ओभरकोट : एक फर्मायसी संस्मरण (पोडकास्टसहित)

A+ A A-

वर्षायाममा ऋतुपर्णो घोषको रेनकोट लगाई निकोलाई गोगोलको ‘ओभरकोट’ पढ्नू । जाडोयाममा गोगोल ब्रोको ओभरकोट लगाई घोष बाबुको ‘रेनकोट’ हेर्नू । यसैगरी जिन्दगी र मृत्युलाई साहित्य र सिनेमा जस्तै कलात्मक बनाउनू ।

– नगरकोटी सूत्र
‘संस्मरण संहिता’

‘कल्प–ग्रन्थ’मा नाइल नदी जत्रो लामो एउटा कथा छ । त्यो कथाभित्र एउटा गीत छ ।त्यो गीत कस्तो छ, तपाईं आफैँ महसुस गर्नुस् । त्यसलाई आफ्नै लय र सुरमा मनमनै गुनगुनाउनुस् । गीत यस प्रकार छ:

खर्पनमा बोकी हिँड्छु अचेल
तिम्रो यादका सामलहरू
सतबीजहरू यिनै हुन् मेरा
सगुनका अक्षता–चामलहरू

अनिदो रातपछिको
चन्दन बिहानमा तिमी छौ
यो लवलीन मनको
निर्जन चिहानमा तिमी छौ

तिमी छौ मेरा
संवेदनामा ऋचा र मन्त्रहरूमा
राग मलहारमा तिमी
तिमी नै गीतका अन्तराहरूमा

घाँसमा अल्झेका शीतहरूमा
तिम्रै प्रितको गीत छ
मोह–मायाको बही खातामा
तिम्रै अतीतको जीत छ

कुरुशले तिम्ले बुनेको मनमा
तिम्रै औँलाको दाग छ
मेरा आलाप र एकालापमा हेर
तिम्रै गीतको राग छ ।

मैले यो गीत लेखेकै दिनदेखि गीतकार एवम् मेरा किताबहरूका प्रकाशक भूपेन्द्र खड्काले मकन थर्ड डिग्रीको किचकिच गर्दै भन्न थाल्यो, 'त्यो गीत के गीत जसमा कुनै संगीत छैन ! कुमार दाइ, यो खर्पन–गीतमा संगीत भर्नुपर्‍यो । गायक र संगीतकार खोज्ने जिम्मा मेरो भयो । मलाई अनुमति दिनुपर्‍यो ।'

खड्का ब्रो’को सिरियल किचकिचले म आजित भए ।

कालान्तरमा मलाई लाग्न थाल्यो– बिचरोले जाबो ‘अनुमति’ न मागेको हो । ‘श्रीमती’ नै त मागेको होइन नि ! अनुमति दिन म किन यति कञ्जुस भएको ? के सारो यतिविधि ठिस भएको !

अन्ततः मैले उसलाई अनुमति दिएँ । उसले त्यो गीत सुगम पोखरेललाई दियो ।गाउन। हरि लम्साललाई दियो ।संगीत भर्न।

गीतलाई सबैले आफ्नो गच्छेअनुरुप केही–न–केही दिए । मसित शब्द थियोे, मैले शब्द दिएँ । हरि लम्सालसित संगीत थियो, उनले संगीत दिए । सुगम पोखरेलसित गला थियो, उनले आवाज दिए ।

यसो सोचिल्याउँछु: सबैसित केही–न–केही माँगी हिँड्ने यो एक मगन्ते–गीत रहेछ ।

मेरो जबर्जस्त फ्यानले आफ्नो दुईपाङ्ग्रे लौह वाहन स्टार्ट गर्‍यो । र, आर्यघाटको बाटो तताउन थाल्यो । म जानुपर्ने वसन्तपुर, पुग्ने भएँ आर्यघाट । यसैलाई शायद भनिइँदो हो: कामकुरो एकातिर, ओभरकोट ओढी मसानघाटतिर ।

एक दिन गीत रेकर्ड भयो । रेकर्डिङको मैझारोपछि हामी चार भाइ स्टुडियोको पटाङ्गिनीमा भेला भयौँ, कफी–सिग्रेटका लागि । सुगम पोखरेललाई मैले सोधनी गरेँ, 'गीत तपाईंलाई कस्तो लाग्यो ?'

'यो गीत वास्तवमा गीत होइन,' मिस्टर पोखरेलले भूपेन्द्र खड्का र हरि लम्साललाई हेर्दै भावुक आवाजमा भने, 'यो गीत गीत नभई कुमार दाइले मलाई दिनुभएको प्रसाद हो ।'

अच्छा ! प्रसाद पो !

मैले उनलाई अङ्कमाल गरेँ । भावुक गायकले मकन भने, 'दाइ, यो गीत मलाई तपाईंको आशीर्वाद हो ।' अनि क्याजुअल अन्दाजमा आगे बोले, 'तर, एउटा कुराको खसखस लाग्या'छ ।'

'के कुरा हो ?', मैले भनेँ, 'खसखसाउनुस् न त सुगमजी ?'

उनी खसखसाए, 'गीतमा बहीखाता, लवलीन, खर्पन, सतबीज, अक्षता र मन्त्रजस्ता ज्यादै अनयुजुअल' शब्दहरू छन् । तपाईंको युजुअल शब्द चैँ खै ?'

'कुन युजुअल शब्द ?', म अलमलिएँ ।

'ओभरकोट', उनले भने, 'ओभरकोट त तपाईंको ब्राण्ड ! गीतमा ओभरकोट शब्द त परेन नि !'

ओभरकोट म्युजिक भिडियोमा पर्छ । यो कुरा मैले उनलाई भनिनँ । प्रिय पाठक, यी पक्तिहरू तपाईंले पढ्ने बेलासम्ममा सम्भवतः म्युजिक मिडियो रिलिज भइसकेको हुनेछ । खर्पन–गीतको म्युजिक भिडियो, जसमा म आर्यघाटवरपर कुन्नि के–के खोज्दै हिँडिरहेको छु, ओभरकोट लगाएर । यो त्यही र त्यस्तै ओभरकोटहरूको कथा हो ।

१

एक दिन मलाई वसन्तपुर दरबार स्क्वायर जानु थियो । शनिबारको दिन । ‘शिलापत्र’मा अघिल्लो दिन मात्र मेरो एउटा इन्स्टलेसन स्टोरी छापिएको थियो । ‘प्रधानमन्त्रीले जुँगा ट्रिम गर्नुभयो’ नामक उक्त पोलिटिकल अब्सर्ड फिक्सनको सेटिङ वसन्तपुर दरबार स्क्वायर थियो, जहाँ देशका प्रधानमन्त्री एउटा किङसाइज्ड पलङमा सुतिरहेको अवस्थामा भेटिएका/देखिएका थिए: सर्वाङ्गनग्न ।

मलाई आफ्नो कथाको सेटिङ पुनः एक पटक हेर्न मन लागेर ल्यायो । तसर्थ ‘पठाओ’लाई बोली पठाएँ ।

जीपीएस अर्थात् ग्लोबल पोजिसनिङ सिस्टममा मलाई न्याभिगेट गर्दै पठाओ–राइडर घरकै दैलोमा आइपुग्यो । बिजनेस म्यानेजमेन्ट पढ्दै गरेको ऊ संयोगले मेरो लेखन र जीवन–देखनको क्रेजी फ्यान रहेछ । एक जबर्जस्त अनुरागी !

अनुरागीले मेरा सम्पूर्ण किताब पढी भ्याएको रहेछ ।

कस्तो बेबकुफ रहेछ । मेरा सम्पूर्ण किताब त नपढ्नु नि ! खैर, उसले क्याजुअल्ली भनी त हाल्यो, 'बल्लबल्ल ज्युँदो जाग्दो नगरकोटीलाई आफ्नो बाइकमा कुदाउने मौका मिलेको छ । अब काँ वसन्तपुर गइरहने ? तपाईंलाई म तपाईंकै अड्डामा पुर्‍याउँछु ।'

'काँ पुर्‍याउनुहुन्छ ?', मैले सोधेँ ।

'घाट' उसले भन्यो, 'म तपाईंलाई आर्यघाट पुर्‍याउँछु ।'

अब देखिहाल्नुभयो । लेखकका सम्पूर्ण किताब पढ्ने पाठकले लेखकलाई कहाँ पुर्‍याउँछ, बुझिहाल्नुभयो । जेहोस्, मलाई पठाओ–राइडरको फरासिलोपन मन परी त हाल्यो । मान्छे मलाई गज्जबको लाग्यो । म उसको बाइकमा चढेँ ।

मेरो जबर्जस्त फ्यानले आफ्नो दुईपाङ्ग्रे लौह वाहन स्टार्ट गर्‍यो । र, आर्यघाटको बाटो तताउन थाल्यो । म जानुपर्ने वसन्तपुर, पुग्ने भएँ आर्यघाट । यसैलाई शायद भनिइँदो हो: कामकुरो एकातिर, ओभरकोट ओढी मसानघाटतिर ।

यसो सोचिल्याउँछु, कहिलेकाहीँ: मेरो समग्र जीवन यस्तै बेठेगानको रह्यो । साह्रै अनप्रेडिक्टेबल ! तर यस्तो जीवन मेरै छनोट थियो । च्वाइस इज अल माइन, आफ्टर अल । किनभने जन्म मेरो च्वाइस थिएन अनि मृत्यु मेरो च्वाइसको हुने ठेगान छैन ।

जन्म तपाईंको छनोट थिएन । मृत्यु तपाईंको छनोट हुने छैन । छान्नको निम्ति तपाईंसित केवल ‘जीवन’ छ । फगत एक जीवन । च्वाइस इज अल योर्स बेबी !

तीनकुनेको ट्राफिक आइल्यान्डनेर पुग्दा पठाओ–राइडरले मलाई विचित्रको कुरा भन्यो, 'हेर्नुस्, फिक्सन डिजाइनर ! कुमार नगरकोटी भन्ने तपाईंको नाम सुहाएन । इत्ति पनि सुहाएन । ओभरकोट लगाउने लेखक पनि कतै नगरकोटी हुन्छ ? ओभरकोट लगाउने लेखक त ओभरकोटी पो हुन्छ । तपाईंलाई कुमार नगरकोटी होइन, कुमार ओभरकोटी भन्नुपर्छ । बुझ्नु भो त ?'

कुमार ओभरकोटी !

यो ‘नगरकोटी’ले पनि कहिलेकाहीँ त टेन्सनै गराउँछ । मित्र राजन गोदार मलाई नरककोटी भन्छन् । किशोर नेपाल कुमालकोटी भन्छन् । र, खगेन्द्र संग्रोला भन्छन्: बिरलाकोटी । अब पठाओ–राइडरले भन्दियो: ओभरकोटी ।

तर पख्नुस् । पठाओ–राइडरको ‘ओभरकोटी’ साउन्ड्स नाइस । जसले ओभरकोट लगायो ऊ ओभरकोटी भयो । तर्क हेर्नुस् न, क्या लाजवाफ ! नगरकोटीभन्दा ओभरकोटी अलि बढी श्रुतिमधुर सम्पन्नजस्तो छ । पठाओ–राइडरलाई कोटीकोटी प्रणाम छ ।

अब मलाई प्रतीक्षा छ– त्यो क्रेजी पाठकको, जसले ओभरकोटीसित मिल्दोजुल्दो शब्द क्वाइन गर्नेछ: गोबरकोटी !

२

पाटन दरबार स्क्वायरमा कृष्णमन्दिरको पछिल्तिर एउटा कफी–घाट छ । कफी–घाट ? यो शब्द सुनेर–पढेर कृपया ब्ला–ब्ला–ब्ला नहुनुस् । कफी स्ट्यान्ड, क्याफे, कफी–हाउस, कफी–कर्नर इत्यादिलाई कफी–घाट भन्नुपर्छ भन्ने मेरो फगत एक प्रस्ताव हो ।

कुरा वास्तवमा ज्यादै सिम्पल छ । जहाँ भेटघाट हुन्छ, त्यो कफी–घाट हुन्छ ।

त्यसो त तपाईंलाई लाग्दो हो, मुला नगरकोटीले सबै ठाउँलाई घाट नै बनाउने भयो । काठमान्डूलाई घाटमान्डू भन्या'छ र कफी सपलाई कफी–घाट ! बजिया घाटे वैद्यले अब त हदै गर्‍यो ।

जे भन्नुस्, तपाईंको मर्जी ।

अँ त ! म जुन कफी–घाटको कुरा गर्दै छु, त्यसको नाम हो: डि स्क्वायर क्याफे । त्यहाँ म प्रायः गइरहन्छु । मलाई भेट्न चाहनेहरूलाई त्यहीँ बोलाउँछु ।

एक साँझ त्यो कफी–घाटको बालकोनीमा ब्ल्याक कफी पिउँदै एक्लै बसेको थिएँ । भीडभाड खासै थिएन । एक कुनामा एक जोडा युवा–युवती थिए । लभ–बर्ड्स शायद । उनीहरू बेला–बेला मलाई हेर्थे र मुस्कुराउँथे ।

मेरो पालो, म पनि मुस्कुराइदिन्थें ।

केही बेरपछि दुवै जना मकहाँ आए । फोटोजेनिक मुहार भएकी युवतीले धक नमानी भनी, 'हामी नगरकोटियन रिडर्स हौँ । एउटा कुरा भन्छु, भन्दिनुस् न ल !'

'ल ! के कुरा हो, भन्नुस् ।' मैले उसलाई हौस्याएँ ।

यस पटक युवा बोल्यो, 'एकचोटि तपैँको ओभरकोट दिनुस् न ! तपैँको ओभरकोट लगाएर फोटो खिच्ने इच्छा भयो ।'

मैले चाँइचुइँ केही नगरी ओभरकोट फुकालेर उसलाई दिएँ । उसले आफ्नो ज्याकेट फुकालेर टेबलमा राख्यो । र, मेरो ओभरकोट लगायो । अनि आफ्नो सेलफोन मलाई दिई फोटो खिच्न भन्यो ।

मैले फोटो खिचिदिएँ ।

खिचिएका फोटोहरू राम्रा आएछन् क्यारे ! तिनलाई हेरेपछि लभ–बर्ड्स खुसी भए । युवकले भन्यो, 'एउटा फोटो फेसबुकमा पोस्ट गर्नुपर्ला । क्याप्सनमा–नगरकोटीको ओभरकोट – लेख्नुपर्ला । ओके ?'

मैले ओके भनेँ ।

३

पाटन ढोकाको भाटभटेनी डिपार्टमेन्ट स्टोरमा हामी भर्खरै मात्र छिरेका थियौँ । कफी चियाको सेक्सनमा अलमलिइरहेका थियौँ । गुरु रिम्पोचेलाई आइसक्रिम र सावित्री कार्कीलाई नेलकटर्स किन्दिनु थियो ।

र, आफ्नो लागि चियाका डिफ्रन्ट फ्लेभर्स । ज्यास्मिन, स्ट्रबेरी, मिन्ट, भ्यानिला, अर्ल–ग्रे आदि/इत्यादि ।

प्रहरीको भ्यानमा जाँदै गर्दा राजेश हमाल, द महानायकले ‘ओ ओभरकोटवाला भाइ, साइड लाग्नुस्’ भनेको ठाउँ आयो । त्यसैगरी म साइड लागेको पाटी आयो, जहाँ मैले कैयौँ वैरागी रातहरू बिताएको थिएँ । जहाँबाट मलाई पक्राउ गरिएको थियो र प्रहरी भ्यानमा कोचाकोच पारी जाउलाखेलको पुलिस लक–अपमा पुर्‍याइएको थियो ।

यस्तैमा एक नवयुवक टाढैबाट मलाई नमस्कार गर्दै हामीसामु आइपुगे । ग्रे रङको बेसबल क्याप लगाएका तिनी निकै फरासिला मनुवा रहेछन् । बडा दिल–अजीज इन्सान !

गर्विलो आवाजमा उत्साहपूर्वक तिनले भने, 'तपाईंको शिरपोसवाला आर्टिकल पढेर मैले यो टोपी किनेको हुँ । त्यस्तो संस्मरण लेखेबापत म आज तपाईंलाई केही उपहार किन्न चाहन्छु । प्लिज डोन्ट से नो ।'

पेसाले तिनी चार्टर्ड अकाउन्टेन्ट रहेछन् । तपाईं त निकै नै योङ्ग हुनुहुन्छ भन्दा तिनले भने, 'एस सर, म योङ्ग चार्टर्ड अकाउन्टेन्ट हुँ । र, म पनि अलिअलि कविता लेख्छु । अंग्रेजी कविता ।'

के सुर चलेर हो कुन्नि, मैले सोधेँ, 'विशाल भारद्वाजको NUDE पोयम्स पढ्नुभा'छ ?'

तिनले उल्टै सोधे, 'को विशाल भारद्वाज ?'

– सातखुन माफ नामक फिल्म हेर्नु भा'छ ?
– छैन ।
– THE BLUE UMBRELLA हेर्नुभा'छ ?
– हेर्‍या छैन ।
– मटरुकि बिजलीका मन्डोला नि !
– नामै सुन्या छैन ।
– कमिनेको नाम त सुन्नुभएको होला ।
– खासमा तपैँ के भन्न खोज्दै हुनुहन्छ सर ?
– विशाल भारद्वाज फिल्म मेकर हो भन्दै छु ।
– अनि के त ?
– उसको NUDE पोयम्स पढ्नुस् । ट्रान्सलेटेड किताब हो । गुलजारले भूमिका लेखेका छन् ।

धन्य भगवान् ! योङ्ग चार्टर्ड एकाउन्टेन्टले ‘को गुलजार’ भनी सोधेनन् ।

विशाल भारद्वाजियन प्रसंग तिनलाई मन परेजस्तो लागेन । केही बेर यताउतिका कुरा गरेपछि उनले आफ्नो खल्तीबाट वालेट निकाले । वालेटबाट एउटा आकर्षक भिजिटिङ कार्ड निकाले । भिजिटिङ कार्ड मलाई दिँदै भने, 'यसमा तपाईंको सिग्नेचर जाओस् न ! प्लिज !'

साथमा दुवै जनासित कलम मरु । तसर्थ तिनलाई लिएर म कलमहरूको सेक्सनमा गएँ । एउटा ‘पाइलट’ टिपेँ र त्यसैले भिजिटिङ कार्डमा आफ्नो दस्तखत धस्काइदिएँ ।

उक्त पाइलट– पेन ‘मायाको चिनो’को रूपमा तिनले किन्ने भए ।

'तपाईंले सिग्नेचर गरेको पेनले लेख्दा दामी कविता फुर्ला,' तिनले भने ।

टु मेक द स्टोरी सर्ट, लेट्स से: त्यस दिन ती योङ्ग चार्टर्ड अकाउन्टेन्टले मेरा निम्ति थुप्रै ‘उपहारहरू’ किनमेल गरिदिए । उपहार किन्दिने फ्यान देखेर–भेटेर सावित्री कार्की दंग परी । घर फर्कंदा बाटोभरी उसले क्रेजी उपहारदाताको प्रशंसा गरी ।

नगरकोटीका यस्ता खाले क्रेजी फ्यानहरू सावित्री कार्कीलाई खुब मनपर्छ । मुनि दुइटा उदाहरण पेस गरिएको छ । उदाहरणहरू ‘कुबुल’ गरियोस् ।

१) सिनेमाको टिकट किन्दिने युवती

लाबिम मलको क्यूएफएक्समा हामी दुई जना फिल्म हेर्न गएका थियौँ । लाइनमा आफ्नो पालो कुरिरहेका थियौँ । बोर लाग्दा पटक–पटक ‘मिस्टिका’ पढ्ने युवती संयोगले मेरो अघिल्तिर उभिएकी रहिछे । मलाई देख्नासाथ ऊ अत्यन्त नर्भसाई गई ।
संक्षिप्त कुराकानीपश्चात् ऊ उघ्रिएको स्वेटरमै खुल्दै गई ।

उसैले हाम्रो पनि टिकट किनिदिई । मेरो हातमा टिकट थमाइदिँदै उसले भनी, 'सर, म पनि तपाईंहरूसितै बसी फिल्म हेर्छु ।'

लगत्तै मैले भनेँ, 'त्यसो हो भने तपाईंले एउटा सर्त पूरा गर्नुपर्छ । अ कन्डिसन अप्लाई, यु सी !'

'कस्तो कन्डिसन ?'

'ब्रेकटाइमको ब्ल्याक कफी मेरो तर्फबाट ! ओके ?'

'ओके !'

एउटी स्त्रीसित फिल्म हेर्न गएको मान्छे म, पराया स्त्रीलाई पनि साथैमा राख्नुपर्ने भयो । फिल्मको नाम के थियो, अहिले बिर्सें । पक्कै पनि ‘पति, पत्नी और वो’ चाहिँ अवश्य पनि थिएन । त्यसो त तपाईंको बगलमा जब एउटी आकर्षक जवान युवती बसेकी हुन्छे, तब हु केयर्स योर वाइफ ! हु द हेल केयर्स द नेम अफ अ फिल्म !

कहिलेकाहीँ कुन दिन एक्लै फिल्म हेरीवरी घर मुन्टिएको बखत सावित्री मकन प्रश्न गर्छे, 'त्यो केटीसित फेरि भेट भयो ? साह्रै मख्ख पर्नु भा’छ त !'

स्वास्नीको अगाडि मख्ख पर्ने लोग्नेहरूको कुनै भरोसा हुँदैन । त्यस्ता मख्खालु लोग्नेहरू निकै खतरनाक हुन्छन् ।

२) पिज्जाको बिल तिरिदिने सिरियल किलर

शहरमा ‘बाथ–टब’ नाटकको खुब चर्चा भएको बेलाको कुरा हो । नाटकमा सिरियल किलरले बोल्ने एक टुक्रा डाइलग छ: कालो कफी पिउने मान्छेको मन कालो हुन्छ । नाटक हेर्ने हरेक दर्शकको मुखमा यो डाइलग झुण्डिएकै हुन्थ्यो ।

एक साँझ पाटन दरबार स्क्वायरको CASA PAGODA नामक रेस्टुराँमा ग्रिश्मिल र सावित्रीलाई पिज्जा खुवाउन लगेको थिएँ ।

पत्नी र पुत्रले पिज्जा खाएँ । मैले चाहिँ पिउने काम गरेँ, सिग्रेट एन्ड ब्ल्याक कफी ।

बेयरालाई बिल मगाउँदा उसले मलाई PAID BILL ल्याएर दियो । मलाई ताज्जुब–ओ–ताज्जुब लाग्यो । बेयराले मसित भन्यो, 'तपाईंको बिल एउटा जेन्टल म्यानले तिरिसक्नुभएको छ । यो बिल तपाईंलाई नै दिनू भनी गइसक्नुभएको छ ।'

कस्तो अजिब खालको जेन्टल म्यान रहेछ ? हामी अलमल्ल पर्‍यौँ ।

'बिलको पछाडि उहाँले केही लेख्नुभएको छ,' बेयराले भन्यो, 'पढ्नुस् न सर !' मैले बिल फर्काएर हेरेँ । त्यहाँ नीलो बल –पोइन्ट–पेनद्वारा यस्तो लेखिएको थियो, 'कालो कफी पिउने मान्छेको मन कालो हुन्छ ।' त्यस स्टेटमेन्टमुनि जेन्टल म्यानले आफ्नो परिचय खुलाएको थियो: सिरियल किलर ।

त्यो साँझको हाम्रो बिल एउटा अज्ञात सिरियल किलरले तिरिदिएको थियो । बिलमा लेखिएको डाइलग सावित्री कार्कीलाई सुनाउँदा उसले भनेकी थिई, 'दैवले पनि जुराउँदो नै रहेछ । जस्तो लेखक, उस्तै पाठक !'

०००

अब पुनः एक पटक पाटनढोकाको भाटभटेनी डिपार्टमेन्ट स्टोरतिर लागौँ, जहाँ हामीले एउटा योङ्ग चार्टर्ड अकाउन्टेन्टलाई भेटेका थियौँ । जसले ग्रे रङको बेसबल क्याप लगाएको थियो । जुन क्यापलाई उसले मेरो ‘शिरपोस’वाला संस्मरण पढेर किनेको थियो । जसले मेरो निम्ति ‘उपहार’हरू किनिदिएको थियो । ती उपहारहरू महत्त्वपूर्ण होइनन् । महत्त्वपूर्ण त ती युवाले भनेको कुरा हुन्, जसलाई म मुनि यथोचित स्थानमा चर्चा गर्नेछु ।

उपहारहरूको ‘किनमेल’ पश्चात, छुट्टिने क्रममा तिनले भनेका थिए, 'एउटा कुरा भन्छु फिक्सन डिजाइनर, प्लिज डन्ट से नो ।' मैले भन्नुस् भनेपछि तिनले भने, 'शिरपोसको कथा त लेखिहाल्नुभयो, अब ओभरकोटको कथा पनि लेख्नुस् । कतिका ओभरकोट फटाउनुभयो कुन्नि ! तिनीहरूका पनि कथा होलान् । एउटा डाइहार्ड फ्यानले भनेको यति एउटा कुरा प्लिज मानिदिनुस् ।'

नमान्ने त अब सवालै भएन । उपहारहरू जो ‘किनमेल’ गरिदिएको छ ।

तिनको आग्रह यत्तिमै रोकिने छाँटकाँट देखिएन । तिनले हौसिँदै भन्न थाले, 'कहिलेकाहीँ पाठकको फर्मायसमा पनि लेख संस्मरणहरू लेख्ने गर्नुस् न ! हामी पाठकहरूको मन पनि रहन्छ । हाम्रो मन राख्न कहिलेकाहीँ हाम्रो फर्मायसमा कथा–कविता लेखे तपाईंको के नै पो जान्छ र ! मेरो फर्मायसमा ओभरकोटको संस्मरण लेख्नुभयो भने म त्यो पढेकै दिन एउटा ओभरकोट किनूँला !

फर्मायसी संस्मरण ? तर अ ब्याड आइडिया !

यो नै योङ्ग चार्टर्ड अकाउन्टेन्टले गरेको महत्त्वपूर्ण कुरा थियो । रेडियो नेपालमा उहिल्यै–उहिल्यै फर्मायसी गीतको कार्यक्रम बज्ने गर्थ्यो । त्यो लोकप्रिय कार्यक्रमको म डाइहार्ड स्रोता थिएँ, किनभने गीतको फर्मायसकर्ताहरूकै माझ रेडियोले मेरो नाम पनि अक्सर फुकिरहन्थ्यो ।

'यो गीतलाई नेपालगन्ज राँझाबाट कुमार नगरकोटी र उहाँका साथीहरूले पनि फर्मायस गर्नुभएको छ' भनी जब रेडियोले मेरो नाम फलाक्थ्यो, म खुसीले गद्‌गद हुने गर्थें ।

योङ्ग चार्टर्ड अकाउटेन्टले मलाई अतीतमा फ्याँकिदियो । ‘फर्मायसी गीत’को स्मरण गराइदियो । सोचेँ, फर्मायसी गीतझैँ फर्मायसी संस्मरण गर्दा कसो हुँदो हो ! त्यसो हुँदो हो त फर्मायसी संस्मरणको बान्की यसो हुँदो हो ! कृपया मुनिका हरफहरू पढ्नुस् ।

गीत बजाउनुअघि रेडियोको कार्यक्रम प्रस्तोताले फर्मायसकर्ताहरूको नाम बजाउँथ्यो । यो संस्मरणको हकमा भने ‘शिलापत्र’को प्रधान सम्पादकले फर्मायसकर्ताहरूको नामावली संस्मरणको ओपनिङमै उल्लेख गर्दाे हो, यसरी:

आजको साहित्य–विशेष अंकमा हामी पेस गर्दै छौँ कुमारनगरकोटीद्वारा लिखित एक संस्मरण, जसको शीर्षक रहेको छ: ओभरकोट ।

यो संस्मरणलाई नेपालगन्जबाट शिवानी सिंह थारू, नयनराज पाण्डे र सनत रेग्मीले फर्मायस गर्नुभएको छ । वीरगन्जबाट गिरिश गिरी, काठमान्डू घट्टेकुलोबाट विप्लव प्रतीक, इटहरीबाट मनुमञ्जिल, कालीकोट मान्माबाट बुद्धिसागर, मुगुबाट मीन भाम, पाँचथरबाट चन्द्रवीर तुम्बायो र उहाँका दौँतरीहरूले ‘ओभरकोट’को फर्मायस गर्नुभएको छ ।

त्यसैगरी, मह सञ्चारबाट मदनकृष्ण श्रेष्ठ र हरिवंश आचार्य, नबिल बैंकबाट अनिल केशरी शाह, ट्वीटरबाट बाबुराम भट्टराई, गगन थापा, रवीन्द्र मिश्र, फेसबुकबाट हिमानी शाह, आनी छोइङ र मनीषा कोइरालालगायतले पनि यो संस्मरणको सादर अनुरोध गर्नुभएको छ ।

केन्द्रीय कारागारका स्थायी निवासी चार्ल्स शोभराजलाई पनि नगरकोटीको ‘ओभरकोट’ चाहिएको व्यहोराको फर्मायसी पत्र हामीलाई प्राप्त भएको छ ।

यहाँहरू सबैको फर्मायसमा अब प्रस्तुत छ, नगरकोटीको संस्मरणः ओभरकोट । यसलाई पढ्नुस् र फिक्सन डिजाइनरको फर्मायसी संस्मरणको लुत्फ–ओ–मजा उठाउनुस् ।

तपाईंको आजको दिन शुभ रहोस् , जय शम्भो !

प्रिय योङ्ग चार्टर्ड अकाउन्टेन्ट ! यो संस्मरण मैले तपाईंकै फर्मायसमा लेखेको हुँ । यो नै मेरो पहिलो फर्मायसी संस्मरण हो । र, सम्भवत: अन्तिम पनि । त्यो दिन ‘भाटभटेनी’मा तपाईंसित मेरो भेट नहुँदो हो त यो संस्मरण म सायदै लेख्दो हुँ ।

आशा छ, तपाईंले यो संस्मरण पढ्नुहुनेछ ।

अनि ‘शिरपोस’ वाला संस्मरण पढेर टोपी किनेझैँ यो संस्मरण पढेर तपाईंले एउटा ओभरकोट किन्नुहुनेछ । कुनै दिन कुनै डिपार्टमेन्ट स्टारेमा ‘संयोग’ले तपाईंसित मेरो भेट होला । त्यो दिन तपाईंको देहमा शिरपोसका अलावा ओभरकोट पनि हुने नै होला ।
रह्यो कुरा विशाल भारद्वाजको, त्यस दिन मैले उल्लेख गरेका फिल्महरू नहेर्दा पनि हुन्छ । केही फरक नपर्ला । तरको उनको शेक्सपियरियन–ट्राजेडीको ट्रिलोजी मकबुल (MACBETH) ओमकारा (OTHELLO) र हैदर (HAMLET) चाहिँ जरुर–जरुर–जरुर हेर्नुहोला । त्यसो गरेमा हामीले गर्ने कुराकानी रमाइलो भइजाला । तपाईं ट्वाँ पर्ने लाजमर्दो अवस्था नआइजाला ।

त्यो साँझको हाम्रो बिल एउटा अज्ञात सिरियल किलरले तिरिदिएको थियो । बिलमा लेखिएको डाइलग सावित्री कार्कीलाई सुनाउँदा उसले भनेकी थिई, 'दैवले पनि जुराउँदो नै रहेछ । जस्तो लेखक, उस्तै पाठक !'

अन्त्यमा, तपाईं अङ्ग्रेजी पोयट्री लेख्न रुचाउने मान्छे । भारद्वाजको NUDE पोयम्स पनि किनेर पढ्नुहोला । तपाईंले मेरो निम्ति उपहारहरू ‘किनमेल’ गर्नुभएको थियो । त्यसको आभार प्रकट गर्न मुनि एउटा भारद्वाज–पोयम तपाईंकै निम्ति राखिदिएको छु, हिन्दीमा । उक्त कवितालाई ट्रान्सलेटरले कसरी अंग्रेजीमा अनुवाद गरेकी छिन् भन्ने जान्न ‘हार्पर कलिन्स’ ले प्रकाशन गरेको कवितासंग्रह नै पढ्नुहोला ।

मै

मै ही था वो मै ही हूँ

दरिया हूँ दरख्त भी
अर्श भी हूँ फर्श भी

दैरा हूँ हरम भी हूँ
सुन्नी हुँ शिया भी हूँ

पण्डितो के हात मे
आरती के दीप सा

काजियों के माथे पे
सजदे का निशान हूँ

पादरी के सीने पे
झूलती सलीब हुँ

मै ही था वो मै ही हूँ

४

पचपन्न छप्पन्न सालतिरको कुरा हुनुपर्छ । सन्ताउन्नै पो हो कि ! मेरा प्रिय कवि एवम्, कथाकार एवम् नाटककार एवम् स्क्रिन प्लेकार एवम् लिट्रेरी सम्पादक अविनाश श्रेष्ठले मलाई देशका धेरै लेखक, कवि, साहित्यकारहरूसित परिचय गराइदिनुभयो ।

नेपालका अधिकांश अग्रज साहित्य–साधकहरूलाई मैले उहाँमार्फत नै चिन्ने अवसर पाएको हुँ ।

उहाँले नै मेरो पहिलो कथा ‘निकास’ समकालीन साहित्य नामक चर्चित लिट्रेरी म्यागजिनमा छापिदिनुभएको हो । पचपन्न सालतिर । किन हो कुन्नि, उहाँलाई मेरो लेखनमा अदम्य विश्वास थियो । आफ्ना विख्यात साथीहरूको सर्कलमा मजस्तो जाबो ONE STORY OLD नवलेखकलाई लैजानुहुन्थ्यो र मेरो परिचय यस प्रकार दिनुहुन्थ्यो, 'तपाईंहरूमाझ ओभरकोटमा सजिनुभएका नयाँ लेखकको नाम कुमार नगरकोटी हो । समकालीन साहित्यको फलानो अंकमा उहाँको बडा नयाँ शैलीको कथा प्रकाशित छ । तपाईंहरूले पढ्नुभएकै होला ।'

राजवले पढेको छु भन्नुहुन्थ्यो । श्यामलले गज्जब कथा लेख्नुभएको छ भनी मलाई दंग्याउनुहुन्थ्यो । बिमल निभाले कथा त पढेको छैन तर कुमार भाइको ओभरकोट चैँ दामी लाग्यो भन्नुहुन्थ्यो । पुरुषोत्तम सुवेदीले लेख्दै गर्नु उज्ज्वल भविष्य छ भनी हौसला दिनुहुन्थ्यो । नारायण ढकालले साहित्यमा जोखिम उठाइरहनु नयाँनयाँ प्रयोग गर्न नछाड्नू भन्नुहुन्थ्यो ।

उहाँहरूले अघि बढाउने हात मिलाउन मलाई लाज लाग्थ्यो । तसर्थ दुवै हात जोडी सबैलाई म आदरपूवर्क नमस्कार गर्थें । उहाँहरूप्रतिको त्यो आदर र प्रेमलाई अद्यापि सँगालेर राखेकै छु ।

यस्तैमा एक दिन अविनाश सरले एक जना चलचित्रका चरित्र अभिनेतासित मेरो चिनापर्ची गराइदिनुभयो । उहाँको नाम थियो गणेश मुनाल, जसलाई मैले टेलिभिजनको स्क्रिनमा एकतर्फी चिनेको थिएँ । बडा गुरुत्वशाली आवाज भएका कलाकार ! चलचित्र एवम् टेलिसिरियलका नामुद चरित्र अभिनेता । खलपात्रको अभिनय र भूमिकामा खुब सुहाउने ।

७ माघ २०७५ मा ‘शिलालेख’ले गणेश मुनालबारे यस्तो समाचार छापेको छ, पढ्नुस्:

रहेनन् कलाकार गणेश मुनाल

वरिष्ठ कलाकार गणेश मुनालको निधन भएको छ । थुप्रै नेपाली चलचित्रमा अभिनय गरेका मुनालको उपचारका क्रममा आज वीर अस्पतालमा निधन भएको हो । उनी लामो समयदेखि अस्वस्थ थिए । काठमान्डू चाबहिलका मुनालको आज अन्तिम संस्कार गरिने परिवारका सदस्यले जनाएका छन् ।

गणेश मुनालको आत्माको चिरशान्तिको कामना गर्छु । संस्मरणको यो अंश उहाँलाई नै समर्पण गर्छु ।

अँ त, म लेख्दै थिएँ: अविनाश सरको संगतमा, साहित्यिक–सत्संगमा चिनजान भएका गणेश मुनालसित मेरो राम्रै हिमचिम भयो । दारुपानीको जमघटमा उहाँ प्रायः भन्नुहुन्थ्यो, 'कुमारजी, एउटा फिल्ममा म तपाईंको ओभरकोट लगाएर अभिनय गर्नेछु । तपाईंको ओभरकोटलाई म ‘बासुदेव’ फिल्ममा कट्टेल सरले लगाएको लेखक ध्रुवचन्द्र गौतमको कोटझैँ प्रसिद्ध बनाउँछु ।

उहाँको कुरा सुनेर म दङ्ग पर्थेँ ।

एक दिन उहाँले भन्नुभयो, 'कुमारजी, नयाँ फिल्म गर्न लाग्या'छु । मेरो इच्छा अब पूरा हुने भयो । केही दिनका लागि मलाई ओभरकोट दिनुस् ।'

नेपाली चलचित्र जगत्‌का वरिष्ठ चरित्र अभिनेतालाई मैले आफ्नो ओभरकोट दिएँ । ओभरकोट लिएर उहाँ प्रसन्न मुद्रामा जानुभयो । म पनि आफ्नो ओभरकोट ध्रुवचन्द्र गौतमको कोटझैँ चर्चित एवम् अमर हुने भयो भनी प्रसन्न भएँ ।

१५–२० दिनपछि मुनाल महोदयले ओभरकोट फिर्ता गर्नुभयो । उहाँ त्यति प्रसन्न हुनुहुन्थेन । खिन्न मुद्रामा भन्नुभयो, 'तपाईंको ओभरकोट लगाउने धोको फिल्मको निर्देशकले माटोमा मिलाइदियो । भन्छ, गाउँले पात्रलाई ओभरकोट सुहाउँदैन । राजेश हमालले जुनै पनि फिल्ममा जुल्फी लर्काए सुहाउने । मैले ओभरकोट लगाउँछु भन्दा मलाई चैँ नसुहाउने । यो नेपाली फिल्म इन्डस्ट्री पनि विचित्रको छ कुमारजी !'

त्यो त्यस्तै भयो । त्यसपछिका भेटघाटहरूमा गणेश मुनालले ओभरकोटको प्रसंग कहिल्यै झिक्नु भएन । मसँग ओभरकोट कहिल्यै पनि माग्नु भएन । मेरो ओभरकोटलाई ध्रुवचन्द्र गौतमको वासुदेवियन कोटझैँ ‘प्रसिद्ध’ बनाउने उहाँको इच्छा कहिल्यै पूरा भएन ।

५

भर्खरैको फ्रेश–प्रसंगको कुरा हो । फागुन १९ गते २०७७ सालको ।

एकाबिहानै फोनमा मलाई भनियो, 'तपाईं त कस्तो बेमतलबको मान्छे हुनुहुँदो रहेछ । हिजोदेखि सत्र पटकसम्म फोन गरेँ हुँला । फोन नै उठाउनु हुन्न त ! तपाईं झट्ट यहाँ आइहाल्नुपर्‍यो ।'

'कहाँ आउनुपर्‍यो ?,' मैले सोधेँ ।

'प्रहरी चौकीमा', उताबाट जवाफ आयो, 'तपाईंलाई निमन्त्रणा–पत्र दिनु छ । झट्ट आउनुस् । सई सा’ब तपाईंलाई खोज्न तपाईं भेटिइने चिया अड्डातिर जानुभएको छ ।'

प्रहरी चौकीबाट निमन्त्रणा–पत्र पनि आउँदो रहेछ । त्यो पनि कसलाई भने नगरकोटीलाई ! अचम्म लाग्यो । कतै भुलचुक पो भो कि ! जे होस्, म बालकुमारी मन्दिरछेवैको पुलिस स्टेसन गएँ । हवल्दार साहबले मेरो हातमा पहेँलो रङको किङसाइज्ड खाम थमाइदिए, जहाँ बडेबडे अक्षरमा मेरै नाम लेखिएको थियो ।

खाम खोलेर उठी–उठी निमन्त्रणा–पत्र पढ्न थालेँ, जो तपसिलबमोजिम भएको यहाँसमक्ष जानकारी गराउँछु:

सादर निमन्त्रणा

महानगर प्रहरी प्रभाग बालकुमारी, ललितपुरको नवनिर्मित भवन समुद्घाटन महानगरीय प्रहरी कार्यालय प्रमुख प्रहरी अतिरिक्त महानिरीक्षक हरिबहादुर पालज्यूबाट निम्न मिति, समय र स्थानमा गरिने कार्यक्रम रहेको हुँदा यहाँको गरिमामय उपस्थितिका लागि सादर निमन्त्रणा गर्दछौँ ।

समय: २०७७ फागुन १९ गते, बुधबार
स्थान: बालकुमारी, मनहरा नदी किनार
पोशाक: कार्यालय पोशाक/मर्यादित पोशाक ।

अँ त, कुरा के भन्देखिन् ! निमन्त्रणा–पत्रको पुछारमा रहेको ‘कार्यालय पोशाक/मर्यादित पोशाक’को व्यहोराले मलाई मजाक गरेजस्तो लाग्यो । मेरो थर्ड डिग्रीको गिल्ला गरेजस्तो लाग्यो ।

मर्यादित पोशाक खोज्न अब म बबुरो कहाँ–कुन कार्यालय जाने ?

खासमा मर्यादित पोशाक लगाइवरी जानुपर्ने सभा एवम् कार्यक्रमहरूप्रति मेरो घोर अरुचि छ । आफू कुनै पनि फ्रेम र एङगलबाट मर्यादित मान्छे नभएकाले गर्दा, त्यस–उसले मर्यादा पालन गर्नुपर्ने जमघटहरूमा जाँदै जान्नँ भने पनि हुन्छ ।

फेरि, मेरो त प्रहरी रेकर्ड पनि ज्यादै अगतिलो छ ।

नजाऊँ क्यारे ! यतैबाट कतै फुत्त ‘साइड’ लागूँ कि क्या हो ! ह्वाट अवाउट गोइङ टु बार्बर– शप फर अ हेयर सेभ । टाउको सेभ नगरेको पनि हप्ता दिन नाघिसक्यो । सिनेमा हल पो ठीक हुन्छ कि त ! प्रहरी भवन उद्घाटनतिर जानुभन्दा त बरु चलचित्र भवनतिर कुलेलम ठोक्नु मुडका लागि अच्छा होला । पठाओ–राइडरलाई बोलाएर लाबिम मलको QFX तिर जाँदा कसो होला ?

सिनेमा हलमा मर्यादित पोशाकको झ्याउलो पनि नहुने । टन्टै साफ !

यस्तै दोमनको बेला मेरासामु प्रहरी चौकीका सई सा’ब टुपुल्किए, जो मलाई खोज्न म भेटिइने चिया–चौकीतिर गएका थिए । अब यिनी परे मेरा शुभचिन्तक । मेरा किताब, लेख–संस्मरण नियमित पढ्ने प्रहरी पाठक । नाम धीरेन्द्रबहादुर थपलिया, जो हालसालै मात्र बालकुमारी प्रहरी चौकीतिर इन्चार्ज हुन कुन्नि कताबाट सरुवा भई आइपुगेका थिए । निकै शान्त, सौम्य र भलाद्‌मी ।

कुमार नगरकोटी भन्ने तपाईंको नाम सुहाएन । इत्ति पनि सुहाएन । ओभरकोट लगाउने लेखक पनि कतै नगरकोटी हुन्छ ? ओभरकोट लगाउने लेखक त ओभरकोटी पो हुन्छ । तपाईंलाई कुमार नगरकोटी होइन, कुमार ओभरकोटी भन्नुपर्छ । बुझ्नु भो त ?'

टोलको गस्तीमा निक्कँदा मलाई यिनले एउटा चिया–चौकीमा पहिलो पटक भेटेका–देखेका थिए । मसित परिचय गरेका थिए । चिया खाएका थिए । राइफल बोकी उभिएका थिए सिपाहीहरूलाई पनि मेरो परिचय दिँदै भनेका थिए, 'तिमीहरूले उहाँका किताबहरू पढेका छौ ?'

राइफलधारीहरूले मेरा किताबहरू निःसन्देह पढेका थिएनन् ।

सई सा’बले मलगायत चिया–चौकीका अरु ग्राहकहरूसामु उनीहरूको झर्को मान्दै भनेका थिए, 'तिमीहरू सिपाही हौ तर सिपाही नै रहिरहनेछौ । साहित्य नपढ्ने सिपाहीको कहिल्यै कल्याण हुँदैन ।'

अलि बरालिएँ क्यारे । जेहोस्, भन्न खोजिएको कुरा के हो भने सई सा’ब साहित्यप्रेमी हुन् । मेरा शुभ–चिन्तक हुन् । अब शुभ–चिन्तकले अशुभ चिताउने कुरा भएन । तसर्थ मैले उनलाई भने, 'थपलियाजी, प्रहरी भवनको उद्घाटनमा म त नजाऊँ कि क्या हो ?' मेरो कुराले उनी खिस्रिक्क परे ।

'किन र सर ? के भयो ?', उनले सोधे ।

मैले मर्यादित पोशाकको हवाला दिँदै भने, 'निमन्त्रणा–पत्रमा मर्यादित पोशाक लगाउने उर्दीे जारी गरिएको रहेछ । यो त सिधै मेरो स्वभावको बर्खिलाप भइगयो ।'

'आ, सर पनि !', उनले मेरो कुरालाई बाले नदिइ भने, 'नगरकोटीलाई केको मर्यादित पोशाक !' लगत्तै मेरो ओभरकोटमा आफ्ना दो–नयन ओछ्याउँदै भने, 'नगरकोटीको मर्यादित पोशाक भनेकै ओभरकोट हो ।'

सब–इन्सपेक्टर श्री धीरेन्द्र बहादुर थपलियाको कुरा मलाई इन्स्टान्ट मन परी त हाल्यो । म सहज भएँ । तर अब शायद बेला भएको छ, एउटा असहज प्रसंगको चर्चा गर्ने ।

०००

प्रसंग हो पैँसठ्ठी सालतिरको । त्यस बेला म बुद्धनगरको एउटा स्कुलमा अंग्रेजी विषय पढाउने गर्थें । स्कुल जाँदा, घर फर्कंदा म हरेक दिन बिहान–साँझ शंखमुलघाटको बाटो हिँड्ने गर्थें ।

एक साँझ सदाझैँ बागमती मनहराको किनार हुँदै घर फर्किरहेको थिएँ । एउटा मोडबाट म पुरानो पाटीहुँदै चुपचाप आफ्नै सुरमा अघि बढिरहेको थिएँ । यस्तैमा नेपाली चलचित्र जगत्‌का एक चिरपरिचित अनुहारलाई मैले टाढैबाट देखेँ, जसलाई तपाईंहरूमध्ये धेरैले प्रेमपूर्वक ‘महानायक’ भन्नु हुँदो हो !

म हिँड्ने बाटोमा राजेश हमाल ? म टक्क अडिएँ ।

'ओ ओभरकोटवाला भाइ' महानायकले मलाई टाढैबाट जोडले भने, 'साइड लाग्नुस्, साइड लाग्नुस् । तपाईं फ्रेममा देखिइनुभयो ।'

त्यहाँ कुन नेपाली कथानक चलचित्रको छायाङ्कन भइरहेको थियो, दैव जानून् । अञ्जानमा राजेश हमालको फिल्मभित्र घुसपैठ गर्न पुगेछु । फ्रेमभित्र देखिएछु ।

महानायकले साइड लाग्नुस् भनेपछि साइड लाग्नैपर्‍यो । देशका तमाम नायकहरूलाई यिनले सम्भवतः यसैगरी जुल्फी हल्लाउँदै साइड लगाएका हुँदा हुन् । तसर्थ, म पनि साइड लागेँ, छेवैको पाटीमा ।

आउनुस्, अब यो पाटीको कुरा गरौँ ।

यो त्यही एकलास बगरको पाटी हो, जहाँ मैले कैयौँ रातहरू बिताएको थिएँ । छेवैमा एउटा ढुङ्गेधारा थियो, जहाँ मध्यरातमा म नग्न–स्नान गर्थें । र, पाटीमा सुत्ने गर्थें ।ती मेरा जोगीकालीन दिनहरू थिए, जब मलाई घरभन्दा बढी घाट मन पर्थ्यो । चाकुपाटको डेराभन्दा मसानघाटको पाटी मन पर्थ्यो । यस्तो पाटी जहाँ म राम्रोसँग निदाउन सक्थेँ ।

अनि यो त्यही पाटी थियो, जहाँबाट प्रहरीहरूले एक रात मलाई पक्राउ गरेका थिए, भ्यानमा कोचेका थिए र जाउलाखेलको प्रहरी हिरासतमा तीन दिन थुनेका थिए । जीवन–जगत्, माया–मोहबाट वैराग्य भई पाटीमा सुत्नु मेरो ‘सांसारिक अपराध’ थियो ।

०००

'जाऔँ सर', सब–इन्स्पेक्टर थपलियाले भने, 'जानुपर्ने धेरै टाढा छैन । केही पर एउटा पुरानो पाटी छ नि ! हो त्यही पाटीको छेउछाउ हाम्रो नयाँ पुलिस बिल्डिङ बनेको छ । आज त्यसैको उद्घाटन हो । कार्यक्रमका प्रमुख अतिथि एआईजी सा’ब भए पनि मेरो प्रमुख अतिथि भनेको तपाईं नै हो । म तपाईंलाई आफ्नै भ्यानमा लैजान्छु । गाडीमा चढ्नुस् ।'

म गाडीमा चढेँ ।

प्रहरीको भ्यानमा जाँदै गर्दा राजेश हमाल, द महानायकले ‘ओ ओभरकोटवाला भाइ, साइड लाग्नुस्’ भनेको ठाउँ आयो । त्यसैगरी म साइड लागेको पाटी आयो, जहाँ मैले कैयौँ वैरागी रातहरू बिताएको थिएँ । जहाँबाट मलाई पक्राउ गरिएको थियो र प्रहरी भ्यानमा कोचाकोच पारी जाउलाखेलको पुलिस लक–अपमा पुर्‍याइएको थियो ।

प्रहरी भ्यान उस्तै थियो । म उस्तै थिएँ । केवल समय फरक थियो ।

त्यसबेला, प्रहरी भ्यानमा मलाई कोचाकोच गर्दा म एक ‘सांसारिक अपराधी’ थिएँ । यस पटक प्रहरीकै अतिथि ! समयले तपाईंंलाई कहिले ‘अपराधी’ बनाउँछ र कहिले ‘अतिथि’, यु नेभर नो !

समयकै खेल हेर्नुस् न ! ओभरकोट मेरो आङमा त्यस बेला पनि थियो र अहिले पनि !

फरक के मात्र भने, त्यसबेला म राजेश हमाल, द महानायकको अपरिचित ‘ओभरकोटवाला’ भाइ थिएँ र अहिलेचाहिँ पठाओ–राइडरको परिचित ओभरकोटी: कुमार ओभरकोटी ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, चैत ७, २०७७ ०९:४४