काेराेना चुनौतीसँगै आएका अवसर

A+ A A-

कोरोना भाइरसको महामारीका कारण सरकारले गरेको बन्दाबन्दीमा आज अधिकांश देशहरूका मुख्य शहरहरू परेका छन् । दिन प्रतिदिन यसको प्रभाव बढ्दै गइरहेको छ । हुन त आज ३ हप्तादेखि घर बाहिर नगई सरकारको आग्रह स्वीकार गर्दै घर बसेको सम्झँदा साह्रै कठिन महसुस हुन्छ । त्यति हुँदाहुँदै पनि हामीले ‘लकडाउन’ को जीवनमै पहिलो अनुभव गरेका छौँ ।

लकडाउन सुरूवातदेखि लगातार हाम्रा प्यारा आमाबुबासँग २४सै घण्टा बिताउन पाएका छौँ । बिहानै स्कुल जानु नपर्ने भएकाले अबेरसम्म सुत्न पाएका छौँ । घरमा आमा र बुबासँग सँगै बस्न पाउँदा आनन्दित महसुस गरिएको छ । त्यसका साथै विभिन्न व्यावहारिक क्रियाकलापहरू पनि आमाबुबासँग सिक्ने मौका पनि मलिेको छ ।

आमासँगै चुलोचौको र धारा र कोठा गरेर विभिन्न खानाका परिकारहरू बनाउन, भाडाकुँडा सफा गर्न, लुगा धुन, घर सफा सुग्घर बनाउनजस्ता कामहरू गर्न सघाउँदै र सिक्दै पनि आउने मौका मिलेको छ ।

बुबासँग क्यारेमबोर्ड, ब्याडमिन्टन, बास्केटबल, चेसजस्ता खेलहरू खेल्न पाउँदा त झन् मन नै प्रफुल्लित हुन्छ । सुरुसुरुमा त बुबालाई जित्न मुश्किल हुन्थ्यो, तर नियमित खेल्दै जाँदा अहिले त बाबालाई जित्ने भइसकेका छौँ । तर, अचम्म, बाबा आफूले जितेकोमा भन्दा हामीले जितेकोमा धेरै खुसी देखिनुहुन्छ ।

हामी बेलाबेलामा साबुनपानी र स्यानिटाइजरले हात पनि धुँदै आइरहेका छौँ । सामाजिक सञ्जालहरूमा वर्तमान संसारको अवस्था नियाल्छौँ, विश्व परिदृश्य, अन्तर्राष्ट्रिय र राष्ट्रिय समाचारहरूलगायत फेसबुक, इस्टग्राम, ट्वीटर, पनि हेर्ने गर्छौं । मनमा लागेका जिज्ञासाहरू ममी र बाबालाई सोध्ने गर्छौं । समयसमयमा टेलिभिजन हेर्दै, भिडियो गेम खेल्दै मनोरञ्जन लिने गरेका छौँ । बाबाले हामीलाई खेल्न, पढ्न, मनोरञ्जन गर्न समयतालिका बनाइदिनुभएको छ, त्यसलाई हामीले कहिलेकाहीँ भने बाबासँगको सल्लाहमा हेरफेर पनि गर्ने गरेका छौँ ।

सुन्दा सामान्यजस्तै लाग्ने कोरोना भाइरस महामारीको रूपमा विश्वका सारा जनजीवन बन्दाबन्दीमा रहेर कठिन बन्दै गएको र दिन दुई गुणा रात चौगुणाको हिसाबमा लाखौँमा भाइरस प्रवेश गरिसकेको छ ।

कोरोनाबाट अहिलेसम्म करिब १ लाख १५ हजार मानिसको ज्यान गएको सुन्दा मुटु नै ढक्क फुल्छ । ममीबाबाले हामीलाई प्रतिरक्षा क्षमता बढाउने खानेकुरा खुवाउनुभएको छ ।

कोरोना भाइरसको हालसम्म कुनै औषधि बनेको छैन । यसले धेरै प्रतिशत बुढाबूढी र दीर्घरोगीहरूलाई बढी दुःख दिएको समाचारहरू आइरहेका छन् । तर, त्यसो भन्दैमा हामीले हेलचेक्र्याइँ चाहिँ गर्नु हुँदैन । दिनभरि बुबाममीसँग बसेर कहिले पढाइको कुरा, कहिले ज्ञानगुन र सिकाइका विषयमा छलफलहरू गर्ने गरेका छौँ, त कहिले हाम्रै पुर्खाका बारेमा निधिखोजी गर्ने गर्छाैं ।

बन्दाबन्दीको मुख्य उद्देश्य कोभिड १९ को जोखिमलाई न्यूनीकरण गर्न, शारीरिक तथा भौतिक दूरी कायम गर्न, आफू पनि बाँच्ने, अरूलाई पनि बचाउने हो । किनभने यो तीव्र गतिमा एक व्यक्तिबाट अर्काे व्यक्तिमा सर्ने भाइरस हो ।

अचम्म लाग्छ, संसारको यो एक्काइसौँ शताब्दीमा पनि सम्पूर्ण मानवजाति नै एउटा सामान्य भाइरससँग डराउनुपरेको छ । हुन त विज्ञान, आधुनिकता र विश्वव्यापीकरणले मानवमा यति धेरै घमण्ड सिर्जना भएको थियो, जसले ठूलो, सानो, धनी, गरिब, बलियो, निर्दाेजस्ता कुराहरूले असमानताका खाडलहरूलाई मलजल गरेर चुचुरोमा पुर्‍याइसकेको थियो । तर, अहिले विश्वव्यापी रूपमा फैलिएको महामारी कोरोनाले ती सबै घमण्ड र विभेदकारी प्रवृत्तिलाई चकनाचुर पारेको छ ।

लाग्दै छ, मलगायत देशभरका धेरै साथीहरूलाई परिवारका साथमा लामो समयसम्म बस्ने अहिलेसम्मकै ठूलाे मौका मिलेको छ । आफ्ना अभिभावकहरूबाट हाम्रा लागि गरेका हरेक योगदानको नजिकबाट हेर्ने मौका मिलेको छ । मनमा रहने सबै प्रकारका प्रश्नको उत्तर खोज्ने अवसर मिलेको छ ।

वास्तवमा संसारका सबै मानवलाई मानव जीवनभन्दा ठूलो अरु केही होइन रहेछ भन्ने अहिलेको यो वैश्विक महारमारीले घैँटोमा घाम झुल्क्यादिएको छ ।

यस विषम परिस्थितिमा पनि जीवनोपयोगी सीपहरू सिकिएको छ । हाम्री ममी राम्रो आर्ट गर्नुहुन्छ र समयसमयमा आर्ट र पेन्टिङ गर्न लगाउनुहुन्छ र आफू पनि गर्नुहुन्छ । हामीले बनाएका पेन्टिङहरूमा सुन्दरता थपिदिनुहुन्छ, सामाजिक सञ्जालमा पोस्ट गरिदिनुहुन्छ र लेख्नुहुन्छः ‘ठूले र सानेको काम । मलाई यी शब्दहरू ज्यादै प्यारो लाग्छ ।’

अनि ती पोस्टमा आउने लाइक र कमेण्टहरू बाबामम िसँगै बसेर हेर्छाैं। रिप्लाई दिन्छौँ ।

हाम्रा बुबाआमा दुवै जना कानुन व्यवसायी हुनुहुन्छ । ममी पूरा समय वकिलको काम र कलेजमा पढाउनुहुन्छ भने बाबा धेरैजसो व्यापारमा लाग्नुभएको छ । बाबाको सधैँ एउटै वाक्य हुन्छ– मेहनत र इमानदारी काम गर्नुपर्छ, कसैको अगाडि शिर झुकाउनु नपरोस् ।

काम जे भए पनि यो समयमा बाबा, ममी, म र भाइ २४सै घण्टा सँगै छौँ । बाबाले ममीको काममा सहयोग गर्ने मौका पाउनुभएको छ । यो समयमा अभिभावकको हामीप्रतिको जिम्मेवारी र ममताको भित्रैदेखिको अनुभूति गरिरहेका छौँ ।

बेलुकी सुत्ने बेलामा बाबाले आफ्नो गाउँ, आफ्नो बाल्यकाल अनि स्कुलेजीवनका घटना परिघटनाहरू सुनाउँदा एकादेशको कथाजस्तो लाग्छ । उहाँबाट त्यो बेला र आजको समाजका बारेमा बुझ्ने मौका पाएका छौँ । हामीलाई त अहिले कति सुविधा, स्वतन्त्रता रहेछ भन्ने कुरा ममीबाबाका जीवनोपयोगी कुराहरूबाट बल्ल थाहा पाएका छौँ ।

अन्त्यमा, यस बन्दाबन्दीले सास्ती मात्र दिएको छैन, यसले सिक्ने सिकाउने, माया ममता बढाउने, परिवारहरू संगठित हुने, आगामी भविष्यमा गर्ने कामहरुका बारेमा योजना बनाउने अवसर पनि दिएको छ ।

(लेखक खत्री मिल्सबेरी स्कुलमा ८ कक्षामा अध्ययनरत विद्यार्थी हुन्)

प्रकाशित मिति: मंगलबार, वैशाख २, २०७७ १२:००