जब पाँच महिने बालिकाले कोरोना जितिन्...

A+ A A-

च्याँ च्याँ ध्वनि ! थाहा छैन, रोदन हो या आवाज । जेहोस्, बच्चाको पहिलो बोली थियो यो ।

यो त्यही रोदन हो जुन गत १७ मंसिरमा पहिलोपटक गुञ्जयमान हुँदा प्रज्ञा र अमित झाले बाआमा बन्ने मौका पाएका थिए । उनीहरुका आँखा खुसीको आँसुले भरिएका थिए । बच्चाको रोदनले उनीहरूलाई खुसी बनाएको क्षण थियो त्यो ।

तर, त्यही रोदनले गएको महिना भने दुवै जनालाई हुनसम्म आतंकित बनायो, बनाइराख्यो । कारण हो, पाँच महिने छोरीमा देखिएको कोभिड संक्रमण र उनको लगातार रुवाइ ।

प्रज्ञा र अमित झाकी पाँच महिने छोरी/स्रोतः प्रज्ञा झा

०००

१६ वैशाखको कुरा हो । प्रज्ञा झाको परिवारमा बाआमासहित सबैमा कोभिड संक्रमण पुष्टि भयो । ज्वरो आउने, रुघा लाग्ने, खोकी लाग्ने लगायतका लक्षण सपरिवारमा देखियो ।

कडा भनिएको दोस्रो लहरको कोभिड भेरियन्टले के कसो हुने हो ? थाहा छैन ! प्रज्ञाले सकेसम्म नडराउने प्रयास गरिन् । हुन त उनी आफैँ मेडिकल डाक्टर हुन् । रोगसँग कमै मात्र डर लाग्छ उनलाई ।

तर, भर्खरै पाँच महिना पुगेकी दूधे नानीलाई कसरी आफूबाट आइसोलेट गर्ने ? बडो गाह्रो पर्यो ।

डाक्टरी पढ्नकै लागि एमडीको सिलसिलामा वीरगन्ज रहेका श्रीमान् अमित झा पनि फोनबाट मात्रै आड भरोसा दिन सक्दथे । पेशागत जीवनमा बन्दी भएका उनी झट्ट काठमाडौं आइहाल्न सक्ने परिस्थिति पनि त थिएन ।

'कतै नानुलाई पनि कोरोना लाग्ने त होइन ?' पहिलोपटक रोगसँग डर लागेको हो प्रज्ञालाई । किनभने यतिबेला उनी डाक्टर मात्रै होइनन्, आमा पनि हुनुपरेको थियो । ‘वास्तवमा एकैपटक डाक्टर र आमा बन्न गाह्रो हुँदोरहेछ !’, लामो सुस्केरा लिँदै प्रज्ञा निष्कर्षतिर पुग्न हतार गर्छिन् ।

दूधको मात्रै भर पर्ने छोरीलाई दूध छुटाउन पनि नमिल्ने । अरु बेलामा आइसोलेट गरे पनि दूध खुवाउने बेलामा भने उनले चाहेर पनि छोरीलाई आफूबाट छुटाउन सकिनन् ।

नभन्दै जे नहोस् भन्ठानेको थियो । त्यही नै भयो ।

प्रज्ञासँग भएको कोभिडका लक्षणहरू एकएक गर्दै पाँच महिने छोरीमा पनि देखिन थाल्यो । एकाएक छोरीलाई तारान्तर खोकी लाग्न थाल्यो । प्रज्ञा भन्छिन्, ‘पहिलो दिन चाहिँ खोकी मात्रै थियो । तर पनि मैले दूध खुवाउन भने छाडिनँ । दोस्रो दिनबाट भने छोरीलाई १०२ सम्म ज्वरो आउन थाल्यो । पारासिटामोल दिँदा पनि कम नै नहुने । २ घन्टामा फेरि ज्वरो आइहाल्ने ।’ छोरीलाई ज्वरोले आक्रान्त बनाउँदाको पल सम्झँदा अहिले पनि आङ सिरिङ हुन्छ उनलाई ।

तेस्रो दिनदेखि चाहिँ दूध नै खान छोड्ने भएपछि भने प्रज्ञाको डरमा केही सावधानी पनि मिसियो ।

रातभरि उठ्ने । काखमै मात्र लिनुपर्ने । रातभरि दिनभरि रोएको रोयै रोएको रोयै मात्रै गर्ने । एक त आफू बिरामी, अर्कोतिर बच्चालाई हेर्नुपर्ने ! प्रज्ञा भन्छिन्, ‘आमा भएपछि त बिरामी पनि बन्न पाइँदैन रहेछ ।’

तीन दिनसम्म दूध नखाइदिँदा बच्चालाई पानीको कमी त हुने होइन ? पाँच महिनाको बच्चालाई पानी पनि खुवाउन नहुने भएकाले उनले बोत्तलको दूध खुवाउन थालिन् ।

बालरोग विशेषज्ञसँग परामर्श लिएर प्रज्ञा र अमितले छोरीको कोभिड परीक्षण गर्ने निर्णय गरे । २२ वैशाखमा नभन्दै अनुमान गरिएअनुरुप नै पाँच महिने बालिकामा कोभिड संक्रमण पुष्टि हुन पुग्यो ।

प्रज्ञा अत्यासलाग्दो दिनको सामना गर्दा पाँच महिनाको छोरीको भाषा बुझिदिनुपर्ने आमाको काम सबैभन्दा कठिन भएको बताउँछिन् ।

‘पाँच महिनाको छोरीलाई कहाँ नेर के भइराखेको छ ? थाहा हुँदैन । न उसले बोल्न सक्छ न संकेत गर्न ! ठूलो मान्छेले त बोलिदिन्छ र थाहा हुन्छ । यो उपाय गरुम् भन्ने त हुन्छ !’ प्रज्ञा एकोहोरो आफ्नो भावना साट्छिन्, ‘सास फेर्न गाह्रो भएको हो कि घाँटी दुखेको हो ! रातभरि नै रुने !’

रातिराति कहिलेकाहीँ त छोरीलाई यतिसम्म गाह्रो हुन्थ्यो कि उसले फेरेको सासको स्याँ स्याँ एकोहोरो आवाज मात्रै आउँथ्यो । त्यतिखेर भने प्रज्ञालाई निकै गाह्रो हुन्थ्यो र हतारहतार हावा भएको ठाउँतिर उनी छोरीलाई लग्थिन् । ताकी उसलाई सास फर्न सजिलो होस् । त्यस्तो बेला रातभरि पनि प्रज्ञा छोरीको अक्सिजन नापिरहन्थिन् ।

‘आफूलाई त गाह्रो भइ नै राखेको छ तर यस्तो बेलामा आफ्नो दुखाइ पनि चटक्कै बिर्सने बनाउँदो रहेछ । तीन दिन त निद्राविहीन रात नै बित्यो मेरो,’ प्रज्ञा अत्यासलाग्दो बिरामी भएको पल सम्झिन्छिन् ।

त्यसो त जति नै कठिन भए पनि छोरीको अक्सिजन तह भने कहिल्यै नघटेको प्रज्ञाको भनाइ छ । ‘नानीको अक्सिजन चाहिँ कहिल्यै पनि घटेन’, उनी भन्छिन्, ‘९४ भन्दा तल घटेन !’ तर त्यही अक्सिजन पनि चुलबुले छोरीलाई स्थिर बनाएर नाप्न हम्मेहम्मे पर्थ्यो उनलाई ।

त्यतिखेर प्रज्ञालाई लागेको हो, आमा भएपछि त बिरामी पनि हुन नपाइँदो रहेछ ! हाँस्दै प्रज्ञा भन्छिन्, ‘आफूलाई के भइराखेको छ, खाना रुचे नरुचेको केही मतलबै नहुने रहेछ । बच्चाको मात्रै टेन्सन लाग्दो रहेछ । हुन त आफू पनि बिरामी छु नि । तर आफ्नो मतलब नलाग्दो रहेछ । बच्चालाई दुखेको, रोएको देखेर होला आफूलाई त दुखेको पनि याद नहुने रहेछ ।’

उता वीरगञ्ज भएका अमितमा पनि उस्तै वेचैनी बढेको थियो । प्रज्ञा भन्छिन्, ‘सँगै भएको मान्छेलाई त के छ, कसो छ, के भइराछ भन्ने कम्तिमा त थाहा हुन्छ । तर टाढा भएको मान्छेलाई झन् बढी गाह्रो हुँदोरहेछ ।’

प्रत्येक १ घण्टा, २ घण्टामा आउने अमितको फोन उनको वेचैनी र अभिभावकत्वको प्रमाण थियो ।

अमित भन्छन्, ‘केवल फोनबाट हौसला दिन सक्थेँ । जब पाँच महिने छोरीलाई कोभिड संक्रमण देखियो । छोरीको रुवाइले खुब पिरल्यो मलाई ।’

त्यतिखेर अमितले आफ्नो पेशा, पढाइ र पारिवारिक जीवनको सन्तुलन मिलाउन नसक्नुको भँडास ट्वीटरमा यसरी पनि पोखेका थिए, ‘मेरी ५ महिने छोरीलाई लक्षणसहित कोभिड देखिएको छ । म यहाँ वीरगञ्जमा छु र परिवार सबै काठमाण्डौंमा । मेरो सबै परिवार संक्रमित भएर बिरामी भइरहँदा म भने यहाँ वीरगन्ज बसेर बिरामीको उपचार गरिरहेको छु । वास्तवमा डाक्टरी जीवनको यो जस्तो कठोरता अरु के होला र !'

'अहिलेसम्म आफूलाई धेरै बलियो सोच्थेँ । मलाई आफूलाई कोभिड होला भनेर नि कहिले ख्याल नगरी कन दिनरात बिरामी जाँचे तर छोरीको आँसुले आज धेरै कमजोर बनाएको छ....आफूलाई मानसिक रुपमा सम्हाल्न सकेको छैन... म के गरम...न यता छोड्न सक्छु... न उता जान सक्छु....’

हुन पनि डाक्टरी पेशा र पढाइका कारण एक महिना पनि राम्ररी छोरीसँग बिताउन पाएका छैनन् अमितले ।

०००

बालरोग विशेषज्ञको सल्लाहमा अब भने प्रज्ञाले नानीलाई भिटामिन पनि दिन थालिन् । ‘सिटामोल सँगसँगै छातीको दुखाइका लागि एजिथ्रोमाइसिन पनि चलायौँ । यी सबै दिइसकेपछि भने उसलाई केही राहत भएको हुनुपर्छ । चौथो दिनपछि चाहिँ ज्वरो पनि आफैँ कम भयो,’ खुसी हुँदै प्रज्ञाले भनिन् ।

हुन त ज्वरो बढेर १०२ सम्म आएको थियो । तर चौथो दिनपछि भने ज्वरो आफैँ निको भयो । ‘ज्वरो सञ्चो भएपछि नै हो दूध पनि अलिअलि गर्दै खान थालेको नानीले,’ प्रज्ञाले भनिन् ।

नभन्दै सबै लक्षण आफैँ कम हुन थाल्यो । सपरिवारमा यस खालको सुधार देखिएसँगै १४ दिनमा पुनः परीक्षण गर्दा २ जेठमा छोरीको कोभिड संक्रमण नेगेटिभ आयो ।

यसरी हेर्दाहेर्दै पाँच महिने बालिकाले पनि कोभिड– १९ कोरोनालाई जितिन् ।

पाँच महिने छोरीको कोभिडकालको सबैभन्दा कठिन पाटो उसको रुवाइ रहेको प्रज्ञा बताउँछिन् । ‘चार दिनसम्म न सुत्यो न केही खायो । रोएको रोयै मात्रै गरेको देख्दा मन कटक्क हुन्थ्यो सबैको ! कोभिडले बिरामी हुँदा त्यत्रो दिन हाँस्दै नहाँसेकी छोरी ! जतिसुकै फकाउने, फुल्याउने प्रयास गर्दा पनि हाँस्दै हाँस्दैन ।’

कोभिड सञ्चो हुन थालेपछि सबैभन्दा खुसी छोरीले दूध पहिले जसरी नै खान थालेकोमा लागेको प्रज्ञा बताउँछिन् ।

अनि त्यो भन्दा धेरै खुसी उसको 'हँसी बापस' आएकोमा भएको प्रज्ञाको भनाइ छ । ‘आहा बल्ल छोरी हाँस्यो !’ कोभिडले चोरेको हाँसो फिर्ता पाएकोमा प्रज्ञा खुसी व्यक्ति गर्छिन् ।

‘बच्चाको हाँसो देख्दा सबैजनाले कोरोना भुल्यौँ,’ २७ वर्षीया प्रज्ञाले भनिन् ।

प्रकाशित मिति: मंगलबार, जेठ ११, २०७८ ०८:५९