भीडबाट आवाज आइरहेको थियो- ठोक, ठोक, मार !

A+ A A-

‘म त ट्राफिक व्यवस्थापनका लागि खटिएको हुँ । मलाई छाडिदिनुहोस्, मलाई जान दिनुहोस्’, ट्राफिक प्रहरी जवान कमलप्रसाद घिमिरेले हारगुहार गरे । तर, रातो मच्छिन्द्रनाथको रथ तान्न नपाएको झोँकमा भीडले उनीमाथि अन्धाधुन्ध मुक्का र लात्ती बर्सायो । टाउकाेमा हेल्मेट थियो, त्यसैले उनी इँटाको प्रहारबाट बाँचे तर जीउ थिलथिलो हुँदा पनि उनीहरूले मुक्का हान्न छाडेनन् ।

०००

गत १८ भदौ मध्य दिनको कुरा हो । कोभिड–१९ रोकथामका लागि लागू गरिएको सामाजिक दूरीको नियमका बीच ललितपुरकाे पुल्चोकमा एउटा ठूलो भीड रातो मच्छिन्द्रनाथको रथ तान्ने तरखर गर्दै थियो । ऐतिहासिक पर्व मनाउन बाधा गरेकोप्रति आक्रोशित स्थानीयवासी र सामाजिक दूरीको नियम पालना गराउन निर्देशन पाएको प्रहरी प्रशासनबीच बिहानैदेखि सानोतिनो घम्साघम्सी चलिरहेको थियो ।

भीडका कारण ट्राफिक व्यवस्थापनमा पर्न सक्ने असरप्रति ट्राफिक प्रहरीलाई उस्तै तनाव थियो । निषेधाज्ञाकै अवधि भए पनि अत्यावश्यक सेवाका सवारीसाधनका लागि ट्राफिक व्यवस्थापन गर्नुपर्ने थियो । यसैका लागि खटिएका थिए- ट्राफिक प्रभाग मंगलबजारमा कार्यरत प्रहरी जवान कमलप्रसाद घिमिरे ।

उनी त्यहाँ रथ तान्न चाहनेहरूलाई रोक्न नभई त्यस क्रममा हुन सक्ने सवारी जाम व्यवस्थापनका लागि गएका थिए । तर, आक्रोशित भीडले यो कुरा नबुझ्दा जे हुनेवाला थियो, यसबारे उनी पूर्ववत् जानकार हुन्थे भने शायदै त्यहाँ जान्थे ।

त्यस दिनको घटनालाई कमल यसरी सम्झिन्छन् :

रातो मच्छिन्द्रनाथको रथ तान्न नपाएको भीड पूरै आक्रोशित थियो । जे-जस्तो माहाैल भए पनि ट्राफिक व्यवस्थापनमा खटिनै पर्छ, यो हाम्रो ड्युटी नै हो । भीडका कारण बाटोमै थुनिएका सवारीसाधनलाई म ललितपुर महानगरपालिकापछाडिबाट ‘डाइभर्ट’ गराउँदै थिएँ । करिब १२ बजेतिर रथ तान्न नपाएर आक्रोशित भीड मतिर अघि बढेको देखेँ । म आत्तिएँ ।

म कुनै बेला मार्सल आर्टको प्रशिक्षार्थी थिएँ । त्यतिबेला सिकेको थिएँ, आफूले नसक्ने स्थितिमा भाग्न सक्नु पनि कला नै हो । नेपालीमै अर्को भनाइ छ, हुलमुलमा जीउ जोगाउनू ।’

म बाइक स्टार्ट गरेर भाग्न खोजेँ । ‘ओए पख, पख’ भन्दै १०/१५ जना मतिर दौडिए र केही बेरमै उनीहरूले मलाई घेरिहाले । म बा २ झ ७२४२ नम्बरको मोटरसाइकलमा थिएँ । सुरुमा मलाई मोटरसाइकलमै कुटपिट गरे । त्यसपछि मोटरसाइकलबाट थुतेर ८/१० जनाले अन्धाधुन्ध मुक्का र लात्ती हान्न थाले । म सुनिरहेको थिएँ, ‘ठोक, ठोक, मार ।’

कसैले इँटाले टाउकोमा प्रहार गरे । हेल्मेट भएकाले मेरो टाउको जोगियो । तर, पिटाइले जीउ थिलथिलो भइसकेको थियो ।

ममाथि कुटपिट भइरहेको समयमै प्रहरी टोली नआइपुगेको भए म बाँच्ने थिइनँ होला । म भाग्यले बाँचेँ । तपाईंहरूले पक्कै हेर्नुभयो, भीडले ममाथि कुटपिट गरेको भिडियो सामाजिक सञ्जालमा भाइरल नै बनेकाे थियो ।

सुटुक्कै प्रहरी सेवामा

१६ मंसिर २०६७ सालदेखि म प्रहरी सेवामा लागेको हुँ । तर, आजसम्म मैले कसैको गालीसम्म खानुपरेको थिएन । यहाँसम्म कि मैले मेरा बुबाआमाबाट समेत कहिल्यै पिटाइ खाइनँ । त्यसैले सेवाका क्रममा यस्तो घटनाको सामना गर्नुपर्ला भनेर कहिल्यै सोचेको पनि थिइनँ ।

मलाई जसरी कुटपिट गरियो, त्यस्तो कसैमाथि पनि नगरियोस् । आन्दोलन नियन्त्रणका लागि खटिएका प्रहरीमाथि पनि यस्तो व्यवहार नहोस् । म त अझ ट्राफिक प्रहरी हुँ । मेरो सम्बन्ध सवारीसाधन र सडकसँग हुन्छ । भीडबाट मैले कुटाइ खानुपर्ने कारण नै थिएन ।

जावलाखेलस्थित अल्का अस्पतालमा दुई दिन उपचार गरेपछि घर फर्किएँ ।

जनताले सोच्नुपर्छ, प्रहरी पनि हामीजस्तै हुन्, उनीहरूमाथि निर्देशन हुन्छ, त्यसअनुसार कामकारबाही गर्नैपर्छ ।

मेरो घर सिन्धुली जिल्लाकाे दुधौली नगरपालिका ४ मा हो । २०६७ मा प्रहरीको नयाँ भर्ना खुलेको थियो । म १२ कक्षा पास गरेर घरमै बसेको थिएँ । गाउँका अधिकांश साथी सेना र प्रहरीमा लागेका थिए ।

म घरको एक्लो छोरो भएकाले आमाबुबाले सेना, प्रहरीमा जान दिने कुरै भएन । तर, मलाई जसरी पनि सेना वा प्रहरीमा रहेर देश र जनताको सेवा गर्न मन थियो । त्यसैले मैले परिवारलाई थाहै नदिई चितवनको भरतपुर पुगेर जागिरका लागि आवेदन दिएँ ।

नभन्दै प्रहरीको सबै परीक्षामा पास पनि भएँ । अनि घरमा आफू प्रहरी भएको सुनाएँ । यस्तो खबर सुनाउँदा खुसी हुनुपर्नेमा आमाबुबा त रिसाउनु भयो । रिसाएको मात्रै भए त हुने नि, तालिममा नजान कर पनि गर्नुभयो । नाम नै निकालिसकेँ अब तालिम गरेर छोड्छु भनेपछि उहाँहरू राजी हुनुभयो ।

पछि उहाँहरूले चित्त बुझाउनुभयो, ‘जेजस्तो भए पनि एउटा छोरा देश र जनताका लागि काम गर्छ, यही गर्वको कुरा हो ।’

पुल्चोकमा ममाथि भएको आक्रमण सम्झिँदा अहिले पनि म झस्किन्छु । कति बर्बर थियो त्यो । मैले कुनै अपराध गरेर पिटाइ खाएको होइन । बरु मलाई पिट्नेहरूले एक हिसाबले अपराध गरे । त्यसैले मलाई पिटाइ खाएकोप्रति कुनै हीनताबोध छैन । बरु आफ्नो ड्युटीप्रति अझै सशक्त हुन प्रेरणा मिलेको छ ।

अत्यन्तै जोखिममा खटिएका प्रहरीलाई राष्ट्रपतिज्यूको हातबाट प्रदान गरिने सम्मान प्रताप विभूषण संविधान दिवसको अवसरमा पाएको छु । खुसी लागेकाे छ । त्याे पीडा भुल्न नसके पनि कसैले मल्हम लगाइदिएजस्ताे महसुस भएकाे छ ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, असोज १७, २०७७ १३:२३