बुबा, मैले बीए मात्र होइन, एमए पनि गरेँ नि !

A+ A A-

बुबा अर्थात् सीएन सर । उहाँलाई म अत्यन्त इमानदार, मिहिनेती र कर्तव्यनिष्ठ व्यक्तिका रूपमा बुझ्छु ।

बुबाको चाहना थियो, सबै छोराछोरीले कम्तीमा पनि बीएसम्म पढून् । ऊ बेलाको उहाँ आफैँ पनि कमर्समा ब्याचलर उत्तीर्ण । फेरि पेसाले शिक्षक पनि । पढाइको महत्त्वलाई राम्रोसँग बुझ्नुहुन्थ्यो । र त हामीलाई पढाइमा सधैँ जोड दिनुहुन्थ्यो । बुबा र आमाको पढाइप्रतिको जोडबलकै कारण हामी पाँचै जना छोराछोरीले बिनारोकतोक कठिन परिस्थितिबीच पनि पढाइलाई जारी राख्न सक्यौँ र जेठी दिदीबाहेक अरू चारै जनाले ब्याचलर पूरा गर्न सक्यौँ । दिदीले भने घरायसी कारण विवाहपश्चात् पढाइलाई निरन्तरता दिन सक्नु भएन ।

मेरो पढाइ सानैदेखि राम्रै थियो । कक्षामा सधैँ दोस्रो तेस्रो वरीयताभित्रै पर्थें । तत्कालीन समय एसएलसीमा प्रथम डिभिजन ल्याउनु ठूलो कुरा हुन्थ्यो । २०५० सालमा कमला माध्यमिक विद्यालयबाट मैले र सुजस फुयालले मात्र प्रथम श्रेणीमा एसएलसी उत्तीर्ण गरेका थियौँ । उच्च शिक्षामा बुबाको सुझाव थियो- कृषि विषय, व्यवस्थापन अथवा प्राविधिक विषय । तर, सिन्धुली क्याम्पसमा कृषि विषयको पढाइ हुँदैनथ्यो । आमाको सुझावअनुसार नर्स पढ्ने सोच बनाएँ र राजधानीमा भएका आफन्तलाई सर्टिफिकेट र मार्कसिट पठाइदिएँ, नर्सिङको भर्नाका लागि । तर, आफन्तले व्यस्तताका कारण नर्सिङमा भर्ना खुलेको थाहै पाएनछन् र मेरो भर्ना छुट्यो । त्यसपछि सिन्धुली क्याम्पसमै कानुन विषयमा भर्ना भएँ । यति बेलासम्म दिदी र म पनि बुबासँगै राजनीतिक गतिविधिमा सक्रिय भइसकेका थियौँ र विवाहका लागि कुरा आउन थालिसकेको थियो । दिदीको विवाह भइसकेको थियो ।

आईएल दोस्रो वर्षमा पढ्दै गर्दा पार्टीका ठूला नेताले नै विवाहको प्रस्ताव ल्याए । तर, बुबाको चाहना थियो, छोरीहरूलाई पनि कम्तीमा बीए पास गराएर मात्र विवाह गरिदिने । उहाँले मलाई ब्याचलर सकेपछि विवाह गरेको भए हुन्थ्यो भन्नुभएको थियो । पार्टी हाम्रो भरोसा र नेता आदर्श भएको त्यतिबेलाको परिस्थितिमा मैले विवाहको प्रस्तावलाई नाइँ भन्न सकिनँ । र, सांस्कृतिक कार्यक्रमहरूमा सँगै हिँड्ने र त्यति बेलाको पार्टीको सांस्कृतिक मोर्चाका नेता मणि थापासँग मेरो विवाह भयो ।

त्यति बेला सिन्धुली, रामेछाप, काभ्रेसहितलाई समेटेर बनाएको क्षेत्रीय ब्युरोको पार्टी इन्चार्ज यानप्रसाद गौतमले हाम्रो विवाहको प्रस्ताव गर्नुभएको थियो । ‘अब पार्टीले जनयुद्ध सुरु गर्न लागेकाले परिस्थिति जटिल हुन सक्ने’ भन्दै छिट्टै विवाह गरिहाल्नुपर्ने सुझाव (एक किसिमको दबाब) अनुसार गौतमसहित अग्निप्रसाद सापकोटा र बुबा गरी तीन जनाको उपस्थितिमा हामी दुवै जनाले पार्टीको नाममा एउटा निवेदन लेखेर हात मिलाएका थियौँ २०५२, माघ १६ गते ।

विवाहपछि आश्चर्यमा पर्नुभएका आमा, अजी । हजुरआमाले असहमति जनाउनुभएपछि देखिएको असहज वातावरण बुबाले नै मिलाउनुभएको थियो । विवाहको भोलिपल्ट पार्टी काममा धनुषा जाने बेला बुबा हामीलाई गाडीसम्म छोड्न पनि आउनुभयो । सायद त्यो विवाहपछिको छोरीको बिदाइ थियो ।

नभन्दै फागुन १ बाट जनयुद्ध सुरु भयो । बुबा, मेरा श्रीमान्‌लगायतका नेताहरू सिन्धुली गढीस्थित प्रहरी चौकीको आक्रमणमा सहभागी हुँदै भूमिगत हुनुभयो । मैले भने सिन्धुलीमै बसेर खुला राजनीतिसँगै पढाइलाई जारी राखेँ । जनयुद्धको समर्थनका नारासहितको पर्चा छर्ने र पोस्टर टाँस्ने काम भने रातिको समयमा गर्थ्यौं । पछि प्रशासनले भूमिगत व्यक्तिका परिवारलाई दुःख दिन थालेपछि क्याम्पस जान बन्द भयो र भूमिगत हुन बाध्य भएँ । तर, भूमिगत अवस्थाकै बीच परीक्षाको सेन्टर काठमाडौं सारेर मैले आईएल पास गरेँ । र, भृकुटीमण्डपस्थित नेपाल ल क्याम्पसमा देवरहरूको सहयोगमा बीएलमा भर्ना भएँ ।

बुबाको दाह्री काट्ने टोपाज ब्लेड झ्यालमा थियो । मलाई कुन्नि के छाँटा चल्यो, त्यो ब्लेडले लुगा काट्छ कि काट्दैन भन्ने जिज्ञासा पलायो सायद । ब्लेडले आमाको साडी काटेँ । के चाहियो, साडी त प्वाल परिहाल्यो । आमाले बुबालाई भन्नुभयो । बुबाले मलाई ढाडमा दुई झापड लगाउनुभयो ।

भूमिगत अवस्थामै हामी हेटौँडामा भएका बेला बुबा हामीलाई भेट्न आउनुभएको थियो । मैले पढाइलाई निरन्तरता दिएको देखेर बुबा खुसी हुनुभयो । यसरी आईए पढ्दै विवाह भएकी मैले पछि ब्याचलर्स र मास्टर्स पनि गरेँ । तर दुःख लाग्छ, यो खुसी बाँड्ने बेला बुवा हुनुभएन । मास्टर्सको प्रमाणपत्र हातमा लिएको दिन बुबालाई खुब सम्झिएँ । अमेरिकाबाट भाइ अनिलले 'हाम्रो परिवारमा सबैभन्दा बढी पढ्ने तपाईं हुनुभयो' भनेको दिन पनि मैले बुबालाई धेरै सम्झिएँ ।

बुबाको पदचाप पछ्याउँदै

२०४६ सालमा भर्खर बहुदल आएकाले राजनीतिक गतिविधि तीव्र हुँदै गइरहेको थियो । गाउँ–गाउँमा राजनीतिक दलका सभा सम्मेलन हुन्थे । यस्तैमा बुबा पनि स्थायी शिक्षण पेसा छोडेर राजनीतिमा पूर्णकालीन हुनुभयो । बुबाको राजनीतिक गतिविधिबाट हामी पनि टाढा रहन सकेनौँ । स्कुल पढ्दैदेखि सांस्कृतिक गतिविधिमा सक्रिय हामी छोराछोरी बुबाको राजनीतिक जीवनसँगै सांस्कृतिक कार्यमा संलग्न हुन पुग्यौँ । बुबाको पदचाप पछ्याउँदै राजनीतिक/सांस्कृतिककर्मी बन्न पुग्यौँ ।

२०५१ सालतिरको कुरा हो । पार्टीको कोणसभाका लागि हामी मरिनखोला, छापमा पुगेका थियौँ । बुबा जिल्ला पार्टी सदस्य, हामी सांस्कृतिककर्मी । बुबा अन्य नेताहरूसँगै केही दिनपहिल्यै त्यहाँ पुगिसक्नुभएको थियो । हामी ढुङ्ग्रेबासबाट बिहान ८ बजे हिँडेर करिब १ बजेतिर पुगेका थियौँ । एउटा ठूलो ढुङ्गामा हामी ४/५ जना बसेका थियौँ । खाने बन्दोबस्त मिलिसकेको थिएन । साह्रै भोक लागेको थियो । अनुहार मलिन देखेर बुबाले सोध्नुभयो र मैले आफूलाई भोक लागेको कुरा भनेँ । उहाँको झोलामा त्यति बेलाको पाँच रुपियाँ पर्ने दुइटा ग्लुकोज बिस्कुट रहेछ । झिकेर दिँदै 'सबै जनाले बाँडेर खानू' भन्नुभयो । उहाँले छोरीको मात्र ख्याल गर्नुभएको भए मलाई मात्र कतै एक्लै लगेर दिन पनि सक्नुहुन्थ्यो । तर, उहाँले त्यस्तो गर्नु भएन ।

उहाँबाट सबैलाई आफ्नै छोराछोरीसरह समान व्यवहार हुन्थ्यो । यति मात्र होइन, उहाँ यति इमानदार राजनीतिक नेता हुनुहुन्थ्यो– पार्टीको पूर्णकालीन कायकर्ता भइसक्दा पनि आवश्यक खर्च सधैँ आमासँग माग्नुहुन्थ्यो । त्यतिबेला आमा आफ्नो शिक्षण पेसामै हुनुहुन्थ्यो । प्राथमिक तहको शिक्षकको तलब कति नै हुन्थ्यो र ? सायद यही कुरामा आमाको गुनासो पनि हुने गर्थ्यो । तर बुवा भन्नुहुन्थ्यो, 'पार्टीको लिनु हुँदैन । हामीभन्दा कति गरिब जनताका छोराछोरी लागेका छन्, उनीहरूका लागि चाहिन्छ ।'

यतिसम्म कि साँझ जनताको घरमा बास बस्न पुगेका बेला घरका मानिसहरूले खाना खाइसकेका रहेछन् भने उहाँ आफू भोकै भए पनि खाएर आएको भनिदिनुहुन्थ्यो । भनेको कुरा व्यवहारमा उतार्ने सच्चा कम्युनिस्ट हुनुहुन्थ्यो बुबा ।

आफ्नै मितिनीलाई थप्पड

हामी बुबा–आमाको जागिरको सिलसिलामा तीनपाटनको बेलघारीस्थित चन्द्रावती माध्यमिक विद्यालयमा पढ्थ्यौँ । बुबा–आमा दुवै त्यहीँको शिक्षक । बुबाको पढाउने शैली गज्जबको थियो । जिल्लामै उहाँ इमानदार र अङ्ग्रेजी विषयको राम्रो शिक्षक । म सायद ६ कक्षामा पढ्थेँ । हामीलाई त्यति बेला अङ्ग्रेजी विषय पढ्न भनेपछि निकै गाह्रो हुने । बुबाले हामी विद्यार्थीलाई स्पेलिङ याद गरेर आउनू भन्नुभएको थियो । त्यो दिन सधैँझैँ म मेरी मितिनी र हामी केही मिल्ने साथीहरू एउटै बेञ्चमा बसेका थियौँ । बुबाले छेउको साथीलाई कुनै एउटा शब्दको स्पेलिङ सोध्नुभयो । शब्द के थियो, त्योचाहिँ अहिले भुलेँ । उसले भन्न सकेन । अर्को साथीलाई सोध्नुभयो, उसले पनि भन्न सकेन । अब पालो मेरी मितिनीको थियो । मितिनीले पनि भन्न सक्नुभएन । तीनै जना उभिएकै थिए ।

अब मेरो पालो आयो । मैले कण्ठ पारेकी थिएँ र भनेँ । त्यसपछि भन्न नसक्नेहरूलाई गालामा थप्पड लगाउन भन्नुभयो । मलाई आपत् पर्‍यो । सबै आफ्ना मिल्ने त्यसमा पनि आफ्नै मितिनी । अब कसरी थप्पड हान्नु ? फेरि बिस्तारै पिट्यो भने आफैँले जोडले थप्पड खानुपर्ने बुबाको आदेश । अनि त यसरी आफ्नै मितिनीलाई पनि मैले पिटेकी छु ।

बुबाको पिटाइ खाएको त्यो दिन

कुरा, अध्ययनको सिलसिलामा बुबा–आमाले शिक्षण गर्नुहुने बेलघारीस्थित चन्द्रावती माध्यमिक विद्यालयमा पढदै गर्दाको हो । म सायद ४ कक्षामा पढ्थेँ । त्यति बेला लगाएका लुगाहरू डोरीमा झुण्ड्याउने गरिन्थ्यो । आमाको एउटा चिप्लो साडी थियो । सेतो भुईंमा खैरो बुट्टा भएको । आमाले स्कुलबाट फर्किएपछि खोलेर त्यही डोरीमा झुण्ड्याउनुभएको थियो । अनि बुबाको दाह्री काट्ने टोपाज ब्लेड झ्यालमा थियो ।

जाने बेलामा बुबाले आफ्ना लागि टिसर्ट र कट्टु ल्याइदिन भन्नुभयो । त्यतिबेला हामीसँग पैसा थिएन । बुबासँग त झनै थिएन होला । अनि मैले फुटपाथमा गएर डेढ सयको टिसर्ट र पचास रुपियाँको कट्टु किनेर ल्याइदिएकी थिएँ । त्यो कुराले अहिले पनि मलाई पोलिरहन्छ ।

मलाई कुन्नि के छाँटा चल्यो, त्यो ब्लेडले लुगा काट्छ कि काट्दैन भन्ने जिज्ञासा पलायो सायद । ब्लेडले आमाको साडी काटेँ । के चाहियो, साडी त प्वाल परिहाल्यो । बेलुका आमाले देख्नुभयो र बुबालाई भन्नुभयो । बुबाले मलाई ढाडमा दुई झापड लगाउनुभयो । म रिसाएर नजिकैको चँदाहा खोलाको बगरमा गएर बसेँ । पछि फेरि फकाउन बुबा नै आउनुभयो । यसभन्दा अघि र पछि मैले कहिल्यै पनि बुबा–आमाबाट पिटाइ खाएको थाहा छैन ।

भैँसी बेच्ने व्यापारी

बुबाको धेरै किसिमको रुचि र क्षमता थियो । २०४६ सालको परिवर्तनसँगै चन्द्रावती माविका शिक्षक र विद्यार्थीलाई पनि बहुदलको रापले भेटिसकेको थियो । एक साल विद्यालयको वार्षिकोत्सवमा नाटक मञ्चन गर्ने निर्णय भयो । नाटक कसले लेखेको हो भन्ने त थाहा भएन तर शिक्षक र विद्यार्थी मिलेर खेलेका थिए । नाटकमा गाउँका ठूलाबडाले निर्दोष गरिब जनतालाई दुःख दिएको प्रसङ्ग थियो । त्यसमा बुबाले भैँसी व्यापारीको अभिनय गर्नुभएको थियो । यसरी उहाँ जे काम अघि आइपर्छ, नाइँ नभन्ने स्वभावको हुनुहुन्थ्यो ।

यसबाहेक उहाँ गीतहरू सुन्न मन पराउनुहुन्थ्यो । त्यतिबेला हाम्रो घरमा एउटा क्यासेट प्लेयर थियो । स्कुलबाट फर्केपछि साँझपख बुवा त्यसमा गीतहरू सुन्नुहुन्थ्यो । फुर्सदका बेला चलेका गीतहरूबारेका प्रसङ्ग हामीलाई पनि सुनाउनुहुन्थ्यो ।

वास्तविक जीवनमा पनि उहाँ व्यापारी हुनुभयो । २०४०/०४१ सालतिर सिन्धुली, ढुङ्ग्रेबासस्थित हाम्रो घरमा किराना पसल राखिएको थियो । रामेछाप, दोलखातिरका मानिसहरू सिन्धुली बजारमा सामान किनमेल गर्न आउँथे । मलाई अहिले पनि सम्झना छ, ढाकर बोक्नेहरूलाई ढाक्रे भनिन्थ्यो र सामान किनमेल गर्न आउने कतिपय ढाक्रे हाम्रो बार्दलीमा बास बस्थे । आउजाउ गरिरहने हुनाले अधिकांश चिनजानकै हुन्थे । उनीहरूले हामीलाई पहाडबाट गहत र झुसे तिल ल्याइदिन्थे । उनीहरू हाम्रो घरमा बास बसेका बेला बुबाले नुनचाहिँ सिमेन्टमा नराख्न भन्नुहुन्थ्यो । सायद नुनले सिमेन्टलाई बिगार्थ्यो ।

त्यति बेला माछापालन पनि गरिएको थियो । माछाको भुरा लिन जनकपुर जानुपर्थ्यो । बुबा माछाको भुरा लिन जनकपुर जानुहुँदा कहिलेकाहीँ मलाई पनि लैजानुहुन्थ्यो । त्यहाँ उहाँले रसबरी र लालमन खुवाउनुहुन्थ्यो । हामी आफू मात्र खाँदैनथ्यौँ । घरमा पनि सबैका लागि लिएर आउँथ्यौँ र मीठो मसिनो सबैलाई बराबरी भाग लगाउने हाम्रो घरको चलन नै थियो । खाने बेलामा कोही घरमा छैन भने पनि उसको भाग सुरक्षित राखिदिने चलन थियो ।

५० रुपियाँको कट्टु

सायद २०५६ सालतिरको कुरा हो । भूमिगत अवस्थामै मेरो नानी जन्मिएकाले उनलाई हुर्काउने सिलसिलामा केही समय म काठमाडौंमै बसिरहेकी थिएँ । त्यतिबेला सीतापाइलामा एउटा भान्साकोठा र एउटा सुत्ने कोठा गरी दुइटा कोठा भाडामा लिएर बस्थ्यौँ । नानी एक वर्षकी थिई । सुत्केरी भएर काठमाडौँ बसेको फुर्सदको बेला म बीएलमा भर्ना भएकी थिएँ । बुबा काठमाडौं आउनुहुँदा मेरो परीक्षानजिक आइरहेको थियो । बच्चाको कारण पढ्न नपाउने हुँदा परीक्षाको तयारीका लागि भनेर एक महिनाका लागि बहिनी अनितालाई बच्चा हेर्न काठमाडौंमा बोलाएकी थिए । उनले बच्चा हेरिदिन्थिन् र म पढ्थेँ । यसरी परीक्षाअघि एक महिना पढेकै भरमा पूरै विषय पास गर्नु पर्थ्यो ।

मैले पढाइलाई जारी राखेको देखेर बुबा निकै खुसी हुनुभएको थियो । र, समयको राम्रो सदुपयोग गरेछौ भन्नुभयो । त्यतिबेला बुबालाई भेट्नका लागि आमा पनि सिन्धुलीबाट आउनुभएको थियो । हामीसँग उहाँहरूका लागि बेग्लै कोठा थिएन । त्यही भान्सा कोठाको भुईंमा गुन्द्री र एउटा पातलो डसनामा उहाँहरू सुत्नुभयो । तीन दिनजति बसेर बुबा जाने हुनुभयो र आफ्ना लागि टिसर्ट र कट्टु ल्याइदिन भन्नुभयो । त्यतिबेला हामीसँग पनि पैसा थिएन । बुबासँग त झनै थिएन होला । किनभने उहाँ पार्टीको पैसा खर्च गर्नु हुँदैन भन्ने मान्यता राख्नुहुन्थ्यो । त्यो थाहा भएर मैले बुबासँग पैसा माग्न सकिनँ । अनि मैले फुटपाथमा गएर डेढ सयको टिसर्ट र पचास रुपियाँको कट्टु किनेर ल्याइदिएकी थिएँ । जुन कुराले अहिले पनि मलाई पोलिरहन्छ । बुबाका लागि गतिलो कपडा पनि किन्न सकिनँ भन्ने लाग्छ ।

एक दिन मैले तरकारी पकाउनका लागि भिन्दी काटिरहेकी थिएँ । बुबा नजिकै नानीसँग खेलिरहनुभएको थियो । मैले भिन्दी काट्दा भेट्नोपट्टि सायद अलि बढी नै काटेछु । उहाँले यसरी पैसा परेको चीज बढी फाल्न हुँदैन भनेर भेट्नोपट्टिको कडा भाग मात्र फाल्न लगाउनुभयो ।

भूमिगत अवस्थामा हामी हेटौँडामा भएको बेला पनि बुबा एकपटक मेरो कोठामा आउनुभएको थियो । त्यतिबेला हामी सिमेन्ट फ्याक्ट्री जाने बाटोको एउटा एकतले घरमा बस्थ्यौँ । घरबेटी नभएकाले अलि सहज थियो । मेरी नानी दुई वर्षकी थिई । बुबालाई केटाकेटी औधी मन पर्ने । नानीसँग दिनभरजसो खेल्नुहुन्थ्यो । मैले नानीलाई अलि ठूलो स्वरमा गाली गरेँ भने उहाँ मलाई सम्झाउनुहुन्थ्यो ।

हामी पाँच जना छोराछोरीलाई पनि उहाँले अत्यन्त मायालु वातावरणमा हुर्काउनुभएको थियो । बरु आमाले बेला–बेलामा अलि ठूलो स्वरमा गाली गर्नुहुन्थ्यो तर बुबाले कहिल्यै ठुलो स्वरमा बोल्नु भएन । हामीले गल्ती गर्‍यौँ भने मुसुमुसु हाँस्नुहुन्थ्यो र सम्झाउनुहुन्थ्यो । त्यति बेला बुबालाई भेट्न आमा पनि आउनुभएको थियो ।

घरमा पाहुना आएका बेला मीठो मसिनो खुवाउने हाम्रो चलन नै छ । एक दिन मैले बुबालाई माछा-मासु के खानुहुन्छ भनेर सोधेँ । बुबाले माछा खान मन गर्नुभयो । आमाले बजारबाट माछा किनेर ल्याउनुभयो । त्यो दिन बुबाले माछा खानुभएको म कहिल्यै बिर्सन्नँ । सायद धेरै दिन भएको थियो, उहाँले माछा-मासु खान नपाउनुभएको । पूरै खानाका लागि पुग्दैन कि जसरी एउटा माछालाई चार/पाँच गाँस बनाउनुहुन्थ्यो । अर्थात् निकै मसिनो टुक्रा पारेर टोक्नुहुन्थ्यो । हुन त यसै पनि उहाँ जुनसुकै खानेकुरा पनि अति मीठो मानेर खानुहुन्थ्यो । अन्त्यमा थाल चाटेर माझेको जस्तै बनाउने उहाँको बानी नै थियो । उहाँ भूमिगत अवस्थामा जुन गाउँमा बस्नुभएको थियो, ती गाउँका मानिसहरूसँग भेट्दा यस्तै कुरा गर्नुहुन्थ्यो । थाल चाटेको देखेर खाना पुगेन कि भनेर सोध्नुहुन्थ्यो रे उहाँहरू । बुबा भने हाँसेर मेरो स्वभाव नै यस्तै हो भन्नुहुन्थ्यो रे ।

त्यही बेला एक दिन मैले तरकारी पकाउनका लागि भिन्दी काटिरहेकी थिएँ । बुबा नजिकै नानीसँग खेलिरहनुभएको थियो । मैले भिन्दी काट्दा भेट्नोपट्टि सायद अलि बढी नै काटेछु । उहाँले यसरी पैसा परेको चीज बढी फाल्न हुँदैन भनेर भेट्नोपट्टिको कडा भाग मात्र फाल्न लगाउनुभयो । उहाँ फारोतिनोमा पनि निकै ध्यान दिनुहुन्थ्यो । अनावश्यक पैसा खर्च नगर्ने र किनेर ल्याएको चीज फाल्न हुँदैन भनेर हामीलाई सिकाउनुहुन्थ्यो ।

मेरो जीवनको एक आदर्श । सच्चा कम्युनिस्ट । आदर्श गुरु । खैरो आँखावाला बुबा । हामी सबै छोराछोरी तपाईंको इमानदारीलाई पछ्याउँदै आ–आफ्ना कर्ममा हिँडिरहेकै छौँ । सायद तपाईंको कुनै पनि छोराछोरीले नराम्रो र गलत काम गर्ने छैनन् । जुन शिक्षा र संस्कार तपाईंले दिनुभएको छ, त्यसलाई अहिलेसम्म हामीले पालना गर्दै आइरहेका छौँ र भविष्यमा पनि गर्नेछौँ ।

लेखक सशस्त्र द्वन्द्वका क्रममा राज्यद्वारा बेपत्ता पारिएका माओवादी नेता चित्रनारायण श्रेष्ठकी छोरी हुन् । १७ जेठ २०५७ मा सर्लाहीकाे नयाँ राेडबाट गिरफ्तार गरिएका श्रेष्ठ अहिलेसम्म बेपत्ता छन् ।

प्रकाशित मिति: बुधबार, असार २०, २०८० ०६:२६