निषेधाज्ञामा जनावरहरूलाई खानेकुरा बाँडिरहेका चन्दन अग्रवाल भन्छन्– एक दिन खुवाउन पाइनँ भने मन पोल्छ

निषेधाज्ञामा जनावरहरूलाई खानेकुरा बाँडिरहेका चन्दन अग्रवाल भन्छन्– एक दिन खुवाउन पाइनँ भने मन पोल्छ

A+ A A-

गाडीको हर्न बज्नेबित्तिकै रोडको दुई किनाराको घना जङ्गलबाट फाल हान्दै बाँदरका हुल सडकमा जम्मा हुन्छन् । सुतिरहेका भोका, कुकुर र गाई पुच्छर हल्लाउँदै गाडीनजिक आई उभिन्छन् ।

एक जनाले गाडीपछाडिको डिपबाट बाल्टीभरि चोकर, भिजाएको गेडागुडी र बिस्कुट निकाली सडकको बायाँपट्टिका चौतारीमा थुप्रोथुप्रो बनाई खानेकुरा राखिदिन्छन् । हरेक बिहान ९ देखि १० बजेको समयभित्र देवघाटक्षेत्रमा यो दृश्य देख्न सकिन्छ ।

देवघाटक्षेत्रमा यसरी खानेकुरा बाँड्ने व्यक्ति हुन् नारायणगढका व्यवसायी चन्दन अग्रवाल । उनी देवघाटक्षेत्रमा जंगली बाँदर तथा बेवारिसे गाईलाई खाना खुवाइरहेका भेटिन्छन् । उनले विगत एक वर्षयता नियमित रूपमा यस्तो कार्य गरिरहेका छन् ।

पेसाले व्यवसायी अग्रवाल आफ्नो व्यस्त जीवनबाट समय छुट्याएर जनावरलाई खाना खुवाउन पुग्छन् ।

बाँदरका लागि उनले घरमा हरेक साँझ गहुँ, मकै, चना मिसाएर भिजाइराख्छन् । गाईका लागि पनि चोकर र दाना भिजाएर तयार गर्छन् । बिहान उनी यी खानेकुरा लिएर नारायणगढदेखि देवघाटसम्म पुग्छन् ।

करिब तीन ठाउँमा बेग्लाबेग्लै समूहका बाँदर र गाईलाई भेटाएसम्म खाना खुवाउने उनी यति गर्दा बेग्लै आनन्द मिल्ने बताउँछन् । ‘यो मेरो दैनिकीको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण र रमाइलो क्षण हो,’ चन्दन बाल्टिनबाट गाईलाई चोकर दिँदै भन्छन्, ‘यिनीहरूले खाएको हेर्न पनि रमाइलो लाग्छ । छुट्टै रिफ्रेसमेन्ट महसुस हुन्छ ।'

निषेधाज्ञाको समयमा बाँदर तथा बेवारिसे गाई, कुकुर धेरै प्रभावित भएको आफूले देखेको अग्रवाल बताउँछन् । ‘अरु समयमा बाटोमा हिँड्नेहरूले केही न केही दिन्थे र विचराहरूले खान पाउँथे । निषेधाज्ञाको बेला त सबै ठप्प छ । बाँदरलाई जङ्गलमा खानका लागि केही छैन यो मौसममा । भोकै बसेका यिनीहरूका लागि थोरै भए पनि खान पाउँदा खुसी महसुस हुन्छ,’ उनी आफ्नो अनुभूति सुनाउँछन् ।

०००

सुरुसुरुमा बिहान मर्निङ वाक्‌मा र कहिलेकाहीँ साइक्लिङमा जाँदा थोरै–थोरै बिस्कुट तथा केरा दिँदा हातबाट फुत्त खोसेर लगेको देख्दा उनलाई धेरै रमाइलो लाग्थ्यो ।

त्यही कुरा पछि गएर उनलाई लत नै लाग्यो । ‘सुरुसुरुमा बिहान मर्निङ वाक्‌मा आउँदा बिस्कुट र केरा ल्याएर दिन्थेँ । रमाइलो लाग्थ्यो । पछि लकडाउन भयो । बाँदर भोकै पो परे भनेर ख्याल आउन थाल्यो । अनि दैनिक रूपमै आएर खुवाउन थालेँ,' अग्रवाल भन्छन्, ‘अहिले त एक दिन खाना लिएर आउन पाइनँ भने तिनीहरूले के खाए होलान् भन्ने पिरले मन पोल्छ । आफ्नै परिवारको कुनै सदस्य भोको परेको भान हुन्छ । परिस्थितिवश शहरबाहिर जानुपरेमा भाइ वा बाबालाई खाना दिन पठाउँछु ।’

आफूले निःस्वार्थ भावले खुवाए पनि बाँदरलाई खुवाएको देख्दा केही व्यक्तिले भने गाली गर्ने गरेको नमीठो अनुभव पनि अग्रवालसँग छ । ‘धेरैलाई बाँदरलाई खाना खुवाएको त्यति मन पर्दैन । कतिले त बाँदरलाई नि के खुवाएको होला भन्छन्,’ उनी आफ्नो अनुभव सुनाउँछन् ।

तर, चन्दन यसरी वनजंगलका प्राणीसँग जोडिएर खाना बाँड्दा प्रकृतिसँग नजिक पुगेको आभास गर्छन् । प्राणीहरूको सरल स्वभाव देखेरै दिनानुदिनको भागदौडको जिन्दगीले आत्मसन्तुष्टि लिने गरेको उनी सुनाउँछन् ।

‘मान्छेलाई चाहिने आखिर खुसी, स्वस्थ र शान्ति त रहेछ नि । मलाई पनि यो काम गर्दा त्यस्तै महसुस हुन्छ । मैले यो काम कसैका लागि गरेको होइन, सिर्फ आफ्नो आत्मसन्तुष्टिका लागि हो,’ अग्रवाल आफूले खाना बाँड्नुको कारणबारे यसरी खुलाउँदै पुन: खानेकुरा बाँड्न थाले ।