आइसोलेसनबाट आमा भन्नुहुन्छ- कोरोना लाग्यो भने नआत्तिनू, तागतिलो कुरा खान नछोड्‌नू

आइसोलेसनबाट आमा भन्नुहुन्छ- कोरोना लाग्यो भने नआत्तिनू, तागतिलो कुरा खान नछोड्‌नू

A+ A A-

समयले कस्तो जटिल मोडमा ल्याइदियो । मलाई जीवन दिने आमा बिरामी हुँदा म उहाँको नजिक जान सक्दिनँ । मलाई औधी मन छ, छेउमा बसेर आमाको हात समाउन, आमाको कपाल सुमसुम्याउन, अप्ठेरो गरी खानेकुरा मुखसम्म पुर्‍याइरहनुभएकी आमालाई आफ्नै हातले खुवाइदिन । अहो ! आज कति निरीह बनेकी छु म ।

कोरोना शक्तिशाली बनेर फर्किएको हल्ला फैलिँदा नफैलिँदै रोकथामका लागि सरकारले निषेधाज्ञा नलगाउँदै, एक दिन आमाले हल्का टाउको दुख्यो भनेर बर्दियास्थित घरबाट फोन गर्नुभयो । हामी काठमाडौंमा छौँ । घरमा आमा एक्लै हुनुहुन्थ्यो । उहाँलाई हामीले सान्त्वना दियौँ, ‘तराईमा अचाक्ली गर्मी होला । आराम गर्नू । पानी बढी पिउनू ।’

पाँच सदस्यीय हाम्रो परिवार अहिले पाँचवटै छानोमुनि पुगेका छौँ । कारण, कहीँ कोरोना, कतै व्यावहारिक अनि कतै बाध्यता । तैपनि आफन्तहरू वरिपरि नै हुनुहुन्छ ।

आमाले आफूलाई अलि गाह्रो हुन थालेको बताएपछि परीक्षण गर्ने कुरा भयो । उहाँलाई ज्वरो अनि रुघा लागेको थियो ।

मेरो कान्छा काका स्वास्थ्यकर्मी हुनुहुन्छ । उहाँकै सुझावअनुसार आमालाई उपचारका लागि लगियो । माइला काका पनि बिरामी हुनुहुन्थ्यो । दुवै जनालाई एम्बुलेन्समा राखेर भेरी अस्पताल पठाइयो । अस्पताल पुग्दासम्म त उहाँहरूको स्वास्थ्य ठीकठीकै थियो । तर, पछि दुवै जनाको स्वास्थ्य अवस्था जटिल बन्याे ।

आमासँग फोनमा कुरा हुन्छ । कहिलेकाहीँ त उहाँ बोल्न पनि सक्नुहुन्न । मसिनाे स्वरमा उहाँ भन्नुहुन्छ, ‘यो भाइरस चानचुने खालको होइन रहेछ ।’

बेला–बेला काकाले फेसबुकमा आफ्नो अवस्थाबारे स्टाटस पोस्ट गर्नुहुन्छ । एउटा पोस्टमा उहाँले बिरामी हुँदा पनि एक्लो भएर बस्नुपर्दा रुन मन लाग्ने लेख्नुभएको थियो । त्यो पढेर मचाहिँ रोएँ ।

हुन पनि नेपालगञ्जमा के भइरहेको छ, सारा देशलाई थाहा छ । मेरी आमाजस्तै थुप्रैका आमा, आफन्त अस्पतालको बेडमा छटपटाइरहनुभएको छ । चाहेर पनि बिरामीको हात समाएर हौसला दिन सकिएको छैन ।

काकालाई फोन गर्छु । अत्यधिक खोकीका कारण उहाँ पनि बोल्न सक्नुहुन्न । हामी त यति हतोत्साहित र कमजोर बनिरहेका छौँ, झन् उहाँहरू कस्तो पीडा खेपिरहनुभएको होला । कल्पना गर्दा पनि मन अमिलो भएर आउँछ । आमा भन्नुहुन्छ, ‘आत्मविश्वास बढाउन तिमेरु भन्छौ नि, तर पीडा र त्रास कसरी लुकाउन सकिन्छ र ?’

बेला–बेला काकाले फेसबुकमा आफ्नो अवस्थाबारे स्टाटस पोस्ट गर्नुहुन्छ । एउटा पोस्टमा उहाँले बिरामी हुँदा पनि एक्लो भएर बस्नुपर्दा रुन मन लाग्ने लेख्नुभएको थियो । त्यो पढेर मचाहिँ रोएँ ।

हामी निरन्तर सम्पर्कमा छौँ । अहिले काका र आमाको स्वास्थ्य अवस्थामा केही सुधार भएको छ । उहाँहरू अहिले होम आइसोलेसनमा हुनुहुन्छ । खान मन लागेन भनेर खानेकुरालाई बेवास्ता गर्दा झन् धेरै समस्या आइपर्न सक्ने मेरी आमाको अनुभव छ । आमाले टेलिफोनमा भन्नुभयो, ‘कोरोना लाग्दा खान मन लागेन भनेर खान छोड्न नहुने रहेछ । जबर्जस्ती भए पनि तागतिलो खानेकुरा खाइरहनुपर्छ । कोरोना लाग्यो भने नआत्तिनू, तागतिलो कुरा खान नछोड्‌नू ।’

कोभिडबाट मैले नजिकका आफन्त गुमाएकी छु । त्यसैले साह्रै डर लाग्छ । आमा र काकासँगै सारा विश्वका हामी हरक्षण प्रार्थना गरिरहेका छौँ ।

प्रकाशित मिति: सोमबार, वैशाख २०, २०७८ ११:०२