भारतबाट ज्यान जोगाउन नेपाल छिरे तर, जोगिएन ज्यान

A+ A A-

दुई सन्तान र श्रीमान्‌सहित भारतको इन्दोरबाट नेपाल आउँदा सुनिता (परिवर्तित नाम)को परिवार सकुशल थियो । भारतमा बढिरहेको कोरोनाका कारण सुनिताका पतिको जागिर गुमेपछि उनीहरू नेपाल आए ।

जागिर गुमाउनुपरे पनि सबै परिवार सकुशल नै घर आइपुग्दा उनीहरू खुसी नै थिए । नेपाल छिरेको पछिल्लो दिन परिवारका चारै जनाले कोरोना परीक्षण पनि गराएका थिए । परीक्षणमा उनीहरू कसैलाई संक्रमण देखिएन । नयाँ वर्षको छेको पारेर नेपाल छिरेका सुनिताका श्रीमान्‌को गाह्रो्थ्यमा एकाएक समस्या देखियो । त्यसपछि महाकाली अञ्चल अस्पतालमा जाँच गराउँदा कोरोना संक्रमण भएको पुष्टि भयो ।

सुनिताका श्रीमान्‌लाई श्वास फेर्न पनि गाह्रो भइरहेको थियो । तत्कालै कोभिड वार्डमा भर्ना गरियो । वार्डमा अक्सिजनले मात्र नधानेपछि उनलाई आईसीयूमा राखियो । तीन दिन आईसीयूमा राखेपछि गत शनिबार उनको मृत्यु भयो ।

श्रीमान्‌को कुरुवा भएर अस्पतालमा बसेकी सुनितालाई पनि संक्रमण भयो । अहिले उनी महाकाली अञ्चल अस्पतालको कोभिड वार्डमा छिन् । एकातिर श्रीमान्‌को मृत्युको पीडा छ भने अर्कोतिर आफैँ संक्रमित भएर बस्नुपरेको छ ।

अस्पतालको झ्यालबाट चियाउँदै शिलापत्रसँग कुराकानी गर्न राजी भएकी उनले श्रीमान्‌को मृत्युमा बरखी बार्नसमेत पाएकी छैनन् । ‘लुगा पनि फेर्न दिएनन् डाक्टरले । अन्तिममा श्रीमान्‌को मुख पनि राम्ररी हेर्न पाइएन,’ बोल्दाबोल्दै उनको श्वास फुल्न थाल्छ । केही बेर रोकिन्छिन उनी, ‘घरमा छोराछोरी अलपत्र होलान्, आफू यहाँ छु । के दशा लाग्यो यस्तो !’

३४ वर्ष पुगेकी सुनिताले छोराछोरीलाई सँगै राखेर सम्झाउनसमेत पाएकी छैनन् । ‘उनलाई यहाँ आउन दिँदैन, मलाई उहाँ जान दिँदैनन्,’ उनी भक्कानिन्छिन् । छेउको बेडमा रहेका अर्को संक्रमित महिला उठेर सुनितालाई सम्झाउने प्रयास गर्छिन् ।

गत वर्ष पनि सुनिताका श्रीमान्‌ले जागिर गुमाएका थिए । उनीहरू गत वर्ष पनि यसरी नै नेपाल फर्केका थिए । गत वर्ष जोगिएका उनी यस वर्ष भने जोगिन सकेनन् । ‘अघिल्लो साल पनि हामी यसरी नै आएका थियौँ,’ सुनिताले भनिन् । तर, त्यतिखेर उनीहरू १४ दिन क्वारेन्टाइन बसेका थिए । ‘यस्तो हुन्छ भन्ने थाहा भएको भए किन आउँथ्यौँ र हामी ?,’ सुनिता पछुतो मान्दै भन्छिन् । देवरको घरमा राखेकी छिन् सुनिताले छोराछोरी । संक्रमणका कारण धेरै बोल्न नसक्ने उनी आफैँ अक्सिजनको सहारामा छिन् ।

भारतमा कोरोना कहर बढ्दै गएपछि ज्यान जोगाउन नेपाल फिरेर पनि जोगिन नसकेका अन्य पनि छन् । भारतबाट ज्यान जोगाउन नेपाल आइपुगेकी कञ्चनपुर भीमदत्त नगरपालिकाकै ५० वर्षीया महिलाको पनि शनिबार सेती अञ्चल अस्पतालमा मृत्यु भयो । शुक्रबार मात्र कोरोना पुष्टि भएर अस्पताल भर्ना भएकी उनको शनिबार मृत्यु भयो ।

चैतको अन्तिम साता भारतको गुजरातबाट नेपाल आइपुगेका अछाम साँफेबगर नगरपालिकाका ६५ वर्षे पुरुषको ९ वैशाखमा कोरोना संक्रमणका कारण मृत्यु भयो ।

२९ चैतमा भारतको तमिलनाडुबाट नेपाल आएका बझाङको जयपृथ्वी नगरपालिकाका ४८ वर्षे पुरुषको ९ वैशाखमा कोहलपुर लैजाँदै गर्दा बाटोमा मृत्यु भयो । भारतबाट रोजगारी गुमाएर फर्केका कैलालीको गोदावरी नगरपालिकाका ५० वर्षे पुरुषको पनि ३० चैतमा सेती अस्पतालमा मृत्यु भयो ।

महाकाली अस्पतालमा पछिल्लो समय दैनिक ८ देखि १० जना नयाँ संक्रमित भर्ना भइरहेका छन् । ५० सामान्य बेड र छवटा आईसीयू रहेको महाकाली अस्पतालका सबै आईसीयू भरिएका छन् ।

आईसीयूमा राख्नुपर्ने कतिपय बिरामीलाई आईसीयू अभावका कारण अक्सिजनको सहारामा सामान्य बेडमै राखिएको बताउँछन् अस्पतालका सूचना अधिकारी नारदप्रसाद भट्ट ।

बेड पाउन लाइनमा

कोभिड अस्पतालको ढोकाबाहिर आफ्नो पालो पर्खिरहेका बिरामी पनि देखिन्छन् कञ्चनपुरमा । मुस्किलले बोल्न सक्ने रमिला पन्त (परिवर्तित नाम) चार महिनाकी छोरी काखमा बोकेर ढोकाबाहिर पर्खिरहेकी छिन् ।

उनलाई कोरोना संक्रमण भएको पाँच दिनअगाडि नै पुष्टि भएको थियो । तर, त्यतिखेर बेड अभाव भएका कारण उनलाई भर्ना गरिएको थिएन । ‘घरमा बस्न नसकेपछि रिक्सा चढेर आएकी हुँ,’ उनले भनिन्, ‘अस्पतालमा राखे राख्छन्, नभए यहीँ मर्छु,’ उनका श्रीमान् भारतमा छन् ।

घरमा एक्लै भएपछि खाना पनि पकाउन नसकेकी उनले भोक मेटाउन छिमेकीले दिएको बासी रोटी बोकेकी छिन् । अस्पतालमा बेड पाइने भएपछि खुसी देखिएकी उनी दूधे बालकलाई काखी च्यापेरै कोभिड वार्डमा छिरिन् ।

बेड पाउने आसमै बसिरहेका छन् जीत सार्की । स्वाब संकलन गर्ने भवनको छायामा बसेका ५९ वर्षे सार्की त बोल्न पनि सक्दैनन् । उनलाई लिएर अस्पताल आएका उनका छोरा अस्पताल प्रशासन र स्वास्थ्यकर्मीसँग बुबालाई बेड मिलाइदिन हारगुहार गरिरहेका छन् ।

प्रकाशित मिति: सोमबार, वैशाख १३, २०७८ २०:४६