दसैँ आयो, गाउँ जाऊँला !

A+ A A-

मेराे घर स्वामीकार्तिक खापर गाउँपालिका-३, जुकाेटमा पर्छ । याे विकट गाउँ हाे । पढाइ राम्राे हुँदैन । त्यही पनि कक्षा ३ सम्म म गाउँकै स्कुलमा पढेको हुँ । दुई वर्षअघि बुबाले सदरमुकाम मार्तडीको स्कुलमा नाम लेखाइदिनुभयाे । यहाँ म अंकलको घरमा बस्छु। मेरा बुबाआमा गाउँमै बस्नुहुन्छ ।दसैँका बेलाबाहेक घर जान पाइँदैन । त्यसैले दसैँ कहिले आऊला र गाउँ जाऊँला भन्ने पर्खाइमै हुन्छु म ।

पाेहाेरजस्तै यस वर्ष पनि दसैँ आयो । कोरोनाले गर्दा लामाे समय भयाे, घरबाट बाहिर खेल्न जान पनि पाइएकाे छैन । अब गाउँ जाने बेला भएको छ । यहाँ खेल्न नपाए पनि मेरा पुराना साथीहरूसँग गाउँमा खेल्न पाइने कुराले म दङ्ग छु ।

दसैँकाे बेला गाउँकाे जुन घरमा गए पनि भेडाको मासु खान पाइन्छ । सबैले घरमा सेल रोटी पकाउँछन् । नयाँ लुगा लगाउन पाइन्छ । मेरो बुबाले भेडा पाल्नुभएकाे छ । कहिलेकाहीँ गाई गोठालो, कहिले भेडा गोठालो गर्न रमाइलाे हुन्छ । भेडाका पाठाहरूसँग खेल्न मलाई खुब मन पर्छ । अरु पनि साथी हुन्छन् । उनीहरूका पनि भेडा छन् ।

लेकतिरबाट दसैँका बेला भेडा ल्याइन्छ । पढ्नका लागि सदरमुकाम आउनुअगाडि म कहिलेकाहीँ भेडा गाेठालाे गर्दै वनपाखा जान्थेँ । भिरालाे बाटाेमा लगातार हिँड्न खुब दुःख हुन्छ ।

भेडा चराउँदा जंगलमा धेरै हिँड्नुपर्छ। भोक पनि लाग्छ । घरबाट लगेकाे खाजा खाए पनि बेलुका घर फर्किने बेलासम्म बेस्मारी भोकले पेट बटारिन्छ । भेडा गोठाला र भेडाबाहेक अरु साना साथी भने त्यहाँ कोही हुँदैनन् ।

सदरमुकाममा त गाडी चल्छ तर हाम्रो गाउँमा गाडी चल्दैन । कर्णालीको पुल तरेपछि ठाडाे उकालो छ ।सानो छँदा त अरुकाे काँधमा बाेकिएर त्यहाँ यात्रा गर्थें । तर, अब म १२ वर्षकाे भइसकेकाे छु ।पहिलेपहिले मलाई बोकेर कुदाउने मेरा बुबा मलाई हिँड भन्नुहुन्छ । एक्लै हिँड्दा त यस्ताे गाह्राे हुँदाे रहेछ, मलाई बोकेर अप्ठ्याराे बाटाे हिँड्ने मेरा बुबालाई कति कष्ट पर्‍याे हाेला, सम्झिँदा बुबाकाे खुबै माया लाग्छ ।

कर्णालीबाट बोतलमा पानी लिएर गएन भने तिर्खाले मरिन्छ ।

घरमा स्याउ खाडल (भण्डार) मा राखिएकाे हुन्छ । मज्जाले खान पाइन्छ । मेरा गाउँका साथी रमाइला छन् । उनीहरूसँग दिनभरि खेल्न गइन्छ । हाम्राे गाउँमा जाडाे धेरै हुन्छ । कहिले लेक, कहिले औल (बेँसी) गर्दागर्दै एक महिना कति छिटाे बित्छ पत्तै हुँदैन । याे सम्झिँदा दुःख पनि लाग्छ कि म चित्त बुझुन्जेल गाउँमा बस्न पाउँदिनँ ।

पहिलापहिला त म घर गएपछि सदरमुकाम फर्किनै मान्दिनँ थिएँ । आमाबुबाकाे साथमा बसेर रमाउन मन लाग्थ्याे । तर, बुबाले १०-२० रुपैयाँ हातमा दिएर फकाउनुहुन्थ्याे । त्यही पैसाले केही मिठाई किनेर खाने आसले सदरमुकाम आउँथेँ ।

पहिलापहिला त सदरमुकाममा पनि साथी खासै चिनेका थिएनन् । अहिले त धेरै नै चिनेकाे छु । यहाँ पनि खासै नरमाइलाे त हाेइन तर गाउँकाे जस्ताे त केही गरी रमाइलाे लाग्दैन ।

अघिल्लो वर्षको जस्तो यो वर्ष पढाइ पनि भएन । आउने बुधबारसम्म परीक्षा सकिन्छ । त्यसपछि घर जान्छु । घर जाँदा मेरा स्कुलका केही साथीहरू घर जाने बाटोमा भेटिन्छन्, पाेहाेरजस्तै ।

कुरा गर्दै बाटाे काट्न मज्जा हुन्छ । गाउँका कोही यहाँ आएका भए उनैसँग गाउँ जानुपर्छ । बाटोमा होटलहरू पनि हुन्छन् । त्यहाँ खाना खाइन्छ । याे वर्ष त गाडी पनि हाम्रो गाउँ जाने बाटोको बीचसम्म चलेका छन् रे । गाडी चढेर जान रमाइलो हुन्छ ।

एक महिना बसेर फर्किँदा सदरमुकामका मेरा साथीहरूलाई गाउँकाे स्याउ ल्याइदिने सोच बनाएको छु । उनीहरू खुब खुसी हुन्छन् हाेला । तर, उनीहरूले धन्यवादचाहिँ भन्दैनन् । खै किन हाे थाहा छैन !

यस वर्ष पढाइ नभएकाले अहिलेसम्म होमवर्क पनि छैन । तर, किताब बोकेर जानुपर्नेछ । घरमा कहिलेकाहीँ पढ्नुपर्छ । नत्र फर्किने बेलासम्ममा पढेका कुरा पनि भुलिएला भन्ने डर छ । जेहोस्, घर जाने दिन फेरि आएको छ। खुसी लागेको छ ।

तिहारमा देउसी खेल्न साथीहरूसँग गइन्छ । देउसी खेलेर जम्मा भएकाे पैसाले पिकनिक जाने गरिएकाे छ ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, कात्तिक १, २०७७ ०६:१६