३ महिनाकी सुत्केरी श्रीमती र बच्चाभन्दा बिरामीको सेवामा तल्लीन सुरज

A+ A A-

देश लकडाउनको अवस्थामा छ । मानिसहरू घरभित्रै छन् । अत्यावश्यक सवारी साधनबाहेक सबै ठप्प छ । अत्यावश्यक सवारी साधन एम्बुलेन्सको व्यस्तता पहिलेको तुलनामा अझ बढी छ । व्यस्तता मात्र होइन, जिम्मेवारी पनि बढी छ । यो जिम्मेवारीका बीच हाई रिस्क त झन् कति छ कति ।

कोरोना भाइरसको संक्रमण रोक्नका लागि सरकारले लकडाउन गरे पनि एम्बुलेन्स सेवा रोकिएको छैन । रोक्ने कुरा पनि होइन । बिरामीलाई घरबाट उठाएर अस्पतालसम्म ल्याउनुपर्ने दायित्वबाट एम्बुलेन्स चालकहरू पछि हटेका छैनन् । नाकाबन्दीको समयमा पनि तेलको जसोतसो जोहो गरेर सेवा दिए । अहिले विश्व महासङ्कटमा हुँदासमेत एम्बुलेन्स सेवा द्रुत गतिमा चलेको छ ।

चालकहरू हाई रिस्क मा यो सेवा दिइरहेका छन् । चालकहरूले न राम्रोसँग मास्क पाएका छन्, न त पञ्जा र पीपीई नै । तर पनि सेवालाई जोखिम मोलेर भए पनि दिइरहेका छन् ।

११ वर्षदेखि बुटवलमा एम्बुलेन्स चलाउँदै आएका सुरज तिवारी लकडाउनको यस समयमा घरपरिवारलाई राम्रोसँग सम्झाईबुझाई गरेर एम्बुलेन्स सेवा दिइरहेका छन् । स्याङ्जा गल्याङ नगरपालिका- ८ स्थायी घर भएका तिवारी हाल बुटवल उपमहानगरपालिका- ६ मा बस्दै आएका छन् ।

२०६५ सालमा सेन्ट्रो कारबाट सवारी चलाउन सुरु गरेका तिवारी १ वर्षपछि एम्बुलेन्स चालक बने । हालसम्म उनी एम्बुलेन्स नै चलाइरहेका छन् । सुरुवातमा रोटरी क्लब अफ बुटवलको एम्बुलेन्स चलाएका तिवारीले अहिले भने सिद्धार्थ बाल तथा महिला अस्पताल (आम्दा)को एम्बुलेन्स चलाउँदै आएका छन् ।

सरकारले लकडाउन गरेपछि तिवारीको व्यस्तता पहिलेको तुलनामा बढेको छ । जिम्मेवारी पनि बढेको छ । एम्बुलेन्स चालक संघ रूपन्देहीका अध्यक्षसमेत रहेका तिवारी एम्बुलेन्सको व्यवस्थापन, मर्मत सम्भारको पहल र सुरक्षा प्रत्याभूतिका लागि तल्लीन छन् ।

गम्भीर अवस्थाका मात्र होइन, सामान्य अवस्थाका बिरामीलाई पनि अस्पताल लैजाने र अस्पतालबाट डिस्चार्ज गरिएका बिरामीलाई घर पुर्‍याउने कामका कारण उनलाई रातदिन फुर्सद छैन । तर, उनी आफैँले पनि कोरोना भाइरसबाट बच्नका लागि आवश्यक सुरक्षा सतर्कता अपनाएका छैनन् ।

बजारमा न मास्क छ, न पीपीई, न स्यानिटाइजर । तर पनि हामीले जोखिम मोलेर सेवा दिएका छौँ, रोकेका छैनौँ , उनले भने ।

प्रदेश सरकारले एम्बुलेन्स चालकका लागि १२ वटै जिल्ला प्रशासन कार्यालयमा पीपीई पठाइएको बताए पनि चालकहरूसम्म नआइपुगेको उनको गुनासो छ ।

सीडीओ कार्यालयबाट फोन आएको थियो । गाउन रहेछ त्यहाँ आएको । तर, हामीले ल्याएनौँ । त्यो गाउनले के काम गर्छ र ? , उनले भने ।

सरकारले एम्बुलेन्स चालकका लागि हात-मुखमा सेफ्टी दिने भने पनि अहिलेसम्म कुनै पनि चालकले नपाएको उनको गुनासो छ । कहीँ कतै बिरामी नउठाउँदा सिंगो एम्बुलेन्स क्षेत्र बदनाम हुन्छ । हामी आफैैँ सुरक्षित नभए, बिरामी कसरी सुरक्षित हुन्छ ? यसतर्फ सरकारले बेलैमा ध्यान दिनुपर्छ , उनले भने ।

कोरोनाको संक्रमण नेपालमा देखियो भन्ने समाचार आउनासाथ तिवारीको मोबाइलमा घण्टी बज्छ । परिवारले घरमै बस भन्छन् तर पेसा नै सामाजिक उत्तरदायित्वसहितको परेपछि तिवारी घरलाई सम्झाईबुझाई गर्छन् । फोन राख्छन् ।

३ महिने सुत्केरी श्रीमतीलाई समेत राम्रोसँग ख्याल गर्न पाएका छैनन् । यो अवस्थामा पनि सेवामै उनी दत्तचित्त छन् । सुरुमा त घरमा नजा भन्नुभयो, सम्झाएपछि अहिले कम समस्या छ तर संक्रमित यति भेटिए भन्दा घरमा बुबाआमा आत्तिनुहुन्छ , उनले भने ।

२०६२ सालमा स्याङ्जाकै शालिकराम माध्यमिक विद्यालयबाट एसएलसी दिएका तिवारीले कक्षा ११ र १२ बुटवलमा पढे । ११ वर्षदेखि एम्बुलेन्स चालक रहेका उनी यही पेसाबाट आफ्नो जीविकोपार्जन गरिरहेका छन् ।

सुरक्षित यात्रा अभियानको एम्बुलेन्स १ वर्षदेखि चलाउँदै आएका मनोज भण्डारीको दैनिकी पनि पहिलेको भन्दा बढी व्यस्ततामा बितेको छ । देश लकडाउन भएको अवस्थामा बिरामीलाई अस्पतालसम्म ल्याउने, लैजाने भण्डारी यस अवस्थामा जोखिम मोलेरै भए पनि कहिले काठमाडौं, कहिले भरतपुर त कहिले गुल्मी र अर्घाखाँची हिँडिरहेका छन् । तर, उनको साथमा पनि न पीपीई छ, न त पञ्जा नै ।

जोखिम मोलेरै भए पनि सेवामा भने भण्डारी लागिरहेका छन् । यो बेला सबैभन्दा कठिनको समय रहेछ । न खानाको टुंगो छ, न त बस्नका लागि कुनै होटल खुला छन् तर पनि बिरामीको सेवाका लागि दौडिरहेको छु , उनले भने ।

करिब १० वर्ष अरू सवारी साधन चलाएका मनोजले १ वर्षदेखि सुरक्षित यात्रा अभियान नेपालको एम्बुलेन्स चलाउन सुरु गरेका हुन् । लामो समय अरू सवारी साधन चलाएको अनुभव भए पनि बिरामी बोकेर एम्बुलेन्स चलाउँदा उनलाई समाजसेवा गरेको अनुभूति हुँदै गएको बताउँछन् ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, चैत २२, २०७६ ११:५०