मेरो एउटा साथी

A+ A A-

थाहा छैन
ऊ प्रेमी थियो
या साथी थियो
अरूभन्दा जाती थियो
मनको धेरै माथि थियो ।

उसले कहिल्यै भनेन कि म तिमीलाई माया गर्छु
न गर्‍यो आँखाको चमकताको बयान
न गर्‍यो ओठको कामुकताको वर्णन
न गायो मुस्कानको मादकताको महिमा
न लेख्यो रगतले चिना जस्तो लामो प्रेमपत्र ।

उसले आग्रह गथ्र्यो–
बरु पैदल हिँड, नेपाल यातायात नचढ
बरु अबेर पुग घर तर पानीमा नरुझ
बरु पुरानो कुर्ता लगाऊ तर छोटो फ्रक नलगाऊ ।

उसले भन्ने गथ्र्यो–
मेकअप नगर, तिमीलाई सुहाउँदैन
किन लगाउँछ्यौ गाजल ?
किन लगाउँछ्यौ लिपस्टिक ?
किन खुला छोड्छ्यौ कपाल ?
किन सल नओढीकन आएकी ?

यस्तैयस्तै मात्रै हुन्थे उसले गर्ने प्रश्न
फुक्र्याउन जानेन कहिल्यै
जिस्काउन आएन उसलाई
जबजब आकाशमा बादल देखिन्थ्यो
हतारहतार छाता बोकेर आउँथ्यो
मेरो चप्पलमा गडेको किला
दाँतले ऊखेलेर फाल्थ्यो
कसैले मलाई जिस्कायो भने
सबक सिकाउन जाइलाग्थ्यो ।

म मञ्चमा बोलेको हेर्न
पहिलो लहरमा बस्थ्यो
परीक्षाफलमा मेरो नाम
एक नम्बरमा देख्दा
एक मिटर उफ्रेको देख्नेहरू
उसलाई पागल भन्थे
आफू फेल भएको खबर बिर्सेेर
मेरो सफलतामा ‘लेट्स सेलिब्रेट’ भन्थ्यो ।

तिमी राम्री छ्यौ कहिल्यै भनेन
तिमी मेरी बन कहिल्यै भनेन
सिर्फ ‘बाई’ भन्ने बेला
‘एकछिन बस्न मिल्दैन ?’ भन्थ्यो
छुट्टिने बेला जहिल्यै
‘भोलि आउँछ्यौ नि ?’ भन्थ्यो
बदलामा खिस्स हाँसिदिन्थेँ म
ऊ हाँस्न सक्दैनथ्यो बरु गम्भीर बन्थ्यो ।

मेरो मनको झरी कसरी बुझ्थ्यो ऊ
एकैचोटि सोध्थ्यो– ‘के भयो ?’
तब बल्ल बर्षन्थे मेरा आँसु
मेरो मनको घाम कसरी बुझ्थ्यो होला
‘केको खुसी हो आज ?’– ऊ भन्थ्यो
तब मुस्कुराउन सम्झन्थेँ म ।

तपस्वीका जस्ता उसका आँखामा के थियो ?
जान्न खोजिनँ कहिल्यै
तलाउ जस्तो उसको मनमा के थियो ?
सुन्न खोजिनँ कहिल्यै
पृथ्वीको जस्तो मौनतामा के थियो ?
चासो राखिनँ कहिल्यै
आफ्नोपन लाग्ने उसका आग्रहमा के थियो
प्रश्न गरिनँ कहिल्यै ।

विज्ञापनको बजारमा अभ्यस्त मैले
उसको अमुकतामा आस्था राख्न सकिनँ
कहाँ ऊ मौन तपस्या गरिरहने तपस्वी भक्त
कहाँ म फूल, अक्षता र नैवेद्यमा आशक्त
ऊ जपिरहन्थ्यो अनन्त मौन प्रेम–मन्त्र
मैले खोजिरहेँ सस्ता मायावी मन यत्रतत्र ।

पृथ्वी घुमिरह्यो आफ्नै कक्षमा
ग्रहहरू नाचिरहे आफ्नै अक्षमा
न समय रोकियो हाम्रा लागि
न हामी रोकियौँ एकअर्काका लागि ।

जब मान्छेहरूले
सम्बन्धलाई तराजुमा जोखिरहेको भेट्छु
जब साथीहरूले
साथ र हात दिएवापत
साँवा र ब्याज मागिरहेको पाउँछु
तब मलाई
एकान्तका कालजयी सङ्गीत बन्छन्
ती मौन संवादहरू
जीवनभरि खट्किरहन्छन्
ती अपवादहरू
खोजिरहन्छु विधवाले खालि सिउँदोमा
रातो रङ खोजेझैँ ।

सम्झनालाई शतकले नखुइल्याउँदो रहेछ
अझै पनि जब कोही साथीको जरुरत पर्छ
अनायास उसकै याद आउँछ
अनिकालमा पकवान सम्झेजस्तै
आपतकालमा भगवान सम्झेजस्तै
आज बल्ल बुझ्दै छु
गुमाएपछि नै हरेक चिजको महत्त्व बढ्दो रहेछ ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, माघ ४, २०७६ ०८:३४