निहारिका

A+ A A-

मोहन र शारदा विवाह पार्टीमा गए । प्रिय मित्र आएको देखेर रञ्जित धेरै खुशी भयो । रञ्जितले सुनैनासित मोहन र शारदाको परिचय गरायो । साथै, आफूहरू मास्टर्स पढ्दाको संस्मरण सुनायो ।

पार्टीको तेस्रो दिन रञ्जितले मोहन र शारदालाई स्वयम्भूस्थित ‘होमस्टे पेइङ गेस्ट हाउस’ देखाउन लग्यो । बाटोभरि ‘पेइङ गेस्ट’ बिजिनेसको चर्चा चल्यो ।

‘आजभोलि ‘पेइङ गेस्ट’ राम्रो बिजनेसको रूपमा देखापरेको छ । थुप्रै विदेशीहरू नेपाली कल्चर बुझ्न र रमाइलो गर्न महिना दुई महिनादेखि छ–आठ महिनासम्म बस्ने गरी आउँछन् ।’

उनीहरू होमस्टे पुगे । होमस्टे गेस्टहाउस परम्परागत नेपाली घरहरूको डिजाइनमा बनाइएको थियो । रातो र कमेरो माटोले लिपिएका भित्ता, धान राख्ने चित्राको भकारी, छानामुनि मकैको झुत्तो, आँगनमा तुलसीको मठ । समग्र सजावटले नेपाली ग्रामीण जनजीवनको झझल्को दिन्थ्यो ।

रञ्जितले गेस्ट हाउसका पाहुनालगायत कार्यरत कामदारहरूसँग मोहन र शारदाको परिचय गरायो ।

साथै, उसले पेइङ गेस्ट बिजिनेसका बारेमा जानकारी दियो– गेस्ट बनेर आउनेहरू अधिकांश यूरोपियन हुन्छन् । तिनीहरू दालभात, तरकारी, अचार, कोदोको ढिँडो र फापरको रोटी मीठो मानेर खान्छन् । केही ग्राहक साँझ झोला बोकेर हामीसँगै मार्केटिङ गर्न जान्छन् ।

गेस्ट हाउसमा हरेक शुक्रबार फुली, बुलाकी, गुन्यु–चोलो लगाएका युवती र घल्याक, कछाड, दौरा सुरुवाल, इस्टकोटलगायतका युवाहरूको लोकनृत्य प्रस्तुत हुन्छ । विदेशीहरू जानी नजानी झ्याउरे गीतमा नाच्ने गर्छन् ।

एक शनिबार हामीले पाहुनाहरूलाई परम्परागत हिन्दु विवाह देखाउन रामकोट गाउँ लग्यौं । दौरा सुरुवाल, ढाका टोपी, कमरमा खुकुरी भिरेको दुलहाले रातो चोलो, रातै सारी पहिरिएकी दुलहीको घुम्टो उठाएर माहुर चटाएको र सिन्दुर हालेको देखेर यूरोपियनहरू औधी खुशी भए । सबैले त्यस रोचक दृश्य क्यामराभित्र कैद गरे ।’

०००

घर फर्किनु अघिल्लो रात मोहन र शारदा रञ्जितकोे होमस्टेमा बसे । त्यस रात चिरस्मरणीय घटना भयो ।

गेस्ट हाउसका अधिकांश ग्राहकहरू आँखामा हाले पनि नबिझाउने खालका थिए भने केही यूरोपियनहरूको चालचलन अस्वाभाविक ढंगको थियो । फिडेल र उसकी श्रीमती मोनिकाको क्रियाकलाप अरूभन्दा भिन्न थियो ।

फिडेल र उसकी श्रीमती मोनिकालाई देखेर रञ्जित र सुनैना छक्क परे । रातको ११ बजे फिडेल नेपाली केटीलाई अँगालो हाल्दै आएको थियो भने उसकी श्रीमती मोनिका नेपाली केटोसँग किस गर्दै भित्र पसेकी थिई । तिनीहरूको मुखबाट रक्सीको नमीठो गन्ध आइरहेको थियो । चारै जना नसाले चुर थिए ।

‘हु आर दिज पिपुल ? यू ह्याभ भायोलेटेड गेस्ट हाउस रुल्स एन्ड रेगुलेसन !’ (यिनीहरू को हुन् ? यिनीहरूको चालामाला गेस्ट हाउसको नीति नियमविरुद्ध छ ।) मोनिका र फिडेललाई रञ्जितले भन्यो ।

‘हि इज किरन एन्ड सि इज ललिता । दे आर हस्बेन्ड एन्ड वाइफ !’ आफ्नो लोग्ने र आफूसँग लठारिँदै आएका नेपाली केटाकेटीलाई देखाउँदै मोनिकाले भनी ।

‘इट इज नट इन आवर कल्चर ! (हाम्रोमा सार्वजनिक रूपमा आफ्नी श्रीमती अर्काको लोग्नेको अँगालोमा बाँधिएर हिँडेको र किस गरेको लाई राम्रो मानिँदैन ।),’ सुनैनाले भनी ।

‘ह्वाट ! डु यु नो बार्टर सिस्टम ? ह्वाट यु ह्याभ गिभ अदर्स एन्ड टेक ह्वाट यु डन्ट ह्याभ ! यू नेपलिज नेभर नो हाउ टु लभ एन्ड इन्ज्वाय ! लाइफ फर रोमान्स ! ट्राई टु बि सिभिलाइज्ड ! (तपाईंंलाई वस्तु विनिमय प्रथाका बारेमा थाहा छ ? आफूसँग भएको अरूलाई देऊ अनि जे तिम्रो साथमा छैन, अरूबाट लेऊ । नेपालीलाई रमाइलो गर्न र आनन्द लिन आए पो !),’ लर्बराउँदै फिडेलले भन्यो ।

‘डन्ट टिच मी, ह्वाट सिभिलाइजेसन इज ! आई ह्याभ अ डब्बल मास्टर्स डिग्री । डु यू नो जर्मन स्कलर म्याक्स मुलर ? (मलाई सभ्यताको पाठ नपढाऊ । तिमीले जर्मन विद्वान् म्याक्स मुलरको नाम सुनेका छौ ?),’ रञ्जितले रिसाउँदै सोध्यो ।
फिडेल र मोनिका चुप भए ।

‘रिग्वेदा इज द फस्ट बुक अफ दि इन्टायर वल्र्ड । आईएम नट सेइङ द्याट । जर्मन स्कलर म्याक्स मुलर रोट द्याट । यू पिपुल स्टोल आवर रिग्वेदा देन मेड एरोल्पेन एन्ड मेडिसिन्स । आवर फोर फादर फाउन्डेड योगा ! ह्विच रिचार्ज द ह्युमन माइन्ड एन्ड रिफ्रेसेज आवर ब्रेन (हामी संसारको पहिलो पुस्तक लेख्ने पुर्खाका सन्तान हौं । मानिसको मन–मस्तिष्कमा पुनर्ताजगी दिने ‘योगा’ हाम्रा पुर्खाको आविष्कार हो),’ रञ्जितको रिस मरेकै थिएन ।

‘मिस्टर वेस्ट ! डु नट टिच द इस्ट । यू पिपुल ह्याभ नो हार्ट, नो सोल । नो ह्युमानिटी । यू आर लाइक अ न्वाइजिङ क्लक, अ मेसिन ! (तिमीहरूमा मानवीय संवेदना हुँदैन । तिमीहरू समयको पछि निर्ममतासाथ कुद्ने घडी हौ । पश्चिमले पूर्वलाई सिकाउन खोज्नु बेकार छ),’ रञ्जितले थप्योे ।

फिडेल र मोनिका नाजवाफ हुँदै कोठाभित्र पसे । कोठामा गएपछि पनि गलत हर्कत रोकिएन । उनीहरू अनौठो आवाजमा कराइरहेका थिए । फिडेल र मोनिका बसेको कोठाभित्र रञ्जित पस्यो । उसले देख्यो एकातिर फिडेल र ललिता, अर्कोतिर मोनिका र किरण यौन क्रीडामा मस्त थिए ।

रञ्जितले तत्काल पुलिसलाई फोन गर्यो । पुलिस आइपुग्यो । नाजायज क्रियाकलापमा संलग्न दुवै जोडी पक्राउ परे ।

काठमाडौं गएको चौथो दिन मोहन र शारदा घर फर्किन लागे । बस चढ्नुअघि रञ्जितले मोहनलाई गाउँ छोडी काठमाडौं आउन सल्लाह दियो ।

‘तपार्ईंंको कुशल व्यवस्थापनमा नयाँ किरण तीव्र गतिमा अघि बढिरहेको छ । त्यसलाई एउटा गोरेटोमा हिँडाइसकेपछि काठमाडौं आउनुस् । स्कुलमै काम गर्छु भन्नुहुन्छ भने हामी मिलेर एउटा राम्रो स्कुल चलाउन सक्छौं । लगानी मेरो नेतृत्व तपार्ईंंंको,’ उसले भन्यो ।

‘म नयाँ किरणलाई नमूना विद्यालय बनाएर देखाउन चाहन्छु । जुन दिन मेरो अभावमा पनि विद्यालय राम्ररी चल्न सक्छ भन्ने लाग्नेछ, त्यस दिन मात्र काठमाडौं आउनेछु । केही समय पर्खिनुस्,’ मोहनले भन्यो ।

केही दिनको काठमाडौं बसाइपछि मोहन र शारदा घर फर्किए । छोरी आएको थाहा पाएर चन्द्रप्रसाद र रमाले घरभन्दा परको चौतारोमा शारदालाई बोलाए । ऊ रमाउँदै भेट्न गई । शारदा दुलही पहिरनमा थिई । छोरीको सिउँदोको सिन्दुर देखेर चन्द्रप्रसादले मुख बिगार्यो ।

‘तँ सिन्दुर लाएर हिँड्ने नगर् छोरी !,’ भेट हुनेबित्तिकै चन्द्रप्रसादले भन्यो ।

‘किन र बुबा ?’

‘त्यो सिन्दुरका कारण तैंले पाइलापाइलामा जवाफ दिनुपर्नेछ । मानिसहरू प्रश्न सोध्नेछन् ।’

‘कस्तो प्रश्न ?’

‘त्यो सिन्दुर कसको हातको हो ? तैंले भन्नुपर्ने छ, विश्वकर्मा पुत्र मोहनको !’

‘मेरो सिउँदोमा सिन्दुर पर्नुअघि नै तपार्ईंंहरूले मलाई मोहनकी श्रीमती मानिसक्नुभएको थियो हैन र ? मैले तपार्ईंंहरूको विश्वासमा लालमोहर लगाएकी मात्र हुँ ।’

‘तैंले ठीक गरिनस् शारदा ! बरू रमनसित बिहा गरेको भए हुन्त्यो । कमसेकम ऊ बाहुनको छोरोे थियो ।’

‘बाहुनको छोरो ! ऊ बाहुनको छोरो कसरी भयो ?,’ उदास हाँसो हाँस्दै शारदाले सोधी ।

‘किनकि उसका बाबुआमा बाहुन हुन् ।’

‘अनि मेरा बाबुआमा ? म कसको कोखबाट जन्मिएँ ?’

‘तँ पनि बाहुनकै सन्तान होस् ।’

‘बाहुनको सन्तान बाहुन हुने भए म विश्वकर्मा कसरी भएँ ? शूद्र कसरी भएँ ?’

‘तैले शूद्रको हातबाट सिन्दुर हालिस्, त्यसैले ।’

‘नगद र उधारोकोे अर्थ त बुझ्नुहुन्छ नि ?,’ उसले फेरि सोधी ।

‘के भन्न खोजेकी प्रस्ट भन् ।’

‘कुनै वस्तुलाई हाताहाती मूल्य तिरेर लिनु नगद हो, अनि भोलिको भाका राखेर लिनु उधारो ।’

‘सवाल जवाफसँग तेरो प्रश्नकोे के साइनो छ ?’

‘साइनो छ बाबा ! मेरो सिउँदोमा मोहनको नगद सिन्दुर छ । मोहन दृश्य हो । ऊ कसैसँग अदृश्य सम्बन्ध राख्दैन तर रमन अदृश्य हो । उसले पर्दापछाडि कैयौं शूद्र महिलासँग अवैध सम्बन्ध राखेको छ । भोलिको प्रलोभन देखाउँदै सिउँदोमा अदृश्य सिन्दुर हालेको छ ।’

‘बिनाप्रमाणका कुरा नगर छोरी !’

‘मेरो र मोहनको सम्बन्ध पनि बिनाप्रमाणकै थियो तर तपार्ईंंहरूले सत्य मान्नुभयो ! हामी दृश्यमा जे छौं, त्यही छौं तर रमन दृश्यमा जे दखिन्छ, त्यो छैन ।’

‘धेरै जान्ने भैचस्, तैंले आमाबाबुसँगकोे सम्बन्ध सदाका लागि तोडिस्् । तेरो र हाम्रो यो भेट अन्तिम भेट हुनेछ ।’

‘ठीक छ बुबा ! सम्बन्धको ढोका त मैले होइन, तपार्ईंंहरूले बन्द गर्नुभयो ।’

‘कुरा टुंगियो जाऊँ अब,’ चन्द्रप्रसादले भन्यो ।

चन्द्रप्रसाद र रमा त्यहाँबाट हिँड्न लागे ।

‘अन्तिम भेटअघि छोरीसित गला मिलाउनु हुन्न ? के थाहा फेरि यस्तै मौका जुर्ला नजुर्ला ?,’ आँखाभरि आँसु टिल्पिलाउँदै शारदाले भनी ।

‘तँ कुजातसँग गला मिलाउनु !,’ रमाले भनी ।

‘त्यसो हैन ! हजुरहरू नमिलाउने भए म मिलाउँछु नानीसित गला ।’

रञ्जना शारदासित गला मिलाउन अघि बढी ।

चन्द्रप्रसाद कुर्लियो–

‘रोकिऊ बुहारी ! त्यसलाई नछोऊ, त्यो अछुत हो !’
रञ्जना रोकिइन् । उसले गला मिलाउन दुई हात उठाई । शारदा पनि दुई हात उठाएर अघि बढी । चन्द्रप्रसादको आवेग थामिनसक्नु भयो ।

‘खबरदार ! अछुतसित गला मिलाइस् भने तँलाई पनि घरबाट निकालिदिन्छु !’
अब भने रञ्जना टक्क रोकिई ।

‘हो म अछुत हुँ ! अछुत अर्थात् छोइछिटो बार्नुपर्ने जात !’

यति भन्दै शारदा आफ्नो बाटो लागी । उसका आँखामा साउने झरीझैं आँशुको वर्षा हुन थाल्यो ।

०००

ऊ सरासर स्कुल पुगी । भेट हुनेबित्तिकै मोहनले व्यवस्थापन समितिको निर्णय सुनायो । ‘तिमी आजदेखि नै लागू हुने गरी नयाँ किरण माध्यमिक विद्यालयमा नियुक्त भएकी छ्यौ । विद्यालय व्यवस्थापन समितिले निर्णय ग¥यो । चाहन्छ्यौ भने आजैदेखि हाजिर हुन सक्छ्यौ ।’

‘म आज हाजिर हुन्न मोहन !’

‘बुबाआमासितको भेटमा नराम्रो केही भयो कि ? मुख पनि अँध्यारो छ त ?’

‘मेरो मोहन ! हिजोसम्मकी छुत म, आजदेखि अछुत रे ! बुबाआमाले भन्नुभयो, ‘तेरो र हाम्रो यो भेट अन्तिम भेट हुनेछ ।’ मैले बुबाआमासँग अन्तिम भेट गरेर आएँ । जीवनमा पहिलो पटक टुहुरोपनको महसुस भइरहेछ,’ शारदा सुँक्कसुँक्क गर्न थाली ।

‘तिमी टुहुरी छैनौ शारदा ! जीवनका हर यात्रामा म तिम्रो साथमै हुनेछुु ।’

‘मेरो सर्वस्व तपार्ईंं हुनुहुन्छ । तपार्ईंंबाहेक को छ र मेरो ! हामी दुवै सँगसँगै मर्न पाऊँ । कतै तपार्ईंं अघि म पछि भएँ भने.....!’

‘भोलि कसले देखेको छ र ? आशावादी बन । आँसु पुछ । आजको रात हामी पिपल–ट्री रिसोर्टमा बिताउनेछौं,’ मोहनले सम्झायो ।

घाम डुब्ने बेला भएको थियो । न जाडो थियो न गर्मी । वसन्त ऋतु उन्मत्त बैंसमा थियो । घामका पहेंला किरणले डाँडापाखालाई स्वर्णिम रङमा रंग्याएझैं लाग्थ्योे । वृक्षका कलिला आँकुराहरूमा भुनभुनाउने माहुरीहरू घरि यो डाली त घरि त्यो डाली गरिरहेका थिए ।

मोहनको पर्खाइमा रहेकी शारदा प्रकृतिको मृदु रसपान गर्दै आफूभित्रका पीडा बिर्सने कोसिसमा थिई । स्कुलको ड्युटी सकेर मोहन आइपुग्यो । शारदा झटपट लुगा बदलेर ‘पिपल ट्री’ रिसोर्टमा जान तयार भई । घाम डुब्दै गर्दा उनीहरू रिसोर्ट पुगे ।

पिपल ट्री रिसोर्टमा सबै किसिमका आधुनिक सुविधा थिए । वातानुकुलित फराकिला कोठाहरू । प्रसिद्ध चित्रकारका कलात्मक चित्रले सजाइएका भित्ताहरू । कोठाको एक साइडमा आरामदायी सोफा र बेड । बाहिरपट्टि शानदार स्विमिङ पुल । स्विमिङ पुलभन्दा थोरै पर पहाडको कृत्रिम ढिस्कोबाट झर्दै गरेको फोहरादार झर्ना । त्यसको आसपासमा रंगीचंगी फूलहरूको बगैंचा । झन्डै २ सय मिटर तल नागबेली खेल्दै बगिरहेको मस्र्याङ्दी नदी । पिपल ट्री रिसोर्ट विदेशी पर्यटकहरूको बिसौनी बनेको थियो ।

मोहन र शारदा रिसोर्टको छेउबाट मस्र्याङ्दी नदीमा प्रवाहित अविरल जलधारा हेर्न थाले । नदीमा जस्तै शारदाको मनमा पनि उछालहरू आउँथे अनि जान्थे ।

‘म खुशी होऊँ भनेर यहाँ लिई आउनुभो तर पनि वैराग्य हट्न सकेन ।’

‘दुःखी नहोऊ शारदा !’

‘दुःखी नहोऊँ पनि कसरी ? म संगीतबिनाको गीत भएँ । गीतारको एउटा तार सधैंका लागि टुट्योे ।’

‘त्यसो होइन, सम्बन्धहरू टुट्छन् फेरि जुट्छन् । समयसँगै घाउमा खाटा पनि बस्दै जान्छ ।’

०००

त्यही बेला तुलसीरामको केराबारीमा बाँदरले केराको घरी लुछ्न थाले । तुलसीरामले बाँदर लघार्योे । भाग्दै आएका मध्ये एक जोडी बाँदर शारदा र मोहनको नजिकै आएर बसे । पोथी बाँदर्नी भाले बाँदरको काखमा पल्टिई । भालेले पोथीको अनुहार मुसार्न लाग्यो ।

‘हेर त तिनीहरूको चाला,’ बाँदर देखाउँदै मोहनले भन्यो । शारदा मुसुक्क हाँसी ।

‘तपार्ईंं पनि त बन्दीपुरको रातमा मेरो काखमा त्यसरी नै पल्टिनुभएको थियो, बिर्सनुभो ?’

‘बिर्सेको छैन । सुनाऊ त्यस रात के के भयो ?,’ मोहनले हाँस्दै भन्योे ।

‘तपार्ईंंले मेरा ओठहरू चुम्नुभयो । मनमा विचित्रकोे सरगम गुञ्जियो ।’

‘त्यसपछि ?’

‘यो शरीर त्यो शरीरसँग मिल्यो । एउटा चुम्बक अर्को चुम्बकसँग मिलेजस्तै ।’

‘त्यसपछि ?’

‘अनौठो तरंगमा तरंगित भएजस्तो । मादक नसा पिएजस्तो । आकाशमा उडेजस्तो । आनन्दको सागरमा डुबुल्की मारेजस्तो । गजबको अनुभूति भयो ।’

‘त्यसपछि ?’

‘हामी प्रेममा पागलजस्तै भयौं । त्यस प्रेमिल क्षणको बयान शब्दमा सम्भव छैन ।’

‘त्यसपछि पनि थोरै बाँकी थियो....।’

‘शरीरभरि पसिनै पसिना । दुवै थकित । तपार्ईंंले सोध्नुभयो– यो मधुर सपना थियो या मदहोस नसाको दिग्भ्रम ?’