टेकु आईसीयूकी नर्स, जसले पुरस्कारकाे खुसी काेभिड बिरामीसँगै साटिन्

A+ A A-

शुक्रराज ट्रपिकल तथा सरुवा रोग अस्पताल टेकुकी आईसीयू इन्चार्ज नर्स उषादेवी देवकोटाको मोबाइलमा सोमबार बिहानै घण्टी बज्यो । फोन थियो, प्रशासनका एक कर्मचारीको । हतारहतार फोन उठाएर उनले भनिन्, ‘सर म अस्पतालमै आउँछु । त्यतै कुरा गरौँला ।’

‘होइन दिदी, तपाईँलाई बधाई दिन फोन गरेको ।’

उषादेवी अलमलमा परिन् । १ लाख राशिको उत्कृष्ट निजामती सेवा पुरस्कार प्राप्त गरेकाे थाह पाएपछि उनी खुसी भइन् । ‘लिस्टमा नाम हेरेपछि म नै रहेछु भन्ने विश्वास लाग्यो । अहिले बधाईको ओइरो छ,’ उनले भनिन् ।

कोरोना महामारीमा उनी फ्रन्टलाइनमा रहेर काम गर्दै आएकी छन् । कोरोनाका कारण घर जान सम्भव नभएपछि अस्पतालले उपलब्ध गराएको क्वार्टरमा बसेर उनी संक्रमितको उपचारमा दिनरात खटिएकी छिन् । अस्पतालकै क्वार्टरमा बस्ने भएकाले उनी बिहान ६ बजे नै संक्रमितको सेवा गर्न पुग्छिन् ।

‘अस्पतालनजिकै क्वार्टर छ । बिहान सुतेर बस्न मन लाग्दैन । बिहानै अस्पतालै जान्छु,’ उनले भनिन्, ‘यो समयमा बिरामीका लागि हाम्रो धेरै आवश्यकता छ । त्यसैले अस्पतालमै धेरै समय हुन्छु ।’

उनी दुई हप्तामा कहिलेकाहीँ बालाजु घर जान्छिन् । अरूबेला छोरीसँग फोनबाट कुरा हुन्छ । हरेक बिहान गोरखामा रहेकी आमासँग कुरा गरेर दिनको सुरुवात गर्छिन । हाँस्दै भन्छिन्, ‘तपाईंसँग कुरा गर्नुअघि आमा र छोरीसँग कुरा गर्दै थिएँ । यति भएपछि खुसी हुन्छु । ’

गोरखाका प्राय: घरमा नर्स र डाक्टर थिए । उनीभन्दा सिनियर दिदीहरू नर्स पढेर गाउँ जाँदा गफ गरेको सुनेकी थिइन् । उनी पनि एसएलसी कहिले सकिएला र नर्स पढौँला भनेर सोच्थिन् । उनले गोरखा पालुङटारबाट २०४३ सालमा एसएलसी उत्तीर्ण गरेकी हुन् । त्यसपछि नर्स बन्ने सपना बोकेर पढ्न थालिन् । भन्छिन्, ‘सानैमा कोही घाइते भए तातोपानीले धोइदिने र पट्टी बाँधिदिने गर्थें । सरहरूले के बन्ने भनेर सोध्दा नर्स बन्ने भन्थेँ । नर्स बन्ने सानैदेखिको सपना हो मेराे ।’

एसएलसीपछि उनी नर्सिङ पढ्न पोखरा गइन् । पोखरा नर्सिङ कलेजबाट पढाइ सकिएलगत्तै उनले पश्चिमाञ्चल क्षेत्रीय अस्पतालमा काम सुरु गरिन् । त्यहीँबाट उनले लोकसेवामा नाम निकालेर सरकारी सेवामा प्रवेश गरिन् ।

‘६ वर्ष पोखरामा बसेर काम गरेँ । त्यसपछि वीर अस्पतालमा सरुवा भयो । १२ वर्ष वीरमा काम गरेपछि जनकपुर सरुवा भयो । जनकपुरबाट २०६३ सालमा टेकूमा सरुवा भएर आएकी हुँ,’ उनी भन्छिन् ।

यहीबीचमा उनले पूर्वाञ्चल विश्वविद्यालयअन्तर्गतको बाैद्धस्तुपाबाट बीएन गरिन् । २०६३ सालदेखि उनी टेकु अस्पतालमै छिन् । अहिले टेकु अस्पताल कोरोना केन्द्रित छ । उनलाई आईसीयूको जिम्मा दिइएको छ । अस्पतालको आईसीयू कोरोनाका बिरामीले भरिएका छन् ।

‘आईसीयू बनाउन धेरै मिहिनेत गरेका छौँ । अस्पताल परिवारको सहयोगले काम पनि सफल भयो । त्यसैले मैले पुरस्कार पाउनुमा टेकु परिवारको ठूलो हात छ,’ पुरस्कारको श्रेय उनी टेकु अस्पताल टिमलाई दिन्छिन् ।

सुरुमा कोरोना भाइरस के हो ? छुन पनि मिल्दैन, कसरी उपचार गर्ने ? कसरी आईसीयू चलाउने भन्ने डर उनलाई पनि थियो । जब कोरोनाका बिरामी आउन थाले, त्यसपछि उनको डर पनि आफैँ हरायाे ।

‘अरु बिरामीलाई वान इज टु वानमा राखेर उपचार गरिन्थ्यो । कोभिडका बिरामीलाई के गर्ने भन्ने थियो । जब सिरियस बिरामी आउन थाले, त्यसपछि डर नै हरायो,’ उनी भन्छिन्,’ पीपीई लगाइएको हुन्छ । सावधानी अपनाइएको छ । सबै लगाएपछि सेफ हुन्छौँ । रोगसँग किन डराउने ?’

कोरोना संक्रमणका सिरियस बिरामी आईसीयूमै हुन्छन् । उनीहरूलाई कोभिडका बिरामी हुँ भन्ने महसुस नै हुन्न ।

‘भेन्टिलेटर, अक्सिजन चाहिने, सास फेर्न गाह्रो भएका बिरामी आईसीयूमा हुनुहुन्छ,’ उनी भन्छिन्, ‘उहाँहरू आफैँ मास्क लगाउन पनि नसक्ने हुनुहुन्छ । अनि बिरामीलाई नछोई बस्न मिल्यो त ? कोभिडका बिरामी पनि अरु बिरामी आएजस्तै लाग्छ ।’

संक्रमित निको हुँदा उनलाई सबैभन्दा धेरै खुसी लाग्छ । ‘आफूले हेरेको बिरामी निको हुँदा खुसी लाग्छ । निकै गाह्रो भएको बिरामी देख्दा दु:ख लाग्छ । कसरी निको बनाउने भन्ने हुन्छ,’ उनी भन्छिन् ।

पुरस्कार पाएको दिन छोरीसँगै खुसी साटेको भए हुने नि भनेर सहकर्मीहरूले उनलाई भनेका थिए । बेडमा बिरामी छोडेर उनलाई घरमा जान मन लागेन । पुरस्कार पाएको दिन पनि उनी अस्पतालमै काममा खटिइन् ।

‘आईसीयूमा २० जना बिरामी हुनुहुन्छ । उहाँहरूलाई छोडेर जान मन लागेन । बिरामीको सेवा गर्नु नै मेरो काम हो । छोरीसँग त फोनमा कुरा भइहाल्छ नि,’ उनी भन्छिन् ।

प्रकाशित मिति: मंगलबार, भदौ २३, २०७७ १८:५०