भारतले दक्षिण एसियामा चरम दादागिरी मच्याइरहेको छ । संयुक्त राष्ट्रसंघको सार्वभौमसत्ताको सिद्धान्तविपरीत भारतले आफ्ना छिमेकीहरुमाथि निरन्तर हस्तक्षेप गरिरहेको छ ।
उसको आतंकले छिमेकीहरुलाई दशकौंदेखि निरन्तर पिरोलिरहेको छ । बंगलादेश, श्रीलंका, भुटान पनि भारतपीडित देश हुन् । नेपाल त बेलायती उपनिवेशदेखि निरन्तर पीडित हुँदै आएको छ ।
बेलायत भारतबाट लखेटिएपछि पनि भारतीय शासकहरुमा मध्ययुगीन अहंकार र बेलायती औपनिवेशिक हस्तक्षेपको अन्त्य भएको छैन । भारत आफै बेलायती साम्राज्यवादी उपनिवेशबाट लामो कालखण्डसम्म शासित देश हो ।
विदेशी हस्तक्षेप कति पीडादायी हुन्छ भन्ने भारतलाई राम्रोसँग थाहा छ । तर तिनै भारतीय शासकहरु नेपालमाथि कैयौंपटक हस्तक्षेप गरिरहेका छन् ।
भारतीय हस्तक्षेप कुनै एक तहमा मात्रै सीमित छैन । भारतले नेपालका दर्जनौं ठाउँमा सीमा अतिक्रमण गरेको छ । वर्षाको समयमा तराईलाई डुवानमा पारिदिन्छ । इतिहासका कठिन कालखण्डमा पटक पटक अमानवीय नाकाबन्दी लगाउने गर्छ ।
भारतीय स्वार्थ पूरा भएन भने नाकाबन्दी लगाउने नांगो हस्तक्षेप भारतबाट धेरै पटक भएको छ । भारत फेर्नै नसकिने छिमेकी हो । तर भारत नेपाल र नेपाली जनताको असल छिमेकी कहिल्यै हुन सकेन ।
छिमेकीको छातीमाथि परेड
भारत आणविक शक्तिसम्पन्न राष्ट्र हो । क्षेत्रफलको हिसावले नेपाल भन्दा झण्डै २२ गुणा ठूलो छ । संयुक्त राष्ट्रसंघको स्थायी सदस्य हुनको लागि लविङ गरिरहेको छ । स्थल, जल र वायु सेनाले सुसज्ज्ति छ ।
खरबौं रुपैयाँ रक्षा बजेटमा छुट्याउने गर्छ । एसियामा ठूलो शक्ति आर्जन गर्न चाहन्छ । त्यति विशाल र शक्तिसम्पन्न देशले पुग नपुग ३ करोड जनसंख्या भएको देशको भूभागमाथि सैनिकलाई परेड खेलाइरहेको छ ।
केही सय वर्गकिलोमिटर जमिनको लागि सयौं सीमास्तम्भहरु रातारात सार्ने गर्छ । गरिब देशका जनतामाथि आक्रमण गर्दछ । दुःख दिन्छ, बन्दुक बोकेका सुरक्षाकर्मी पठाएर हत्या गराउँछ । दिल्लीले नेपाल र नेपाली जनताका विरुद्ध क्रुर शासन चलाइरहेको छ ।
एउटा बलियो र शक्तिशाली देशले कमजोर र गरिब देशमाथि क्रुर शासन चलाइनु मध्ययुगीन बर्बरताबाहेक अरु केही होइन । विश्व स्वतन्त्रता, भातृत्व, शान्ति, स्थायित्व खोजिरहेको छ । तर भारत भने नेपालमाथि बर्बरता मच्याइरहेको छ ।
गरिब देशको भूमिमाथि आफ्ना सैनिकहरुलाई परेड खेलाएर भारतले के प्राप्त गरेको छ ? निश्चय पनि भारतीय शासकवर्गले नेपाली जनताको घृणा, असन्तोष प्राप्त गरेको छ ।
भारतीय शासकवर्गमाथि नेपाली जनताको कहिल्यै पनि सहानूभूति छैन । भारतीय हस्तक्षेपका विरुद्ध नेपाली जनताले विजय हासिल गर्न चाहन्छ । ढिलो चाँडोको कुरा मात्रै हो, जीत भारतीय शासकवर्गको होइन, नेपाली जनताको नै हुनेछ ।
नेपालका विरुद्ध अन्तर्राष्ट्रिय लविङ
भारतले आफ्नो हस्तक्षेप नेपालमा मात्रै सीमित राखेको छैन । भारतले नेपालको संविधानका विरुद्ध अन्तर्राष्ट्रिय लविङसमेत ग¥यो । नेपालको संविधान विभेदपूर्ण भएको, आफ्नै देशका नागरिकहरुलाई अनागरिक बनाइएको भनेर अन्तर्राष्ट्रिय मञ्चहरुमा प्रतिवेदनहरु प्रस्तुत गर्ने काम ग¥यो ।
नाकाबन्दीको समयमा कैयौं अन्तर्राष्ट्रिय मञ्चमा त्यसो गरेको थियो । जेनेभाको मानवअधिकारसम्बन्धी एउटा अन्तर्राष्ट्रिय मञ्चमा नेपालका तत्कालीन परराष्ट्रमन्त्री कमल थापाले भारतले अन्तर्राष्ट्रिय समुदायसामु छरेको भ्रमको कडा मुकाविला गरेका थिए । एउटा कमजोर र गरिब देशका विरुद्ध अन्तर्राष्ट्रिय लविङ गर्नु भारतीय दादागिरीको निकृष्ट नमूना हो ।
अहिले नेपाली भूमिलाई समेटेर उसले जुन नक्सा सार्वजनिक गरेको छ, त्यो अन्तर्राष्ट्रिय लविङको लागि हो । उसले त्यो भूमि भारतको हो भनेर संसारलाई देखाउन चाहन्छ । विगत ६० वर्षदेखि नेपाली भूमिमा सेनालाई परेड खेलाएर त्यही भूमि समेटेर नक्सा प्रकाशित गर्नु अन्तर्राष्ट्रिय कानूनको उल्लंघन हो । नेपाली सार्वभौमसत्ता माथिको हमला हो ।
देखावटी सहयोग
भूकम्पपछि भारतले सबैभन्दा पहिले आफ्नो उद्धार टोली पठायो । सहयोग गर्ने बहानामा त्रिभुवन विमानस्थल नै कब्जा गरिदियो । जसका कारण सहयोग सामग्री लिएर आएका कैयौं विदेशी विमान, हेलिकोप्टरहरु अवतरण हुन पाएनन् ।
नेपालको सानो विमानस्थल र कमजोर प्रणालीको फाइदा उठाएर भारतले आफूलाई हावी गराएको थियो । भारत यो चाहन्थ्यो कि भारत नभइकन नेपालीहरु उठ्नै सक्दैनन् । तर परिस्थिति फेरिंदै गयो ।
चीन, जापान, अमेरिका, युरोपियन देशलगायतका देशहरुले नेपालको लागि सहयोगको हात अगाडि बढाए । भारतको मात्रै सहयोगले नेपालले भूकम्पबाट उठ्न सक्ने स्थिति थिएन ।
तर भारतीय सहयोग एक वर्षमै खरानी भयो । नेपाली जनता भूकम्पले थिलोथिलो भएकै अवस्थामा, छाप्रामुनि भएकै बेलामा, अन्न, औषधिजस्ता दैनिक सामग्री अत्यावश्यक भएको बेलामा भारतीय शासकवर्गले कडा नाकाबन्दी लगायो ।
भूकम्पमा गरेको सहयोग नेपाल जनताको मनबाट खरानी हुनको लागि एक महिना पनि लागेन । उसले गरेको अरबौंको सहयोग नेपाली जनताको मनबाट अर्थहीन भयो । भारतले निश्वार्थ सहयोग गरेको थिएन भन्ने पुष्टि भयो ।
भारतले जतिसुकै सहयोग गरेको किन नहोस्, नाकाबन्दी लगाएपछि जनताको तहबाट तिरस्कृत भइसकेको छ । भारतले अरबौं सहयोग गरिरहेको छ, तर नेपाल र नेपाली जनताका विरुद्ध गरिरहेको निरन्तरको हस्तक्षेपको कारण त्यही भारतीय सहयोग तिरस्कारमा परिणत भएको छ ।
चेपुवामा नेपाली जनता
मूलतः सीमा क्षेत्रका नेपाली जनता दुईवटा शासनको चेपुवामा परेका छन् । त्यसका कैयौं पक्षहरु छन् । सीमा क्षेत्रका जनतालाई नेपाल सरकारले कुनै सुविधा उपलब्ध गराउन सकेको छैन ।
बाटो, विजुली, स्वास्थ्य, शिक्षाजस्ता न्यूनतम आवश्यकताबाट बञ्चित गरिएको छ । तिनै सीमा क्षेत्रका बासिन्दाहरु भारतीय पक्षबाट निरन्तर दमनमा पारिएका छन् । भारतीय सुरक्षाकर्मी नेपालभित्रै आएर बलात्कार र हत्यासमेत गरेका कैयौं घटनाहरु छन् ।
भारतीय सुरक्षाकर्मीले नेपाली जनतामाथि आतंक मच्याउने र हत्यासमेत गरेका छन् । दुई वर्षपहिले कञ्चनपुरमा गोविन्द गौतमको हत्या उल्लेखनीय छ ।
गोविन्द गौतमको परिवारलाई भारतीय शासकवर्गबाट क्षतिपूर्तिसमेत नेपालले भराउन सकेन । भारतीय सुरक्षाकर्मीबाट आफ्ना नागरिक मारिंदासमेत क्षतिपूर्ति भराउन नसक्नु अत्यन्तै दुःखदायी पक्ष बन्यो ।
इतिहासदेखि नै नेपालीहरु नेपाली र भारतीय शासनसत्ताको थिचोमिचो सहन बाध्य छन् । नेपाली युवाहरु भारतीय सेनामा भर्ती भएर विदेशीहरुका विरुद्ध लडिरहेका छन् ।
हेर्दा सामान्य भए पनि यो धेरै पीडाको विषय हो । विदेशी सेनामा भर्ती गर्न पठाउने र भर्ती गर्ने कार्य दुवै देशका अमानवीय पक्ष हो ।
विदेशी सेनामा भर्ती गर्न पठाइनु जनताको सार्वभौमिकताको विरुद्ध मात्रै होइन कि देशकै सार्वभौमसत्ताको विरुद्ध छ । भारतले नेपालमाथि यति धेरै थिचोमिचो गरिरहेको छ, नेपाली जनतालाई बारम्बार दुःख र पीडा दिइरहेको छ, त्यही देशको सार्वभौमसत्ताको रक्षाको लागि नेपाली युवाहरुलाई भर्ती गराइनु अमानवीय, आपत्तिजनक र नेपाली जनताको विरुद्धको कार्य हो । त्यसकारण पनि नेपाली युवालाई विदेशी सेनामा भर्ती गर्ने कार्य तत्काल रोकिनुपर्दछ ।
नाकाबन्दीपछि दोस्रो जितको अवसर
भारतले २०७२ सालमा नेपाल विरुद्ध नाकाबन्दी लगायो । भारतीय नाकाबन्दी अन्तर्राष्ट्रिय कानून विपरीत मात्रै थिएन, अमानवीय र अपराधिकसमेत थियो । एक अरब ४० करोड जनसंख्या भएको, आणविक शक्तिसम्पन्न शक्तिशाली देशले भूकम्पले थिलोथिलो भएको देशमा नाकाबन्दी लगाउनु भारतीय शासकवर्गको लागि कुनै पनि अवस्थामा माफी दिन नसकिने घटना थियो ।
यद्यपि भारतले एकतर्फी रुपमा नाकाबन्दी फिर्ता लियो । भारतीय अहंकारका कारण उसले नाकाबन्दी लगाउनु गल्ती थियो भनेर हालसम्म पनि भनेको छैन । त्यो भारतीय शासकवर्गको अत्यन्तै तल्लो स्तरको अहंकार हो ।
भारतलाई नाकाबन्दीमा पराजित गरेपछि नेपालीको सार्वभौमिकताले विजय हासिल गरेको थियो । एउटा शक्तिशाली मुलुकले लगाएको नाकाबन्दीको कडा मुकाविला गरेपछि भारतले हार व्यहोरेको थियो ।
कुनै पनि राष्ट्रको नैतिक शक्ति कति बलियो हुन्छ भन्ने कुरा नाकाबन्दीमा भारतले राम्रोसँग देखिसकेको छ । अहिले कालापानी, लिपुलेक, लिम्पियाधुरा समेटेर भारतले जसरी जाली नक्सा सार्वजनिक गरेको छ, त्यो नेपालको सार्वभौमसत्तामाथिको हमला हो ।
विगत ६० वर्षदेखि कालापानी क्षेत्रमा भारतीय फौजले मार्च पास गरिरहेको छन् । भारतले एउटा सानो राष्ट्रको छातीमाथि फौजीलाई परेड खेलाएर जसरी विजयको हुँकार गरिरहेको छ, त्यो भारतको अनैतिक हारको परिणाम हो ।
भारतले जाली नक्सा प्रकाशित गरेपछि नेपालमा अभूतपूर्व एकता देखिएको छ । सम्पूर्ण राजनीतिक दलहरु भारतको हस्तक्षेपको विरोधमा उत्रिएका छन् ।
कांग्रेस, नेकपा, राष्ट्रिय जनमोर्चा, नेपाल मजदुुर किसान पार्टीलगायतका दलका भातृ संगठनहरु सडकमै कडा संघर्षमा उत्रिएका छन् । प्रधानमन्त्री केपी ओलीले बोलाएको उच्चस्तरीय सर्वपक्षीय, सर्वदलीय बैठकमा अभूतपूर्व एकता कायम भएको छ ।
त्यो एकताले भारतका विरुद्ध राजनीतिक रुपमा लड्न, कुटनीतिक र राजनीतिक दबाब सिर्जना गर्न दह्रो नैतिक बल प्राप्त भएको छ । इतिहासमा विरलै देख्न पाइने त्यसप्रकारको एकताले देशको सार्वभौमिकता र राष्ट्रियतालाई मजबुत बनाउन मद्दत पुग्छ ।
प्रकाशित मिति: बुधबार, कात्तिक २७, २०७६ १२:४०
-1743661115.jpg)
-1743579183-1743604118.jpg)
