ए केटी, पहिला सुन मेरा कुरा

A+ A A-

लाग्थ्यो, टिकटकका भिडियोहरूमा देखिने जस्तैगरी आफ्ना दुई हातहरूले ट्रे समाएर निहुरिँदै, लजाउँदै मलाई र मसँग केटी हेर्न भनेर गएका मेरा आफन्तहरूलाई जुसका गिलासहरू सर्भ गर्न आउँछे होली कोही, कुनैदिन । त्यतिबेला मेरो मनभित्र पनि 'दो अन्जाने अजनबी चले बाँधने बन्धन' भन्ने गीत पार्श्वध्वनीमा बज्छ होला । यस्तो पनि लाग्थ्यो, मेरा आफन्तहरूले झैं टकटकी लगाएर हेर्न नसके पनि चोरीचोरी नै सही, म उनका पैतालाहरूको चाल र हिँडाइ, कम्मरको लचकता, अनि शिरदेखि पाउसम्मैको बनोट पनि नियाल्नेछु होला ।

तिमीलाई पनि त लाग्दो हो, फुपू, सानिमा अनि वल्लोघर, पल्लोघर सबैतिर विज्ञापन गराएको केहीपछि कोही आउनेछ दलबलसहित आफ्नो घरमा । झ्यालमा भाउजुहरूका कुममा मुन्टो अड्याएर हेर्नेछु घरभित्र आइरहेको टोलीलाई । र सबभन्दा चिटिक्क परेको, भलादमी लुगा लगाएको, शब्दहरू कतै फुत्त खस्लान् भनेर हाँस्न पनि डराएको, बरु कन्जुसी गरीगरी मुसुक्क मात्र मुस्कुराएर बडो जतनले आफूलाई अन्तर्मुखी राखेको केटोलाई हेर्नेछु ।

आमाको आदेशपछि भाउजुले सिंगारीदिएको रूप, दिदीबहिनीले लगाइदिएका पहिरन र बुबाहरूले थोपरिदिएको लज्जासँगै हातमा ट्रे लिएर जुस पिलाउन बैठकमा झुल्किने छु । त्यतिबेला एउटा नमीठो सन्नाटाले सताउनेछ आफूलाई । लर्बरिएका पाइला, थर्थराएका हात र त्यसैको लयमा छछल्किएको जुसको गिलासले नर्भसाएकी आफूलाई भेट्ने छौ । सास मानौँ, एटीएम मेसिनमा अड्किएको कार्ड झैं अड्किनेछ एकछिन । त्यसपछि नानाभाँती कुराहरूको हल्लामा एकछिन अघिको सन्नाटा आफूभित्र पाउने छौ ।

केही बुज्रुकहरूको निगाहमा केही मिनेटको समयमा तिमीले उसलाई बुझ्नुपर्नेछ । उसले दिएका केही मिनेटहरूमा तिमीले आफ्नो जिन्दगीको मोड तय गर्नु पर्नेछ । उसले तिमीलाई कुनै जागिरको अन्तर्वार्तामा झैं पढाइ सोध्नेछ, कलेज सोध्नेछ, पढेका विषयहरू सोध्नेछ । तिम्रो ब्याकपेपरबारे सोध्नेछ । तिम्रो अनुहारको आभामा लट्ठियो भने उसले ब्याकपेपर त कटिहाल्ला नि भन्नेछ । तिम्रो अनुहार मन परेन भने उसले पढाइ पुगेन भन्नेछ ।

तिम्रा सपनाहरूका बारेमा उसलाई कुनै चासो रहने छैन । उसका हजुरबाको दम र आमाको बाथरोगको बारेमा बरु तिम्रा धारणाहरू बुझ्नेछ । के तिमी उसको घरमा भित्रिँदै गर्दा दियोमा आफ्ना सपनाहरू पनि राखेर कुल्चिँदै कुल्चिँदै पस्नेछौ त ? तिम्रो बाइस वर्षको उमेर सबैलाई बितिसकेको लाग्नेछ । उसको तेत्तीस वर्षको उमेरबारे के तिमी सोध्ने छौ त ?

त्यसपछि हेराहेर अनि देखादेखका अरु धेरै चरणहरू चल्नेछन् । आफू राम्री छु भन्ने थाहा हुँदाहुँदै पनि तिमीले राम्री बन्नु पर्नेछ । सोच आउँदैन तिमीलाई, स्वस्थ खानेकुरालाई पातपतिंगर र धनियाँले छोपेर गार्निस गर्नै पर्छ र ? त्यसपछि कुनै चिजिबिज झैं गरेर तिम्रो लागि मोलमोलाइका सिलसिलाहरू चल्नेछन् । के दिने र के लिनेका कुराहरू हुनेछन् । एक एक मिलेर दुई हुने वा दुई परिवार समेटिएर एक हुने कुराहरू हुने छैनन् । बरु के लगाइदिने र के किनिदिनेका कुराहरू हुनेछन् ।

यी सबबाट चरणबद्ध रूपमा आजित भैसकेकी तिमीलाई उही उद्देश्यका खातिर भेटिरहेछु आज । तर, तिम्रो र मेरो कल्पनाबाहिरको घटना भैरहेको छ आज । तिमीलाई यसरी यो लेखबाट कुराकानीमा सामेल गराइरहेको छु म । आज म कसैको गोठमा गएर लैनो भैँसी हेरे झैं केटी हेरिरहेको हुने छैन । न त तिमी आफूलाई केटा हेर्न आएको मानेर सतर्क भई बसेकी छौ । आज हामी मनको दह हुँडलेर दबिएका भावनाहरू निकाल्दै हुनेछौँ ।

तिमीलाई कतिले रूप राम्री नलागेर अस्वीकार गरे होलान् । कतिले तिमीसँग उचाई दाँजेर फर्किए होलान् । हुन सक्छ कतिले तिमीसँग हैसियत नमिलेर पनि नाता गाँस्न हच्किए होलान् । त्यतिबेला तिमीलाई आफू कति अभागी छुजस्तो लागेको होला ।

यता म पनि त कोही कसैको अस्वीकारले रन्थनिएको हुँला । कमाउन सक्छ कि सक्दैन, पाल्न सक्छ कि सक्दैन, सुखी राख्ला कि नराख्ला वा भोकै राख्ने पो हो कि । यस्ता प्रश्नहरूको जालोमा जेलिएर कतिले मलाई पनि दुत्कारे होलान् । कतिले मलाई पनि त रङ्गरूप अनि आनीबानीका कारण हुन्न भने होलान् ।

तिमीलाई थाहा छ, पसलमा कति धेरैथरि लुगाहरू हुन्छन् । तिमी जान्छौ, रंगहरू छान्छौ, केही लुगाहरू आफ्नै शरीरमा ट्राई गर्छौ । तिमी आफूलाई सुहाउने, मन परेको डिजाइन र रङको मात्र किनेर फर्किन्छौ । तिमीले छानेर छोडेका, तिमीलाई मन नपरेका रङ्ग र डिजाइनहरू अरु कसैले रमाइरमाइ लग्यो होला भनेर तिमीले कहिल्यै ख्याल गरेकी छौ ?

कसैको अस्वीकार संसारकै अस्वीकार हैन । कोही कसैको अस्वीकारमा पनि कैयौं विकल्पहरूको प्रस्थानबिन्दु भेटिन सक्छ । संसारमा सबै चाबीहरूले हरेक तालाहरू खोलिने भए जिन्दगी यति रोमाञ्चक हुने थिएन । तिमीलाई उज्यालो बनाउन तिम्रो मनको दैलो उघार्न सही चाबी बोकेको मान्छे पक्कै आउनेछ नि बेला भएपछि ।

कसैले पचास वर्ष पुगेपछि बल्ल आफ्नो जिन्दगीको सहयात्री फेला पार्छन् । कसैले सोह्र वर्षमै कोही भेटेपछि यो त आफ्नो हो भन्ने लागेर उसैसँग परिवार, कुल, नाता अनि समाजसँग भिडेर गन्धर्व विवाह गरिदिन्छन् ।

तिमीलाई डर केको ? भोकै परिएला भन्ने डर हो ? या नांगै परिएला भन्ने सुर्ता हो ? हैन भने एक धरो लुगा नलगाएको र एक पेट खान नपाएको को छ र यहाँ ? जति नै हरिया घाँस ल्याएर हालिदेओस्, जति नै ढुटोपीना ल्याएर अगाडि नै टक्र्याओस्, बाँधिएको भैँसीजस्तो जिन्दगी रमाइलो हुँदैन, केटी । जिन्दगी त जोडी भँगेराजस्तो सानासाना कनिका टिप्दै एकले अर्कालाई जिस्काउँदै, हँसाउँदै स्वच्छन्द भई आकाशमा उड्नु पो हो त ।

तिमीलाई पितृसत्ताको सांग्लोले बाँधेर घरभित्रै राख्ने छैन । तिमीलाई हाँस्न छेक्ने छैन, तिम्रो लवाई र बोलीमा किन्चित लगाम कस्ने छैन । भन्दिनँ तिमीले कमाउन पाउने छैनौ, भन्दिनँ तिमीले सपनाहरू, रहरहरू मार्नुपर्ने छ । अहँ, यो त झन् भन्दै भन्ने छैन म कि तिमीले खटाएर दिएका खुशीहरूमा रमाउनु पर्नेछ ।

तिम्रा सफलताहरूमा सबभन्दा अगाडि उभिएर गर्व गर्ने छाती मेरो हुनेछ । तिम्रा उपलब्धिहरू अपनत्व ग्रहण गरेर मुस्कानको फूल फुलाउने अनुहार मेरो हुनेछ । दुःख तिमीलाई पर्ला, तर दुख्ने मन मेरो हुनेछ । कथम्कदाचित रोएछन् भने तिम्रा आँखाहरू, सबभन्दा पहिले खस्ने आँसु मेरो हुनेछ ।

प्रेम त प्रकृतिले बनाएको सबभन्दा सुन्दर उपहार रहेछ । यस्तो सुन्दर उपहारलाई कृत्रिमताकाे लेप लगाएर, मान्छेले बनाएका धन सम्पत्ति, व्यवस्थाले बनाएको रुढ परम्परा इत्यादिले पोतेर कुरूप पार्नु हुँदैन । हामी त जन्मिँदै अधुरो अपुरो हुन्छौँ । हामी एटमको एउटा चार्ज मात्र बोकेर जन्मिएका हुन्छौँ । हामी जोडी चप्पलको एउटा मात्र फित्ता लगाएर जन्मिएका हुन्छौँ । जीवनको एउटा कालखण्डमा हामी आफ्नो आत्माको अर्को पाटो भेट्छौँ र बल्ल पूर्ण हुन्छौँ । बल्ल हाम्रो एटम ब्यालेन्समा आउँछ । बल्ल हाम्रो पाइलालाई अगाडि बढाउन दुवै पाउमा चप्पलहरू हुनेछन् । यस्तो प्रकृतिको नियमलाई मान्छेले बनाएको जात, वर्ग अनि परम्पराको मैलोले धमिलिन दिनु हुँदैन, केटी ।

जे जे पर्छ सहुँला । या सँगै गिट्टी कुटुँला, या त सँगै करोडपति बनुँला । प्रारब्धले खटाएछ भने कुनै दिन खोलाकिनारमा गिट्टी कुट्दै गर्दा ठेला फुटेका हातहरू मेरा भए भने फूफू गर्दै फुक्ने ओठहरू तिम्रा होउन् । नियतिले अह्राएछ भने यदि, बिछ्यौनामा बिरामी परेर सुतिरहेकी तिमी रहिछौ भने, पानी तताएर पिलाउँदै गरेको हात मेरा हुनेछन् । सौभाग्यले यदि आलिशान बंगलामा सुस्ताउँदै गरेको दृश्यमा मलाई देखायो भने त्यो सुस्ताउँदै गरेको सिरानी तिम्रो काख हुनेछ ।

मलाई पनि त चाह छ नि जीवनको राहमा हत्केलामा चपक्क समाएर यो संसारमा तिमी एक्लो छैनौ केटा भनेर आडभरोसा दिने मान्छेको । रहर छ नि टुटेको बेलामा आफ्ना ममतामयी अँगालोले बेरेर छिरलिएका टुक्राहरू समेटेर मलाई सग्लो बनाइदिने मान्छेको ।

के तिमीलाई बुलेट बाइकमा आफ्नो मान्छेसँग लपक्क टाँसिएर कुनै लामो यात्रामा जाने रहर छ ? मलाई पनि त आफ्नी मान्छेसँग उसको स्कुटरमा लपक्क टाँसिएर शहर बजार डुल्ने मन छ नि । मनका रहरहरूलाई कम्प्युटरमा फाइल कम्प्रेस गरेजसरी खुम्च्याउनु हुन्न, केटी । रहरहरू त नदी फैलिएझैँ फाँटहरूमा उन्मुक्त भएर फैलिन दिनुपर्छ । तब पो जीवनले आफ्नो सार्थकता भेट्टाउने छ ।

मेरा कुराहरू यिनै हुन् । अब तिम्रा कुराहरू सुन्छु नि हुन्न ?

प्रकाशित मिति: शनिबार, असार १९, २०७८ १७:१०