माटाेकाे गीत

A+ A A-

रुँदारुँदा आँसु सकियो भने आँखाभित्र पूर्णे डुब्छ
जहिले जुनबेलै नरुनू तिमी मलाई पीर लाग्छ ।

‘मोब्याल छ, कुरा हुन्च, क्यान पीर अर्चु र !’ भन्थिस्
तँलाई नभेटेको दिन पनि वर्ष जस्तो
छुट्टिएको वर्षौं भयो
तँ जहिल्यै जुनबेलै सम्झिन्छेस् हो कान्छी ?
ऐठन पर्छ राती
बाडुली पुग्दो हो, मलाई पीर लाग्छ !

सम्झनाको आकाशभरि तिम्रै अनुहारको गीत उड्छ
तिम्रै पाइलापाइला टेकेर मेरो मुटु हिँड्छ
ढुङ्गाको नदी यहाँसम्मै आयो बगेर
तिमी जून नहेर कान्छी !
म फुलेको हुँ बाटोमा
सुस्तरी टिप्नु
मलाई तिम्रै चुल्ठोको पर्खाइ हुन्छ !

तमी नहुँदा
पृथ्वी नै सखाप भएर बाँचेको अन्तिम जीवन हुन्छु
हुन्छु, कुनै पातमाथि मुस्किलसँग अडिएको थोपा ।

हँसियाले हिर्काएर दुःख नमर्ने
पातैपातमा सिन्का जोडेर जीवन नगाँसिने
तमीले मलाई हेर्ने बिहानको थोपामा हो
मैले तमिलाई हेर्न बालुवाको ऐनामा हो ।

यो बालुवाको देशमा
न रूख हुनु
न रूखको पात जस्तो तिम्रो हत्केला
गाँसैपिच्छे तिम्रा लागि ‘छाडेको भाग’ सम्झिन्छु
र, एक गाँस जीवन निल्छु ।

रूखको स्याउला झार्दा
लुखुरे हाँगा भाँच्दै पिठ्युँमा हानेर जिस्काएको सम्झन्छु
जिस्काएरै तँलाई उचालेर बोकेको थिएँ
त्यसपछि नै त हो हाम्रो एउटै घर भएको
त्यसपछि नै त हो हाम्रो एउटै ओछ्यान भएको ।
त्यसपछि नै त हो
तँलाई जसरी बोक्छु यो देश भनेर
पिलेन चढेको !

यो देश त
बहुराष्ट्रिय कम्पनीले चलाउँछ क्यार !
बोकेदेखि नै
- घरको धुरी, खाँबो सानै हुरीले पनि
उखेलेर फाल्न खोज्छ
- आँगनको फूल छिमेकीले चुँडालेर हिँड्छ
देशको टाउकोमा बस्छ कि नामुद कालोबजारी
बोकेदेखि नै
- एक ओठ मुस्कान फ्याँकेन मतिर
- बरु हेर्छ अन्तर्राष्ट्रिय दास ठानेर मतिर ।