मल्लिका शाक्यको कविता : आमा सती

A+ A A-

ह्वारह्वार दन्किरहेको आगोमा सेकिएका ताता ओठहरूलाई
गब्बरसिंहका हातजस्ता ढक्कनले छोपेँ मैले
ताकि तिम्रा म्वाइँहरूले नछोऊन् तिनलाई ।
तिम्रो चुलबुले सुवास
डढ्न बेर छैन यी फिलिङ्गाका रापहरूमा ।
चिताको ज्वालामुखीसँगै विस्फोट भएर
सिनित्त खरानी छरपस्टिन बेर छैन जताततै ।

लाभाका त्यान्द्राहरू उछिट्टिन खोजिरहेछन्
छालाका पत्रमुनिबाट ।
बिन्ती नअँगाल तिमी, नखेल मेरा चुल्ठो-पछ्यौरीसँग
म चाहन्नँ
मभित्रको सुसाइड बम
तिमीलाई निशाना बनाएर पड्कियोस् ।

म गलिरहेछु भित्रभित्रै
तिमीले जोगाउनु छ आफूलाई यो गलाइको संक्रमणबाट
मबाट कोसौँ भाग्न सक्ने भएकी भए
हाँसीहाँसी आशीर्वाद दिन्थेँ म तिमीलाई आज
जाऊ मेरो मुटुको सबैभन्दा प्यारो टुक्रा
पात भएर पछ्याऊ उसलाई, जो हुरी भएर हिनहिनाइरहेछ
बुँद भएर विलीन होऊ, जहाँ महासमुद्र गर्जिरहेछ ।

तर कठै !
त्यो हुरीको हुङ्कार सुनिदैन कतै कहीँ
क्षितिजमा घाम उदाउँछ-अस्ताउँछ
बादल गर्जन्छ, पानी दर्कन्छ
बिनाकुनै स्पर्श, बिनाकुनै हलचल
सी ग्रेड सिनेमाको पर्दाजस्तो
कस्तो अभागी स्थूलता हो यो, कस्तो अपशकुनि जडता
फूलहरू फुल्छन्, ओइलाउँछन्, झर्छन् र सड्छन्
सात व्यञ्जनको मैनमोडेल पस्किएँ मैले आफ्नै थालीमा
बिस्मातको बास्ना, बिस्मातको स्वाद
दिक्पालले चहारेको मूर्दा बस्तीजस्तै
कस्तो चीर निन्द्रा हो यो, कस्तो अजैविक अप्रमादिता ।

तिमी अत्तालिँदै, भक्कानिँदै दौडादौड गरिरहेछौ
तिम्रो सानो पिठ्युँमा मेरो अस्तित्व सडिरहेछ-गलिरहेछ
र खस्दै छ क्रमश: क्षणभंगूर
बिसालाक्षी मेरा सुवासहरू, महालक्ष्मी आँखाहरू
मेरो भावना, मेरा मान्यता, साकम्बरी-संकरी
मेरो आमात्व, कामाख्या ।

कहालिँदाकहालिँदा सुकेछन् तिम्रा परेलीहरू
बस, बाबा, तिमीलाई एक सुस्केरा बिसौनी चाहिएको छ यतिखेर ।

जाऊ कुनै रजिस्टरमा र लेखाऊ आफ्नो नाम
गर पुकारा कि महान् हुरीले आफ्नो बाँसुरी बनाओस् तिमीलाई
उथलपुथल छाओस् तिमीमा
सिङ्गो काँचुली फेरियोस्
तङ्ग्राबाट ब्युँत तिमी
मेरी प्यारी झुसिलकिरी
प्वाँख पलाओस् तिम्रा पाखुरीमा ।

ललकार तिमी आफैँलाई
छेड युद्ध आफैँसँग
क्रूर शत्रुहरू यतिखेर हामीभित्रै सलबलाइरहेछन्
निस्तेज पार तिनका रक्तबीज सुराकीहरूलाई
तोडिदेउ तहसनहस काला दुर्गहरूलाई
वहन गर महादेव-महाकालीको संहारकता।
त्यो महान् हुरीलाई
प्रलयकारी उन्मादको खाँचो छ यो बेला ।
बहकिन देऊ आफ्ना छटपटीहरूलाई
ताकि तिम्रो कदले उचाइका सीमाहरू पार गरून्
आत्मसात् गर विरक्तिलाई
ताकि तिम्रो मनले धृष्टता र चुनौतीका गहिराइहरूमा गोता मारून् ।

हुरी हो जीवन प्रिय,
सुँघ सुगन्ध उहापोहको ।