संक्रमितको उपचारमा खटिएका स्वास्थ्यकर्मी भन्छन् - बिरामी बचाउन सके आमाका लागि त्यही ठूलो उपहार

A+ A A-

‘हजुरले पीपीई लगाउनुभयो, मास्क, क्याप, स्यानिटाइजर ?’ लक्ष्मी धरौलीलाई घर पुग्नेबित्तिकै छोराले सोध्ने प्रश्न हो यो । उनको छोरा अहिले १२ वर्षका भए । कोरोनाबारे जानकार उनी स्टाफ नर्स आमाको चिन्ता गरिरहन्छन् र सचेत पनि गराइरहन्छन् । छोराले आमालाई स्वास्थ्य सतर्कता अपनाएको नअपनाएको सोधिरहँदा उनी छोरालाई सम्झाइरहन्छिन्, 'सुरक्षा साम्रगी, क्याप, पीपीए, पञ्जा, मास्क, सेनिटाइजर सबै अस्पतालले दिन्छ त्यो सबै लगाउछु बाबू ।’

भरतपुर अस्पतालको कोभिड विशेष कक्षमा विगत एक वर्षयता स्टाफ नर्सको रूपमा कार्यरत छिन् उनी । कोभिड-१९ दोस्रो लहरपछि अस्पतालमा बिरामीको चाप बढेसँगै जिम्मेवारी र कामको लोड पनि बढेको उनी सुनाउछिन् । 'पीपीए लगाएर १२ घन्टा निरन्तर खट्नुपर्दा धेरै नै गाह्रो हुने भए पनि बिरामीको सेवामा दिन रात नभनी खट्न पाउँदा गाह्रोभन्दा पनि खुसी लागेको छ । केही बिरामीलाई कोशिस गर्दागर्दै पनि बचाउन नसक्दा सबैभन्दा दुःख लाग्छ,' लक्ष्मी खुसी र विस्मात मिश्रित स्वरमा अनुभव सुनाउँछिन् ।

संक्रमणको उच्च जोखिममा रहेर काम गर्नुपर्ने भए पनि काम गर्न परिवारबाट सधैँ सहयोग हुने उनको भनाइ छ । 'घरमा सबैले मेरो काममा सहयोग र प्रोत्साहन गर्नुहुन्छ । छोराले भने नाइट ड्युटी जाँदा मन खिन्न बनाउँछ । नर्स भएपछि बिरामीको सेवा गर्नुपर्छ घरमै बसेर हुन्न भनी सम्झाउँछु,’ उनले सुनाइन् ।

आज मातातीर्थ औँशी भन्ने उनलाई बिहानै थाहा थियो तर आफ्नी आमासँग फोनमा कुराकानी गर्नसमेत नभ्याएको उनी सुनाउँछिन् । 'अहिले घर परिवार वा आमासँग कुरा गर्नुभन्दा पनि बिरामीको सेवामा समय दिनुपर्ने परिस्थिति छ । बिरामीलाई बचाउन सकिएमा त्यही आमालाई ठूलो उपहार हुने जस्तो लाग्छ । अहिले बिरामीको सेवा पहिला र मात्र आमा र भन्ने स्थिति छ,' लक्ष्मी अहिलेको प्राथमिकताबारे प्रष्ट्याउँछिन् ।

०००

मुना आलेमगर पनि भरतपुर अस्पतालमै कोरोना संक्रमितको उपचारमा खटिने स्वाथ्यकर्मी हुन् । एक वर्षयता स्टाफ नर्सको रूपमा उनी भरतपुर अस्पतालमा कार्यरत छिन् । कामको सुरुवात चरणबाट नै कोभिड विषेश कक्षमा खटिँदै आएकी मुना एक छोरीकी आमा पनि हुन् ।

उनी रात १२ घन्टा दैनिक कोभिड विषेश कक्षमा ड्युटी गर्छिन् । पीपीई, मास्क, पञ्जा लगाएर लगातार १२ घन्टा खटिनु पर्दा धेरै गाह्रो हुने सुनाउने उनी यो विषम परिस्थितिमा बिरामीको सेवा गर्न पाउँदा भने आफूलाई निकै भाग्यमानी ठान्ने बताउँछिन् ।

'गाह्रो त धेरै नै हुन्छ, खटिएर काम गर्नुपर्दा । विशेषगरी महिनावारीको समयमा पीपीई लाएर खट्न गाह्रो हुन्छ । तर बिरामीको सेवा निरन्तर गर्न पाउँदा धेरै गर्व महसुस हुन्छ । सारा थकान बिर्सन्छु ड्युटीमा हुँदा । कहिलेकाही बिरामीलाई लाख कोशिस गर्दा पनि बचाउन नसक्दा भने सारै दुःख लाग्छ,' उनले भनिन् ।

कोभिडको जोखिम परिस्थितिमा निरन्तर खटिरहन छोरीलगायत सबैले साथ दिए पनि आमाले भने चिन्ता गरिरहने उनी बताउँछिन् । 'सबैले परिवारमा साथ हौसला दिनुहुन्छ काम गर्नलाई । तर, आमाले भने यस्तो खतरा मोलेर काम नगर भनिरहनुहुन्छ । मैले भने उहाँलाई सम्झाइबुझाइ गर्छु । नडराउनलाई भन्छु,' मुनाले सुनाइन् ।

गोरखा माइती घर भएकी मुनाले आज आमाको मुख हेर्ने दिनमा आमासँग कुरा गर्न भने समय नपाएको बताउँछिन् । 'रातिको ड्युटी भएकोले बिहान थाकेर आएँ। पुनः ड्युटीमा फर्कनुपर्छ । फ्रेस हुनलाई रेस्ट्को जरुरत हुन्छ । त्यसैले आएर पानीसम्म नपिई ढल्किएँ । छोरीसँगसम्म भेट हुन सकेको छैन आज । अब आमालाई भने फोन गर्ने हो । भेट्नलाई यस्तो बिरामीको चाप बढेको बेला छुट्टी माग्न मनले मानेन । सबै सहज भयो भने अब अर्को वर्ष भेट्छु,' उनले सुनाइन् ।

प्रकाशित मिति: मंगलबार, वैशाख २८, २०७८ २१:१६