सुर्खेतमा बाढीले उठिबास, बर्दियामा सुकुम्बासी, भारतमा नाबालिका छोरीको बलात्कारपछि हत्या

सुर्खेतमा बाढीले उठिबास, बर्दियामा सुकुम्बासी, भारतमा नाबालिका छोरीको बलात्कारपछि हत्या

A+ A A-

२०४२ सालमा भेरी-कर्णालीको बाढी पसेपछि सुर्खेतको घाटगाउँको बस्ती बग्यो । बाढीबाट विस्थापितहरू मुख्य बस्तीबाट उठेर माथिल्लो क्षेत्रमा बसे । दुई दशकपछि नजिकैको तेलकोट भन्ने ठाउँमा ज्वालामुखी विस्फोट भएपछि त्यहाँ पनि बस्न नमिल्ने भयो ।

त्यसपछि २०६३ मा यहाँका धेरै दलित परिवार बर्दियाको खुरखुरे सरे र मुक्त कमैया बसेको ठाउँमै उनीहरू मिसिएर बस्न थाले । त्यसमध्येकै परिवार हो, खड्गबहादुर कामीको । बारबर्दिया नगरपालिका-३ मा पर्ने यो टोलमा सुकुम्बासीले प्रतिपरिवार पाँच कट्ठा जग्गा पाएको नगरपालिकाका वातावरण तथा विपद् व्यवस्थापन समितिका संयोजक टेकबहादुर कामी बताउँछन् । घर बनाएर बचेको जग्गामा खेतीपाती गर्दा पनि परिवार पाल्न धौ-धौ हुन थालेपछि २०६९ मा उनको परिवार भारत पस्यो ।

सहज जीवनको खोजीमा भारत पुगेको यो परिवारले ८ माघमा ठूलो वज्रपात सहनुपर्‍यो । खड्गबहादुरकी १२ वर्षीया नाबालिका छोरी घरबेटीको हातबाट मारिइन्, बिहारको पूर्वी चम्पारणमा ।

बलात्कारपछि हत्या गरिएकी १२ वर्षीया नाबालिका ।

खड्गबहादुर मुख्य शहर क्षेत्रमा मजदुरीका लागि बिहानै निस्किएका थिए । उनकी श्रीमती कृष्णा कामी नेपाल आएकी थिइन् भने १३ वर्षका छोरा बासँगै गएका थिए । बालिका डेरामा एक्लै थिइन् । बहिनीलाई खाजा लिएर ३ बजेतिर १३ वर्षका दाजु डेरा फर्किएका थिए । त्यही बेला उनले बहिनीलाई कोठाको ढोकाबाहिरै लडिरहेको देखेपछि आत्तिँदै बालाई बोलाउन बजारतिर दौडिए ।

‘छोरालाई पनि भित्र जान दिइएनछ । उसले बाहिरैबाट बहिनी लडेको देखेछ,’ खड्गबहादुरका ज्वाइँ नवलसिंह विकले शिलापत्रसँग भने, ‘त्यसपछि ऊ बुबालाई बोलाउन बजार गएछ ।’ बाउछोराले स्थानीय मेडिकलमा उपचारमा लगे पनि उनीहरूले ‘मरिसकेको’ भन्दै चेकजाँच नै नगरी फर्काइदिएको नवलसिंह बताउँछन् ।

त्यसपछि छोरीलाई फर्काएर कोठामै राखियो । त्यतिञ्जेल घरबेटी सियाराम साहसहित उनका आफन्त र वरिपरिका थुप्रै व्यक्ति भेला भइसकेका थिए । खड्गबहादुर करिब-करिब एक्लै भए । पीडक पक्षले खड्गबहादुरलाई शव जलाउन दबाब दिए । ‘मुद्दा मामिला वा अन्य कुनै पनि केस गर्‍यौ भने तिमीहरूलाई उल्टै जेलमा हालिदिन्छौँ भनेर धम्क्याएछन्,’ नवलसिंह भन्छन् ।

मुद्दामा जाँदा पोस्टमार्टम गर्नुपर्ने र त्यसका लागि ४-५ लाख भारु खर्च हुने, मुद्दा लगाए जिउँदो नेपाल फर्किन नपाउनेजस्ता दबाब दिएपछि खड्गबहादुरले सादा कागजमा अँगुठा छाप लगाइदिए । ‘हजार भन्न नजान्नेलाई लाखको हिसाब दिएपछि के हुन्छ ?,’ नवलसिंह भन्छन्, ‘त्यसमाथि यो बच्ची जसरी मरी त्यसरी नै मारिदिन्छौँ भनेर धम्क्याएछन् ।’

धम्कीपछि वयोवृद्ध खड्गबहादुर शव जलाउन बाध्य भए । राति नै उनीहरूले नजिकैको नहरको छेउमा लगेर शव जलाइदिए । खड्गबहादुरले रुँदै हेरी मात्र रहे । भोलिपल्ट बिहानै बाउछोरालाई नेपाल धपाइदिए । त्यसपछि घटना सामसुम भएको थियो ।

नेपालबाट भारत फर्किरहेकी आमा कृष्णा नारायणघाट पुगेकी थिइन् । कृष्णालाई पनि बर्दिया नै फर्काउन उनीहरूले दबाब दिएपछि छोरीको शोक बोकेर उनी खुरखरे सुकुम्बासी बस्ती पुगिन् । पर्सिपल्ट पति खड्गबहादुर र छोरो फर्किएपछि साढे ३ सय घरपरिवारको सुकुम्बासी बस्ती शोकमग्न भयो ।

खुरखुरे फर्किएपछि आफूमाथि अत्याचार गर्नेलाई त्यत्तिकै छोड्न नहुने सल्लाह घरपरिवारमा भयो र खड्गबहादुरको परिवार मन बलियो बनाएर चम्पारण फर्कियो । स्थानीय मानवअधिकारवादीको सहयोगमा उनले प्रहरीमा उजुरी दर्ता गराएका छन् । ८ माघमा भएको घटनाविरुद्ध २० माघमा उजुरी दिएपछि मात्रै यो घटना बाहिरिएको हो ।

प्रहरीमा मुद्दा दर्ता भएको दुई दिनपछि कुन्डवा चैनपुरका थानाप्रमुख सञ्जीवकुमार रञ्जन र रमेश साहको अडियो सार्वजनिक भएको थियो । प्रहरीको मिलेमतोमै घटना सामसुम पारेको यो अडियोले पुष्टि गरेको छ । रञ्जनले ‘चिसोले मरी’ भन्ने पार्न अडियोमा साहलाई भनेका छन् । अडियो सार्वजनिक भएपछि थानाप्रमुख रञ्जन निलम्बित भएका छन् ।

प्रहरीमा १२ जनाविरुद्ध उजुरी परेको छ, जसमा रमेश साह एक हुन् । घरबेटी सियाराम साहसहित अर्का एक जना पक्राउ परे पनि बाँकी फरार छन् । भारत पुगेदेखि नै खड्गबहादुरको परिवार यो घरमा भाडामा बस्दै आएका थियो । सियारामको परिवारचाहिँ यो घरमा बस्दैन थियो, छुट्टै बस्थ्यो । ‘कहिलेकाहीँ मात्र आउने रहेछन्,’ नवलसिंह भन्छन् ।

झण्डै वर्ष दिनअघि कोरोना भाइरसको संक्रमण फैलिएपछि खड्गबहादुरका छोराछोरी विद्यालय गएका थिएनन् । ती बालिका चार कक्षामा पढिरहेकी थिइन् भने उनका दाजु ५ मा । ‘लकडाउनपछि स्कुल बन्द भयो । स्कुल पुनः खुले पनि उनीहरू गएका थिएनन् । घरमै बस्थे,’ नवलसिंह भन्छन्, ‘केही दिनदेखि जाने तयारीमा थिए । त्यही त हो, पैसाको समस्या थियो ।’

भारतीय प्रहरीले बालिकाको घाँटीमा डोरीको डाम देखिएको तस्वीर हात पारेको छ । पीडित पक्षले बलात्कारपछि हत्या गरेको दाबी गरे पनि प्रमाण नष्ट गर्न रातारात शव जलाइएकाले प्रहरीले यसको सबुत जुटाउन सकेको छैन । ‘प्रहरीले दोषीउपर कारबाही हुन्छ भनेका छन्,’ घटनास्थल पुगेर फर्किएका नवलसिंह भन्छन्, ‘अरुको देशमा व्यक्तिगत रूपमा हामी लड्न त नसकौँला तर नेपाल सरकारले चासो राखेर सहजीकरण गरिदिए हुन्थ्यो ।’

खड्गबहादुरको परिवार यतिबेला ‘राज्य’को सहजीकरण खोज्दै भारतमै छ । ‘सुरक्षित ठाउँमा राखेर म फर्किएँ,’ नवलसिंह भन्छन्, ‘अरु बेला त हामी दुःखसुख बाँचेकै थियौँ । यस्तै बेला राज्य चाहिने रहेछ ।’

प्रकाशित मिति: मंगलबार, माघ २७, २०७७ १७:०१