कोभिड उपचारमा खटिएका स्वास्थ्यकर्मीका बा-आमा भन्छन्, ‘तिमीहरू बिरामी हेर, हामीलाई भगवानले हेर्छन्’

कोभिड उपचारमा खटिएका स्वास्थ्यकर्मीका बा-आमा भन्छन्, ‘तिमीहरू बिरामी हेर, हामीलाई भगवानले हेर्छन्’

A+ A A-

अस्पताल परिसरमा गुञ्जिएका एम्बुलेन्सका साइरन ! बिरामीको आर्तनाद ! अनि कुरुवाको मलिन अनुहार !

आजभोलि यस्तै दृश्य झेल्नु अधिकांश स्वास्थ्यकर्मीको दैनिकी बनेको छ । एकैछिन अस्पतालभित्र बस्नुपर्दा त हामी डराइरहेका हुन्छौँ भने त्यहीँ दिनरात खटिएका स्वास्थ्यकर्मीलाई के हुँदो हो ? अनि उनीहरूका परिवारलाई झन् कति चिन्ता होला ?

काठमाडौंस्थित महाराजगञ्जको शिक्षण अस्पतालमा कोरोना संक्रमितको उपचारमा सक्रिय डा. सन्तकुमार दासकी आमा पार्वतीदेवी दासलाई पनि यस्तै चिन्ताले छटपटाउँछ । बिहान ६ बजे अस्पताल निक्लिएको छोरो कतिबेला घर फर्किएको सन्देश आउला भनेर कुरिरहन्छिन् पार्वतीदेवी । पार्वतीदेवी राजविराजस्थित पडरियामा बस्छिन् । फोनबाटै छोराको बारेमा बुहारी अन्जुकुमारी दासमार्फत जानकारी लिइरहन्छिन् ।

डा. सन्तकुमार दास श्रीमतीसँग

डाक्टर छोराको फोन उठेन भने बुहारी अन्जुलाई फोन गरिहाल्छिन् । ‘सन्त आयो ? कतिबेला गएको थियो ? सबै ठिकठाक त छ नि ?’ आमाको कुरा उदृत गर्दै अन्जु सुनाउँछिन्, ‘त्यसलाई अस्पताल नजाँदा हुँदैन ? यस्तो महामारी छ, बरु गाउँ नै फर्क सबैजना ।’ कुरा गर्दागर्दै आमा सधैँ भक्कानिने र रुने गरेको उनी बताउँछिन् ।

आमाको मन न हो, त्यसै कहाँ मान्छ र ? छिनछिनमै छोरालाई फोन गर्छिन् । पीपीई नलगाइ काम गर्लास् भनेर कराउँछिन् । भरिसक्के त काममै नजान आमाको आग्रह आउने डा. सन्तकुमार बताउँछन् ।

डा. सन्तकुमार काठमाडौंमा श्रीमती र छोराछोरीसहित बस्छन् । छोराछोरी सानै भएकाले खासै केही भन्दैनन् । श्रीमती भने परिवारको स्वास्थ्यलाई लिएर अलि चिन्तित छिन् । तर पनि अस्पताल नै नजानु भनेर भन्न नसक्ने उनी बताउँछिन् । पेशा नै यस्तै भएकाले झन् डटेर काम गर्नुपर्ने समय आएको उनको भनाइ छ ।

पहिलो लहरमा भने धेरै नै डर लागेको अनुभव अन्जु सुनाउँछिन् । तर, आजभोलि उनी यस्तैमा बानी परिसकेकी छिन् । ‘दिनकै आउनुहुन्छ, जानुहुन्छ । आफ्नो छुट्टै कक्षमा बस्नुहुन्छ,’ उनी भन्छिन्, ‘पहिलो लहरदेखि नै यस्तै चलिराछ । यस्तो अवस्थामा त झन् म जस्ता सबै परिवारले हौसला/प्रेरणा दिएर स्वास्थ्यकर्मीलाई अस्पताल पठाउनुपर्छ ।’

०००

टेकु अस्पतालमा आईसीयू इन्चार्जको रुपमा काम गरिरहेकी छन्, डा. उषा देवकोटा । दिनभरका कामको थकान बोकेर बेलुकी घर पुग्ने उनलाई परिवारको अथाहा माया र हौसलाले नै काममा उत्प्रेरीत गर्ने बताउँछिन् । तर, बेलाबेला बेडको लागि आउने फोनले भने उनलाई झस्काउँछ ।

यसरी उषाले जोखिम मोलेर संकटसँग लडिरहँदा गर्व महसुस गर्छिन्, उनकी छोरी एलिसा । तर सुरक्षित भएर काम गर्न आफूले सचेत गराउनुका साथै हौसला पनि दिने गरेको एलिसा बताउँछिन् । गत सालको लहरमा भन्दा यो पटक अलि धेरै डर लागेको उनको अनुभव छ । ‘केस जति बड्छ, त्यती नै डर बड्छ’, उनले भनिन् ।

०००

डा. रुना झा पनि दिनरात नभनि संकटविरुद्ध युद्धमा छिन् । डा. झाको अनुसार घरपरिवारको साथले नै उनलाई काममा सघाउ पुर्‍याएको छ । काठमाडौंमा उनी र उनको छोरी बस्छिन् । आफू काममा जाने समयमा छोरीलाई आमाको घरमा लगेर छोडिदिन्छिन् र बेलुका लिएर कोठामा फर्किन्छिन् ।

परिवारमा केही त्रास भए पनि साथसहयोग निरन्तर पाइरहेकोमा रुना खुसी देखिन्छिन् । ‘अलिअलि डर त भइहाल्छ नि,’ उनी भन्छिन्, ‘तर घरपरिवारबाट अविचलित साथ पाइरहेको छु । सबै स्वास्थ्यकर्मीले यसरी नै साथ पाउने हो भने काम गर्न थप उर्जा मिल्छ ।’

कोरोना महामारीको पहिलो लहरको ८ महिनाजति परिवारभन्दा छुट्टै बसेर काम गरेको उनले बताइन । तर, यसपटक भने भौतिक दुरी कायम गरेर परिवारसँगै बसिरहेकी छिन् ।

०००

नेपालगञ्जको भेरी अञ्चल अस्पतालमा कार्यरत डाक्टर पारस श्रेष्ठ पनि कोरोना कहरविरुद्ध दिनरात लडिरहेका छन् । पारसको परिवारमा उनी एक्लै होइन सबैजना यो संकटसँग मिलेर जुधिरहेका छन् ।

पारसका बुबा अशोक श्रेष्ठका अनुसार उनकी श्रीमती १२ दिनदेखि कोरोनाले थलिएकी छिन् । त्यस्तै डा. पारसको सानी छोरीलाई पनि ज्वरो आइरहेको छ । तर पनि उनको परिवारले आफ्नो कर्तव्य भने बिर्सिएको छैन । आफूले सबैलाई जनसेवामा खट्न उत्प्रेरित गरिरहेको उनी बताउँछन् ।

अशोकको घरमा उनीसहित श्रीमती, दुई छोरा–बुहारी, चार नातीनातीना छन् । दुवै छोरा अनि जेठी बुहारी चिकित्सक भएकाले उनलाई पनि बेड मिलाउनेदेखि अन्य धेरै कामको लागि फोन आउँछ । त्यसैले उनी छोराबुहारीसँगै सामाजिक कार्यमा होमिएका छन् ।

पहिलो लहरमाभन्दा यो लहरमा झनै डर भएको उनको अनुभव छ । तर, यस्तो बेलामा डराएर भन्दा पनि सचेत भएर काम गर्नुपर्नेमा उनी जोड दिन्छन् । ‘हामीले यस्तै बेला चाहिन्छ भनेर छोराछोरीलाई डाक्टर बनाएका हौँ । त्यसैले यस्तोबेला सबै स्वास्थ्यकर्मीलाई परिवारले साथ दिनुपर्छ,’ अशोक भन्छन्, ‘छोराछोरी ! तिमी बिरामी हेर, हामीलाई भगवानले हेर्छन् ।’