स्वर्ण विजेता सुनिता : मिहिनेती मालीकाे सुन्दर फूल

A+ A A-

सातदोबाटोस्थित कराते कवर्ड हलमा पुग्दा कोहीका अनुहार हर्षित थिए, कोहीका निन्याउरा । समर्थकहरूको हुटिङ पनि उस्तै सुनिन्थ्यो । हल पूरै कोलाहलपूर्ण– हर्ष र विस्मात् । कतै तालीको गडगडाहट आवाज सुनिन्थ्यो भने कतै निराशामा मलीन अनुहारहरू स्थिर देखिन्थे ।

कसले जित्ला स्वर्ण ? कसले केमा रेकर्ड बनाउला ? रोमाञ्चक प्रतिस्पर्धाका दृश्य एकातिर, अर्कातिर खेलाडी र शुभचिन्तकका अनुहार हेर्न लायक लाग्थ्यो ।

यही भीडमा थिइन्, सुनिता महर्जन। २६ वर्षीया सुनिताको वर्षौंदेखिको एउटा ‘ड्रिम’ थियो । त्यो ‘ड्रिम’ अन्ततः पूरा भएको छ । उनले बच्चादेखि नै बुन्दै आएको दक्षिण एसियाली खेलकुदमा स्वर्ण पदक चुम्ने सपना अन्ततः जारी १३औँ दक्षिण एसियाली खेलकुद (साग)मा पूरा भयो ।

कम्ता हर्षित छैनन् उनी अहिले ।

साग होला कि नहोला भन्ने अन्योल थियो । उता, उनको सपना भने झनझन बलियो बन्दै गएको थियो ।

उनी नेपालमा गेम भइदियोस् भनेर हरेक दिन पुकार्थिन् । अन्ततः साग गेम भयो । उनको ड्रिम पनि मंगलबार पूरा भयो ।

६८ केजी तौल समूहमुनिको खेलमा सुनिताले स्वर्ण पदक चुमेकी थिइन् । पाकिस्तानकी कुल्सुनलाई पराजित गरेपछि उनको स्वर्ण सपना पूरा भयो ।

जीतपछि उनले बुबा नाति महर्जनसँग अंकमाल गरेर खुसीको आँसु बगाएको फोटो सामाजिक सञ्जालमा भाइरल बन्यो । त्यसपछि सुनिताको चर्चा, परिचर्चा राष्ट्रिय तथा अन्तर्राष्ट्रिस्तरमा चुलियो ।

हामी पनि त्यही मेसोमा सुनितालाई पच्छ्याउँदै सातदोबाटो पुगेका थियौँ ।

कतिको स्वर्ण सपना साकार भयो, कतिको यस पटकका लागि पूर्णबिराम लाग्यो । स्वर्ण विजेता खेलाडीहरू खुसी साटिरहेका देखिन्थे । बधाई दिने र अन्तर्वार्ताका लागि पुगेका पत्रकारहरूको घेराबाट उम्किन उनीहरूलाई हम्मेहम्मे परिरहेको देखिन्थ्यो ।

बुधबार हामीले भेट्दा पनि सुनिताको मुहारमा खुसीको चमक थियो– बलेको दीपझैँ ।

१६ वर्षको खेल जीवनमा एउटा स्वर्णका लागि उनले कति कठिन संघर्ष गरेकी छन्, त्यो उनलाई बाहेक अरू कसलाई थाहा होला ! खेल जीनका प्रेरणादायी र रोचक कथा सुनितासँग छन् ।

कराते हलको प्राङ्गणमै सुनिताले आफ्ना संघर्षका कथा हामीसँग यसरी साटिन् ।

बुबा–आमाले गरेको दुःख

काठमाडौंको मनमैजुमा गरिब परिवारमा जन्मिएकी सुनिताको बाल्यकाल अभावमै बित्यो । जति बुबा–आमा र दाजुदिदीले दुःख गरे, उनले त्यसको तुलनामा अलिक कम नै गरिन् ।

उनी कान्छी छोरी थिइन् । अभावका बीचमा पनि बुबाआमाले उनलाई कुनै कुराको कमी हुन दिएनन् ।

कहिले खेतबारी त कहिले मालिकको काम गरेर सुनिताका बुबा नाति महर्जनले छोरीको हरइच्छा पूरा गरिदिए ।

पूर्वप्रधानमन्त्री स्व. गिरिजाप्रसाद कोइरालाको घरमा नातिले मालीको काम गर्थे । ठूलाबडाको घरमा फूल फुलाउने नातिले आफ्ना छोराछोरीलाई पनि फूलझैँ फुलाउन अनेक दुःख गरे ।

बुबाले गरेको दुःख सम्झिँदा सुनिताका आँखा रसाउँथे । मनमनै भन्थिन् सायद, ‘धन्य मेरा बा !’

अनि कराते

कक्षा ५ मा पढ्दै थिइन् सुनिता । दाजुहरूले कराते खेलेको देखिन् । कराते भनेको के हो ? थाहा थिएन उनलाई तर दाइहरूले खेलेको देख्दा उनलाई पनि करातेले तान्यो अनि थालिन् खेल्न ।

त्यतिबेला कराते खेल्ने केटीहरू नै थिएनन् । समाजमा छोरीहरूले यस्तो खेल खेल्नुहुन्न भन्थे । तर, उनले कसैको कुरा सुनिनन् । खेल्न पनि छाडिनन् । अनेकनथरी प्रश्नले कहिलेकाहीँ उदेक लाग्थ्यो तर परिवारको सहयोगले भने उनलाई हौसला मिल्थ्यो ।

ती दिन सुनिताको स्मृतिबाट अझै हराएका छैनन् ।

सातुको भरमा खेल्दाको पीडा

घरको आर्थिक अवस्था कमजोर । बिहान–बेलुकाको छाक टार्न त मुस्किल हुन्थ्यो । मीठो, राम्रो डाइट कहाँ पाउनु ? कति दिन खाली पेटसमेत खेलेकी छन् । आमाले बनाएको सातु नै उनको डाइट थियो । त्यही सातुले उनलाई खेल्ने शक्ति दिन्थ्यो ।

सुनिता पुलकित हुन्थिन् ।

अन्तर्राष्ट्रिय गेम खेल्न नपाउँदा

अन्तर्राष्ट्रिय गेम खेलेको अनुभव सुनितासँग कमै छ । राम्रो खोल खेलेर पनि अन्तर्राष्ट्रिय खेल खेल्न पाएकी थिइनन् उनले । दक्षिण एसियाली कराते च्याम्पियनसीपबाहेक अन्य गेम खेलेकी थिइनन् ।

७ वर्षदेखि नेपाल पुलिस क्लबमा आवद्ध भएर राष्ट्रिय गेममा भने उनले थुप्रै मेडल हात पारेकी छन् । बाहिर खेल्न जान उनलाई पैसाले नै रोक्थ्यो । आर्थिक अवस्था राम्रो हुनेहरू आफ्नै खर्चमा पनि खेल्न विदेश जान्छन् तर उनका लागि त्यो सम्भव थिएन ।

बुबाआमासँग खेल्नका लागि भनेर पैसा कहिल्यै मागिनन् सुनिताले । बुबाले दुःखले कमाएको एक पटक विदेश जाँदा सबै सकिन्छ । माग्नु पनि कसरी ? एक दिन आफैँ गरेर देखाउँछु भन्ने लाग्यो उनलाई ।

सुनिताको यही अठोट थियो र उनी देशमै हुने सागको प्रतीक्षामा थिइन् ।

साग स्वर्ण

उनको ‘ड्रिम’ थियो स्वर्ण पदक । मंगलबार गेम थियो । दाजुभाइ, श्रीमान, साथीभाइ हौसला दिन पुगेका थिए कभर्ड हलमा । सुनिता रिङमा छिरिन् । हुटिङ र हौसलाले हल नै गडगडाहट हुन्थ्यो । यसले थप आँट आउँथ्यो उनलाई ।

अन्तिम खेलमा पाकिस्तानी खेलाडीलाई पराजित गर्नु थियो । एकपछि अर्को गर्दै उनले अंक बढाउँदै लगिन् । अन्ततः उनको ‘स्वर्ण सपना’ पूरा भयो । खुसीको सीमा रहेन उनमा । हर्षका आँसु अचानक झरे । वर्षौंदेखिको सपना साकार भएको थियो ।

सुनिता शब्दविहीन देखिइन् ।

स्वर्णपछि बुबालाई देख्दा ...

स्वर्ण पदक हात पारेपछि फोटो खिच्ने कार्यक्रम थियो । मिडियाले घेरेका थिए । आँखै अगाडि बुबालाई देखिन् । बुबालाई देख्नेवित्तिकै उनी भावुक भइन्, गम्लङ्ग अंगालो मारिन्, थामिएनन् आँसु ।

माहोल एकाएक स्तब्ध भयो । बुबा–छोरी अंकमाल गर्दै आँसु झार्न थालेपछि वरिपरि उभिनेहरूका आँखा पनि रसाएका देखिन्थे । पहिलो पटक हो, बुबालाई अंकमाल गरेर सुनिता रोएकी ।

हर्षका आँसु झरिरहे ।

जब बुबाले खेल नै हेर्न पाएनन्

खबरै नगरी छोरीको खेल हेर्न आएका रहेछन् बुबा । विडम्बना, छोरीको खेल हेर्ने उनको भाग्यमा रहेनछ । आमा (सुनिताकी हजुरआमा) बिरामी भएकाले कुरुवा बसेका रहेछन् बुबा । श्रीमती (सुनिताकी आमा) आएपछि छोरीको गेम हेर्न जाने धोको थियो उनको । श्रीमती आइन् । छोरीको गेम हेर्न भ्याउँछु होला भन्दै सातदोबाटो हानिए उनी । दुर्भाग्य ! उनी पुग्दा छोरीको गेम नै सकिएछ ।

सडक जामले पनि उनलाई ढिला ग¥यो । खेलस्थल पुगेपछि केहीबेर कताबाट छिर्ने ? के गर्ने ? अलमलमा परे । भित्र छोरीको गेम नै सकियो । छोरीको खेल हेर्ने सपना अधुरो भयो उनको ।

छोरीले स्वर्ण जितेको भने उनले चाल पाए । उनी पनि औधी खुसी भए । अहिले सुनिताका बुबा नाति पनि छोरीसँगै चर्चामा छन् ।

‘विपक्षी खेलाडीलाई हेर्दिनँ’

आफ्नो प्रतिस्पर्धी खेलाडी को प¥यो भनेर प्रायः खेलाडीले हेर्छन् । तर, उनले अहिलेसम्म आफ्नो प्रतिस्पर्धी खेलाडीलाई कहिल्यै हेरेकी छैनन् । प्रतिस्पर्धी खेलाडीको खेल पहिल्यै हे¥यो भने प्रतिस्पर्धीलाई डर लाग्छ । आफूभन्दा अब्बल हो कि भन्ने डरले आफ्नो खेल नबिग्रियोस् भनेर उनी सधै सचेत हुन्छिन् । यही कारण विपक्षी खेलाडीको खेल कुनै पनि माध्यमबाट हेर्दिनन् उनी ।

एकै पटक रिङमा भेट्छिन् प्रतिस्पर्धीलाई ।

‘पहिला उनको गेम हेरेकी थिइनँ । मंगलबार एकैचोटि रिङमै भेट भयो, उनको खेल प्रतिस्पर्धाकै क्रममा हेरेँ, त्यो पनि आफैँसँगको’, यसो भन्दै सुनिताले खित्का छाडिन् ।

महिनावारीको डर

सुनितालाई विपक्षी खेलाडीको भन्दा पनि महिनावारीको डर लाग्छ । खेलकै दिन महिनावारी हुँदा कति साथीले पदक गुमाएको देखेकी थिइन् उनले ।

साग गेम हुने समयमा उनको महिना पुगेको थियो । भित्रभित्रै डर थियो । औषधि खाने कि नखाने भन्ने दोधारमा थिइन् । संयोग, खेलअघि नै उनको महिनावारी भयो ।

खेलअघि नै महिनावारी हुँदा स्वर्ण जिते सरह भएको थियो उनलाई । त्यो खुसी उनले साथिसँग पनि साटिन् तर खेल नखेली त जीतको सुनिश्चितता थिएन । खेलसम्म पर्खनै पथ्र्यो ।

उनी सफल भइन्– आखिर स्वर्ण पदक लिएरै छाडिन् सुनिताले ।

विवाहपछि पनि उस्तै

एक त छोरीले यस्तो खेल खेल्नै हुन्न भन्ने समाज, अर्कोतर्फ विवाहित । विवाह गरेपछि धेरै खेलाडीहरू ओझेल पर्छन् तर सुनिताका लागि ठीक उल्टो भयो ।

विवाहपछि झन् उनले एकपछि अर्को सफलता हात पारेकी छन् । माइती र घर दुवैबाट राम्रो साथ पाएकी छन् । ६ वर्षको प्रेम सम्बन्धपछि २ वर्ष भयो सुनिताले विवाह गरेको । विवाहअघि र पछि पनि कुनै फरक छैन उनका लागि ।

सुनिता आफूलाई भाग्यमानी ठान्छिन् ।

‘परिवारको सपना पूरा गर्छु’

उनको स्वर्ण जित्ने सपना पूरा भयो । विवाह भएको पनि दुई वर्ष भयो । सँगै विवाह गरेका साथी बुबाआमा बनिसके । उनलाई पनि आमा बन्ने रहर छ ।

हाँस्दै भनिन्, ‘अब फेमिली प्लानिङ गर्छु ।’

अबको योजना

‘मालीले फुलाएको फूल हुँ । अझै करातेमा फुल्न मन छ’, सुनिताले साँच्चैका माली आफ्ना बुबाप्रति सम्मान जनाइन् र भनिन्, ‘सफलताका ढोकाहरू भर्खर खुलेका छन् । अन्तर्राष्ट्रिय गेमहरू खेलेर अझै थुप्रै स्वर्ण जित्न मन छ ।’

प्रकाशित मिति: बिहीबार, मंसिर १९, २०७६ १२:१३