तपाईं गौशाला– २६ को फोटो खोज्दै हुनुहुन्छ, म मेरी छोरीको मुहार सम्झिरहेको छु

तपाईं गौशाला– २६ को फोटो खोज्दै हुनुहुन्छ, म मेरी छोरीको मुहार सम्झिरहेको छु

A+ A A-

केही समयअघि मेरो एक जना पुरानो विद्यार्थीसँग कुरा भएथ्यो । उनी २०६३/६४ सालतिर मैले पढाउने स्कुलमा पढ्थिन् । उनले भनिन्, 'त्यतिबेला तपाईंलाई औधी मन पराउँथेँ सर । तपाईं स्कुल आउनुभएन भने बस्नै मन लाग्दैनथ्यो । म त घर भाग्थेँ । तपाईंले पढाउनुभएको कुरा सुनिराख्न मन लाग्थ्यो । तपाईंले पढाएको सबै बुझ्थेँजस्तो लाग्थ्यो । घर पुगेर पनि तपाईंकै बोली कानमा बजिरहन्थ्यो । अहिले सम्झिँदा आफैँलाई लाज लागेर आउँछ ।'

उनले एकै सासमा आफ्नो पुरानो सम्झना सुनाइन् । त्यतिबेला उनी पुग नपुग १३/१४ वर्षकी थिइन् । आफ्नो त्यो अबोधपनालाई अहिले उनी मीठो सम्झनाका रूपमा सँगालेर राखेकी छिन् ।

म त्यस्तो 'क्रस' हुन लायक त होइन । तर, आफूले पढाउने विद्यार्थीहरूको नजरमा केही देखिएछु भन्ने ठानेर म पनि पुराना दिनहरूमा पुगेर 'नोस्टाल्जिक' भएँ । अहिले त उनी कुनै ठूलो शहरमा आफ्नै व्यवसाय गरेर बसिरहेकी छिन् ।

कलाकार यश कुमारको एउटा अन्तर्वार्तामा सुनेको थिएँ । उनका गीतहरू हिट भएपछि उनलाई गीतमा सुनेकै भरमा झापाबाट दुई जना केटीहरू भागेर काठमाडौं पुगेछन् । भर्खरै एसएलसी परीक्षा दिएका उनीहरू रिजल्ट नै नसुनी काठमाडौं भागेका थिए आफ्नो 'क्रस'लाई भेट्न ।

बसपार्कमा एउटा होटलमा गाडीवालाले राखेर यश कुमार ल्याइदिन्छु भन्दै ढाँटेर राखेछ । निकै दिनपछि ऊ पनि हरायो । बरु होटलवालालाई यश कुमारको गीत रेकर्ड हुने स्टुडियो थाहा रहेछ । उसले त्यहाँसम्म पुर्‍याइदियो । यश कुमारसँग उनीहरूले भेटे । किन भेट्न मन लागेको थाहा छैन, भेटेर के गर्ने, त्यो पनि थाहा छैन । उनीहरू काठमाडौंमै बस्ने भनेर आएका रे !

यश कुमारले सम्झाइबुझाइ गरेर बाटो खर्च दिएर घर फर्काईदिए रे ! धेरै पछि क्यानडाको कार्यक्रममा जाँदा त्यतिबेला काठमाडौं आउनेमध्येकी एक जनासँग पुनः भेट भएछ । उनले त्यो विगतका लागि यश कुमारलाई धन्यवाद दिएकी थिइन् रे !

तपाईं/हाम्रा छोरीहरू सबैका 'सेलिब्रेटी क्रस' हुन्छन् । तिनलाई आफ्नो आदर्श ठान्छन् । कुन कुरा सही हो, कुन गलत हो, सबै कुराको निर्क्योल गर्न सक्ने उमेर भएको हुँदैन । संयोगवश छोरीहरूले आफ्नो 'क्रस'सँग मौका पाए भने मरिमेटेर भेट्न चाहन्छन् । नजिकिन चाहन्छन् । अझ व्यक्तिगत रूपमा निकटताको लोभ भई नै हाल्छ ।

मलाई अझै सम्झना छ, म त्यो उमेरमा जसलाई आदर्श मान्थेँ, उनीहरूलाई म कुनै सुपर हिरोजस्तै हुन् भन्ठान्थेँ । उनीहरू कुनै कुरामा गलत हुँदैनन् । सबै कुरा जान्दछन्, सबै चीजको समाधान उनीहरूसँग छ, कहिल्यै गलत गर्दैनन् भन्ने लाग्दथ्यो । अर्थात् उनीहरू हामीभन्दा विल्कुलै फरक चीज हुन् भन्ने भ्रम हुन्थ्यो ।

हाम्रा छोरीहरूमा पनि त्यस्तै सोचाइ हुन्छ पक्कै । त्यो उमेर र समयको कुरा हो । जीवन, जगत् बुझ्ने उमेर नभइसकेको त्यो समयमा आफ्नो 'क्रस'सँग व्यक्तिगत रूपमा निकट रहन चाहनु गलत होइन । जसले क्रस ठानेको छ, उसको भावनालाई सोचाइलाई सही ढंगले बाटो देखाइदिनु क्रसहरूको कर्तव्य हो, न कि उनीहरूको अपरिपक्व उमेर र समयको फाइदा उठाउने ।

जब आफूले आदर्श मानेको व्यक्तिले आफ्नो परिस्थितिको गलत फाइदा उठाएको थाहा हुन्छ, त्यतिबेला तपाईंकी छोरीलाई तपाईं के भन्नुहुन्छ ? 'ठिक्क पर्‍यो, त्यै खोज्न हिँडेकी, छोरी भएर घरैभित्र नबसी बाहिर डुल्नेलाई थोर भो...' भन्नुहुन्छ कि अरु केही ?

के हाम्रा छोरीहरूले आफ्नो स्मृतिका लागि ती मेरी विद्यार्थी वा यश कुमारको फ्यानले जस्तै मीठो सम्झना सँगाल्ने अधिकार छैन ? तपाईं गौशाला– २६ को फोटो खोज्दै हुनुहुन्छ, म मेरी छोरीको मुहार सम्झिरहेको छु ।

(बान्तवाकाे फेसबुकबाट लिइएकाे )

प्रकाशित मिति: शनिबार, पुस २८, २०८० ०६:३२