त्यसपछि मैले पढाइ छाेडेँ

A+ A A-

युथ रिपोर्टर शिलापत्रडटकमले सुरु गरेको युवालक्षित स्तम्भ हो । यो स्तम्भमा दूरदराजमा रहेर सामाजिक जागरण र समाज रुपान्तरणमा भूमिका खेलिरहेका युवावर्गका सूचना संकलन सीप, लेखन कला र सिर्जनात्मक क्षमतालाई प्रोत्साहन गरी उनीहरूका अंकुराउँदै गरेका सिर्जनात्मक चेतलाई प्रोत्साहन गर्ने खालका सामग्री प्रकाशन गर्नेछौँ । यो अभियानमा जोडिएर सहकार्य गर्न शिलापत्रडटकम आह्वान गर्दछ । (सं.)

विश्व नै काेरोना भाइरसको महामारीले त्राहिमाम छ । सबै क्षेत्र बन्दाबन्दीको चपेटामा । विद्यालय पसल बजार सबै बन्द छन् । घरभित्रै बसेको पनि ७४ दिन भइसकेछ । लकडाउनले सबैकाे दैनिकीमा परिर्वतन आइसक्यो ।

लकडाउन सुरु भएकै कारणले परीक्षा दिन पाइएन । यसको पीडामा देशभरका मजस्तै सबै विद्यार्थी परेकै छन् । परीक्षा दिन नपाए पनि घरमै बसेर तयारी गर्न पनि कापी किताब किन्न लागि बाहिर निस्कनै पर्‍याे ।

पुस्तक पसलहरू सबै बन्द छन् कसरी किन्ने ? यसरी पढाइ रोक्नुपर्ने अवस्था सिर्जना हुन्छ भन्ने पटक्कै लागेको थिएन । तर, भविष्य कसले पो जान्दो रहेछ र ? प्रकृतिमाथि हावी हँदै रोगले पूरै विश्वलाई दण्डित गरेर घरभित्रै थुनेको छ ।

पढ्न मात्र नभएर अत्यावश्यक सामान पनि किन्न पाइएको छैन । उदाहरणको रूपमा महिला तथा किशोरीहरूलाई महिनावारीको समयमा अनिवार्य रूपमा आवश्यक पर्ने स्यानिटरी प्याडसम्म किन्न पाइएको छैन ।

आवश्यकताहरू पूर्ति हुन नसक्दा मनमा नैराश्यतासँगसँगै आलश्यता पनि बढ्दै गएको छ । सोच्दासोच्दै टाउको घुम्न थाल्छ । आखिर कहिले पाउने हामीले यो कोरोना भाइरसबाट मुक्ति ?

भनिन्छ नि सबैको कथा फरक हुन्छ, तिनै कथा तिनै व्यक्तिहरूलाई प्रिय पनि हुन्छ । मैले पनि मेरा विगत र भोगाइहरू कोरेर लकडाउनको सदुपयोग गर्ने जमर्को गरेकी छु ।

यो पनि पढ्नुहोस

अनलाइन कक्षा र हजुरबाको बालविवाह कहानी

पक्कै पनि सन्तानको कथा बाबाआमाको विवाहबाट नै सुरु हुन्छ । कालीकोटको विकट गाउँमा मेरी आमा ८ वर्ष र बुबा १२ वर्षको हुँदा विवाहबन्धनमा बाँधिनुभयो । विवाहको अर्थ नबुझ्दै परम्पराको पछ्यौरी समाउँदै हजुरबुबा हजुरआमाले बुबा र आमाको बाल विवाह गराइदिनुभयो ।

तर २०४९ सालमा आमा २० वर्ष नपुग्दै पहिलो सन्तान जन्माउने क्रममा सधैँका लागि बुबालाई छोडेर जानुभयो । दैवको लीला पनि अचम्मको हुन्छ । विवाहको अर्थ बुझ्दै सन्तानलाई भविष्य खोज्दै गर्दा बीचैमा आमा परलोक हुनुभयो । आमाको निधनपछि बाबा नितान्त एक्लो हुनुभयो ।

नवजात शिशुलाई आमाको खाँचो बढ्दै गएपछि अर्थात् आमाको मृत्यु भएको ४ वर्षपछि बुबाले अर्की १९ वर्षीया युवतीसँग विवाह गर्नुभयो । बाबाले खोजेर ल्याएकी ‘युवती’ मेरी आमा आज ४ सन्तानकी आमा हुनुहुन्छ ।

बुबाकी कान्छी श्रीमती अर्थात् अहिलेकी मेरी आमाबाट तीन जना सन्तानको जन्म भयो । पहिलो आमाबाट मसमेत गरी ४ सन्तान हुकार्उन बुबालाई साह्रै हम्मेहम्मे भयो ।

अशिक्षित त्यसमाथि विकट ठाउँ, गरिबीमै हुर्केर गरिबीमै मर्नुपर्ने बाध्यता भएको स्थानमा ४ जना सन्तान हुकार्उन पक्कै पनि सहज थिएन । सन्तानलार्ई पेटभरि खाना खुवाउने धोको लिएर ज्यानको बाजी थापेर बुबा विदेशिनुभयो ।

देशबाहिरको श्रम । साह्रै असहज थियो बाबाका लागि । दिनरात रगत पसिना बगाएर काम गरेर आफू नखाई नखाई घरमा पैसा पनि पठाउन थाल्नुभयो । घरमा खुसी छाउन थाल्यो । हामी मागेकोे कुरा पाएपछि र पेटभरि खान पाएपछि मख्खै भयाैँ ।

सन्तानलाई सुख दिने धोको लिएर विदेशिनुभएका बुबा कडा परिश्रम गर्दागर्दै परदेशमै थलिनुभयो । उपचार गराउँदागराउँदै पनि निको नभएपछि रोग लिएर स्वेदश फर्कनुभयो ।

बुबा बिरामी भएपछि आमामाथि सबै जिम्मेवारी आइलाग्यो । मेरी आमा नपढेकी भए पनि साह्रै हिम्मतवाली हुनुहुन्छ । सन्तानको भविष्य उज्ज्वल बनाउन आफैँ कस्सिनुभयो ।

नपढेकी मेरी आमा हामीलाई पाल्न भारतमा पुगेर परिश्रम गर्न थाल्नुभयो । विडम्बना ! केही समयपछि आमा पनि रोगिनु भो । आमा बिरामी परेपछि भने मेरो पढाइ बीचैमा रोकियो । अहिले मैले काम गरेर घरखर्च टार्दै परिवार पाल्दै आएकी छु ।

सबैको फरकफरक कथा होला । तर, गरिबीको चपेटामा चेप्टिएर कालीकोटमा पढाइ छोड्नुपर्ने बाध्यतासँग म लडिरहेकी छु । कालीकोटकी म एउटा प्रतिनिधि पात्र मात्र हुँ । मजस्ता कैयनले अभिभावक गुमाएर बीचैमा पढाइ छोड्नुपर्ने थुप्रै छौँ ।

यो पनि पढ्नुहोस

लकडाउनः सिर्जनशील बन्ने अवसर

यतिबेला जिल्ला कोरोना भाइरसको चपेटामा छ । श्रम बेच्न भारत पुगेका हजाराैँ जिल्लावासीहरू अहिले फर्केर क्वारेन्टाइनमा हुनुहुन्छ । डर लाग्छ, रोगले भन्दा न्यूनतम मापदण्डविनाका क्वारेन्टाइनको बासले अब कति कालीकोटे जनताले ज्यान गुमाउनुपर्ने हो ?

सरकारले रोजगारीको खोजीबाट सिर्जना हुने वियोगान्त कथा बाेकेका मजस्ता बीचैमा पढाइ छोड्नेलाई चिन्छ कि चिन्दैन होला ? मेराे मनमा यी प्रश्नले सधैँ डेरा जमाइरहेछ ।

प्रकाशित मिति: शुक्रबार, जेठ २३, २०७७ १३:३९