ए फूल, मेरो आँगनमा अब कहिल्यै फुल्न नआउनु है...

A+ A A-

मैले छोएका प्रत्येक फूलहरूले आजकल गुनासो गर्छन्, 'भयो अब नछो मलाई । तैले मलाई छोएपछि मलाई पनि आशा हुन्छ नि ! अब उसको गलामा पहिरिन पाऊँ, अनि उसको गलामा बस्न पाउँदा म अझै सुन्दर देखिन्छु । मलाई सुन्दर देखिन मन पर्छ । अँ आजकल फूलको गुनासोले मेरो मनलाई निकै दु:खाउन थालेको छ । जुन वस्तु भेटिन्न नि, आखिर दु:खाउने त्यसले नै त रहेछ । मैले मौन भएर फूलको गुनासो सुन्न थालेको केही वर्ष भएको छ । फूलले सधैँ भन्ने गर्छ, 'तिहारको समयमा मलाई चुँडिनुसँग कुनै गुनासो रहँदैन, किन थाहा छ ?'

फूलको प्रश्नमा म जहिल्यै अवाक हुन्छु । 'म चुँडिनुको दुःखभन्दा धेरै सम्बन्धमा देखिने सुमधुरता र खुसीहरू देखेर म आफू चुँडिनुको कुनै पीडाबोध नै हुँदैन । तर केही वर्षदेखि किन तैँले मलाई छुन्छेस् र आँसु मात्रै झार्छेस् ? तँलाई म पनि सुन्दर देखिएको मन पर्दैन ? किन कसैको गलामा पुर्‍याउँदिनस् ? फूलको यो प्रश्न मेरो जिन्दगीकै सबैभन्दा गाह्रो प्रश्न हो ।' मलाई पनि भन्न मन त थियो नि, 'फूल म मेरो कुरा तँलाई भन्न सक्दिनँ । मेरो सपना जलेको इतिहास तँलाई थाहा छैन । तर मसँग त्यो भन्ने शक्ति छैन ।'

यति मलाई पनि थाहा छ, फूलले कसैलाई बिझाउँदैन, तर फूलको प्रश्नले काँडाभन्दा तिखो भएर मलाई घोच्छ आजकाल । जसको उत्तर घाँटीमै अड्किन्छ । मेरो खुसीका लागि आफैँ चुँडिन तयार फूललाई म कसरी भनौँ, 'अब मेरा हातबाट तैले खोजेको गलामा कहिल्यै माला लगाउन पाउनेछैन ।' म खुलेर फूललाई भन्नै सक्दिनँ, 'प्रिय फूल, मेरो हातबाट तैले खोजेको गलामा माला लगाउन नपाएको चार वर्ष भइसक्यो । तर तँ निर्दोष फूललाई के थाहा ? हरेक वर्ष उसैको गलामा उनिनका लागि फूल्दै गर्दा आफ्नै अन्त्य भयानक छ भनेर ।'

चार वर्षअगाडि पनि हरेक वर्षझैँ त्यही गलामा उनिनको लागि भर्खर कोपिला हाल्दै थियो फूलले । सधैँझैँ माला बनेर गलामा मुस्कुराउन तयार हुँदै थियो । त्यही फूललाई फूलाउनका लागि स्याहार गर्दै दसैँको स्वागतमा थियौँ हामी पनि ।

तर...

त्यस वर्ष फूल पूर्ण रूपमा फक्रन पनि पाएको थिएन । फूललाई कोपिलाभन्दा ठूलो हुने अधिकार नै भएन । कोपिलामै चुँडिनुपर्‍यो । हामीले सजाउने फूल कोपिला हुँदैगर्दा सजिने गला हामीलाई सदासदाका लागि छोडेर गयो ।

अहो फूल, हामीले कोपिलामै चुँडाएर चितामा सजाउनुपर्‍यो । भन्न सकेनौँ हाम्रो खुसी सकिएको कुरा । सायद भन्न नसकेकै कारण आज पनि फूलले हरेक वर्ष प्रश्न गरेको होला । आज यही प्रश्नको जवाफ दिँदै छु । 'तँ कोपिलामै चुँडिएर गलामा हैन त्यही गलासँगैको प्रिय मान्छेको शरीरभरी भरिएर चितामा पुगिस् । सायद तँ कोपिला नै भएर होला तँलाई याद भएन होला आफू चितामा पुगेको, त्यही भएर त प्रत्येक वर्ष गुनासो गर्छस् नि मैले उनिन पाउने गला खै भनेर ।'

प्रिय फूल, मलाई थाहा छ बचपनदेखि नै तैँले मलाई भन्थिस्, 'मलाई चुँडेर तेरो सम्बन्ध कहिल्यै नओइलाउने भए म तेरा लागि हजारौँपटक चुँडिन तयार छु । तर तँ किन झुट भइस् ? तैले झुट बोलेको थिइस् ? मलाई किन कसैको गलामा पुर्‍याउँदिनस् भन्ने तँलाई अब मैले प्रश्न गर्न मिल्छ कि मिल्दैन ? मेरो सम्बन्ध सधैँ नओइलाओस् भनेर आशीर्वाद दिएको थिइनस् र ?'

ए फूल, तेरो प्रश्न आउँदै गर्दा मैले तँलाई जवाफ दिनुभन्दा पहिला मेरो गुनासो समयसँग छ । ए समय, मैले आफ्नो खुसीका लागि के गर्नुपथ्र्यो ? मैले नफोरेको होइन बाधा हटोस् भनेर हरेक वर्ष दैलामा ओखर । मैले नरंग्याएकाे हैन हरेक वर्ष सप्तरङ्गी टीकाले मेरो दाजुको निधार । न समय बोल्छ मसँग । न मेरो दाजु नै आएर जवाफ दिनसक्छ मलाई ।

दाइ तिमीले पनि सदाका लागि बाटो छोड्यौ हैन, तर याद चाहिँ हामीसँग रहिरह्यो । हरेक तिहार हामी दु:खेर नै बिताउँछौँ । हेर न यी तिमी नाचेका आँगनमा हरेक वर्ष हुर्कने फूलहरूले मसँग आज पनि उस्तै प्रश्न सोधिरहेको छ । किन कसैको गलामा पुर्‍याउँदैनन् मलाई भनेर । भन न दाजु, म के जवाफ दिऊँ । प्रश्न मात्र छाडेर उत्तर आफैँसँग लग्यौ हैन ? यहाँ मेरो प्रश्न सुन्ने कोही छैन । न समयले जवाफ दिन्छ, न तिमी फेरि आएर बोल्छौ ।

जसरी सुन्दर फूललाई मैले चुँडेर मेरो प्रिय दाइलाई सजाउँथेँ त्यसरी नै भगवानले पनि मेरो फूलजस्तै प्रिय दाइलाई चुँडेर आफूलाई सजाउन लगेको होला । ए फूल ! हेर् न, तँ त एक वर्ष चुँडिए पनि फेरि प्रत्येक वर्ष हरेकको गला सजाउनलाई आउँछस् तर मेरो फूलजस्तै दाइ अब कहिले पनि आउने छैन । अबका वर्षहरूमा मलाई कुनै गुनासो नगर् है फूल । मेरो आँगनमा अब कहिल्यै फूल्न नआउनु है ।

प्रकाशित मिति: मंगलबार, कात्तिक २८, २०८० १३:३१