१५ वर्षको सङ्घर्षपछि दंग भूपू

A+ A A-

‘भूपू पाण्डे’ नामक युट्युब च्यानलबाट एउटा गीत युट्युबमा सार्वजनिक भयो । सार्वजनिक ‘छोटो छ जिन्दगी’ बोलको गीतलाई धेरैले सामाजिक सञ्जालमा शेयर गरे । गीतको शब्द÷सङ्गीत÷गायकीसँगै भिडियोको निकै प्रशंसा भयो ।

भूपू पाण्डेको प्रस्तुतिमा तयार भएको यस गीतलाई नरुचाउने कमै भए । नारायण नेपालको शब्दमा भूपूको सङ्गीत तथा भूपू र मेलिना मैनालीको स्वरको धेरैले तारिफ गरे ।

वैदेशिक रोजगारीको पीडा बोल्ने आफ्नो गीतले तारिफ बटुलेपछि भूपूको मन केही शान्त भयो । लामो स्वास फेरे- ‘ओहो ! बल्ल सबैको नजरमा पर्ने काम गरिएछ ।’

सङ्गीतमा नै केही गर्ने सोचले काठमाडौं छिरेको १५ वर्षपछि बल्ल सबैले प्रशंसा गर्नलायक काम गर्न सकेकामा भूपू दंग नै छन् । युट्युबमा आएका प्रत्येक प्रतिक्रिया पढेर उनी थप ऊर्जावान् बनिरहेका छन् ।

०००

२०६२ सालको कुरा । एसएलसी दिएर बसेका भूपू पाण्डेलाई सङ्गीत सिक्न काठमाडौं छिर्ने रहर जाग्यो । साथीहरूको ‘तैँले गाउन सक्छस्’ भन्ने कुराले उत्तेजित भएर नै भूपूले काठमाडौं आउने निधो गरेका थिए ।

सुरुमा परिवारले भूपूको कुरा मानेनन् तर भूपूको मनमा भएको दृढ इच्छाशक्तिले परिवारलाई फकाउन सफल भए ।

काठमाडौं हिँड्न लाग्दा आमाले भूपूलाई १० हजार रुपैयाँ हातमा राखिदिइन् र भनिन्, ‘बाबू, काठमाडौंको ठाउँ निकै महँगो छ । यो तँलाई खर्च राख् ।’

त्यसबेलासम्म भूपूलाई काठमाडौं कस्तो छ भन्ने पत्तो थिएन । ‘काठमाडौं भनेको गाउँघरमा लाग्ने बजार जस्तै त होला’, उनले यही सोचेका थिए ।

भूपूको घरबाट काठमाडौंका लागि छुट्ने बसको टिकट काउन्टर पुग्न झन्डै ३ घण्टा लाग्थ्यो । उनी त्यहाँको लोकल टेम्पो चढेर टिकट काउन्टरसम्म पुगे । काउन्टर पुग्नासाथ काउन्टरका मान्छेले बोलाए, ‘यहाँ भुपेन्द्र भन्ने कोही छ ?’

भूपूलाई खोज्दै फोन आएको रहेछ । भूपूले बोले- ‘हेल्लो ।’

उताबाट भूपूकी आमाको आवाज आयो, ‘छोरा, काठमाडौं बिरानो शहर हो । तँलाई त्यहाँ चिन्ने कोही हुँदैन । हराउलास् । यो तेरो मीतकाकाको फोन नम्बर हो । काठमाडौं पुगेपछि उहाँलाई फोन गरेस् ।’ आमाको माया देखेर भूपूले तरर आँसु बगाए ।

बस काठमाडौं हुइँकियो । भूपूको मनमा छुट्टै उत्साह थियो, ‘काठमाडौं छिरेपछि त सङ्गीत सिक्न पाउँछु ।’

काठमाडौंको बसपार्कमा आइपुग्नासाथ भूपू अलमल परे । हजारौँ मान्छेको भीड तर पनि एक्लो भए भूपू । उनीसँग बोल्ने वा उनको चिनजनको कोही थिएन ।

भूपू नजिकैको किराना पसलमा पुगे अनि ल्याण्डलाइन फोनबाट मीतकाकाको नम्बर दबाए । फोन गरेको केही समयमा नै काका लिन आइपुगे । भूपू भन्छन्, ‘यता पनि आमाले भनिसक्नुभएको रहेछ ।’

९ दिनसम्म भूपू काकाकै कोठामा बसे । ९ दिनपछि मात्र भूपूले आफ्नै कोठा पाए बबरमहलमा । भूपू भन्छन्, ‘त्यहाँको भाडा ८-९ सय रुपैयाँ थियो ।’

कोठा मिल्यो । अब सङ्गीत सिक्न कलेज भर्ना हुनु छ । भूपूले काठमाडौं आउनुपूर्व नै आरआर क्याम्पसमा सङ्गीत पढाइ हुन्छ भन्ने पत्तो पाइसकेका थिए । त्यसैले त्यहीँ गएर सङ्गीत पढ्न सुरु गरे ।

काठमाडौं बसाइका सुरुवाती महिना त घरबाट नै खर्च आउँथ्यो । भूपूलाई कुनै जागिर खाने जरुरी भएन ।

सङ्गीत पढ्दा पनि ऐच्छिक अंग्रेजी विषय पनि पढ्नुपर्ने तर यस विषयमा भूपू सधँै फेल । अब उनलाई घरबाट पनि पैसा माग्न लाज लाग्न थाल्यो । आफ्नालागि आफैँ केही गर्ने सोच पलायो ।

त्यसबेलासम्म भूपूले इलेक्ट्रिक ड्रम सिकिसकेका थिए । त्यही सीप प्रयोग गरेर उनी होटलमा ब्याण्डका साथ काम गर्न थाले । भूपूले लामो समय होटल लाइनमा काम गरेका छन् ।

काठमाडौं छिरेको लामो समय भइसकेको थियो । सङ्गीतमा केही गर्ने सोचले काठमाडौं छिरेका भूपूले सम्झनलायक केही काम गरेका थिएनन् । परिवारबाट अरू नै केही पेसा अँगाल्न आग्रह गर्न थाले । बरम्बार सङ्गीतबाट केही नहुने भन्दै दबाब दिइरहे ।

एउटा समय यस्तो आयो, उनी हरेक कुराबाट दिक्क भएर डिप्रेसनमा नै पुगे । भूपू भन्छन्, ‘अब परिवारलाई जवाफ फर्काउन पनि नसक्ने भइसकेको थिएा । काठमाडौं आएको यतिका समय पनि केही गर्न नसक्दा के भनेर उहाँहरूलाई मनाउने त, खोइ !’

२०६६ सालमा झापाबाट काठमाडौं आएको एउटा भजन टोलीसँग भूपूको भेट भयो । त्यहाँ उनले इलेक्ट्रिक ड्रम बजाए । उनको काम गुरु पण्डित कुवेर सुवेदीले मनपराए । गुरुले भने, ‘यदि तिमी इच्छुक छौ भने झापा आऊ । त्यहाँ कामहरू भइरहेका नै हुन्छन् ।’

भूपूलाई भजन टोलीसँग हिँड्ने रहर भयो । सोही टोलीसँग ड्रम बजाएर हिँड्ने सोचले भूपू झापा पुगे । भूपू भन्छन्, ‘उहाँहरूको काम प्रायः सधैँ नै भइरहने रहेछ । त्यसैले म अब उतै काम गर्ने सोचले झापा पुगेको थिएँ ।’

त्यहाँ काम गरेपछि बल्ल भूपूको मन शान्त भयो । आर्थिक अवस्था केही राम्रो बन्दै गयो ।

भजन टोलीमा हिँड्दै गर्दा नै भूपूले एउटा भजन एल्बम निकाले, ‘मोक्षपथ ।’ भूपू भन्छन्, ‘मैले भजन टोलीसँगै हिँडेको भएर भजनतिर मोह बढेको थियो । अर्को कुरा, त्यहाँबाट आएको पैसाले नै काम हुने भएकाले पनि भजन नै गरेँ ।’

सन् २०१६ मा आइपुगेपछि बल्ल भूपूलाई कमर्सियल एल्बम बनाउने रहर जाग्यो । अनि तयार गरे, ‘मायावी ।’ यस एल्बममा भएको भएको ‘ओइ चम्पा’ बोलको गीतले भूपूलाई केही हदसम्म चिनायो ।

उक्त गीतपछि उनले केही उट्पट्याङ गीत तयार गरे- ‘ट्याग नगर’ जस्ता । यस गीतबाट पनि भूपूलाई केही हदसम्म दर्शकले ‘नोटिस’ गरे । भूपू भन्छन्, ‘यो गीतचाहिँ उट्पट्याङ गीत थियो । तर, यही गीतबाट पनि मलाई चिन्ने श्रोता र दर्शक बढ्नुभएको थियो ।’

अहिले ‘छोटो छ जिन्दगी’बाट उनलाई चिन्ने दर्शकको संख्या झनै बढेको छ । भूपू भन्छन्, ‘यस गीतले त सङ्गीत क्षेत्रकै वरिष्ठ व्यक्तिसँग पनि परिचित गराएको छ । एउटा लेभलको टर्निङ प्वाइन्ट नै बन्ने सङ्केत देखिन्छ ।’

०००

‘छोटो छ जिन्दगी’ अहिले तयार गरिएको गीत होइन । यो गीतको शब्द झन्डै ६ वर्ष अगाडि नै तयार भइसकेको थियो । भूपूले पनि कम्पोजको काम सकिसकेका थिए ।

सन् २०१७ मा गीत रेकर्ड गर्ने तरखर गर्दैगर्दा ‘साइँली’ रिलिज भयो । यस गीतले पनि विदेशिएका नेपालीको पीडा भन्यो, छोटो छ जिन्दगीले पनि विदेशिएका युवाकै पीडालाई देखाएको थियो ।

दुवै गीतको मर्म मिल्यो । त्यसैले भूपूले आफ्नो गीतलाई रोके । भूपू भन्छन्, ‘एकै समय उस्तै गीत आउँदा राम्रो हुँदैनथ्यो । त्यसैले रोकेका थियौँ । तर, रोकेर पनि राम्रै गरिएछ भन्ने लागेको छ ।’

यस गीतबाट एउटा राम्रो परिचय बन्यो उनको, त्यसमा खुसी छन्, भूपू । तर, त्यससँगै उनको थाप्लोमा आइपरेको चुनौतीले पनि उनलाई पिरोलिरहेको छ । अब उनको मनमा एउटै प्रश्न छ- ‘अब कस्तो गीत तयार गर्ने ?’

यो समय भूपूलाई धेरैले सोही प्रश्न तेस्र्याइरहेका छन् । दर्शक तथा शुभचिन्तकको प्रश्नले पनि उनलाई चुनौती थपिरहेका छन् ।

भूपू भन्छन्, ‘अब मेरा शुभचिन्तकहरूले मबाट यही लेभलको काम खोज्नुहुन्छ । तर, यस्तो कामबाट राम्रै पैसा छैन । काठमाडौंको ठाउँमा बाँच्नलाई पैसा त चाहिन्छ नै, त्यसैले कमर्सियल काम गर्ने वा यस्तै काम गर्ने, दोधारमा परेको छु ।’

कमर्सियल गीतबाट राम्रो पैसा आए पनि यस्ता यथार्थपरक गीतले अथाह खुसी दिने भूपूको भनाइ छ ।

०००

यो गीत हिट भए पनि भूपूको परिवार भने अझै भूपूसँग खुसी हुन सकेको छैन । अझै पनि भूपूले सङ्गीत क्षेत्रमा काम गर्दा परिवारको मन मानेको छैन ।

भूपू भन्छन्, ‘मेरो परिवार मसँग हारिसक्नुभएको छ । त्यसैले उहाँहरू खुसी हुनुहुन्न ।’

तर, भूपू हारेका छैनन् । उनमा अझै आफ्नो परिवारलाई खुसी पार्न सक्ने आँट छँदै छ । भूपू भन्छन्, ‘म मेरो कामबाट खुसी छु । त्यसैले मैले कुनै न कुनै दिन परिवारलाई पनि खुसी बनाउन सक्ने विश्वास छ ।’