मर्ने कसैलाई रहर हुँदैन...

A+ A A-

१ अक्टुबर २०२०, म स्वर्गलोक प्रस्थान भएको दिन । चारैतिर मगमग फूलको बास्ना छरिएको थियो । मजस्तै त्यहाँ हजारौँ मान्छेहरू थिए । मान्छे हुन् या आत्मा, छुट्याउन सकिनँ । त्यहाँ एउटा नियम रहेछ- कोही मरेर गएपछि आफ्नो परिचय सँगै आफ्नो धर्तीलोकदेखि मृत्युलोकसम्मको यात्रा र मृत्युको कारणको विश्लेषण गर्नुपर्ने । त्यहाँ उपस्थित सम्पूर्णले आ-आफ्नो कथा सुनाउँदै थिए । बाँकी बस् आँखा रसाउँदै सुनिमात्रै रहेका थिए । अब पालो मेरो थियो ।

दुई/तीन दिनदेखि सामान्य ज्वरो आइरहेको थियो । गर्मीयामले टाटा बाइबाइ गर्दै बाहिर जाँदा जाडोको चिसो बतास कोठाको झ्यालढोकाबाट फुत्त भित्र छिर्दै थियो । मौसम बद्लिए सिजनल ज्वरो आएको होला भनेर सिटामोलले मात्रै टारेको थिएँ । तैपनि रिस्क नलिम कि भनेर अस्ति पीसीआर टेस्ट गराएको थिएँ । रिपोर्ट आउन केही दिन लाग्छ भनिएको थियो ।

भित्रभित्रै गाह्रो भए तापनि अस्पतालमै भर्ती भएर बस्न मनले मानेन । बिरामी भएर अस्पताल गयो कि कोरोना भनेर त्यहीँ आइसोलेसनमा जाक्दिन्छ कि भन्ने डरले घरमै सामान्य रूपमा औषधि र तातो पानीले आफूलाई निको बनाउने प्रयत्न गर्दै थिएँ ।

त्यसै क्रममा एक साँझ खाना खाएर सिटामोलको एउटा ट्याब्लेट तातो पानीको सहाराले घुर्लुक्क निलेर ब्ल्याङ्केट ओढेर गुम्लुङ्ग सुतेको थिएँ । ज्वरो अलि चर्किएको थियो क्यारे त्यो दिन । रुघाले नाक पनि टम्म परेर टालिएको थियो । श्वास फेर्दा छाती चस्स गर्दै नचस्केको पनि होइन । चिसो भएपछि अलिअलि रुघाखोकीले गर्दा छाती दुख्नु सामान्य नै थियो । त्यो दिन पनि सामान्य नै मानेर खासै वास्ता गरिनँ । म प्रायः एक्लै सुत्न रुचाउँछु ।

म मेरो कोठाको आफ्नो बिस्तारामा मस्त सुतिरहेको थिएँ । दिनभरि पनि सुतेर होला, राति झट्टै निन्द्रा लागेन । त्यसैले एकैछिन फेसबुक खोलेर आफ्नी प्रेमिकासँग होमिएँ । उसले कस्तो छ के छ ? खाना खायौ ? औषधि खायौ ? यस्तैयस्तै गन्थनमन्थनका केही प्रश्नहरू च्याट बक्समा पठाएकी थिई । मैले सबै प्रश्नको जवाफ सकारात्मक नै दिएँ । एकैछिन च्याटमा डुबुल्की मारेर ऊसँग भोलि कुरा गर्छु ल भन्दै आफूलाई फेसबुकबाट बाहिर निकालेँ र पुनः सुत्ने प्रयास गरेँ ।

किनकिन त्यो रात मलाई श्वास फेर्न अलिक गाह्रो भइरहेको थियो । नाक कान पनि डम्म भएको थियो । आँखा टालिन खोज्थे तर श्वासले निदाउन दिएको थिएन । शरीर पनि रनन रन्किरहेको थियो । एकैछिन छटपटिएँ । बेस्मारी छटपटिएँ । चिच्याउन खोजेँ तर आवाज रुद्रघन्टीभन्दा भित्रै दब्यो । चिटचिट पसिना छुट्न लाग्यो । हातले ओढेको ब्ल्याङ्केट बल्लतल्ल फाल्न खोजेँ तर मेरा हात निष्क्रिय भए ।

रात मस्तै परेको थियो । कालो रातलाई छिचोलेर अलिकति जूनको उज्यालो झ्यालबाट सिधै मेरो बिस्तारामा ठोक्किन आएको थियो । त्यही जूनको किरणले म छटपटाइरहेको टुलुटुलु हेरिरहेको थियो । मलाई एकचोटि आमा भनेर कराउन मन थियो तर मेरा हातजस्तै मेरो आवाज पनि निष्क्रिय बनिसकेको थियो । अन्ततः बलजफ्त छटपटी र बेचैनीको गहिरो घम्साघम्सीपश्चात् म गहिरो निन्द्रामा परेछु ।

भोलिपल्ट आकाशको जून हराइसकेको थियो । घामका तेजिला रेसाहरूले रूम पूरै उज्यालो पारेको थियो । सधैँ ६ बजे उठ्ने म, आज ९ बजिसकेछ । आमा पनि 'सन्चो छैन किन ब्यर्थै उठाउने, खाना खाने बेलामा उठाउँछु' भनेर आफ्नो काममा लाग्नुभएको रहेछ ।

करिब साढे ९ बजिसकेको थियो । आमा मलाई उठाउन मेरो कोठामा आउनुभयो । मेरो बिस्ताराको झुल खोलिदिनुभयो अनि मलाई बाबु उठ भन्नुभयो । म उठिनँ । आमाले पुनः दुई/तीन पटक उठ भन्दा पनि मैले कुनै प्रतिक्रिया नजनाएपछि आमाले मेरो ब्ल्याङ्केट उघारेर मलाई घच्घचाउनुभयो । तर पनि अहँ म उठिनँ । आमा आत्तिनुभयो । बहिनीलाई चिच्याउनुभयो । 'नानी, एक ग्लास पानी ले त छिट्टो' ।

हस्याङ फस्याङ गर्दै बहिनी हातमा पानी लिएर भित्र आई । आमालाई ऊ आउन्जेल पनि ढिला भइसकेछ, 'कति बेर गरेकी' भन्दै रुञ्चे स्वरमा उसलाई गाली गर्नुभयो । ग्लासको पानी हातमा चुहाएर मेरो अनुहारमा छम्किनुभयो । सायद म बेहोस भएको भन्ने सोच्नुभयो होला । तर पनि मेरो शरीरमा कुनै चलबलाहट देखिएन । अब भने मेरी आमाको हंसले ठाउँ छोड्यो । उहाँ आत्तिएर चिच्याउन थाल्नुभयो ।

मेरा बुबा केही विशेष कामले घरबाट बाहिर जानुभएको थियो । आमाको रुवाइ र चिच्याहट सुनेर गाउँलेहरू सबै हाम्रो घरमा आए । त्योमध्ये केही हुल मेरो कोठामा छिरे र आमालाई समाउन लागे । हाम्रो घर पर्तिर एकजना डाक्टरको घर छ । ती डाक्टर मेरो छेउमा बसेर मेरो नारी छाम्न लागे । त्यतिले पुगेनछ सायद, बुढाले मेरो आँखाको माथिल्लो भाग पनि फर्काएर हेरे । कसो बुढाले स्टेथोस्कोप बोकेका रहेनछन्, नत्र मेरो धड्कन नि एकपटक जचाउँदा हुन् ।

सबै तरिकाबाट ढुक्क भएपछि, बुढाले मेरो केही घन्टाअगावै मृत्यु भएको सुनाए । कति सजिलै सुनाए बुढाले कि मान्छे हाेइन कमिला मरेको छ । उनले मेरो मृत्युको घोषणा गरेका थिए । मेरो जीवन उनको एक वाक्यसँगै समाप्त भएको थियो ।

डाक्टरको कुरा नसकिँदै मेरी आमाको चेत अलिकति भासिइसकेको थियो, झन् मेरो मृत्युको खबरले उहाँको चेतमा पहिरो नै गयो । दर्दनाक र भयानक पहिरो जसले आफूसँगै आमाका सपना, ममता र छोरा उहाँबाट एकैपलमा सोतरेर लग्यो । म निरीह श्वासहीन बिस्तारामा लम्पसार पल्टिरहेको थिएँ ।

आमाका ताता आँसुका ढिका मेरा गालामा ठोक्किन त आउँथे, तर मैले केही स्पर्श गर्नै सकिनँ । हुक्कहुक्क गर्दै छेउमा आमालाई समाइरहेका महिलाहरू रुँदै थिए । यत्तिकैमा शंकर अंकलले बाबालाई फोन गरेर छिट्टै घर आउन भनिसक्नुभएछ । 'बाबुलाई सन्चो भएन, छिट्टै घर आउनू दाइ,' मेरो कानमा यति मात्रै ठोक्किन पुग्यो । सायद सत्य सुनाए, पुनः कुनै अप्रत्याशित घटना हुने हाे कि भन्ने डरले होला ।

दुई दिनअघि नै पीसीआर टेस्ट गराएको थिएँ । नेपाल हो, केही काम झट्टै हुने त असम्भव नै भइहाल्यो । दुर्भाग्य, मेरो रिपोर्ट पनि अझै आएको थिएन । उही डाक्टर अंकलले ल्याबमा फोन गरेर मेरो रिपोर्टबारे सोधे । उताबाट के भन्यो कुन्नि, 'हुन्छ मलाई सकेसम्म एकदमै छिट्टो कल गर्नू है त ?' भनेर फोन राखे । फोन राखेसी मेरो रिपोर्ट हेर्न लागेका र एकैछिनमा कल गरेर जवाफ दिने कुरो बताए । मैले देहत्याग गरेको थुप्रो घन्टा भइसकेको थियो ।

मलाई तुलसीको मैरीमा सुताउन सबै जना आतुर भइरहेका थिए । नभन्दै मलाई केही मान्छेहरूले मेरो बिस्तारा, कोठा हुँदै घरको संघारबाट बिदा गरे । सधैँसधैँका लागि ।

गाउँमा रहनुभएका मेरा हजुरबुबा हजुरआमा, काका र काकीलाई मामाले खबर गर्दिइसक्नुभएछ । मलाई बाहिर निकाल्नासाथ हजुरबुवा पनि टुप्लुक्क आइपुग्नुभयो । मलाई बाहिर सुताएपछि पहिले मेरी आमा अनि हजुरबुबा, मामा गर्दै सबै जना मेरो श्वासहीन छातीमा टाउको घोप्ट्याई रुनुभयो ।

उहाँहरूलाई देखेर हो या मेरो मृत्युको शोकले, हाम्रो घरमा लागेको जमातमा पनि सबैको आँखामा आँसु आयो । रुनेहरूमाझ कैयाैँ यस्ता मान्छे पनि थिए, जसलाई मैले कहिल्यै देखेको थिइनँ । आखिर शोकमा जस्ता अनजान मानिसको समेत मन पग्लिँदो रहेछ, मैले मृत्युपश्चात् जान्न पाएँ । अझ कस्तो आचम्म ! जिन्दगीभर दु:ख गरेर कमाएको दुई/चार जना शत्रु पनि आँसु बगाउँदै थिए । उनीहरू किन रोए ? ठम्याउनै सकिनँ ।

शत्रुता त जीवन छउन्जेल मात्रै हुने रहेछ । मृत्युपश्चात् त शत्रु पनि आफ्ना हुने रहेछन् । फेरि किन मानिस शत्रुता गर्दै हिँड्छ ? किन मैले यिनीहरूसँग शत्रुता गरेँ ? के नै पाएँ र आखिर ? आफैँसँग ग्लानि लाग्यो । सबैभन्दा ठूलो ग्लानि त तब भयो, जब मेरो मृत्युमा रुनेको संख्या सयौँ थियो भने हाँस्नेको शून्य ।

मेरो मृत्युुसँग कोही खुसी थिएनन् । मतलब मैले जीवनमा केही प्रगति गर्नै सकिनँ । मैले त्यो काम गर्न सकिनँ, जो अरु कसैले गर्न सकेको थिएन । अक्सर यो प्रतिस्पर्धाको जमानामा हरकोही हरेकभन्दा अगाडि जान चाहन्छ । कोही पछि पर्न चाहन्नन् ।

अरुको प्रगतिसँग भित्रभित्र जलेर भष्म भइसकेको हुन्छ । अनि जब प्रतिस्पर्धामा अरुलाई उछिन्न फेल खान्छ, मनमनै 'बस् यो मेरो बाटोबाट हटिदिए मैले पनि यसले भन्दा धेरै प्रगति गरेर देखाउन सक्थेँ' भन्दै कल्पिन थाल्छ । तर म साइड लाग्दा कसैको बाटो खाली भएको थिएन । मेरो मृत्युले कसैलाई फाइदा दिएको थिएन । आफैँलाई आफ्नो जिन्दगी बेकार लाग्यो । केही नगरी यति छिट्टै जान लागेकोमा आफ्नै मृत्युसँग नैराश्य जागेर आयो ।

बाबा आउनुभएछ । मोटरसाइकल बाटोमै हुत्याएर मोटरसाइकलभन्दा छिटो हुत्तिँदै बाबा म सुतेको ठाउँमा आउनुभयो । मेरो मौन चेहरा र अस्थिर शरीरले बाबालाई बरफ जमेझैँ जमायो । उहाँ खत्रक्कै ढल्नुभयो । पानी छम्किइयो । होसमा आउनुभयो । केही बोल्नु भएन । रुँदा पनि रुनु भएन ।

बाबालाई देखेर आमा घस्रिँदै बाबासम्म पुग्नुभयो । बाबालाई अँगालो मार्नुभयो र 'छोरा-छोरा' गर्दै चिच्याउनुभयो । आमाको गला बसिसकेको रहेछ । बाबा मेरो मौन अनुहारमा मौन ढुङ्गाझैँ हेरिरहनुभएको थियो । डाक्टर अंकल आएर मामाको कानमा केही फुस्फुसाए । मामाले सबैलाई भित्र गएर मास्क र पन्जा लगाउने व्यवस्था मिलाउन लगाउनुभयो ।

मेरो रिपोर्ट पोजिटिभ आएछ क्यार । कठै मेरो देश । जिउँदो छँदा दिएको स्याम्पलको रिपोर्ट मरेपछि आउँदै थियो । अब के काम त्यो रिपोर्टको ? रिपोर्ट थाहा पाउनेबित्तिकै भर्खरसम्म भरिभराउ मेरो घरको आँगन रित्तिँदै गयो ।

केही गाउँलेहरू मास्क र पन्जा लगाएर पुनः फर्किए भने प्रायः जता गएका थिए, त्यतै विलीन भए । बहिनीले आमालाई मास्क लगाइदिई । अनि बाबालाई पनि लगाउन भनी । मेरी सानी भर्खर १० वर्ष लागेकी बहिनीलाई देख्नेबित्तिकै के भएछ कुन्नि, बाबा त बहिनीलाई चरप्प च्यापेर चिच्याई चिच्याई रुन थाल्नुभयो ।

अघिदेखि भल्किरहेको बाबाको गहका आँसु अब उम्लिएर पोखिन लागे । मान्छेलाई रुन पनि सहारा चाहिँदो रहेछ । बैमान हुने गर्छन् छोरा मान्छेका आँसुहरू, एक्लै बग्न पनि मानदैनन् । त्यसैले त होला उनीहरू प्रायः बाथरुममा पानीको सहारा लिन्छन् रुनलाई । त्यतिबेला मेरो बाबाको आँसुको सहारा बनेकी थिई मेरी बहिनी । बाबा बेस्मारी रुनुभयो । बाबासँगै आमा र बहिनी हुँदै सबै रोए ।

केही समयपश्चात् सरकारी गाडीमा केही भलाद्‌मी मानिस आए । गाउँका वडाध्यक्ष र मेयर रहेछन् । मेरो मृत्युको शोक मनाउन आए या मेरो बचेखुचेको अर्थहीन शरीरलाई ठेगान लगाउन, बुझ्नै सकिनँ ।

बहिनी 'दादा, उठ्नुस् न पिलिज उठ्नुस् न । दादा, मम्मी रुनुभा'छ नरुनु भन्नू न । दादा, मलाई रिमोट नि चाहिँदैन । म होमवर्क नि गर्छु । म हजुरको फोनमा गेम पनि खेल्दिनँ दादा, एक्पालि उठ्नुस् न । कसम के दादा, म हजुरले जे भन्नुहुन्छ, त्यही मान्छु । हजुरको ढाड दुख्दा कुल्चिदिन्छु पनि के । उठ्नुस् न' भन्दै मेरो गालामा आफ्ना कलिला फूलजस्ता हात सलबलाइरहेकी थिई ।

उसका सानासाना आँखाबाट ठूलाठूला आँसुका ढिक्काहरू झरिरहेका थिए । मृत्यु त के बुज्दी हो उसले । तर दादा नउठेका कारण रोई या बाबा मम्मी रोएर, त्यो पनि बुझ्न सकिनँ ।

भित्र मेरो फोन १५ मिनेटदेखि बजिरहेको थियो । 'शीतल कलिङ' स्क्रिनमा देखिइरहेको थियो । हिजो 'म सुत्छु ल कान्छ' भोलि बिहान कुरा गरौँला' भनेर बिदा मागेको म, उसका लागि भोलि कहिल्यै ल्याउन नसक्ने गरेर हिजै अस्ताइसकेको थिएँ । फोन पनि एक्लै बर्बराइरह्यो । विल्कुल मजस्तै । कसैले नसुन्ने गरी । अँ साँच्चै शीतलले उसकाे प्रेमी अस्ताएको खबर थाहा पाई कि पाइन होला ? ए कसैले यो फोन उठाएर उसलाई मेरो अन्तिम दर्शन गर्ने मौका देऊ । नत्र उसले थाहा पाउँदा मसँगै उसकाे मुटु पनि खरानी भई जानेछ ।

मेरो मृत्यु किन भयो ? म आफैँ अन्योलमा छु । भर्खरै मात्रै त जिन्दगी जिउन सुरु गरेको थिएँ । सानैदेखि डाक्टर बन्ने सपना थियो । त्यही सपनालाई पछ्याएर दुई वर्ष असफलताको सामना गरेर तेस्रो वर्ष आईओएममा नाम निकाल्न सफल भएको थिएँ । त्यो पनि फूल स्कलरसिपमा । अब त डाक्टर बन्ने भएँ भनेर डाक्टरी पढ्न तीन महिना मात्रै कलेज गएँ । अफसोच, मेरो मेडिकल कलेजको यात्रा पनि त्यही तीन महिनामै सीमित भयो ।

हाँसीखुसी जिन्दगीको नयाँ सुरुवात गर्दै थिएँ । ढिला भए पनि सही, छोरो सफल भएको र अब डाक्टर बन्ने कुराले बाबाआमा पनि असाध्यै खुसी हुनुहुन्थ्यो । तर उहाँहरूको खुसी कर्कलामा अडिएको शीतको थोपाजस्तै क्षणिक रहेछ । मेरा सारा सपनासहितको ठूलो जीवन एउटा सानो भाइरसले खोसी लग्यो । खै, म आफ्नै लापरबाहीले मरेँ कि सरकारको सुस्तीपनले । आफैँ अन्योलमा छु ।

'होम आइसोलेसनमा मृत्युु भएका संक्रमितको शव, घरपरिवारले नै जिम्मा लिनू' भन्दै केही दिनअघि स्वास्थ्य मन्त्रालयबाट आदेश दिइएको थियो । वडाका प्रमुखले नगरपालिकाले जिम्मा लिई विधिअनुसार नै अन्त्येष्टि गरिदिने बताएका थिए । तर आमाबाबाले आफ्नो एक्लो छोरोलाई आफैँले स्वर्गको बाटोसम्म पुर्‍याउन दिन अनुरोध गर्नुभयो ।

सोहीबमोजिम मध्याह्न ठीक २ बजे मैले मेरो घरको अन्तिम अवलोकन गरेँ । अस्पतालको स्ट्रेचर गुडाउने सपना बुनेको मलाई बाँसको स्ट्रेचरमा सुताई देवघाट लगियो । मलामी एकदमै न्यून आएका थिए । मलाई चितामाथि सुताई दागबत्ती दिइयो । मेरो शवसँगै बाबाआमाको सपना र आफन्तको माया पनि आगोमा डढ्याे । शीतललाई एकदमै माया गर्ने मुटु पनि खरानी भयो । र, अन्ततः म धुवाँसँगै उडी गएँ खुला आकाशमा, सदासदाका लागि !

प्रकाशित मिति: सोमबार, कात्तिक १७, २०७७ १४:०५