‘दाह्री फुल्यो बैँसैमा’ अघिका आशिष सचिन

A+ A A-

नेपाली गीत-संगीत पारखीका लागि आशिष सचिन कुनै नाैलाे नाम हाेइन । लाखाैँ युवाहरू उनकाे गीतका फ्यान छन् । आशिषको ‘दाह्री फुल्यो बैँसैमा’ गीत युट्युबमा ६ करोड ६६ लाखभन्दा बढी भ्युज पाएर नेपाली गीतको टप ३ मा परेको छ ।

उनकै चौथो गीत 'एक कान दुई कान'ले पनि ३ करोडकाे हाराहारीमा दर्शक पाइसकेको छ । अहिले उनको पाँचौँ गीत ‘गलबन्दी पछ्यौरी’ले बजार तताइरहेको छ । एक महिनाअघि सार्वजनिक याे गीतले ३१ लाख भ्युज पाइसकेको छ ।

यी चर्चित गायककाे विगत भने धेरै घुम्ती र माेडहरू पार गरेर यहाँसम्म आइपुगेको हो ।

०००

१५ वर्षको कलिलो उमेर । यो उमेर त आफ्नो परिवारसँग दङ्ग्याएर खाने उमेर नै त हो । तर, यही उमेरमा आशिष गौतम ‘सचिन’ले आफ्नो परिवार छाडे । एक्लो संघर्ष सुरु गरे ।

यसको पनि छुट्टै कहानी छ । उनले कहिल्यै आफ्ना आमाबुबाको प्रेम, स्नेह र साथ पाएनन् । त्यसैले पनि उनी घर छोड्न तयार भए ।

काठमाडौंको मैतीदेवीमा जन्मिएका आशिष नाै महिनाको नहुँदै आफ्नो बुबाबाट टाढिए । आमाले दुःखसुखले साढे २ वर्षसम्म हुर्काइन् । गुजारा चलाउन आमालाई काम गर्नैपर्ने । आशिषलाई समय दिन सकिनन् । साढे २ वर्षकै उमेरमा उनलाई होस्टेल राखियो ।

अवाेध त्यो उमेरदेखि नै आशिष एक्लो भए । आफूलाई खान मन लागेको कुरा खानका लागि आमाबुबासँग दङ्ग्याउन पाएनन् । कतै लड्दा आफ्ना आमाबुबाको नाम पुकारेनन् । कोही साथीसँग झगडा हुँदा आफ्नो आमालाई सुनाइदिन्छु भन्दै घुर्की लाउन सकेनन् ।

उनले जाने त केवल ‘सर–मिस’ ।

होस्टेलमा बस्दा ‘सु’ आएको समेत भन्न सक्थेनन्, आशिष । कैयाैँ पटक सु गरेको चिसो सुरुवालमा दिन कटाएको अनुभव पनि छ उनीसँग ।

तर उमेर सानो भएकाले होला, उक्त होस्टेलका प्रिन्सिपल सरले आशिषलाई खुबै माया गर्थे । कति समयसम्म त उनले आशिषलाई आफ्नै काखमा सुताएका पनि छन् ।

‘प्यारेन्टस् डे’मा सबै साथीहरूका आमाबुबा स्कुल पुग्थे । तर, आशिषका कोही अभिभावक त्यहाँ पुग्दैनथे । नृत्य तथा गायनमा रमाउने आशिषले कहिल्यै परिवारलाई त्याे कला देखाउने माैका पाएनन् । त्यो समयमा आशिषको मन रुन्थ्यो ।

उमेरले जब १० पुगे, अनि बल्ल उनकी आमा लिन होस्टेल पुगिन् । होस्टेलको बिल महँगो भएको भन्दै आमाले आशिषलाई आफैंसँग राख्ने निर्णय गरिन् । झण्डै ८ वर्षपछि आशिषले आफ्नो आमाको काख पाए ।

४ वर्ष त उनी आमासँगै बसे । तर, उनलाई त्यहाँ बस्ने माहाैल बनेन । उनलाई आमासँग बस्दा अप्ठेराे हुन थाल्यो । सानैदेखि आमाबुबाको काखबिना हुर्किएको भएकाले होला, उनले घर छोडेर आफैँ केही गर्ने सोच बनाए । त्यसैले आमालाई नै नसोधी एक दिन घरबाट निस्किए ।

अनि सुरु भयो एक्लो संघर्ष

१५ वर्षका आशिषलाई आफैँ केही काम गरेर पालिन्छु भन्ने दृढ विश्वास थियो । त्यसैले पनि उनी घरबाट निस्किए ।

त्यो समय आशिष आमासँग काठमाडौंकाे सुकेधारामा बस्थे । सुकेधाराबाट निस्किएर उनी बसपार्कतर्फ हानिए । त्यो बीचमा उनले धेरै मान्छेसँग जागिर मागे । धेरैलाई काम दिनुस् भन्दै बिन्ती बिसाए । तर, त्यो बालकलाई कसैले काम दिन तयार थिएनन् ।

बसपार्क पुग्नै लाग्दा एक फर्निचरमा आशिषलाई काम मिल्यो । त्यो पनि बिनातलब । उनलाई बस्न र खानको सुविधा दिइएको थियो । आवश्यक परे अलिअलि खर्च मिल्थ्याे ।

आशिषको ४ महिना यत्तिकै बित्यो । त्यहीँबाट गौशालामा रहेको ‘सरस्वती कला केन्द्र’का संचालकसँग उनको चिनजान भयो । उनले आशिषलाई आफ्नो कला केन्द्रमा नृत्य तथा गायन सिक्नलाई निमन्त्रणा गरे ।

सानै उमेरदेखि गाउन र नाँच्न चाहने आशिषलाई अब के चाहियो र ? उनको बाटो अब त्यतै मोडियो ।

उनी त्यहाँ गायन सिक्थे, नृत्य सिक्थे, अनि सिकाउँथे पनि । केही समय सिकेपछि आशिषलाई काम मिल्यो– डान्सबारमा नृत्य गर्ने । आफ्नो कला देखाउने ठाउँ पाउने भएकाले पनि आशिष उक्त कामबाट पछि हटेनन् । त्यसमाथि २ हजार ५ सय त तलबसमेत पाइने ।

यस बेलासम्म आशिष सोही फर्निचर कम्पनीमै बस्थे । अब भने उनलाई एक्लै बस्ने भुत चढ्याे । उनले लाजिम्पाटमा डेरा लिए ।

‘त्यहाँ काेठाभाडा १६ सय थियो’, आशिष सम्झिन्छन्, ‘१६ वर्ष पनि नपुगेको मैले भाडा तिर्न सक्दिनँ भनेर काेठा दिन घरबेटी तयार थिएनन् । एकसाथ २ महिनाको ‘एड्भान्स’ दिएपछि बल्ल पत्याए ।’

आशिषले झण्डै पाँच वर्ष डान्सबारहरूमा काम गरे । यो बीचमा उनले केही राम्रा मान्छे पनि भेटे । केही नराम्रा मान्छेहरू पनि भेटे । उनलाई छि:छि: गर्नेहरू पनि थिए, उनलाई प्रशंसाका शब्दहरू खर्चिने पनि थिए ।

यी कुराहरूले आशिष कहिल्यै विचलित भएनन् । आफ्नो कला देखाउन पाएकोमा उनी खुसी नै थिए ।

आशिष भन्छन्, ‘कसैले मलाई नराम्रो भन्यो भन्दैमा त्यहाँ काम छोडेको भए मैले त्यो राम्रो नाचिस्, क्या दामी एक्सप्रेसन दिइस् भन्ने मान्छेहरू पनि त भेट्दिनथिएँ होला । त्यसैले पनि म कामबाट कहिल्यै विचलित भइनँ ।’

०००

डान्सबारमा काम गर्दा आशिषलाई पर्दामा देखिने ठूलो रहर थियो । सपना नै कलाकार बन्ने भएकाले पनि होला, उनलाई क्यामेराको अगाडि नाच्ने ठूलो रहर थियो ।

एक दिन आशिषलाई त्यो अवसर पनि मिल्यो । उनले अगाडि हाेइन, एक लोकगीतको कोरसमा नाच्न पाउने भए । त्यो अवसर पाउँदा पनि आशिषमा खुसीको सीमा थिएन ।

त्यो पल सम्झिँदै आशिष भन्छन्, ‘त्यो बेला सुटिङ छ, म क्यामेराअगाडि नाच्न पाउँछु भन्नु नै मेरो लागि ठूलो कुरा थियो । चाहे त्यो कोरसको पनि कुनामा नै किन नहोस्, मनमा अर्कै खुसी थियो ।’

तर, आशिषले धेरै गीतमा कोरस पनि नाच्न पाएनन् । आफ्ना चिनजानका व्यक्तिहरूलाई मात्रै नचाउने प्रवृत्तिका कारण उनले दुईवटा गीतमा बाहेक कोरस पनि नाच्न पाएनन् ।

बल्ल बुबासँग भेट भयो

डान्सबारमा काम गर्दा आशिषलाई विभिन्न देशमा गएर नृत्य गर्ने अफर आउँथ्यो । तर, आशिषसँग न नागरिकता थियो, न पासपोर्ट नै बनाउन पाएका थिए ।

विदेश जान पाउने भएपछि आशिषले नागरिकता बनाउन चासो राखे । जसका लागि उनलाई बुबाको आवश्यकता पर्‍याे । यत्तिका उमेर आफ्नो बुबा नचाहिएका आशिषलाई नागरिकताका लागि भने बुबा चाहिने भयो ।

आफ्ना आफन्तको सहयोगमा आशिषले बुबा बुटवलमा रहेको पत्तो पाए । अनि सम्पर्क गरेर बुटवल हानिए ।

नाै महिनामा छुटेका बुबालाई पहिलो पटक भेट्दै थिए, आशिष । तर मनमा कुनै उत्सुकता भने थिएन । आफन्तले ‘तेरो बुबा’ भनेर चिनाउँदा आशिषले नमस्कारमा टारिदिए ।

भन्छन्, ‘उहाँ मेरो बुबा हो भन्दै गर्दा पनि उहाँप्रति म केही आकर्षित नै भइनँ । यत्तिका वर्ष भेट नै नभएकाले होला कि, उहाँसँग म नजिक नै भइनँ ।’

बुबाले छोराको जन्मदर्ता भने गराएका रहेछन्, आशिष नाम राखेर । आमाले भने उनको नाम सचिन राखिदिएकी थिइन् । बुबाले जन्मदर्ता नै आशिषको नामबाट गरिदिएकाले सोही नामको नागरिकता बोकेर आशिष काठमाडौं फर्किए ।

नागरिकतामा आशिष रहे पनि उनले आमाले दिएको नाम पनि छोडेनन् । बरु दुवैलाई जोडेर ‘आशिष सचिन’ बने ।

अनि बाटो अन्तै मोडियो

एक दिन आशिष डान्सबारमा नाचिरहेका थिए । आशिषका शुभचिन्तकले उनलाई बोलाएर भने, ‘बाबु, कहिलेसम्म यसरी नाचेर बस्छौँ ? चाइनामा मेरो अफिस छ । तिमी त्यहाँ जाऊ, काम गर । यहाँभन्दा तिमीलाई त्यहाँ राम्रो हुन्छ ।’

भविष्यको ठूलो कलाकार बन्ने सपना देखेका आशिषलाई यो कुरा स्वीकार्य हुने कुरै थिएन । तर पनि जहाज चढ्ने लोभले उनले ‘हुन्छ’ भनिदिए ।

सोही व्यक्तिले नै आशिषको पासपोर्ट बनाइदिए, भिसा लगाएर टिकटसमेत काटिदिए ।

आशिष भन्छन्, ‘चाइना पुगेपछि सुरुका केही दिन त रमाइलो नै भयो । ठूलाठूला घर, सफा शहर, चिल्लो बाटो । तर, त्यहाँ म काम गर्न गएको थिएँ । काम सुरु गरेपछि चाँहि मलाई केही गाह्रो भयो ।’ आखिर गर्नु नै त छ भन्ने सोचेर आशिषले मन सम्हाल्थे ।

नाँच्न र गाउनमा रमाउने मान्छे काम खाेज्दै चीन पुगेका थिए । त्याे सम्झेर हरेक साँझ सुत्नुअघि आँसु बगाउँथे । आशिष भन्छन्, ‘आफ्नो रहरलाई सम्झिएर, आफ्नो सपनालाई सम्झिएर धेरै पटक मैले सिरानी भिजाएको छु ।’

केही वर्षपछि आशिषको आर्थिक अवस्था पनि राम्रै भयो । उनले आफ्नै व्यापार सुरु गरे । झण्डै ८ वर्ष उनी चीनमै भुले, अल्झिए ।

अनि सम्झिए कलाकारिता

चीन बसेको लामो समय भइसकेको थियो । आशिषले त आफ्नो कलाकार बन्ने रहर पनि मारिसकेका थिए । उनी सोच्ने गर्थे, ‘मेरो भाग्यमा नै कलाकार हुन नलेखेको रहेछ ।’

एक दिन साथी रमेश राईले आशिषलाई उनको रहर सम्झाइदिए । त्यसका लागि प्रोत्साहित गरे, ‘तिमी राम्रो गाउन सक्छौ । राम्रो नाच्छौ पनि । एक पटक नेपाल गाएर ट्राई गर न ।’

यो कुराले आशिषमा पुनः कलाकारिताको भुत चढ्याे । साथी राजेशकै चिनजानबाट उनले संगीतकार भीम बिसीसँग भेट गरे । र, पहिलो गीत तयार गरे ‘मेरो हरपल तिमी’ ।

यस गीतले राम्रो दर्शक पाएन । तर, आशिषले पनि गाउन सक्छ भन्ने प्रमाण दियो । उनलाई दोस्रो गीत निकाल्ने उत्साह थपिदियो ।

आशिषले दोस्रो गीत निकाले, ‘दाह्री फुल्यो बैँसैमा’ ।

यो गीत यसरी हिट भइदियो कि, जुन आशिष आफैँले पनि सोचेका थिएनन् । युट्युबमा दिन प्रतिदिन गीतले भ्युज थप्दै गयो । विवाह, पार्टी, भोज तथा विभिन्न कार्यक्रममा समेत यही गीत बज्न थाल्यो । आशिषको मन शान्त भयो ।

आशिष भन्छन्, ‘राम्रो गीत छ भन्ने थाहा थियो । तर, यत्तिकाे हिट होला भन्नेचाहिँ सोचेको थिइनँ ।’ यस गीतले अहिले युट्युबमा ६ करोड ६६ लाखभन्दा बढी भ्युज पाएर सर्वाधिक भ्युज पाउने नेपाली गीतको टप ३ मा परेको छ ।

संगीत क्षेत्रले नस्वीकार्दा...

आशिषको दोस्रो गीत नै बम्पर हिट भयो । त्यो समय संगीतक्षेत्रका व्यक्तिहरूले आशिषलाई स्वीकारेनन् । उनको गायकीलाई कसैले पत्याएनन् । ‘कागे हिट’ जस्ता उपनामहरू उनले आफ्नै कानले सुन्नुपर्‍याे ।

त्यति मात्र कहाँ हो र ? आशिषलाई ‘मुर्गा’ देख्नेहरू पनि कम थिएनन् । ‘यो मान्छेसँग पैसा छ, पैसा हालेर गायक भएको हो भन्नेहरू धेरै थिए । त्योसँगै लटरपटर काम गरेर पैसा लिन्छु भन्नेहरू पनि धेरै भेटिए’, आशिष गुनासो गर्छन् ।

आफूलाई संगीत क्षेत्रले नस्वीकारेको र हेपेको देख्दा आशिषले कैयाैँ पटक आँसु बगाए । संगीतक्षेत्र नै छोड्दिऊँ कि भन्नेसम्मको अवस्थामा पुगेका थिए उनी । त्यो समय आशिषलाई सम्झाउन तयार थिए, गायक हिमाल सागर ।

हिमालसँग आशिषको भेट ‘दाह्री फुल्यो बैसैँमा’ निकाल्नुभन्दा पहिला नै भएको थियो । उनीहरूबीच एक निकट सम्बन्ध थियो । त्यसैले हिमाल सागरले नै आशिषलाई सम्झाउने गर्थे ।

आशिष भन्छन्, ‘हिमाल सागर दाइले मलाई विभिन्न ठाउँमा अन्तर्वार्ता दिन लग्नेदेखि हरेक ठाउँमा प्रोत्साहित गर्नुभएको छ । उहाँले त मलाई जीवनमा कहिल्यै नबिर्सिने गुण लगाउनुभएको छ ।’

हिमाल सागरकै कारण विदेशका स्टेजहरूमा पनि आफ्नाे कला देखाउने माैका आशिषले पाए । यी दुईले एकसाथ युरोप भ्रमण पनि गर्न भ्याएका छन् ।

०००

‘दाह्री फुल्यो’ हिट भएपछि आशिषलाई चुनौती थपिएको थियो । आशिषलाई दर्शकले राम्रो गायकको रूपमा स्वीकारेका थिए, तर संगीतक्षेत्रकै व्यक्तिहरूलाई आशिषले प्रमाण दिनु थियो । त्यसैले थप मिहिनेतका साथ टिम नै परिवर्तन गरेर तेस्रो गीत तयार गरे, ‘एक कान दुई कान’ ।

यस गीतले पनि संगीत क्षेत्रमा तहल्का नै पिट्यो । यस गीतलाई पनि दर्शकले रुचाए । अनि बल्ल संगीतक्षेत्रले पनि स्वीकार्न थाल्याे– आशिष ‘मुर्गा’ नभएर गायक नै हो भनेर ।

आशिषको चौथो गीत ‘रोमान्टिक छु’ केही कमजोर बन्यो । तर, पाँचौँ गीत ‘गलबन्दी पछ्यौरी’ले अहिले बजार तताइरहेको छ । एक महिनाअगाडि सार्वजनिक भएको यस गीतले ३१ लाख भ्युज पाइसकेको छ ।

‘कुनै दिन मलाई संगीत क्षेत्रले हेपेको थियो । मलाई स्वीकारेको थिएन’, आशिष भन्छन्, ‘अहिले त मलाई सबैले माया गर्नुहुन्छ । अग्रज कलाकारदेखि अहिलेको पुस्ताबाट पनि उत्तिकै साथ पाएको छु । यो मेरो लागि सबैभन्दा ठूलो सफलता हाे भन्ने लाग्छ ।’

आशिषले गीतसंगीतबाट नै विभिन्न उपमाका अवार्डहरू हात पारेका छन् । उनले केही उत्कृष्ट गायकको अवार्ड पनि चुमिसकेका छन् ।

अहिले आएर आशिषले बुझेका छन्, ‘भाग्यमा लेखिएको रहेछ भने त्यो जुनसुकै हालतमा पूरा हुने रहेछ । कताबाट कता पुगिसकेको म पुनः मेरो सपनाको संसारमा फर्किएँ । अनेक ठक्कर खाँदा पनि धैर्य बनेर रहेँ । आखिर मेरो भाग्यमा नै लेखिएकाले होला, आज म कलाकार नै बनेँ ।’

०००

आशिषले आफ्ना बुबालाई आफ्नो गायकी सुनाउन पाएनन् । किनभने उनका बुबाले संसारबाट बिदा लिएको ५ वर्ष बितिसक्यो । तर, आमा आशिषको सफलतामा निकै खुसी छन् । ‘स्याबासी’ दिइरहेकी हुन्छिन् ।

आशिष भन्छन्, ‘अहिले त मेरी आमा पनि मसँग खुसी हुनुहुन्छ । सानै उमेरमा घर छोडेर निस्किएको मैले पाएको सफलतामा उहाँहरू दंग हुनुहुन्छ । आफ्नो परिवारको खुसीमा म किन खुसी नहुँला र ?’

प्रकाशित मिति: शनिबार, भदौ २०, २०७७ १२:४७