आर्टिस्टसमेत रहेकी उनको पनि कोभिडका कारण रोजगार गुम्यो । अहिले केही रोजगार छैन । घरपरिवारले स्वीकार गरेका कारण हसिनालाई केही सहज भए पनि रोजगार गुमाउँदा अप्ठयारो भएको बताउँछिन् ।

नवलपरासीको बर्दघाटकी रुचिका पनि डान्सर हुन् । उनी बेन्ड बाजामा नाचेर दैनिक गुजारा चलाउँथिन् । तर कोभिडले ठप्प छ । जसका कारण दैनिक गुजारा चलाउन अप्ठयारो भएको उनी बताउँछन् । एसएलसी पास समेत गरेकी उनी २४ वर्षकी भइन् । तेस्रो लिङ्गी भएकै कारण कसैले पनि रोजगारी नदिएको उनको अनुभव छ ।

सुनवल परासीकी अस्मिता राना बधाई समारोहमा जान्थिन् । कहीँ कतै खुसियाली भएको अवस्थामा उनको टोलीलाई खबर आउँथ्यो । बधाई समारोहमा गएपछि प्राप्त हुने पारिश्रमिकले दैनिकी चल्थ्यो । तर अहिले यो ठप्प छ । अस्मितालाई पनि अहिले कोभिडले दैनिक छाक टार्नै मुस्किल भएको छ ।

प्रकाशित मिति: बिहीबार, साउन २१, २०७८ १२:३४