भिडियाेमा हेर्नुस्, कुमार नगरकाेटीका ११ कविता (हिन्दी-उर्दु, अङ्ग्रेजी र नेपालीमा)

भिडियाेमा हेर्नुस्, कुमार नगरकाेटीका ११ कविता (हिन्दी-उर्दु, अङ्ग्रेजी र नेपालीमा)

A+ A A-

सम्झनाका सतबीजहरू : एक वार्षिक प्रतिवेदन

।। वैशाख ।।

वैशाखी टेक्दै वैशाख /एक साँझ
खोच्याउँदै मकहाँ आयो/ र, मेरो हातमा
पोस्टकार्ड र क्यालेन्डर थमाइदियो

तिम्रो शुभेच्छाले भरिएको पोस्टकार्डलाई मैले
           पुरानो सन्दुकभित्र राखेँ
           र
           क्यालेन्डरलाई मनको ओसिलो भित्तामा
           किला ठोकेर झुण्ड्याइदिएँ ।

।। जेठ ।।

कति दुःखद कुरो !

जेठ महिनाभरि
मेरो मन ज्येष्ठ नागरिकझैँ छटपटायो ।

।। असार ।।

असारमा

एक भुँडेल अर्थमन्त्रीले
बजेट पेस गर्‍यो

तिम्रो वार्षिक यादको
अन्तःशुल्क र राजस्व तिर्न भनी
मसान्तमा म
कर कार्यालय जानुपर्‍यो

।। साउन ।।

साउनका सप्ताहान्तहरू
सहरका सुनसान क्याफे
बस अड्डा । र,
पुस्तकालय । हरू । मा बिते

क्याफेका
कन्टिनेन्टल मेनुहरूमा
तिम्रो स्वाद, भोक र तिर्खाहरू खोजेँ

बस–अड्डाका
उदास ल्यास्प–पोस्टहरूमुनि
तिमी कहिल्यै नआउने बाटो ताकी बसेँ

अनि
पुस्तकालयको
एकान्त बुइँगलमा बसी
तिम्रा निरङ्कुश यादका पाण्डुलिपिहरू पढेँ ।

।। भदौ ।।

भदौको मुसलधारे झरीमा
एउटा लेडिज अम्ब्रेला किनियो

बस्तीका निर्जन घरहरूमा
तिमी ओत लाग्ने बलेसीहरू खोजियो

कहीँकतै तिमी निथ्रुक्क भिज्यौ कि भनी । झोलामा । तिमीले फेर्ने गुन्यु, चोलो र मजेत्रो बोकी ।
तिम्रा यादहरू । डुलि हिँड्ने । आदिम घाटहरूमा । पुगियो ।

।। असोज ।।

असोजको सोह्र श्राद्धमा
मैले तिम्रै यादको बरखी बारेँ

पितृलाई
पिण्डतर्पण गर्दा
नदीमा मैले । तिम्रै सम्झनाको श्रद्धा । अर्पण गरेँ

म
तिम्रो यादको कमारो हुँ सायद
र
तिमी
मेरो सम्झनाकी कमलरी ।

।। कात्तिक ।।

शरद ऋतुले
बगैँचामा मिल्काइदिएको
सालनालसहितको बेवारिस कात्तिकलाई
मैले जतनसित टिपेँ । स्याहार–सुसार गरेँ

प्रतिपदाको रातमा
तिम्रा अवैध स्मृतिहरू
दुबो भई उम्रिए
सयपत्री र मखमली बनी फुले ।

।। मंसिर ।।

आफ्नो मनको/बार्दलीमा बसी
तिमीले मलाई / भसक्कै सम्झ्यौ कि !

बगरको बालुवामा /मेरो नाम लेख्दै
नदीमा कागजको डुङगा बगायौ कि !

विद्या नष्ट !
मै मरिजाऊँ !

हेर न !

मंसिर महिनाभरि मलाई बाडुली लाग्यो ।

।। पुस ।।

एस–ट्रेमा जम्मा भएका ठुटा सिग्रेटजस्ता दिनहरू
अनि कहिल्यै नटुङ्गिने तिम्रै मातका विस्मात् रातहरू

लाम्चा–लाम्चा लामा रात
अनि
छौँडा–छौँडी छोटा दिन । हरू । मा
दीनहीन भएँ । श्रीहीन भएँ

तिम्रो क्रिमसन यादको खजानालाई कतै लुकाएर राख्या थेँ । त्यो गुप्त ठाउँ काँथ्यो, बिर्सें । तिम्रो यादका फुट प्रिन्टहरू खोज्न हाइकिङ गरेँ । गुमसुम–गुमसुम । एक्लै–एक्लै । लङ ड्राइभ गरें । मन्दिर, पाटी–पौवा चहारेँ । गुम्वा, मस्जिद धाएँ ।

मनको डस्टबिन घोप्ट्याएँ । गोदामका पुराना एल्बम र डायरीहरू खोतलेँ ।

बतासमा कुपुर बिलाएसरि
तिमी त्यसरी
कसरी बिलायौ !

तिम्रो स्मृतिको लास रुङ्गी बस्ने । रोगी बतासझैँ । हतास–हतास भएँ ।
तिम्रो क्रिमसन यादबिना । पुसमा म । टुहुरो भएँ । महिनाभरि उदास–उदास रहेँ ।

।। माघ ।।

माघमा मन
तिम्रो यादको मलामी जान चाह्यो

मनमा शोकको कुहिरो छायो । तुवाँलो र बादल लाग्यो । कुहिरो, तुवाँलो र बादलले ढाकेको मन माघ महिनाभरि खिन्न/खिन्न भयो । खिन्न भएको मनलाई स्याहार्दा–स्याहार्दा मेरो माघ छिन्न/भिन्न भयो ।

माघमा मन
तिम्रो यादको मलामी जान चाह्यो ।

।। फागुन ।।

यो रेडियो नगरकोटी हो !
साँझको यो न्युज बुलेटिनमा तिमीलाई स्वागत छ ।
माघमा तिमीले मलाई सुम्पेको शोकबारे सायद तिमीलाई अवगत छ ।

अब सुन
यो महिनाको प्रमुख समाचार

गत महिना मेरो घरेलु आकासमा शोकको जुनकुहिरो, तुवाँलो र बादल लागेको थियो /फागुनको प्रथम साता बित्दा–नबित्दै क्रमशः फाट्यो ।

फाट्न त जरुर फाट्यो
तर फाटेको कुहिरो
फाटेको तुवाँलो । र,
फाटेको बादलसितै । दोस्रो साताबित्दा–नबित्दै
मेरो मनसमेत जुुत्ता र ओभरकोट झैँ फाट्यो

फाटेको मन सिलाउन
तेस्रो साता मैले सियो र धागो किनेँ
अन्तिम साता डिटोल र ह्यान्डिप्लास्ट किनेँ

।। चैत ।।

चैत एक साँझ
हुरी बताससितै धुलो/धुवाँ उडाउँदै
ढोकाबाट मेरो कोठामा छिर्‍यो । मलाई अस्तव्यस्त/लथालिङ्ग पार्‍यो ।

र
झ्यालबाट
हामफालेर सुसेल्दै गयो

भुइँभरि
असरल्ल छरिएका
तिम्रो सम्झनाका कनिकाहरू टिप्दै
मेरा चैते दिनहरू बिते । चैते रातहरू बिते

अनि एक बिहान
म आफ्नै मनको चिहानमा ब्युझेँ

र
तिम्रो दिवंगत सम्झनाका सतबीजहरू छर्न
खर्पन बोकी मृत्युको मोक्षघाटतिर लागेँ ।

A YONI SYMPHONY

Where did you come from ?

They often ask me. And I always answer:

I came from the YONI

When I say the YONI

They laugh at my stupidity

They laugh at my obscenity

Yes, when I say the YONI

They laugh at my vulgarity

When I was a child

My mother once told me:

My son !

You appeared from the YONI

And when you die,

You shall disappear into the YONI

YONI is a celestial shunya, my son !

These days,

When my mother's YONI-MANTRA echoes in my ears

I laugh at their stupidity

I laugh at their obscenity

Yes,

When my mother's YONI-MANTRA echoes in my ears

I laugh at their vulgarity

Many of you

Perhaps don't know

Every woman has a celestial shunya

hidden between their holy legs.

my heart is a museum of ancient history

rumi,

please come to me

with a handwritten manuscript of some absurd monologue

i'm left alone

in an epic-theatre of

monsieur bertold brecht

to recite a poetry of my madness and death

your absence is like a coffin-box where the corpse of your decayed memories sleep like a vampire

i'm deep asleep-

d.e.e.p (inside) the womb

of my melancholy mistress; please don't make any noise

i've collected your rainy tears

in my wine-cup

see,

it's so salty

tell me o'

omar khayyam !

how can i compose a poem

when my soul is so decomposed

i still miss

the last kiss you planted in my lips, now

these intoxicated lips of mine sing only the songs of divine passion

a mirror

does not reflect my face these days

IS IT A FAKE MIRROR OR DID I LOSE MY ORIGINAL FACE

my heart is a museum of ancient history

and you prefer going to the modern art galleries

this is the difference between you and me;i'm a history and you the mystery

you' were a flickering candle of desire that burnt me, burnt me, burnt me and turned me into ashes, ashes and ashes

WHERE'S MY ASH-TRAY

o' fakira

come !

let's pray our last wish

and dance to death like a dervish

don’t fool me, you fool

i'm not your foolish husband

i loved a woman

she loved her husband

and her husband loved my wife

love is so global and universal

loneliness

please don't go away

please don't fade away

i'm still alive

death is a waiter who serves me

cappuccino

espresso and

marlboros alongwith

pains

joys and sorrows

in the restaurant you call café-de-life

nowadays, they say: in a lonesome starry night

an imagination roams around the ghaats of kathmandu

IS IT YOU OR IS IT JUST A DEJA-VU

butterflies !

i'm just a caterpillar.

please take me away with your flight

towards the eternal journey of mokshya

rumi,
ARE YOU LISTENING TO ME

प्रिय मृत्यु

प्रिय मृत्यु
जिन्दगी से कभि फुर्सत मिले तो
तुम्हे मिल्ने आएगें
एक पुराना मौसम अपने साथ लाएगें

मेरी गीत
अभि खत्म नहीं हुई है
कुछ लम्हा मेरो साथ रहो
मेरी आवाज
तुम्हे घुटन सी लगने लगी
तो हम अपनी ख्वाबो मे लौट जाएगें
जिन्दगी से कभि फुर्सत मिले तो
तुम्हे मिल्ने आएगें

सपनो कीं वारिश मे भिगने चले हैं
कईं खुबसुरत यादें
अपनी ही
मन की कोने मे बैठकर
मै
खोमोशी से कुछ बाते कर रहा हुँ
धीरे–धीरे आहिस्ता–आहिस्ता मर रहा हुँ
प्रिय मृत्यु
जिन्दगी से कभि फुर्सद मिले तो तुम्हे मिल्ने आएगें
एक पुराना मौसम अपने साथ लाएगें ।

आनाजाना

अरसो से मै मुस्काराना भूल गया हुँ
अपनी ही घर में आनाजाना भूल गया हुँ

पीने में ही अब तो
जीने की सादगी बची है
गुजरे दिनो की वो फकिराना मै भूल गया हुँ

कहीं किसी रोज
जिन्दगी मिल्ती है अजनबी कि तरह
अपनी ही जिदमे बिताए वो जमाना मै भूल गया हुँ

मेरी हर शाम
तन्हाईं की चादर ओढकर सोती है
मौत से लुटा वो खजाना मै भूल गया हुँ

दिल की तमन्ना भी
कुछ अजीव सी है मौलाना
अपनी ही कातिल–ए–अफसाना मै भूल गया हुँ

बेठिकाने राहगर की
कोई ठिकाना नही होती कुमार
ये क्या कि जिन्दगी की आशियाना मै भूल गया हुँ

अरसो से मैं मुस्कुराना भूल गया हुँ
अपनी ही घर में आनाजाना भूल गया हुँ

शब्दो की गुलदस्ता

कल रात मौत
मेरी आँखो के सामने मर गया
एक बार जिन्दगी फिर
तुम्हारी कब्र में आकर ठहर गया

जब भी मै
बारिश में भिगता हुँ
तो मुझे ऐसा क्युँ लगता है
कि तुम आँसु बनकर बरस रही हो !
मुझे
कब्र में दफनाकर
सब चले गए है
मुझे लगता है
वो सब भले आद्मी थे

तुम एक काम करो
मेरी लाश में से वो चादर हटा दो
ता कि
मै देख सकूँ
वो लडकी कौन है
जो आज तक मुझे प्रेम–पत्र लिखती है !
मेरा बचपन
कमरे के कोने में
क्यूँ खामोश पडा है ?
क्या उसका खिलोना
जवानी ने लुट लिया है ?
मृत्यु ने कहा ः
–   आओ दोस्त,
   मै तुम्हे जीने की कला सिखाता हुँ
मैने मुस्कुराकर कहा ः
–   छोडो ये पूरानी बाते ।
   आओ, मै तुम्हे पीने की कला सिखाता हुँ

मुझसे रुठकर तुम
आसमाँ में सितारो के साथ
रहने लगि हो
प्रिय चाँद !
चलो अब घर चल्ते है

यूँ ही मयखाने में

ये कैसी जगह है सब अजनबी दिखाई देते है
या किसी मयखाने में अपनी नकाब छोड आए हम

यूँ ही एक मुसाफिर ने बहोत सवाल पुछा आज
क्या कहें किसी मोड पर अपनी सब जवाब छोड आए हम

खरिदार थे हम भी कभी अपनी जगह नबाब थे
उसी जगह अपनी सब हिसाब छोड आए हम

जिस शहर के लोगो ने दि थी बहोत इज्जत हमें
उसी शहर में अपनी सब खिताब छोड आए हम

अब क्या गीता क्या बाइबल क्या कुरान पढना
किसी पुरानी दुकान में अपनी सब किताब छोड आए हम

यूँ तो रातभर साकी ने हमे बहोत पिलाया कुमार
हमारा क्या था आते वक्त उसी को कुछ शराब छोड आए हम

शिलालेख

यो त्यही ठाउँ हो
जहाँ तिमीले/कुनै दिन
आत्महत्या गरेका थियौ ।

रातको शून्य प्रहरमा
यहाँ/आजकल
प्रेतात्माहरू मुरली बजाउँछन् ।

तिम्रो आत्मगमनपश्चात्
म/कुनै परित्यक्त चिहानझैँ
सुनसान सुनसान माङ्गलिक बिहान भएको छु ।

पीडाको विकलाङ्ग शहरमा
आफ्नो क्षतविक्षत् रहरको लास बोकी
म चुपचाप चुपचाप वधशालातिर गइरहेको छु ।

नदीलाई
काँचको रक्सिलो प्यालामा भरी
हरेक साँझ तिम्रो बर्फिलो यादलाई पिउँछु/अलिकति जिउँछु ।

तिम्रो मृत्युपश्चात्
अब त म/क्युरियो पसलको
प्राग्ऐतिहासिक फोसिलझैँ भइसकेको छु
अमेरिकानो डबल सटको चुस्कीमा
या पीडाको जलतरङ्ग ह्विस्कीमा
तिम्रै यादको मादक आद्र्रता छचल्किन्छ ।

तिम्रै यादको झ्यालखानामा
सायद पाएको छु मैले
जन्मकैदको सजाय ।

क्याफेमा/रेस्टुराँमा या बारमा
जब कुनै चित्रकार
पोयट
सङ्गीतज्ञ या जादुगर
तिम्रो स्मृतिको मांसल चर्चा गर्छन्–
म
प्रायः
उदास/उजाड हुन्छु ।

कहिलेकाहीँ त कस्तो लाग्छ भने/म तिम्रो डेट एक्स्पायर्ड क्यालेन्डरमा छुटेको कुनै दिवङ्गत दिन हुँ । बिर्सिएको पल–छिन हुँ । आत्मा त्यो लवलीन हुँ–

प्रिय हृदय !
यो त्यही ठाउँ हो
जहाँ तिमीले/कुनै दिन
आत्महत्या गरेका थियौ ।

स्टिल लाइफ

मेचमा
मौन बसेको छ
बुढो अतीत/सिग्रेट पिउँदै ।

घडीबाट खसेको समय
टुक्राटुक्रा भई फुटी
भुइँभरि यत्रतत्र
छरिएको छ ।

क्यालेन्डरमा छाएका नग्न मोडलका
स्तुप–स्तन सुमसुम्याइरहेका छन्
राता शनिबारहरू ।

डस्टबिनमा छन्, केही धूमिल याद ।

ओछ्यानमा
लम्पसार/नाङ्गै निदाएकी छे
सपना ।

क्यान्डल स्ट्यान्डमा
मृत मैनबत्तीको शिखासँगै पग्लिएर
जमेको छ तिम्रो सम्झना ।

केही ठुटा बैँसहरू
एस–ट्रेमा ढलेका छन् ।

प्रार्थनाहरू
ह्याङ्गरमा झुन्डिएका छन्

कफी–मगमा भिजिलान्ते कल्पना सेलाएको छ ।

जीवन
सिलिङमा झुन्डिएको छ
मृत्यु
सोफामै निदाएको छ ।

आमा ! म जन्मूँ कि नजन्मूँ ?

म एक भ्रूण
तिम्रो पाठेघरमा गर्भरत ।
जन्मन बाँकी छु
आमा !
म जन्मूँ कि नजन्मूँ ?

म
आरोपित भइसकेको छु
यो अन्तरिक्षजस्तो
तिम्रो पवित्र पाठेघरमा ।

तिमीले सायद आफ्नो मासिक धर्ममा आएको अनियमितताबारे महसुस गरिसकेकी छौ र सम्भवतः कुनै सफा लुगा लगाउने दाह्री–जुँगा पालेको भद्र पुरुषको कानमा साउती गर्दै भनेकी छौ:
म
तपाईँको बच्चाको
आमा बन्न लागेकी छु ।

तर आमा !
म दुविधामा छु
म जन्मूँ कि नजन्मूँ ?
सिटी स्क्यान गरेर हेर्‍यौ भने
एक्सरे प्लेटमा
तिमी मलाई एक डल्लो मांसपिण्ड
फर्टिलाइज हुँदै गइरहेको
ब्ल्याक ७ ह्वाइट काव्यिक चित्र
देख्नेछौ ।

म
यही पाठेघरको शून्य अन्तरिक्षमा
विकसित हुँदै जानेछु ।

घाँसझैँ उम्रनेछु ।

एक निराकार अन्धकारबाट
अङ्कुरित हुनेछु
बदामको बिरुवाझैँ ।

आमा !
मेरो सम्भावित जन्म
तिम्रो सुन्दर सिर्जनात्मक उपलब्धि हुनेछ
तिम्रो सुखद रचनात्मक अभिव्यक्ति हुनेछ ।

तर जन्मनुअघि मेरा केही नवजात प्रश्नहरू छन् । नवजात जिज्ञासाहरू छन् । आमा, तिमीले पढ्ने पुस्तकहरू किन यति प्रदूषित छन् ? मलाई गर्भमै प्रदूषित पार्दै छन्, ती बकवासहरूले । तिमीले लिने श्वास –जो म ग्रहण गरिरहेछु– त्यसमा किन यति धेरै विराग र विकारहरू छन् ? के त्यहाँ स्वच्छ हावाको सम्भावना छैन ? तिम्रो सामूहिक चेतना –जुन म क्रमश: ग्रहण गर्दै छु– त्यसमा किन यति धेरै अस्वस्थता, गरिमाहीनता एवम् भ्रष्टताहरू व्याप्त छन् ? मैले अझै देखिनसकेको त्यो लोकमा के हिंसा व्याप्त छ ? घृणा, भोक एवम् युद्ध व्याप्त छन् ? तिम्रो संसार प्रदूषणमुक्त क्षेत्र हो कि होइन ? अस्तित्व अभिशप्तपूर्ण छ कि आशीर्वादपूर्ण ? मजस्ता नजन्मेका असङ्ख्य जीवन तिम्रो संसारमा जन्मनु अब उचित छ कि छैन ?

जेहोस्
केही समयपश्चात्
आमा !
तिम्रो पेटभित्र
म
माउसुलीझैँ चलमलाउन थाल्नेछु

०००

म
एक दुर्बल सम्भावना मात्र हुँ
हुनु/नहुनुको
म
एक आकस्मिक अवसर मात्र हुँ
छ/छैनको
म
एक अमूर्त संयोग मात्र हुँ
हो/होइनको ।

यो आदिम पाठेघरमा
सदा एउटा सनातन प्रारब्ध
क्रियाशील भइरहन्छ
जहाँ एक पित्को वीर्यबाट
अचम्मलाग्दो गरी मान्छेको मोडल तयार हुन्छ
यो अस्तित्वको यस्तो प्रारम्भिक चरण हो
जहाँ कसैसित
आफ्नो जन्मको
एकाधिकार घोषणापत्र हुँदैन ।

अनि यो
नाट्यशालाको त्यस्तो गुप्त नेपथ्य पनि हो
जहाँ आ–आफ्नो मुकुन्डो छानेर
चरित्र–अभिनेताहरू मन्चमा पदार्पण गर्न
व्यग्र रहन्छन्,
व्यग्र रहन्छन्,
व्यग्र रहन्छन् ।

यो प्राचीन पाठेघर
हरेक मानिसको प्रथम निर्वासन गृह हो
जहाँ
उसको भविष्य निर्माण हुन्छ
निर्वाण हुन्छ,
निर्वाण हुन्छ,
निर्वाण हुन्छ ।

म एक भ्रूण
तिम्रो पाठेघरमा गर्भरत ।

आमा !
म जन्मूँ कि नजन्मूँ ?

औँलाहरू

कहिलेकाहीँ म ती औँलाहरूबारे सोचिबस्छु, जो जीवनको तीर्थयात्रामा कतै छुटिगए । ती कोमल मुलायम औँलाहरू । ती न्याना प्रेमिल औँलाहरू । ती चिसा फ्रोजन औँलाहरू ।

कुनै अद्भुत किताबका पाना पल्टाइरहेका औँलाहरू । सङ्गीतको स्वप्निल सरगममा नृत्यमग्न औँलाहरू । एक लाछी ऊनको घर बनाउन कुरुसमा चलमलाउने औँलाहरू । चित्रकारिता गर्न क्यानभाससामु रङ्गीन बुरुसमा लतपतिएका औँलाहरू । धूलो जमेको ऐनामा आफ्नो नाम लेखिरहेका औँलाहरू ।

बयरको झाडीमा अल्झिएका औँलाहरू ।
प्रेयसीका अधरमा बल्झिएका औँलाहरू ।

केही औँला त यस्ता हुन्छन्, जो कविता लेख्दालेख्दै काव्य–सङ्ग्रहको पाण्डुलिपिभित्र छुट्छन् । जसरी केही औँला प्रेमपत्र लेख्दालेख्दै कलमहरूमा छुट्छन् ।

केही औँला बाँसुरीका प्वालहरूमा छुट्छन् र केही औँला वीणाका तारहरूमा । मानौँ ती हिउँदका बर्फिला औँलाहरू हुन्, जो ज्याकेटका गोजीहरूमा छुट्छन् ।

केही औँला मन्दिरका स–साना घण्टीहरूमा छुटे/केही कलशमा । जसरी पुतली समाउन उडेका औँलाहरू बतासमा छुटे ।

जीवन–मझधारको डुङ्गामा
केही औँला
बहानामा
छुट्छन् ।
केही औँला धर्मग्रन्थका पानाहरूमा
जसरी ध्यानमुद्रा औँलाहरू
जप–मालाका दिव्य
दानाहरूमा
छुट्छन् ।

कामना तथा प्रार्थनामा उठ्ने औँलाहरू कता छुटिगए भनी सोच्दा म कहिलेकाहीँ व्यथित हुने गर्छु । माता, पिता तथा गुरुका चरणस्पर्श गर्ने मेरा पवित्र औँलाहरू कहाँ/कता छुटे ? जीवनको नवजात निर्मल मुहारलाई आस्थाले सुमसुम्याउने निर्दोष औँलाहरू कहाँ/कता छुटे ?
र,
कता छुटिगए
मृत्युको बुढ्यौली कायालाई
श्रद्धाले सुमसुम्याउने मायालु औँलाहरू ?

अनेकले मेरा अनेक औँला लिई गए । अब त मसित कुनै गुप्त गुनासो पनि रहेन ती अनेकप्रति, जसले मेरा एक–एक औँला कहिले सापटीमा/कहिले उधारोमा/कहिले मुफ्तमा लिई गए ।

तातेताते गरी हिँड्नुपर्‍यो भनी बच्चाहरूले मेरो कान्छी औँला लिई गए । वेडिङ–रिङ लगाउन भनी प्रेमिकाहरूले अनामिका औँला लिई गए । दुस्मनलाई देखाउन भनी मित्रहरूले माझी औँला लिई गए । पथिकहरूलाई घाट र घरतिरको पथप्रदर्शन गर्न वैरीहरूले चोर औँला लिई गए ।
जसरी
नागरिकता, तमसुक र मृत्युपत्रमा
ल्याप्चे लगाउन भनी शुभचिन्तकहरूले बूढी औँला लिई गए ।

कहिलेकाहीँ म सोच्ने गर्छु, तपाईँलाई पनि त यदाकदा ती औँलाहरूको असीम याद आउँदो हो, जो सेतो खरीसितै कालोपाटीमा कतै छुटिगए । जो डाँठसितै फूलका थुँगाहरूमा छुटिगए । जो धागोसितै सियोको टुप्पामा छुटिगए ।

जो तासका पत्तीहरूमा छुटे ।
जो सिग्रेटका फिल्टरहरूमा छुटे ।
जो मदिराका प्यालामा छुटे ।

जो
रिभोल्भरका
ट्रिगरहरूमा छुटे ।