स्कुल जान नपाउँँदा उकुसमुकुस भयो

A+ A A-

मेरो कक्षा ९ को परीक्षा सकिएको दुई दिनपछि नै देशमा लकडाउन भएको हो । कोरोना भन्ने डरलाग्दो भाइरस चाइनाबाट सुरु भएर युरोपहुँदै नेपाल भित्रिएको शंकामा सरकारले अर्को दिनदेखि सुरु हुने भनिएको एसईई परीक्षा स्थगित गरिदियाे । त्यही दिनदेखि नै कोभिडका कारण सबै क्षेत्र ठप्प भयाे ।

परीक्षा सकिएको अर्को दिन नै म मामाघर तम्घास गएकाले पहिलो लकडाउनको अवधि उतै बित्यो । त्यहाँ मैले बाबा, ममी र मामाहरूबाट नयाँ धेरै कुरा सिक्ने अवसर पाएँ । प्रकृतिबाट धेरै कुरा सिक्न सकिन्छ भन्ने त सुनेको थिएँ, तर त्यहाँ साँच्चिकै अनुभव गर्न पाएँ । दुई पटक त म रेसुङ्गा पुगेँ बाबासँग । रेसुङ्गा प्रसिद्ध धार्मिक, ऐतिहासिकस्थल हो । त्यहाँ थुप्रै जडीबुटी छन्, विभिन्न जनावर पनि छन् ।

कडा खालको लकडाउन भएका कारण आवतजावत बन्द थियो । यहीबीचमा नै म अध्ययनरत विद्यालय न्यू इन्भाइरोन्मेन्ट मावि मणिग्रामले अनलाइन क्लास सुरु गर्‍यो । जुममार्फत कक्षा लिँदा सुरुमा केही प्राविधिक अप्ठेराहरू आए पनि पछि भने सजिलो लाग्न थाल्यो ।

मेरो सानिमाको छोरा अंशुलले पनि काठमाडौंमा विद्यालयले सञ्चालन गरेको जुम कक्षामार्फत पढ्न थाल्यो । यो देख्दा मलाई रमाइलो लाग्यो । इच्छा हुने हो भने समस्याबाट पनि अवसर मिल्दो रहेछ भन्ने कुरा मैले सिकेँ । अंशुलको स्कुलको नाम नै कोरोना स्कुल भएका कारण उसलाई हामी जिस्क्याउने गर्थ्याैं ।

करिब दुई महिनापछि हामी जिल्ला प्रशासनको पास बनाएर बुटवल आयौँ । यहाँ पनि तम्घासमा जस्तै सबै जना डराएको अवस्था थियो । सबै जना घरमा बस्ने, समाचार सुन्ने, आज यस्तो भयो भनेर विश्लेषण गर्ने समय थियो त्यतिबेला ।

म १० कक्षामा पढ्ने विद्यार्थी, विद्यालयमा गएर पढ्न नपाएकोमा उकुसमुकुसजस्तो भएको थिएँ । कहिले विद्यालय खुल्छजस्तो भइसकेको थियो । यही बीचमा भदौ महिनामा कक्षा १० का लागि विद्यालय खुल्यो तर तिलोत्तमा नगरपालिकाभित्र कोभिड संक्रमण बढ्यो भनेर तीन दिनमै बन्द भयो ।

कहिले विद्यालय भौतिक रूपमा सञ्चालन होला भन्दाभन्दै १४ मंसिरदेखि विद्यालय खुल्यो । यतिबेला कोभिड संक्रमण कम भएर होइन, संक्रमणकै बीच समस्यासँग भागेर होइन जुधेर सामना गर्नुपर्ने बाध्यताका बीच विद्यालय खुलेको हो । लामो समयपछि विद्यालय खुल्दा त खुसी अवश्य नै लाग्यो । तैपनि संयम अपनाउन त पर्‍यो ।

कोरोनाबाट बच्न सबै सावधानी अपनाएरै विद्यालय खोलिएको पहिलो दिनमा विद्यालयका प्राचार्यसहित सबै सरहरूले बताउनुभयो । हामी पनि सजगताका साथ विद्यालय गएका छौँ । हामी सजग छौँ । अझै पनि चमेनागृह सञ्चालन भएको छैन । कतै हाम्रो सानो असावधानी रोग सार्ने कारक त बन्दैन भनेर साथीहरूसँग धेरै नजिकिने गरेका छैनौँ । भौतिक दूरी, मास्क र स्यानिटाइजरको प्रयोग यस भाइरसबाट बचाउने आधारजस्तो लाग्छ ।

सरहरूले यसबारेमा धेरै सिकाउनुभएको छ । अहिले त हामी दोस्रो त्रैमासिक परीक्षा दिइरहेका छौँ । पहिलो परीक्षा घरमै बसेर जुममार्फत दिएका थियौँ ।

माघको पहिलो सातादेखि त सानो कक्षाका भाइबहिनी पनि विद्यालय आउनेछन् । उनीहरू कति खुसी भएका होलान् विद्यालय जान पाइने भो भनेर ।

वास्तवमा विद्यालय हाम्रो दोस्रो घर रहेछ । हामीहरू धेरै कुरा विद्यालयबाट सिक्दा रहेछौँ । अहिले त धेरै ज्ञान र सीप अनलाइनबाटै लिन सकिन्छ । तर पनि कक्षाकोठामा गएर पढ्नुको मज्जा र महत्त्व अर्कै रहेछ । सामाजिक प्राणी भएकाले होला, मानिस आइसोलेट भएर बस्न नसक्दो रहेछ ।

समयलाई धन्यवाद दिन चाहन्छु । यो समयले हामीलाई धेरै कुरा सिकायो । सुख सिकायो, दुःख सिकायो । जस्तो परिस्थितिमा पनि हार नमानी अगाडि बढ्न सिकायो । अब त आशा छ, कोरोना कहरलाई पनि हामी जित्नेछौँ । अब बिस्तारै सबै क्षेत्र सहज हुनेछन् । अब त एसईई परीक्षाका लागि हामी ढुक्क भएर तयारी गर्न सक्नेछौँ ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, पुस २५, २०७७ ०६:३४