सुवासको सुवास : जो महासंकटमा साहसका साथ उत्रिए

A+ A A-

‘मरेर लानु के छ र बाँचुन्जेल देश र समाजका लागि केही गर्नुपर्छ’ भन्ने मान्यता राख्छन् काठमाडौंकाे बूढानीलकण्ठका सुवास श्रेष्ठ । गत १२ चैतमा फेसबुकमा उनले लेखेका थिए, ‘कोरोना भाइरसका कारण समस्यामा परेको घर, छिमेक, आफन्तलाई अस्पताल जान नपाएर पीडामा परेर मृत्युको सामना गर्नु पर्दैन । तपाईंको घरसम्म हामी आउनेछौँ । हामीलाई फोन गर्नुहोला । मानव सेवा नै धर्म हो ।’

बूढानीलकण्ठका स्थानीय बासिन्दा श्रेष्ठ पर्यटन र औषधि (पोलिक्लिनिक) व्यवसायी हुन् । उनी आफ्नो व्यवसाय नै छाडेर करिब छ महिना बिरामीको सेवामा खटिए । जतिबेला घरबाट निस्किँदा नै कोरोना सरिहाल्ने हो कि भन्ने डरमा नागरिकहरू घरभित्रै कुँजिरहेका बेला सुवासले कोरोना महामारीमा आफ्ना सातवटा निजी गाडी ड्राइभरसहित निःशुल्क उपलब्ध गराए ।

कोरोना नियन्त्रणका लागि सरकारले लकडाउन गरेको सुरुको दिनमा पासको समस्याले सेवामा निक्कै अवरोध भएको सुवास सम्झिन्छन् । कोरोना कहरमा मात्रै होइन, २०७२ सालमा गएको भूकम्पमा पनि उनको खटाइ यस्तै थियो ।

‘सामाजिक काममा लागेपछि जस्तोसुकै संघर्ष पनि सहजसँग टार्नुपर्छ । यो बेला आराम भन्ने सोच्न मिल्दैन । हुन पनि कोरोना भाइरसको महामारीका बेला आराम गर्न नै बिर्सिएको थिएँ,’ उनी ६ महिनाअघि फर्किए, ‘कोरोना भाइरसको महामारीमा एउटा गाडी दैनिक कम्तीमा ४ सय किलोमिटरसम्म गुडेको छ । म पनि प्राय: परेको बेला २४ घण्टासम्म सेवामा खटिएको छु ।’

गत चैतयता करिब १९ हजारलाई सेवा गरेको उनको भनाइ छ । यसरी सेवामा खटिँदा करिब १७ लाख व्यक्तिगत खर्च भएको सुवासले जानकारी दिए ।

सेवाभावले निस्किएका युवा अप्ठ्यारोसँग डराउनु हुँदैन भन्ने सुवास मान्यता राख्छन् । ‘समाज सेवा भनेको अप्ठेरो र संकटमा परेका बेला नै गर्ने हो । म २४ घण्टा कोरोना महामारीमा दौडिएको छु । यसको हिसाबकिताब गर्दिनँ,’ उनले भने, ‘कोरोना महामारीमा करिब ७ महिना आफ्नो व्यापार व्यवसाय नै बिर्सिएर सेवामा लागेँ । लकडाउन लम्बिँदै जाँदा सेवामा जुट्दा पटक-पटक अप्ठेरोमा परेको छु । कोरोना महामारीमा लम्बिँदै गर्दा कठिनाइ थपियो ।’

मध्यरातमा आएका फोन पनि उनले 'रेस्पोन्स' गरेका छन् । अस्पताल जानुपर्ने भयो भनेपछि आँखा मिच्दै निस्कन्थे र अस्पताल पुर्‍याएर फर्किन्थे ।

परिवारकाे पनि सहयोग

सुवासलाई कोरोनाजस्तो महामारीमा स्वास्थ्य सेवामा खटिँदा परिवारले पनि सहयोग गरेका छन् । कोरोना भाइरसकाे संक्रमण फैलिँदै जाँदा परिवारमै भित्रिने हो कि भन्ने चिन्ता पनि आफूलाई लागेको सुवास बताउँछन् । परिवारमा आमा, श्रीमती र दुई छोरी छन् । तर परिवारले उनलाई रोकेनन्, उल्टै हौसला दिए ।

आमा र श्रीमतीले आत्मबल बढाउँदै भन्थे, 'बरु आफूचाहिँ सुरक्षित रहनू ।'

‘मध्यरातमा बिरामीको उद्धारमा खटिँदा श्रीमती र आमाले केही भन्नु भएन । जसका कारण पनि सेवामा दौडिरहेँ । परिवारले समाज सेवा गर्ने खटिएको भनेर राम्ररी बुझे । यो ठूलो सहयोग हो,’ सुवासले भने, ‘अरुलाई सुरक्षा दिँदा आफू संक्रमणबाट जोगिनुपर्छ । त्योभन्दा ठूलो कुरा त बिरामीलाई सहयोग गर्नु थियो । गत चैतदेखि परिवारलाई समय दिन भ्याएको छैन ।’

सुवासलाई कोरोना महामारीमा वसन्त चौधरी र हिमालयन स्कुलले व्यक्तिगत सुरक्षा सामग्री (पीपीई) उपलब्ध गराएर सहयोग गरेका थिए । सुवासको कामको तारिफ गर्दै कतिपय साथीहरूले इन्धन र अरु सामग्री सहयोग गरेका थिए । बिरामीको सेवामा उनी यति लागे कि थकान भन्ने कुरा उनकाे दिमागमा आउँदै आएन ।

कोरोना बिरामीप्रति समाजले हेयभावले हेरिरहेका बेला आँट देखाएका सुवासलाई आफ्नो अभियानबाट आत्मसन्तुष्टि मिलेको छ । समाजका लागि केही गर्न खोजे समाजले सहयोग र हौसला दिने उनको बुझाइ छ ।

प्रकाशित मिति: बुधबार, कात्तिक ५, २०७७ ०८:००