बहुरङ्गी बाबुरामका विवादास्पद ६ रङ

A+ A A-

मुलुकको प्रधानमन्त्री जस्तो गरिमामय पदमा आसीन भइसकेको व्यक्तिको राजनीतिक लक्ष्य, इतिहास, संस्कृति, आचरण, अडान, व्यवहार, नीति, अभ्यास इत्यादिका सन्दर्भमा केही ऐतिहासिक तथ्यको आलोकमा यस आलेखमा विश्लेषण गरिएको छ । आशा छ, यी विश्लेषणहरूले डा. बाबुराम भट्टराईको राजनीतिक जीवन एवं कार्यशैलीलाई बुझ्न मद्दत पुग्नेछ ।

पदलोलुप बाबुराम

बाबुराम भट्टराई पदविना केही पनि गर्न सकिँदैन र पदविनाको जीवन मिथ्या हो भन्ने निष्कर्षका साथ राजनीतिमा होमिएका छन् । बाबुरामको अक्षमता एवं अकर्मण्यताका कारण २०५० सालमा तत्कालीन जनमोर्चाले अध्यक्षबाट पद च्युत गरेर पम्फा भुसाललाई ल्याउनासाथ पार्टी विद्रोहको धम्की दिएर केही महिनामा नै पुनः बाबुराम नेतृत्वमा आउन सफल भएका थिए । यस तथ्यबाट समेत बाबुरामको पदप्रतिको आशक्ति पुष्टि हुन्छ ।

‘संयुक्त क्रान्तिकारी जनपरिषद्’को प्रमुख बनाउन प्रचण्डले पार्टीभित्र सङ्गठनमा बलियो पकड भएका अरू नेतालाई नै प्रस्ताव राख्दासमेत बाबुराम भट्टराईले माओवादी आन्दोलन परित्याग गरी भारत निर्वासित हुने घोषणा गर्दा प्रचण्डले बाध्य भएर बाबुरामलाई नै संयोजक बनाइदिए ।

अन्तरिम सरकारमा हिसिला यमीलाई महिला मन्त्रीको प्रस्ताव गर्दा कम मालदार मन्त्रालय लिनुभन्दा नलिन बेस भनेर रडाको मच्चाए । प्रचण्डले बाध्य भएर हिसिलालाई भौतिक योजना तथा निर्माणमन्त्री दिनुपरेको थियो ।

बाबुराम सम्बद्ध तत्कालीन माओवादी पार्टीलाई दोस्रो पटक प्रधानमन्त्री बन्ने अवसर आइपुग्दा स्वाभाविक रूपमा पार्टी अध्यक्ष प्रधानमन्त्री बन्ने चर्चा चल्दा बाबुराम स्वयंले प्रचण्डलाई एक्ल्याउनुपर्छ भनी कुटिल प्रस्ताव राखी बद्नाम धोवीघाट सम्झौता रच्न सफल भए ।

भारतको समर्थन प्रचण्डलाई नभएका कारण मधेसी दलले समेत प्रचण्डलाई समर्थन नगर्ने र त्यसो गर्दा पार्टीले प्रधानमन्त्री पद फुत्काउनुपर्ने बाध्यता रहने हुँदा आफैँलाई प्रधानमन्त्री बनाउने खेल खेली प्रधानमन्त्री बने । विदेशी शक्ति एवं क्षेत्रीय दलहरू लिएर पदका लागी माओवादी सिद्धान्त एवं निष्ठामाथि सम्झौता गर्नु पुगे ।

माओवादीमा बसिरहे जीवनभर साङ्गठनिक ढंगले बलियो नहुने र जीवनमा कहिल्यै पार्टीको पहिलो पदमा पुग्न नसकिने निष्कर्षका साथ केही थान माओवादी बोकेर आफैँलाई अध्यक्ष घोषणा गरी नयाँ शक्ति पार्टी नेपाल नामक दल निर्माण गर्न पुगे । यसरी हेर्दा बाबुराम भट्टराईले इतिहासमा पदका लागि सबै सम्झौता गरेका छन् ।

षड्यन्त्रकारी बाबुराम

प्रचण्डलगायत धेरैका राजनीतिक गुरु तथा पुराना वैचारिक वामपन्थी नेता मोहन वैद्य (किरण)लाई भारतीय प्रहरीले आँखाको उपचारको सन्दर्भमा भारतमा जाँदा पक्राउ ग¥यो । वैद्यलाई भन्दा पहिल्यै माओवादी पोलिटव्युरो सदस्य सुरेश आले मगर र मातृका यादवसमेत पक्राउ परिसकेका थिए । मगर र मातृककाको फोन ट्याप गर्न बाबुरामले सहयोग गरेको आरोप लागेको थियो ।

त्यसबेला वैद्य निकट समूहले सो पक्राउका पछाडि बाबुरामको जासुसी एवं निष्क्रिय संलग्नता रहेको सङ्गीन आरोप लगाएका थिए । त्यस सन्दर्भले समेत बाबुरामको षड्यन्त्रकारी एवं क्रूर छबिलाई प्रस्ट पारेको थियो । त्यस षड्यन्त्रकारी घटनालाई माओवादीजनहरूले अहिलेसम्मकै षड्यन्त्रको कालो दिनको रूपमा सम्झिने गर्छन् ।

आत्मकेन्द्रित र घमण्डी बाबुराम

बाबुराम भट्टराईको एउटा अजीवको विशेषता छ, उनी आफूबाहेक संसारका सबै मान्छेलाई गुणस्तरहीन, बुद्धि नभएका मानिस ठान्छन् । उनका लेख हेर्ने हो भने ‘स्वस्थ दिमाग भएका’ र ‘सेतो गिदी भएका’ मान्छेहरू कोही छन् कि छैनन् भनेर प्रश्न गरिरहन्छन् । बुद्धिमान मानिसले कहिले पनि अरू मानिसलाई कसरी बुद्धिहीन घोषणा गरेर आफूलाई अभिजात वर्गमा समाहित गर्न सक्छ र ? डाक्टरको उपाधि लिएका तर कम पढेकाहरूलाई बाबुरामले व्यंग्य गरिरहन्छन् । औपाचारिक शिक्षा आधुनिक विश्वमा कमजोर भइरहेको परिप्रेक्ष्यमा त्यसैलाई साधन बनाई दुनियाँलाई गाली गलोज गर्नुले के पुष्टि गर्ला ?

बाबुराम सोच्छन्, यो गणतन्त्र, यो परिवर्तन तिनैले ल्याएको हो । हजारौँ शहीद, बेपत्ता, पेसाकर्मी र नेपाली जनताको समर्थनले गणतन्त्र आएको हो । सारमा भन्दा नेपाली जनताले नै यो देशमा गणतन्त्र ल्याएको हो । बाबुरामले आत्मकेन्द्रित भएर मैले नै सबै थोक गरेको हुँ भन्दा कसले पत्याइदिने ?

असफल प्रधानमन्त्री बाबुराम

अहिलेसम्मका कुनै पनि जीवित प्रधानमन्त्रीलाई बाबुराम भट्टराईले सफल एवं असल भएको सार्वजनिक रूपमा भनेका छैनन् ।

अब बाबुराम सफल कि असफल प्रधानमन्त्री ? त्यसतर्फ विश्लेषण गरौँ ।

बाबुराम भट्टराईले इतिहासको जम्बोमध्येको एक ४९ सदस्यीय मन्त्रिपरिषद् बनाएका थिए । बाबुरामको सचिवालयको सदस्य संख्यासमेत इतिहासकै ठूलो थियो । उनको सरकार विघटन हुने अवस्था आउँदा जम्बो मन्त्रिपरिषद् बनाउनुका पछाडि शान्ति र संविधान हो भनेका थिए र यसबाट आफ्नो छबि बलिदानी दिएको भनी जग हसाउने तर्क गरेका थिए ।

बाबुराम प्रधानमन्त्री भएकै बखत बाबुरामले भारतलाई हेर्ने दृष्टिकोणको सन्दर्भमा माओवादीको राजनीतिक दस्तावेजमा समेत परिवर्तन गर्न लगाई भारत सन्दर्भमा भाइचारा दृष्टिकोण राख्न लगाएका थिए ।

बाबुराम भट्टराईले भारतसँग विवादास्पद बिप्पा सम्झौता गरेका थिए । उक्त अन्तर्देशीय सम्झौताका लागी पार्टी नेता एवं प्रबुद्ध वर्गसँग छलफलको आवश्यकता ठानेनन् । तत्कालीन संसदीय समितिले समेत उक्त बिप्पा सम्झौतालगायत महत्त्वपूर्ण सम्झौता कुनै पनि नगर्न निर्देशन दिएको थियो । यस तथ्यबाट उनको वास्तविक लोकतान्त्रिक आचरण र विधिको पालनाको सन्दर्भमा प्रश्न उठाउन सकिन्छ ।

२०५२ सालमा तत्कालीन प्रधानमन्त्री समक्ष आफूले ४० बुँदा राखेको तथ्यको सन्दर्भमा बाबुराम भट्टराईको ठूलो घमण्ड अझै पनि छ । बाबुरामले ४० बुँदाअन्तर्गत भारतसँग खुला सिमानासमेत बन्द गर्नुपर्ने एउटा माग राखेका थिए । त्यस्ता माग राख्नेले आफ्नो प्रधानमन्त्रीकालमा भारतसँग कसरी लय मिलाउन सन्धि, सम्झौता गर्न जोड गरे भन्ने विषय रहस्यमय छ ।

बाबुरामले आफूले २०५२ सालमा राखेको मागबमोजिम खुला सिमाना किन बन्द गरेनन् ? वैदेशिक पुँजी रोक्ने २०५२ सालको माग किन आफैँ प्रधानमन्त्री हुँदा कार्यान्वयन गरेनन् ? असमान सम्झौता खारेज गर्न माग गरेको २०५२ सालको बुँदा किन कार्यान्वयन गरेनन् ? यस तथ्यबाट समेत बाबुरामले प्रस्ताव गरेका ४० बुँदा नेपालीलाई मूर्ख बनाउनका लागि राखेको पुष्टि हुन्छ ।

केशव स्थापितलाई काठमाडौं उपत्यका विकास प्राधिकरणबाट विना कारण बाबुराम भट्टराईले पदमुक्त गरेका थिए । केशव स्थापितले तत्कालीन समयमा बाबुराम–पत्नी हिसिला यमीलाई ‘गँड्यौला (पैसा) दिन नसकेर हटाएको’ भनेर सार्वजनिक रूपमा खुलासा गरेका थिए । यसबाट बाबुराम भट्टराईले पत्नीमार्फत् भ्रष्टाचार गर्ने तथ्य उजागर भएको थियो ।

नेपालको एक मात्र अन्तर्राष्ट्रिय त्रिभुवन विमानस्थललाई भारतलाई जिम्मेवारी लगाउने बाबुराम भट्टराईले घोषणा गरेका थिए । विमानस्थल जस्तो संवेदनशील क्षेत्रलाई भारतको जिम्मा लगाउने विषयलाई देशका सबै नागरिकले आलोचना गरेपछि बाबुराम पछि हटेका थिए ।

बाबुरामले प्रधानमन्त्रीको हैसियतमा नै देशको अर्थतन्त्र छिमेकीको अर्थतन्त्रसँग सबमर्ज हुन सक्छ भनी विवदास्पद तर्क प्रस्तुत गरेका थिए । देशको अर्थतन्त्र सबमर्ज हुनु भनेको देशले राजनीतिक स्वाधीनता गुमाउनु हो भनी उद्घोष गरेको अर्थमा बुझ्नुपर्ने हुन्छ । बाबुरामको यस भनाइलाई कूटनीतिक वृत्तले सदाका लागि अभिलेख राखेकै छ ।

बाबुराम भट्टराई विशेष गरेर ससुराली पक्षका मानिसहरूको सन्दर्भमा चरम नातावादमा फसेको जानकारहरू बताउँछन् । उनले आफ्नो कार्यकालमा काठमाडौं उपत्यका खानेपानी लिमिटेड (केयूकेएल)मा तिमिला यमीलाई विवादास्पद ढंगबाट प्रमुखको रूपमा नियुक्त गरेका थिए । बाबुरामले यस नियुक्ति प्रकरणमा चरम विरोध खेपेका थिए ।

बाबुराम कार्यकालमा हिसिलामार्फत् ऐतिहासिक बालाजुको उद्यान ध्वंस गरेका थिए । बाबुरामले पृथ्वीनारायणका शालिक मात्र होइन, ऐतिहासिक एवं सांस्कृतिक मूल्य बोकेका धरोहरसमेत नष्ट गर्न सक्छन् भन्ने प्रमाण पेस गरेका थिए । यस प्रकरणबाट बाबुरामले सांस्कृतिक मूल्यलाई ध्वंस गर्न चाहन्छन् भन्ने तथ्य प्रमाणित भएको थियो ।

बाबुराम कार्यकालको रहस्यमय राहत प्याकेजले करोडौँ रुपैयाँ नोक्सान भएको थियो । सबै कार्यकर्ता र आफन्तलाई उक्त राहतको प्याकेज गएको आलोचना भइरहेकै हुन् । हुँदै नभएका लडाकुको तलब बढाउने निर्णय गरी राज्यको ढुकुटी रित्याएको समेत बाबुरामलाई आरोप लाग्ने गर्छ ।

तत्कालीन बाबुराम भट्टराईलाई संविधान बनाउने ऐतिहासिक जिम्मेवारी आएको थियो । तर, उनले संविधान निर्माणका लागि नेतृत्वकर्ताको हैसियतले सहमति जुटाउन सकेनन् । त्यसबेला विद्यमान प्रथम संविधानसभा विघटन गर्ने अधिकार प्रधानमन्त्रीलाई थिएन । तर, तत्कालीन प्रधानमन्त्री बाबुराम भट्टराईले संविधान प्रतिकूल १४ जेठ २०६९ मा रातको १२ बजे अन्धकारमा ऐतिहासिक जिम्मेवारी प्राप्त संविधानसभाले संविधान बनाउन नपाउँदै विघटन गरे ।

उनले १० वर्षे सशस्त्र द्वन्द्वमा कति नेपाली नागरिकलाई सफाया गर्ने आदेश दिएका थिए होला तर त्यो अपराधभन्दा पनि गह्रौँ संविधानसभाको विघटन हुन पुग्यो । ततपश्चात् पटक पटक चुनाव गराउने अवसर प्राप्त हुँदा पनि बाबुराम असफल हुन पुगे । बाबुरामको असफलताका कारणले गैरसंवैधानीक, गैरदलीय सरकार निर्माण हुन पुग्यो । इतिहासमा नेतृत्वकर्ताको हैसियतमा बाबुरामको निधारमा कलङ्कको टीका छ ।

अलोकतान्त्रिक एवं विधिविरोधी बाबुराम

अहिले बाबुरामले लोकतन्त्र र विधिको सवालमा थुप्रै तर्क गरिरहेका छन् तर उनी आफ्नो ६० वर्षको उमेर हुँदासम्म लोकतन्त्र र विधि भत्काउन नै प्रमुख ध्येय बनाएर राजनीतीमा लागेका थिए । एउटै कम्युनिस्ट पार्टीको बन्द सरकार बनाउने घोषणाका साथ उनी जीवनभर लडेको घटना दुनियाँलाई थाहा छ ।

आजको दिनमा जीवनको उत्तराद्र्धमा बाबुरामले आफ्नो कबुल बदलेका छन् । उनले कम्युनिस्ट राजनीति त्याग गरेका छन् । उनी खाँटी प्रजातन्त्रवादी नेताको रूपमा प्रस्तुत हुन चाहन्छन् । तर, उनको हालसम्मको ८० प्रतिशत जीवन भने प्रजातन्त्रिक संस्था र मूल्य, मान्यता मास्नका लागि लडेको तीतो विगत उनको सामुन्ने रहेर उनलाई सायद जिस्क्याइरहन्छ ।

उनी कानुनको शासन कति मान्छन् ? उनको ‘रुल अफ ल’प्रतिको अवधारणा के हो ? जान्ने प्रयास गरौँ ।

तत्कालीन प्रधानमन्त्री बाबुराम भट्टराईले एउटा अचम्मको लोक हसाउने निर्देशन दिएका थिए । उनले गम्भीर फौजदारी प्रकृतिका मुद्दामा अनुसन्धान गरेर प्रतिवेदन बुझाउने प्रहरी कर्मचारीलाई उनकै रूखो भाषामा ‘लक्ष्मण रेखा ख्याल गर्न’ भनेका थिए । अर्थात् प्रहरीलाई अनुसन्धान गर्नसमेत अघोषित रूपमा रोक लगाएका थिए ।

आज तिनै बाबुराम भट्टराई राजेन्द्र महतोलाई खुसी पार्न वृद्ध अवस्थामा जाहेरी दर्ता गर्न कुदिरहेका छन् । प्रहरीले जाहेरी दर्ता गरेन भनेर केपी ओली सरकारलाई गाली गरिरहेका छन् । बाबुरामको दयालाग्दो नैतिकता नै यही हो । बाबुरामको जाहेरी दर्ता नगर्नु प्रहरी प्रशासनको त्रुटि पक्कै हो तर बाबुरामले आफ्नै विगतको प्रधानमन्त्रीत्वकालको फौजदारी न्याय प्रशासनको अवस्थाको जिम्मेवारी लिने हो भने नैतिकताले उनी जाहेरी दिने हैसियतसम्म राख्दैनन् ।

क्रूर र आततायी हत्या प्रकरणका दोषी बालकृष्ण ढुंगेललाई सर्वोच्च अदालतको दोषी ठहर गरी सजाय गरेको थियो । सर्वोच्च अदालतको निर्णयलाई ठाडो चुनौती दिनेसमेत यिनै बाबुराम नै हुन् । त्यसबेला प्रधानमन्त्रीको हैसियतले हत्यारा ढुंगेललाई माफी गर्न राष्ट्रपति समक्ष सिफारिस गर्न पुगे उनी ।

बाबुरामलाई कहाँसम्म दण्डहीनतामा रुचि छ भन्ने तथ्य यसै प्रकरणबाट स्थापित हुँदैन र ? अपराधी संरक्षणको यस कदमलाई नागरिक तहबाट चर्को विरोध भएपछि नागरिकहरूको सभ्यतामाथि उनले ठूलै व्यंग्य गरेको आज बिर्सन मिल्दैन । त्यसैले उनको नैतिकताको परीक्षण आजको उनको नैतिकताको बोलीबाट होइन, बरु इतिहासका चिसा सत्यबाट हेरिनुपर्छ ।

पत्रकार डेकेन्द्रराज थापालाई अपराधीहरूले जङ्गलमा ज्यूँदै गाडेको स्वीकार गरेका छन् । बाबुराम भट्टराईले आरोपीहरूको अनुसन्धान प्रहरीले गर्दासमेत प्रधानमन्त्रीको हैसियतले अनुसन्धानलाई हस्तक्षेप गरी महान्यायाधिवक्ता मुक्ति प्रधानमार्फत् अनसुन्धान नगर्न निर्देशन दिएका थिए । भलै, उनको आदेश गोविन्द बन्दीको रिटबाट सर्वोच्चले बदर गरिदिएको थियो । आज अपराधीहरू खोरमा छन् । यस्तो कृत्य गर्ने बाबुरामले आज विधिको शासनका लागि आन्दोलन गरिरहेको भनेर नागरिकहरूलाई मूर्ख बनाइरहेका छन् ।

बाबुरामले प्रधानमन्त्रीको हैसियतले ३९ फौजदारी मुद्दा फिर्ता लिएका थिए । द्वन्द्वकालका जघन्य अपराध मात्र होइन, २०६३ सालपछिका मुद्दासमेत उनले फिर्ता लिन कोसिस गरे । २०६८ सालमा शिवप्रसाद पौडेलको समूहले चितवनका सञ्जय लामालाई खुकुरीले काटेका थिए । त्यस मुद्दालाई समेत राजनीतिक आवरण दिई मुद्दा फिर्ता लिने यिनै बाबुराम भट्टराई हुन् । उनी कतिसम्म अपराध र दण्डहीनतालाई प्रेम गर्छन् भन्ने तथ्य धेरै भेटिन्छन् ।

सिद्धान्तहीन बाबुराम

बाबुराम भट्टराईले आफूलाई सिद्धान्तमा हिँड्ने मान्छेका रूपमा परिभाषित गर्न रुचाउँछन् तर उनको इतिहासले उनको दाबीलाई स्वीकृत गर्दैन । उनले आफैँले हस्ताक्षर गरेको संविधानको प्रति जलाउन जनकपुर गएको तथ्यबाट समेत उनको अडान र सिद्धान्त प्रस्ट पार्छ । २०५२ सालमा बाबुरामले ४० बुँदामा केके राखेका थिए अनि प्रधानमन्त्री हुँदा ती बुँदा कार्यान्वयन गरे कि गरेनन् ? त्यता पनि नजाऔँ । उनले आफ्नो उमेरको अधिक समय ‘कम्युनिस्ट हुँ, कम्युनिस्ट बन’ भनेर बिताए । अन्त्यमा कम्युनिस्ट सिद्धान्त पुरानो भयो भनेर नयाँ शक्ति नामक दल खोले ।

कम्युनिस्ट सिद्धान्त उनले नयाँ हो भनेर नयाँ हुने, पुरानो हो भनेर पुरानो हुने सिद्धान्त पनि होइन होला । सिद्धान्त आफैँमा नयाँ वा पुरानो हुँदैन । सिद्धान्त प्रयोग गर्ने बाबुराम जस्ता मान्छे नयाँ र पुराना हुन सक्छन् ।

उनले कम्युनिस्ट सिद्धान्त त्याग गरी नयाँ शक्ति पार्टी खोलेका भए पनि चुनावमा जाँदा उनी डराए ।

तत्कालीन एमाले र माओवादीले वामपन्थी दलको गठबन्धन र पार्टी एकता गर्ने सहमति जनाउँदै एउटै कम्युनिस्ट पार्टी निर्माण गर्ने भन्नासाथ बाबुराम भट्टराईसमेत उक्त एकतामा सहभागी भएर दुनियाँलाई लाल सलाम गरेको आज पनि स्मरणमा आउँछ । पछि नारायणकाजी श्रेष्ठले चुनाव गोरखाबाट लड्ने उद्घोष गरेर प्रचण्डले त्यो कुरामा सहमति जनाउनासाथ गोरखाबाट चुनाव लड्न नपाइने भयो भनेर बाबुरामले उक्त एकताबाट समेत हात झिके ।

बाबुरामलाई तत्कालीन एमाले र माओवादी केन्द्रको गठबन्धनले गोरखाबाट चुनाव लड्न सहयोग गरेको भए उनी खाँटी कम्युनिस्ट भएर नेकपाको सचिवालयमा अहिले उपद्रो मच्चाइरहेका हुने थिए । बाबुराम भट्टराईको सिद्धान्तको वस्त्र कति पातलो र खुकुलो छ भन्ने तथ्य यस प्रकरणबाट प्रस्ट हुँदैन र ?

चुनाव हुनासाथ गोरखामा नेपाली कांग्रेससँग फेरि लोकतान्त्रिक शक्तिकै सिद्धान्तको जलपमा बाबुराम खाँटी लोकतान्त्रिक उम्मेदवार भएर खडा भए । कांग्रेसले दया गरेर आफ्नो उम्मेदवार नउठाई बाबुरामलाई सहयोग गरी बाबुरामलाई जिताइदियो । भलै, बाबुरामले काठमाडौं आएर कांग्रेसलाई पुरानो र सिद्धिन थालेको दल भनेर आरोप लगाए, त्यता नजाऔँ ।

नयाँ शक्तिमार्फत् देशभरबाट बाबुरामले संघीय सदनमा मात्र १ सिट हत्याउन सफल भए । उनको दललाई देशभरबाट समानुपातिकमा १ सिट प्राप्त भएन, न त उनको दलले जनताबाट राष्ट्रिय दलको मान्यता नै प्राप्त ग¥यो । जनताले पत्याएनन्, बाबुराम जनताबाट तिरस्कृत भए ।

नयाँ शक्तिमार्फत् चुनाव जितेका १ जना प्रदेशसभा उम्मेदवारले समेत बाबुरामलाई छाडेर गए । बाबुरामलाई नयाँ शक्तिका लगभग सबै नेताले नै आत्मकेन्द्रित भनेर दल परित्याग गरे । उनका दलका मुमाराम खनाल, रामेश्वर खनाल, केशव दाहालदेखि सिने कलाकार करिश्मा मानन्धरले समेत साथ छाडे ।

बाबुरामको नयाँ सिद्धान्तले जनता, कार्यकर्ता कसैलाई पनि आकर्षण गरेन । माओवादीको पुराना नेता, जसले उनलाई साथ दिइरहेकी छन्, उनी हिसिला यमी हुन् । तर, हिसिला यमी बाबुराम–पत्नी नभएकी भए अहिले बाबुरामको साथमा हुन्थिन् वा हुन्नथिइन्, उनै यमी नै जानून् !

बाबुराम : नयाँ आशा कि निराशा ?

संसदमा पार्टीको हैसियतले होइन, स्वतन्त्र उम्मेदवारको हैसियतले १ सिट भएका बाबुराम निराश मुद्रामा थिए । त्यसपछि उनले देशबाहिरका शक्तिलाई गुहारेर उपेन्द्र यादवको फोरमसँग एकता गर्न पुगे । गौर हत्याकाण्ड बिर्सिए । उक्त काण्डमा उपेन्द्र यादवको फोरम र तत्कालीन बाबुरामको माओवादीबीचमा झडप भएको थियो । माओवादीका २९ जनाको क्रूरतापूर्वक हत्या भएको थियो । आज पनि माओवादीको मुटु हल्लाउने उक्त गौर काण्डका नाइके उपेन्द्र यादवसँगको सहकार्य सबैका लागि अनौठो थियो ।

उपेन्द्र यादवसँग एकता गर्दा बाबुरामले संविधानमा उल्लेखित ७ प्रदेश होइन, ११ प्रदेश बनाउने समझदारी गरेर पार्टी एकता गरेका थिए । उक्त फोरमसँगको एकता नै संविधानविरोधी थियो । भर्खरै राजपासँग पार्टी एकता गर्दा बाबुरामले यो देशलाई ‘बहुराष्ट्रिय राज्य’ बनाउने घोषणा गरेका छन् । बहुरङ्गी बाबुरामले बहुराष्ट्रिय राज्य के हो भनेर एक दिन दलिल त पेस गर्लान् नै ।

प्रहरीले हिसिला यमीलाई धरपकड गर्दा पटक पटक ‘यो देश खारेज गर’ भनेर भनेको सबैले टेलिभिजन र युट्युबमा देखेकै हो । पछि हिसिला यमीले उक्त नाराका लागि माफी मागेकी थिइन् । यो बहुराष्ट्रिय राज्य हिसिलाले भनेको नारा जस्तो नहोस् है बाबुराम भट्टराईज्यू !

आज नैतिकता, लोकतन्त्र र विधिको एजेण्डा उठाइरहेका बाबुराम भट्टराइसँग आमजनले जवाफ खोजिरहेका प्रश्नहरू पनि हुन् यी ।

को हुन् बाबुराम भट्टराई ? किन बाबुराम भट्टराई ? यो आलेखमा केही प्रकाश पार्ने कोसिस भएको छ । अझ धेरै विषय र सन्दर्भ हुन सक्लान् बाबुरामका विषयमा । तपाईं पनि सोच्दै गर्नुहोस् र बाबुरामले पनि आफूलाई गमेर सोचून् । इतिहासले त अवश्य सोच्नेछ ।

प्रकाशित मिति: बिहीबार, वैशाख १८, २०७७ १३:०५