प्रकाशचन्द्र खतिवडाका तीन कविता

कविता आतङ्क

कसरी फुत्किएछ
मेरो हातबाट कविता
जेब्राक्रसबाट उफ्रँदै
सडकहरूमा
सडक
जहाँ जुलुस उफ्रन्छ
र कोलाहल मच्चाउँछ
ठीक मेरो कविता त्यहीँ पुगेको छ ।

कवितालाई कसैले नारा बनाऊ
कसैले ब्यानर बनाऊ
र मुट्ठीहरू उचाल
जिन्दावाद/मुर्दावाद
खबरदार
मेरो कवितालाई अराजक नबनाऊ ।

मेरो कविता आतङ्क हो
म कवितासँगै विस्फोटित भएको छु
कवितालाई गिरफ्तार गर
करेन्ट लगाएर छियाछिया बनाऊ
र फलामे सिक्रीले कसेर बाँध
छिर्लिङ/छिर्लिङ
खबरदार
मेरो कवितालाई बन्दी नबनाऊ ।

मेरो कविताको नागरिकता हराएको छ
र ऊ अनागरिक भएको छ
उसलाई निर्घात–निर्घात पिट
यातना शिविरमा लैजाऊ
‘क्रस’ बनाऊ
हातखुट्टा टाँगेर काँटी ठोक
उसको बाँच्न पाउने अधिकार सुरक्षित छ कि छैन ?
खबरदार !
मेरो कवितालाई मृत्युदण्ड नदेऊ ।

उठ मुर्दाहरू

मलाई थाहा छ
हरेक मान्छे ब्युँझनुपर्छ उत्तेजनाले
काला रातका पर्खालहरू भत्काउनका लागि ।

ए, कुम्भकर्णे निद्राहरू !
सपना देख्न छोड
हरेक मान्छे उठ्नुपर्छ, उठ
तन्नेरीहरू बैँस फक्राएर उठ
तरुनीहरू बैँस फक्राएर उठ ।

ए होमोसेपियन्सका सन्तानहरू !
अजङ्गको पर्खाल भएर उठ
तस्करहरूले दुःख दिइरहेछन्
तस्करका विरुद्ध उठ ।

रक्सीका बोतललाई जिन्दगी सम्झने उठ
स्वास्नीका कोठरी मात्रै संसार देख्ने उठ
झुसिल्किरा होइन जिन्दगी
तितेपातीभित्रै हराउने
ए निगुरमुन्टी ‘न’ जस्ताहरू हो !
सत्यताको ‘स’ भएर उठ
अवरोधका तगाराहरू भाँच्नलाई
डण्डा बोक्नेले डण्डा बोक
झण्डा बोक्नेले झण्डा बोक
उठ मुर्दाहरू हो उठ !

आस्थाका फूलहरू

फूल फुलेर उमङ्गका
हर्षविभोर आँसु
आँखाको नानीबाट
परेलीमा तैरनुपर्छ ।

अभिलाषाहरू अनन्त छन्
मनको आँगनबाट
इच्छाका मझेरीमा भित्र्याउनुपर्छ ।

पलायनताका कुरा धेरै हुन सक्छन्
मान्छेहरू विचलित होलान्
पलायनताका कुराहरूलाई
इतिहासबाटै उखेलेर फाल्दिनुपर्छ ।

अनास्थाका फूलबारी होलान्
विचारमा विचलन आउन सक्छ
काँडाहरू पन्साउँदै
अनास्थाका फूलबारीमा
आस्थाका फूलहरू रोप्नुपर्छ ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, माघ १९, २०८१ ०८:३१