ब्लक (कथा)

A+ A A-

'चुरोट लिनुहुन्छ ?,' लापर्वाहीका साथ निकै महँगो ह्यान्ड ब्यागबाट शिखर मेन्थोल मेरो अघि सार्दै बोल्छिन् उनी ।

'होइन म लिन्नँ ?,' अलिक सानो स्वरमा उत्तर दिन्छु ।

'मैले पिँउदा केही असर पो गर्ला कि तपाईंलाई भन्दै' म्यारून लिप्स्टिक लगाएको ओठबीच चुरोट राखेर सल्काउन थाल्छिन् उनी ।

'होइन, तपाईं लिनुस् न' भन्न बाध्य हुन्छु । कति बेपर्वाह उनी । लाग्छ– यो समाज र यसका बन्धनहरूबाट मुक्त छिन् उनी । अरुले के सोच्छन् उनका बारेमा भन्ने कुराहरूलाई उनले त्यही चुरोटको धुवाँसँगै उडाइदिन्छिन् ।

'के लिऊँ । चिया कफी ?,' म प्रश्न गर्छु ।

'ब्ल्याक कफी पिऊँ न ।'

'भाइ । दुई कप ब्ल्याक कफी ।'

दुई कप ब्ल्याक कफी अर्डर गर्छु । यो अर्डर सुनेर उनी छक्क पर्छिन् । सायद विगतमा फर्किन पुग्छिन् उनी । म कलेज पढ्दा ब्ल्याक टि र ब्ल्याक कफी मन नपराउने मान्छे । दूधबिनाको चिया र कफी पिउनभन्दा तातो पानी पिउँछु भन्ने गर्थें । तर, आज अचानक ब्ल्याक कफी मगाउँदा उनका आँखामा छल्केको कौतुहलता मेट्ने आशयमा बोल्छिन् उनी 'तपाईं पनि ब्ल्याक कफी ?'

'सब उमेरको कुरा रहेछ, अचेल मिल्क टि कफी मेरो दुस्मन बनेका छन् ।'

'होइन, अहिले नै बुढो भएको ?,' लापर्वाहीले भरिएको मुस्कान ओठभरि छरेर मलाई एकैपटकमा बुढो बनाइन् ।

'के गर्नुहुन्छ अचेल ?,' प्रसङ्ग मोड्छु ।

'होइन, आज किन हामी एकअर्कालाई 'तपाईं' सम्बोधन गर्दै छौँ ?' मेरो प्रश्नको उत्तर दिनुको सट्टा उल्टै प्रश्न गर्छिन् उनी । उनको प्रश्नले तर मलाई अहिले आनन्द तुल्याउँछ । निकै अघिबाट सामिप्य हुन खोजिरहेको मेरो मनलाई एक प्रकारको सुकुन प्राप्त हुन्छ । उनीसँग नजिक हुने यो मौकालाई कति पनि खेर जान नदिई बोल्छु, 'मलाई पनि अघिदेखि मनमा यही कुरा खट्‌किइराखेको थियो । तिमीबाट हामी तपाईं भएछौँ । समयले हाम्रो सम्बन्धमा कस्तो बिरानोपन घोलिदिएछ नि ?'

'त्यो सब म जान्दिनँ । अब 'तिमी' नै भनौँ है !,' फेरि चुरोटको अन्तिम सर्को तान्दै बोल्छिन् उनी । हामी रेस्टुरेन्टबाट निस्केर गाडी चढ्छौँ । कालेबुङबाट दार्जिलिङ जाने क्रममा लप्चुमासँगै कफी पिउँछौँ । कलेज सकेर करिब पन्ध्र वर्षपछि हाम्रो भेट भएको हो । गाडी लप्चुबाट उँभो लाग्छ । केही मास्तिर पुगेपछि उनी आफ्नो टाउको मेरो कुममा राखेर निदाउँछिन् ।

त्यही समयमा उनको अनुहारलाई एकपटक नियाल्छु । त्यही मुहार त्यही सुन्दरता । उमेरले कति पनि छुन नसकेको । पहिलोपटक भेट हुँदा उनी दार्जिलिङ गभर्नमेन्ट कलेजमा इङ्लिस अनर्समा थिइन् । म भने फिजिक्समा । मैले पहिलोपटक देख्दा हरियो कुर्ता, कानमा ठूलठूला बजारे इयरिङ लाएकी । आर्य-मङ्गोल मिक्स ठूलठूला आँखामा कालो गाजल लाएकी । उनलाई देख्दा पहिलो भेटमा नै मैले कसो न्युटनलाई छाडेर शेक्सपियरतिर गइनँ ।

समयक्रमले हामीलाई नजिक बनाउँदै लग्यो । हाम्रो मित्रता सहज रूपमा प्रेम सम्बन्धमा परिणत भयो । ब्याचलर सकियो । म नेपाल फर्केर डिग्री गर्नतिर लागेँ । अहिलेजस्तो सामाजिक सञ्जाल र सञ्चारको सहज पहुँच नभएकाले हामीबीच कुनै सम्पर्क हुन सकेन । उनीसँगै बाँच्ने बानी परेकाले उनीबिना जीवन शून्य बन्यो । छटपटी र एक्लोपनाले जीवन अन्धकारतुल्य भयो । जति सहजै हाम्रो माया बस्यो, उत्तिकै सहज तरिकाले हामी टाढा भयौँ । यसबीचको पन्ध्र शिशिरहरू उनीबिना नै बिते । त्यहीबीच जीवनमा वसन्त खोज्न मैले घरबार गरिसकेँ । उनले पनि गरिन् होला सायद ।

उनको शिर मेरो कुममा आनन्दले निदाएको छ । गाडी आफ्नै रफ्तारमा अघि बढिरहेको छ । साहित्यिक कार्यक्रम र भेटघाटका निम्ति कालेबुङ आएको म । दार्जिलिङमा पुराना साथीहरूसँग र साहित्यिक व्यक्तिहरू भेट्न जाँदै छु । कस्तो संयोग, मुटुको टुक्रा नै भेटेँ । उनीसँग कति धेरै गफ गर्नु छ । पुराना यादहरूलाई कोट्‌याएर घाउहरू आलो बनाउनु छ । कतिपय घाउहरू आलो भइरहे हुन्थ्योजस्तो लाग्दै छ आज । कति आनन्दायी यो दुखाइ । दुखिरहे हुन्थ्योझैँ लाग्छ । उनीसँगै हुँदा पनि एक्लै गफ गर्न बाध्य छु म । गाड़ी दार्जिलिङ पुग्छ । हामी उत्रन्छौँ । म उनीसँग फोन नम्बर माग्छु । उनी फेसबुकमा जोडिने कुरा गर्छिन् ।

'मेरो फेसबुकमा क्रान्तिकारी वसन्त नाम छ है !' भनी जानकारी गराउँछु । छुट्ने बेला उही लापर्वाही मुस्कानका साथ बोल्छिन्, 'हस् त क्रान्तिकारीज्यू बिदा पाऊँ !'

रिचर्डले मलाई प्रपोज गरे पनि म तिमीसँग मायामा भएको कुरा बताएँ । करिब चार वर्ष तिमीलाई पर्खें । फेसबुकमा खोजेँ तिम्रो नामबाट, तर भेटिएन । साहित्यकार महोदय नाम पनि कस्तो राखेको क्रान्तिकारी वसन्त ?

फेसबुकमा जोडिएपछि नियमित च्याटहरू हुन थाल्छन् । जीवनका विविध अनुभवहरू साट्न थाल्छौँ । तर, उनले आफ्नो परिवारका बारेमा भने कुनै दिन कुरा खोल्दिनन् । उनको श्रीमान् बच्चा-बच्चीको विषयमा प्रश्न गर्दा पछि मेरो प्रश्नलाई बेपर्वाह गर्छिन् । जसले गर्दा मेरो छटपटाहट अझ बढेर जान्छ । आज भने उनको व्यक्तिगत पारिवारिक जीवनका बारेमा सोध्ने निर्णय नै गरेँ । अनि म्यासेज गरेर सोधेँ, 'हाई ! के गर्दै छौ ?'

'अब सुत्न लागेको ।'

'एउटा कुरा भन्छु, नाइँ नभन्नू है !'

'तिमीले मलाई प्रपोज गर्दा पनि यही शब्द भनेका थियौ । आज पनि प्रपोज गर्ने त होइन नि ? मार्लिन् है वाइफले,' पुन: लापर्वाहीका साथ हाहाको मिमसँगै जवाफ दिन्छिन् । तर, म गम्भीर हुन्छु । उनलाई प्रेम प्रस्ताव राखेको दिन हामी मालरोड हुँदै चौरस्ता जाँदै थियौँ । मालरोडमा मैले उनलाई प्रपोज गरेँ, अनि हामी महाकाल बाबाधाम गई हाम्रो प्रेमको साक्षी उनैलाई बनाएका थियौँ । त्यो दिन र त्यो संवाद अझै उनको मनमा आलै रहेछ । विगतमा रम्ने मनलाई मारेर उनको वर्तमान खोतल्ने प्रयास गर्दै च्याट गर्छु, 'होइन होइन, आज प्रपोजभन्दा पनि प्रश्न गर्छु, जवाफ दिने सर्तमा ।'

'कस्तो प्रश्न ?'

'महाकाल बाबालाई साक्षी राखेर भन, जवाफ दिन्छु भनेर ।'

'महाकाल बाबालाई साक्षी राख्नुपर्ने प्रश्न भनेपछि त डरसरी पो भयो त । जेहोस् सोध, सबै प्रश्नको जवाफ दिनेछु ।'

उनको यो उत्तरले मन फुरुङ्ग हुन्छ । एउटा रहस्यमयी कथाको रहस्य उदाङ्गो भएको भान हुन्छ र तुरुन्तै कल गर्छु । कहिल्यै म्यासेन्जर कल रिसिभ नहुने तर आज रिसिभ हुन्छ । उनको मीठो बोली कानबाट हृदयमा पुग्छ ।

'के छ प्रश्न लु सोध ?'

'कस्तो छौ ।'

'कस्तो छौ भन्नलाई महाकाल बाबालाई साक्षी राखेको ?' पुन: उस्तै लापर्वाही तरिकाले सोध्छिन् उनी ।

'होइन होइन, सोध्नुपर्ने प्रश्न अर्कै छ ।' मेरो जिज्ञासालाई फेरि अर्कैतिर बटार्छिन् कि भनेर आत्तिएर बोल्छु म ।

'के छ प्रश्न भन न ।'

'तिम्रोबारेमा जान्न चाहन्छु,' एक सासमा बोल्छु म ।

'सबै थाहा छ त मेरोबारेमा तिमीलाई । तिमी त मेरो पहिलो प्रेम ।'

'हो म तिम्रो पहिलो प्रेम, तर म तिम्रो अन्तिम प्रेमका बारेमा जान्न चाहन्छु ।'

'मतलब !'

'मतलब, तिम्रो वर्तमान जीवन, तिम्रो श्रीमान्, अनि नानीहरूको विषयमा बताउनैपर्छ तिमीले ।'

'कहाँ छौ अहिले ? तिम्रो वाइफ ?'

'म छुट्टै कोठामा छु, तिमीसँग च्याट गर्न । अचेल सधैँ केही बेर छुट्टै कोठामा अफिसियल काम गर्ने भनेर बस्ने गरेको छु ।'

'भन्नैपर्छ त मैले ?'

'भन न ।'

'ब्याचलरपछि म बेङ्लोर गएँ । उतै बस्ने काम गर्ने सिलसिलामा रिचर्डसँग भेट भयो । उसले मलाई प्रपोज गरे पनि म तिमीसँग मायामा भएको कुरा बताएँ । करिब चार वर्ष तिमीलाई पर्खें । फेसबुकमा खोजेँ तिम्रो नामबाट, तर भेटिएन । साहित्यकार महोदय नाम पनि कस्तो राखेको क्रान्तिकारी वसन्त ?'

म चुपचाप सुनिरहेको थिएँ । आफैँलाई आफ्नो साहित्यिक नाम पहिलोपटक मिथ्या लाग्यो । आफ्नो प्रेम पहिचान गर्न नसक्ने कस्तो क्रान्तिकारी म ? आफ्नो माया फुलाउन नसक्ने कस्तो वसन्त म ?

उनी त्यही स्वरमा बोलिरहिन्, 'अन्ततः मैले हारेँ र उनको प्रेमलाई स्वीकारेँ । बिहे गर्‍यौँ । एउटी छोरी आराध्यको जन्म भयो । खुसीको संसार | फूलैफूलको संसार छ ।'

'नानीको फोटो कहिल्यै पोस्ट गर्दैनौ त ?' बीचैमा बोल्छु म । मेरो कुराको जवाफ दिनुभन्दा अघि नै उनको स्वर आँसुले भिजिसकेको भान हुन्थ्यो । रुन्चे स्वरमा उनी बोलिरहिन्, सायद मसँग नभएर उनी आफ्नो महाकाल बाबालाई दिएको वचन पूरा गर्दै थिइन्, 'तर, त्यो खुसीसँगै कोरोना आयो । आठ वर्षकी आराध्य कोरोना पोजिटिभ भई । रिचर्डले उसलाई स्याहार गर्न कुनै कसर छाड्नुभएन, जसले गर्दा उहाँलाई पनि कोरोना पोजिटिभ भयो । घर, गाउँ, आफन्त सबै बिरानो भए । अस्पताल राखेको बाह्र दिनमा मेरो कोख शून्य भयो । छोरीको अन्तिम बिदाइमा समेत रिचर्ड अस्पतालमा कोरोनासँग लड्दै हुनुहुन्थ्यो ।'

उनी रोइरहेकी थिइन् । म पनि आँसु थाम्न के सक्थेँ र । उनीसँगै रुँदै थिएँ । बेलाबेला नरुने आग्रह पनि गर्दै थिएँ । केही बेर रोकिएर फेरि बोलिन् उनी, 'आराध्य गएको तीन दिनपछि रिचर्डले पनि मलाई छाडेर .....!' यत्तिमै कल काटियो । आफैँलाई धिक्कार लाग्यो । मैले किन कोट्‌याउनुपरेको होला सुकेको घाउलाई ? सबै घाउ रमाइला कहाँ हुन्छन् ? सबै दुखाइहरू आनन्ददायी कहाँ हुन्छन् र ?

उनलाई सम्झाउन पुनः कल गरेँ तर रिसिभ भएन । कल रिसिभ गर्न म्यासेज गरेँ । तर अहँ कल रिसिभ गरिनन् उनले । करिब एक घन्टापछि उनको म्यासेज आयो, 'तिमी छुट्टै कोठामा आएर मसँग गफ गर्दै छौ । अहिले रातको साढे १२ भएछ । के तिम्रो वाइफ तिमीबिना आरामले सुतेकी होलिन् त ? कि ऊ पनि कसैसँग च्याट गर्दै छिन् ?'

म झसङ्ग हुन्छु । हतारहतार बेडरूमतिर जान्छु । श्रीमती र नानी सुतिराखेका छन् । ढुक्क हुन्छु म । उनलाई रिप्लाई गर्न खोज्छु तर मलाई अघि नै ब्लक गरिसकेकी हुन्छिन् ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, माघ २०, २०८० ०९:३०