कास ! बाकसमा फर्किएको हुन्थिनँ भने...

A+ A A-

विदेश गएको एक वर्ष नबित्दै म नेपाल फर्कें । फर्कन त अरु पनि फर्किएका थिए, एउटै जहाजमा ।

यो कुनै नौलो र अनौठो कुरा थिएन । तर, उनीहरूको आगमनमा र मेरो आगमनमा केवल यति फरक थियो कि उनीहरू ओठमा मुस्कानसहित लगेज गुडाउँदै थिए । मलाई भने अरु कसैले बाकसमा गुडाउँदै थियो । हामी सवार विमान त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल अवतरण हुँदा दिनको २ बजेको हुँदो हो ।

म समयको हेक्का लगाउन सक्थेँ किनकि मलाई थाहा थियो, विमानस्थलमा मानिसहरूको चहलपहल कतिखेर बढी र कतिखेर कम हुन्छ ।

सँगै आएका साथीका आफन्तले उनीहरूलाई आँसु झार्दै अंकमाल गरे । मेरा आफन्तले पनि आँसु झार्दै मेरो बाकसलाई अंकमाल गरे । फरक त यति थियाे कि उनीहरूको खुसीकाे आँसु थियाे भने मेरा आफन्तकाे पीडाकाे आँसु थियाे ।

म पनि चाहन्थेँ, मेरा आफ्नाले मलाई जिउँदै अंकमाल गरून् । तर, मेराे नियती यस्तै रहेछ ।

मेरा आफन्तका आँखामा आँसु सुक्दा नसुक्दै विमानस्थलबाट म निकालिएँ । डढ्नुअघि पनि मलाई विमानस्थलको माहाैल महसुस गर्न दिएनन् ।

कताकता मनमा लाग्यो, उनीहरूलाई श्राप दिऊँ । तर, दिइनँ । किनकि, उनीहरूले आफ्नो धर्म पूरा गरिरहेका छन् ।

जिउँदाे हुँदा काठमाडौंको बाटोमा हिँड्दाका हरेक सेकेन्ड मलाई सवारी जामले पिरोल्थ्यो तर अन्तिम पटकको यात्रामा भने त्यो बाटोमा जाम परिेनँ । किनकि, भीआईपीको सवारी थियो । चोकचोकमा रहेको ट्राफिक प्रहरीले हतार-हतार गरेर धपाए ।

पहिले आधा घण्टा लाग्ने बाटोमा मलाई त्यस दिन पाँच मिनेटमा पशुपतिमा पुर्‍याए । यस कारण पनि म पशुपतिमा छु भन्न सक्थेँ किनकि मेरा नाकले बागमतीको गन्ध सहजै ठम्याउन सक्थ्यो ।

बाग्मतीको दुर्गन्धले मेरो नाकमा डेरा जमायो । डेरा जमायो नि के भन्नु्, आफ्नै घर सम्झिएर बस्न थाल्यो । नाकबाट पसेर कहिले कानबाट निस्किन्थ्यो त कहिले फोक्सोसम्म गएर राज गर्दथ्यो । नाकबाट हावा एकतर्फी प्रवेश गरिररहेकाे थियाे ।

अब यसले भित्र केटाकेटीले जस्तै चकचक गरिररहेकाे थियाे । फेरि मसँग चुपचाप सहनुकाे अर्काे विकल्प थिएन ।

मेरा आफन्तहरूको भीड बढ्दै थियो । रुवाबासी चलिरहेको थियो । मेरी श्रीमती मेरो छातीमाथि शिर राखेर भगवानसँग गुनासाे गरिरहेकी थिइन् । उनकाे निहुरिएको शिरलाई चुम्दै मलाई भन्न मन थियो, ‘नरोऊ मिश्रा नरोऊ, र पशुपतिकै काखमा बसेर पशुपतिलाई गाली नगर । ममाथि अर्काे पापको भारी नबोकाऊ । मलाई पशुपतिले मारेका होइनन् ।’

अनि टाढैबाट हेरिरहेकी मौन सानी छोरीलाई भन्न मन थियो, ‘छोरी मलाई माफ गरिदेऊ, मैले तिम्रा रहरका खेलौना ल्याउन सकिनँ ।’

हिजो म लड्दा हाँस्नेहरू आज म मर्दा रोइरहेका थिए । लाग्थ्याे, यिनीहरू सबै नाटक गरिरहेका छन् ।

यत्तिकैमा मलाई बाकसबाट निकाले । आँखाबाट झरिरहेका आँसु वाफ बनेर उडे । मानौँ, मैले प्रवासमा खेपेको ५० डिग्रीको तापक्रमभन्दा पनि ठूलो ताप यिनीहरूको मुहारमा परेको छ । ठूलोठूलो स्वरमा कम्पन भइरहेका रुद्रघण्टीहरू एकाएक कम्पन हुन छाडे । मानौँ, उनीहरूलाई आवाज निकाल्न निषेध गरियाे ।

मेरो नाकमा र कानमा कपास कोचियो । खोलाको त्यो दुर्गन्ध र कर्कस आवाजले मलाई असर नगरोस् भनेर कोचिएको हुनुपर्छ । उनीहरूलाई मेरो माया औधी लागेको थियो होला । त्यसैले भोको पेटमा पानी हाली मुख बन्द गरिदिए । मुख बन्द गर्नुको अर्काे पनि कारण हुन सक्छ ताकि म बोल्न नसकूँ, मैले केही माग गर्न नसकूँ ।

२ जनाले उचालेर दाउराको चाङमाथि राखे । मलाई दाउराले बेस्सरी घोच्यो । मैले भने, ‘मलाई दुख्यो यहाँबाट हटाऊ अथवा अलिक मिलाएर राख तर कसैले सुनेन ।

बाँचुञ्जेल त सुख दिएनन्, झन् मरेपछि त के सुख दिन्थे । चिच्याईचिच्याई बोल्दा त नसुन्नेहरूले सानो स्वरमा बोलेको के सुन्थे ? ओछ्यानका काँडाहरूले जति बिजाइरहेको थियो, त्योभन्दा बढी त यिनीहरूको व्यवहारले बिजाइरहेको थियो ।

पण्डित आफूले मात्रै बुझ्ने भाषा बोलिरहेका थिए । चिताबाट जुरुक्क उठेर सोध्न मन थियो, तपाईंले कुन भाषा बोल्नुभाको भनेर ? तर, त्यो अन्तिम रहर कहिल्यै पूरा हुनेवाला थिएन ।

एक छिन त उठौँझैँ लाग्यो तर उठेँ भने यी आफ्नै भाषा बोलिरहेका पण्डितको ठाउँमा धामीझाँक्री हुनेछन् । मरेको पीडामा भन्दा बाँचेको पीडामा मेरा आफ्ना भनाउँदा जोडजोडले रुनेछन् । सकस भइरहेको थियो– के गरौँ, के नगरौँ ।

तर, अफसोच, यस्तो पीडा मेरो मात्र थिएन । आँखा घुमाएर चारैतिर हेरेँ। मभन्दा करिब ५० मिटरको दूरीमा अरू २ साथी थिए । अनि खोलापारि जिउभरी खरानी घसेका नाङ्गा बाबाजी धुवाँ उडाउँदै थिए । उसलाई त्यो गाँजाको धुवाँ मन पर्थ्याे वा हामीलाई पोलेको धुवाँ ? छुट्याउन सकिनँ । जेहोस्, ऊ मन्त्रमुग्ध भएर तान्दै थियो ।

उसको नजिकै सेल्फी खिच्ने युवतीको भीड लागेको थियो । प्रेमिल जोडीहरू आपसमा जोडिएर जवानीको मज्जा लुटिरहेका थिए ।

शायद त्यो पल नै जीवनको सबैभन्दा राम्रो अनि सुन्दर पल थियो । एकैछिन जोडीबाट छुट्टिएर केही युवतीको हुल फेरि बाबाजीतर्फ आयो, मुख चुच्चो बनाउँदै फेरि उहीसँग सेल्फी खिच्न थाले । सेतो कपडाले छाेपिएकाे मैले सबै दृश्य राम्रोसँग देखिरहेको थिएँ ।

बैँसको मातमा आएर होला, ती जोडीले पशुपतिको अगाडि पशुपतिलाई साक्षी राखेर जीवनभर सँगै बाँच्ने र सँगै मर्ने कसम खाँदै थिए । तर, उनीहरूले यो कुरा सोचेनन् कि जिन्दगी सधैँ सोचेजस्तो र भनेको जस्तो गरी चल्दैन । एकअर्काको आँगालोमा बाँधिएर एकैछिन अघि चुच्चो पारिएका ओठहरूमा घर्षण पैदा गर्न थाले । उनीहरूको अनुहार हेर्दा लाग्थ्यो, उनीहरूले विगत, वर्तमान र भविष्य सबै भुले ।

यो सब दृश्य देखेपछि मैले मेरो विगत सम्झिएँ । मेरो पहिलो डेटिङ स्पट पनि पशुपति परिसर नै थियाे ।

मलाई अहिले पनि राम्रोसँग याद छ, मेरो पहिलो ‘डेट’ र सिमसिम वर्षातमा सुरू भएको माया...!

पशुपतिको पूर्वी ढोकाभन्दा अगाडि आँगन पेटीमा म मेरो पहिलो माया ‘सविता’ लाई पर्खिरहेको थिएँ । यत्तिकैमा ‘वाउ’ मुखबाट फुत्की हाल्यो । कालो टिसर्ट र टमक्क कालो जिन्स पाइन्टमा सिमसिमे पानीले थोरै रुझेको शरीर ‘ब्ल्याक क्विन’ जस्तै लाग्यो ।

आँखाले अब उनको कुन अंगलाई हेर्ने ? जुन हेर्‍याे, त्यही राम्रो.. ।

भेटघाट र बोलचाल त पहिले पनि भएको थियो तर यो पटकको भेट भने मायाको औपचारिक भेट थियो । उनले मलाई कुराएर ढिलो आएकोमा रिसाउन मन थियो । तर, उनको आगमनसँगै आएको मायाको बतासले सबै असन्तुष्टि उडायाे ।

उनले केही नबोली अँगालो हालिन्, त्याे स्पर्शले चिसो शरीर तात्न थाल्यो । केही बेरसम्म बाँधिएर रह्यौँ । मन्दिर परिसर सबै घुमेर हामीले मायाको पहिलो औपचारिक डेट सफल पार्‍याैँ ।

आज...भाेलि .. पर्सि...गर्दै समय बित्दै गयो । मनसँगै शरीर पनि जाेडियाे । एकअर्काको गुण अवगुण मिलाउने कोसिस गर्‍याैँ । तर, अफसोच, धेरै कुरा मिले पनि सिमसिमे पानीसँगै सुरू भएको मायाले वर्षाको रूप लिन सकेन ।

विनाकारण अनेक बहाना बनाएर उनी टाढिइन् । त्याे दिनदेखि नारीप्रतिको मेरो विचारमा विकार आयो । भोग र सम्भाेगकाे विचारबाहेक अरु कुनै कुराको वास्ता लाग्न छाड्यो ।

अब कुनै नारीको भावनाले मलाई छुन छाड्यो । उनीहरूको कमजोरीको फाइदा उठाउन हजारौँ झुट बोल्नु, मायाको नाटक गर्नु कुनै ठूलो र नौलो कुरा थिएन । यस्तै क्रममा भेटेको हुँ मैले मेरी श्रीमती मिश्रालाई । उनलाई चिनेको भनौँ वा बोलेको दोस्रो दिनमा नै उनी यौनक्रियाका लागि राजी भएकी थिइन् ।

त्यो क्रिया जीवनकै सबैभन्दा मिठासपूर्ण थियाे । उनी कम बोल्ने र अरुलाई सहयोग गर्न रुचाउँथिन् । उनी चर्खामा काम गर्थिन् । म सामान बोक्ने गाडी चलाउँथे ।

सातदाेबाटो बस्थेँ, उनी हात्तीवन अनि हाम्रो डेटिङ स्पट गोदावरी ।

प्रायः हामी शनिबार मात्र भेटेर घुम्न जाने गर्थ्याैँ । प्रेम सम्बन्धमा बाँधिएको करिब एक वर्षपश्चात् उनलाई मैले विवाहको प्रस्ताव राखेँ । उनी एकदम व्यावहारिक थिइन् । त्यसैले परिवारलाई सोधेर उत्तर दिने बताइन् । यसरी हामीले हाम्रो प्रेम सम्बन्धलाई विवाहमा परिणत गर्‍याैँ ।

समय सब ठीकठाकसँग चलिरहेको थियो । एक दिन गफैगफमा उनले मलाई सोधिन्, 'तपाईंलाई मेरो सबैभन्दा मनपर्ने चिज के हो ?'

मैले नहिचकिचाईकन भनिदिएँ, 'तिम्रो योनीगन्ध ।’ रोनिक... भन्दै आखाँ तर्न थालिन् । उनी एकछिन मौन रहिन् । उनको शब्द मात्र मौन होइन, रातो भएको अनुहारले पनि मौनता साँधेकाे थियाे ।

त्यत्तिकैमा मैले थपेँ, ‘मिश्रा मैले साँच्चै भनेको हुँ । मलाई तिम्रो योनीगन्ध निकै मनपर्छ, तिम्रो योनीगन्ध आजसम्म मैले भेटेकामध्येमा निकै उत्कृष्ट छ । अरुकोमा खराबी थियो वा तिम्रोमा ? खासमा साँच्चै राम्रो कस्तोलाई भन्ने, मसँग कुनै सिद्धान्त छैन तर मेरो आजसम्मको अनुभवले तिम्रोलाई उत्कृष्ट मान्छु ।'

मन पर्नुको पछाडि कारण के छ, त्यो त मलाई थाहा छैन । बस्, मलाई यति थाहा छ कि मेरो नाकको लागि तिम्रो योनीगन्ध निकै उत्कृष्ट...।

'अनि स्वादचाहिँ कस्तो रहेछ त ?', मैले कुरा टुङ्गाउन नपाउँदै उनले कुरा काटिन् ।

उनकाे स्वरमा रिस झल्कियाे । शायद उनको प्रश्नले उत्तरको अपेक्षा गरेकाे थिएन । उनी चाहन्थिन् हाेला, प्रश्नको जवाफमा हालसालै हेरेको सिनेमाकाे जस्तो होस्, जहाँ हिरोले हिरोइनको तारिफ गरेझैँ गरोस् ।

आफूले लगाएकोे आँखाको गाजल, गालाको डिम्पल, ओठको लिपिस्टिक, मगमग बास्ना आउने सेम्पोले नुहाएको त्यो सिल्की कपालको तारिफ, लगाएको पहिरनको, चालढालको तारिफ ।

तर, मैले अनपेक्षित जवाफ दिएकाे थिएँ ।

त्यस कारण पनि उनलाई रिस उठ्नु अस्वाभाविक थिएन। यहाँ मानिसमा रिसाउनु र आक्रोशित हुनुमा एउटै कारण हुन्छ, त्यो हो, परिस्थिति आफ्नो अनुकूल नहुनु ।

हरेक परिस्थिति आफूले सोचेको र चाहेको जस्तो हुने हो भने कोही पनि दुःखी हुँदैन र रिसाउँदैन । यतिकैमा मैले फेरि प्रतिप्रश्न गरेँ, 'मभन्दा पहिले कति जनासँग सम्भोग गर्‍याै ? के तिनीहरूलाई तिम्रो योनीगन्धले तानेन ? तिनीहरू मोहित भएनन् ? के मलाई मात्रै यस्तो लागेको हो र ?'

रिसले आगोजस्तै राताे भएकाे उनकाे अनुहारमा यो प्रश्नले अझै घ्यू थप्ने काम गर्‍याे । र, भन्नका लागि 'मैले तपाईंभन्दा पहिले जति जनासँग गरेको भए पनि र नगरेको भए पनि यसले तपाईंलाई के फरक पार्छ र ? यो कुरामा ढुक्क हुनुस् कि मेरो कुनै पनि विगतका कुराले हाम्रो भविष्यमा कुनै प्रभाव पार्दैन । यो प्रश्नको उत्तरविना तपाईं मसँग छुट्टिएर बस्ने भए बस्नुस् तर यसको उत्तर कहिले पाउनुहुने छैन ।'

'के भनेको यस्तो ? मेरोबारेमा तिमी र तिम्रोबारेमा मलाई जान्ने पूरा हक छ । तिम्रो हरेक विगत, वर्तमान र भविष्यका बारेमा जान्ने अधिकार मलाई छ । र, तिमीसँग जोडिएको हरेक विगत, वर्तमान र भविष्यले मलाई प्रभाव पार्छ, तिमीलाई पनि', मैले भनेँ ।

'मैले छैन भनेँ भने के गर्नुहुन्छ र छ भनेँ भने के गर्नुहुन्छ ? यस कुराले तपाईंको कुन वर्तमान र कुन भविष्यमा प्रभाव पार्छ ?', उनले साेधिन् ।

'मन्दिरको भगवानलाई फूल चढाउँदा, पानी चढाउँदा पवित्र चोखो छ कि छैन भनेर हजार पटक साेच्ने तिमीहरू आफ्नो जीवनको भगवानलाई आफ्नो पवित्र कुमारीत्व सुम्पिनुपर्छ भनेर एक पटक सोच्दैनौ ? अरुले छोएको र बासी पानी चढाउन पाप ठान्ने तिमीहरू जुठो प्रसाद आफ्नो पतिदेवलाई उपहार दिँदा पाप ठान्दैनौँ ? के एक नारीकाे धर्म यही हुन्छ ?' फेरि मैले प्रश्न तेर्स्याएँ ।

'रोनिक... आज किन यस्तो कुरा गरेको ? मसँग छुट्टिएर बस्नलाई यो सब गरेको ? विवाहमण्डपमा सात पटक घुमेर सँगै जिउने मर्ने बाचा तोडेरचाहिँ कुन धर्म पूरा गर्न खोजेको...? तपाईंमा यस्तो कुविचार आउला भनेर कहिल्यै सोचेकी थिइनँ, जुन पवित्रता, पाप धर्मको कुरा गरिरहनुभएको छ, त्यो तपाईंको पुरुषप्रधान समाज र अविवेकीपनको उपज हाे ।

अर्को कुरा, हाम्रो यौनाङ्ग कचौरामा रहेको पानी हाेइन, कसैले मुख गाड्दैमा अपवित्र र जुठो हुने । यो त सागर हो, जसले अरुको फोहोरलाई पनि सफा गर्छ र आफू पनि सफा रहन्छ ।

हामी महिलाको अपवित्र हुन्छ भने तपाईंजस्ताे पुरूषकाे चाहिँ कसरी पवित्र हुन्छ ? यस विषयमा पाप, धर्मको र पवित्रता, अपवित्रताको कुरा गर्नुको कुनै तुक छैन । यस्ता बेतुकका विषयमा बहस गर्नु भनेको अमूल्य समयमाथिको भ्रष्टाचार हो । बरु भन्नुस्, आज तरकारी के खाने ?' उनले केही नम्र हुँदै विषयान्तर गर्ने प्रयास गरिन् ।

उनकाे कुरा सुनेर म पनि भावशून्य भएँ । 'रोनिक बाहिर जाऊँ चोकसम्म,' पल्लो कोठाको दाइले बोलाए ।

'हुन्छ दाइ, एकैछिन है', मैले मिश्रालाई सोधेँ, 'के ल्याऊँ तरकारी ?' मुस्कुराउँदै उनले भनिन्, 'ल्याउनुस् न केही चोखो... पवित्र ।'

केही बेरअघिकाे संवादका क्रममा मैले अघि सारेका विचारमाथिकाे प्रहार थियाे उनकाे याे शब्द ।

पवन दाइ र म हिँड्दै लगनखेल बजार गएर केही तरकारी किन्न लाग्यौँ । काँक्रो जोखेर प्लास्टिकमा हाल्न लाग्दा पवन दाइले भने, 'भाइ यो त कीराको जुठो रहेछ, अर्काे हाल ।'

'जुठो...?' म फेरि झस्किएँ ।

किनमेल गरिसकेपछि दाइले एक प्याक लाउने प्रस्ताव गरे । छेउकै पसल छिरेर एकएक गिलास लोकल मगायौँ । पिउँदापिउँदै दाइले कुरा निकाले, 'अब त कमाइले खर्च धान्न निकै गाह्रो हुन लाग्यो भाइ, अब विदेश जाने सोचिरहेकाे छु । के छ तिम्रो अवस्था कस्तो छ ?'

'खाेइ दाइ, अहिलेसम्म ठीकै छ, अब बच्चा जन्मेपछि चाहिँ गाह्रो होला जस्तो छ । यसो राम्रो कम्पनी छ भने यसो बुझ्दै गर्नु न, आफूले जानेको कामअनुसार पारिश्रमिक पाइयाे भने जाऊँला नि !,' मैले जवाफ दिएँ ।

तरकारी किनेर हामी करिब ७ बजेतिर कोठा पुग्यौँ । उनले चुपचाप झोलाबाट तरकारी निकालिन् र पकाउन थालिन् । मलाई फेरि अर्को शब्द प्रहार गर्लिन् कि जस्तो लागिरहेकाे थियाे तर गरिनन् ।

पुलुक्क मलाई हेर्दै हाँस्दै थिइन्, म भने टाउकाे ठाडो बनाउने अवस्थामा थिइनँ । सुत्ने बेला भयो । अब के गर्ने, मसँग बोल्ने कुनै शब्द थिएन ।

मैले खुट्टा जुधाएँ, उनले इशारा बुझिन् । र, हाँस्दै फेरि अर्काे पिन्च मारिन्, 'मसँग तपाईंलाई दिने कुनै पवित्र चिज छैन, यस्तो जुठो र अपवित्र शरीर कसरी दिऊँ, मलाई पाप लाग्छ ।'

मैले कान समातेर भनेँ, 'सरी' ।

समय बित्दै गयो । दिनहरू सामान्य ढंगले नै चल्दै थियो । उनी बिहान उठेर खाना पकाउँथिन् । सँगै खाना खाएर काममा निस्किन्थ्यौँ । गाडी लोड गरेर जाँदै थिएँ । पवन दाइको फोन आयो, 'भाइ कहाँ छौ तिमी ?'

'दाइ म सामान लिएर कलङ्की जाँदै छु', मैले जवाफ दिएँ ।

'राम्रो कम्पनीबाट अफर आएकाे छ, लागाैँ दाजुभाइ', उनले सुनाए ।

'हुन्छ दाइ बेलुका कोठा आएर कुरा गरौँला नि ।'

बेलुका कोठामा आएर दाइले कुरा सुनाए । सब ठीक लाग्यो । 'तर दाइ, उनी दुई जिउकी छिन् । कसरी छाेडेर जानु ? आफन्तकाेमा राख्न नि मन लाग्दैन,' मैले श्रीमतीबारे चिन्ता जनाएँ ।

'त्यो त तिमीले साेच्ने कुरा हाे भाइ, यस्तो राम्रो अफर सधैँ आउँदैन, विचार गर न', दाइले भने ।

रातभर सल्लाह गरेर जाने निर्णय भयो । उनी घर गएर बस्न राजी भइन् । त्यसपछि उनलाई घरमा राखेर आफू भने सुखी भविष्यकाे कल्पना गर्दै साउदीतिर लागियो ।

गएको केही दिनमा काम सुरू भयो । हरेक दिन काममा जानुअघि कामबाट आएपछि हामी कुरा गर्थ्याैँ । दिनदिनै उनी काम गर्न कठिन हुँदै गएको सुनाउँथिन् र म नगर्न सल्लाह दिन्थेँ ।

म दिउँसो काममा गएको बेला छोरीलाई जन्म दिइछन् । मलाई साँझमा सुनाइन् । फोटो पठाइन् । त्यो क्षण म यति खुसी भएँ कि त्यो कुनै अविवाहित पुरुषले अनुमान लाउनै सक्दैन, जसरी कुनै पुरूषले महिला सुत्केरी हुँदाको पीडा अनुमान लाउन सक्दैन ।

फेरि दिन समान्य रूपमा चल्न थाल्यो । यत्तिकैमा २ वर्ष बितेको पत्तै भएन । छोरी पनि भिडियो कलमा कुरा गर्न सक्ने भइसकेकी थिइन् । भिसा पनि सकियाे । अब १ वर्षको भिसा थप्ने कुरा भयो । उनले पनि मलिन मुद्रामा हुन्छ भन्ने संकेत गरिन् ।

नियमित काम सकाएर कम्पनीको कार लिएर हकिमको घर जाँदै थिएँ । अचानक दुर्घटनामा परेँ र मेरो शरीरले सास छोड्यो । पवन दाइले फोन गरेर घरमा सुनाए । प्राण गएको तेस्रो दिन नेपाल ल्याइयो ।

'आत्थाथा' मेरो ढाडमा पोलेको महसुस भयो । तलबाट आगो लगाइसकेछन् । बाँच्दा पछाडिबाट खुट्टा तान्नेहरूले मरेपछि पनि पछाडिबाट आगो लगाए । कठै मेरा आफ्ना मान्छे । अन्ततः आगोले मलाई निल्यो ।

थुक्क कस्ताे साेच आएछ । एक मनले त भन्याे- श्रीमतीलाई सुनाऊँ । भाे हरेक दिन एयरपाेर्ट हुँदै मसानघाट पुग्नेका कथा म श्रीमतीलाई किन सुनाऊँ ?

प्रकाशित मिति: सोमबार, जेठ २६, २०७७ १३:३७