जीवन खोज्न उपल्लाे डोल्पातिर (पाेडकाष्टसहित)

A+ A A-

एक बिहान ब्युँझिँदा ग्रेगर साम्सा कीरा भएको हुन्छ । एक बिहान ब्युँझिँदा म यात्री भएको हुन्छु– डोल्पाका डाँडाकाँडा डुलिरहेको । पाँच हजारमिटरभन्दा माथिका डोल्पाली भञ्ज्याङमा हिँडिरहेको । यार्सा हुर्काउने हिउँमा पाइला चालिरहेको ।

काफ्काको कीरो र मेरो मनको यात्री एकआपसमा सम्बन्धित छन् । फ्रान्सेली लेखक फ्रान्ज काफ्काको यो लामो कथा पुँजीवादमाथिको सशक्त व्यंग्य रचना हो । कपडा व्यापारी साम्सा पुग्दो पैसा कमाउँदासम्म परिवारको सर्वाधिक प्रिय व्यक्ति हुन्छ । जब उसको आय ओरालो लाग्छ, ऊ परिवारबाट तिरस्कृत हुँदै जान्छ र एक बिहान कीरामा रूपान्तरित हुन्छ । कीरा काफ्काको गज्जब मेटाफर हो । यो समयमा भावना, आत्मीयता आदि गौण हुन् । पैसा सर्वेसर्वा हो । पैसा नभए तपाईंको जुनी कीरासरह ।

म कीरा हुन चाहन्नँ । यो जुनी मान्छेकै रूपमा बाँच्न चाहन्छु ।

कीरा नहुन पुर्खाहरूले बाँचेको प्राकृतिक जीवन बाँचेर हुन्न । हतारिएको शहरको लडनभिडनमा सामेल हुनुपर्‍यो । सकेसम्म धेरै कमाउने म्याराथनमा निरन्तर दौडिरहनुपर्‍यो । कमाएर मात्रै भएन, असल उपभोक्ता पनि हुनुपर्‍यो । जतिसक्दो धेरै खर्च गर्ने रिभर्स म्याराथन दौडिन पर्‍यो । कमाउन र उडाउन तपाईं यति धेरै व्यस्त हुनुपर्‍यो कि अर्बपतिहरूको सम्पत्ति दिन दुगुणा रात चौगुणा बढ्नुपर्‍यो । एलन मस्कलाई मार्समा रकेट पठाउन पैसाको कुनै संकट नहोस् । बिल गेट्सलाई संसारका सबैभन्दा उदार परोपकारी हुन छेलोखेलो पैसा होस् । बिनोद चौधरीलाई फोर्ब्सको सूचीमा अट्न कुनै गाह्रो नहोस् ।

काफ्काको कीरा हुनबाट बच्न गरिने दौडको दबाब चर्को छ । यसले चैनको निद्रा खोस्छ । चैनको श्वासप्रश्वास खोज्छ । एकछिन गर्ने आराम खोस्छ । स्वस्थ शरीर खोस्छ, स्वस्थ मस्तिष्क खोस्छ ।

यो जीवनशैली मानव शरीरका लागि विल्कुल नौलो छ । ५ सय वर्षअघिदेखि यस्तो जीवन अभ्यास गर्न थालेका युरोपियन डीएनएले अझै यो बेचैन मान्छेलाई स्वीकार गर्न सकेको छैन । हामी त पहिलो पुस्ता हौँ, यो दौडधुप बाँच्ने । एकाध परिवारमा दोस्रो वा तेस्रो पुस्ता पनि हुन सक्छ ।

आरामले हिँडिरहेको मानिसलाई ह्वात्तै तेज रफ्तारमा उड्ने रकेटमा फालिदिएजस्तो हालत छ हाम्रो । हामी 'मोसन सिकनेस'का बिरामीजस्ता भएका छौँ । यसले हाम्रो मन र शरीरमा उथलपुथल भएको छ । एन्जाइटी, स्ट्रेस, डिप्रेसनले मन थिलथिलो छ । मुटुरोग, डायबिटिज, मोटोपनजस्ता अनेक समस्याले शरीर थिलथिलो छ । मन र शरीर दुवै रोगी भइरहेका छन् । शहर, देश, महादेश र सिंगो मानव समाज रोगी बाँचिरहेको छ ।

तपाईंलाई समयले दुई विकल्प दिएको छ- कि त मन र शरीर दुवैमा रोगको भारी बोकेर बाँच्नुस्, कि भने काफ्काको कीरा हुनुहोस् ।

समय नै रोगी भएको बेलामा म आफूलाई स्वस्थ दाबी गर्न सक्दिनँ । कहिलेकाहीँ अति तनावले लगातार दिनरात सिनेमा हेरेर कटाउँछु । कुनै समय एक महिनासम्म सिनेमा हेर्नेबाहेक अर्को कामै गर्न सकिनँ । कहिले रातभर गीत सुनेर अनिदोपनलाई माथ खुवाउन खोज्छु । कहिले लगातार कफी पिएर स्वस्थ भएको महसुस गर्न खोज्छु । कहिले मोबाइलमा गेम खेलेर डोपामाइन उत्पादन गरिबस्छु । कम्तीमा स्वस्थ भएको अभिनय गर्न सकियोस् ।

अभिनय गर्दागर्दै कहिलेकाहीँ अति हुन्छ । आफ्नै दिमाग सैतानको घरजस्तो लाग्छ, जहाँ अनेक विचारका आँधीबेहरी चलिरहन्छन् । यो आँधीबेहरीको वेग यस्तो हुन्छ कि टाउकोले धान्नै सक्दैन । रन्थनिन्छ । टाउको यति भारी महसुस हुन्छ कि अब बोकेर हिँड्न सक्दिनँजस्तो लाग्छ । यो टाउकोको भारी कतै बिसाएर राख्न पाए हुन्थ्योजस्तो लाग्छ । सायद, एन्जाइटी भन्छन् क्यारे यस्तो अवस्थालाई ।

जब अति हुन्छ नि, मलाई यो शहर छोडेर हिँड्न मन लाग्छ । हिमालले बोलाइरहेझैँ लाग्छ । ट्रेकिङ जुत्ताले खुट्टा खोजेझैँ लाग्छ । रूकस्याकले पिठ्युँ खोजेझैँ लाग्छ । निधारमा बजारिने हिउँको चिसो हावाले दिमागलाई शीतल पार्छ । नदीको संगीतले हृदयलाई पुनर्जागृत गर्छ । सल्लाघारीमा हावाले बजाउने सुसेलाले जीवनसँगको प्रेम जागृत गराउँछ । हिँडाइले मृत्युबाट बचाउँछ ।

मानिसको यस्तो दयनीय नियति आउने बुझेर नै हुनुपर्छ, कुनै बेला दार्शनिक रूसोले भनेका रहेछन्- ब्याक टु दी नेचर अर्थात् प्रकृतितिर फर्क ।

रूसोको आह्वान सुनेर वा उनका बारेमा केही नजानेरै प्रकृतितिर फर्कनेहरू कति होलान् ? सन्न्यास लिएर वन प्रस्थान गर्ने सन्न्यासीहरूलाई यो कोटीमा राख्न सकिएला कि नसकिएला ? रूसोकै जस्तो आह्वान गर्ने अरू प्रसिद्ध लेखक हुन् हेनरी डेबिट थोरो र ज्याक लन्डन । यी दुईका कहानीबाट प्रभावित भएर एक जना अमेरिकी युवा क्रिस्टोफर म्याकक्यान्डलेस यात्रामा निस्किन्छन्, जीवनभरका लागि । भर्खरै कलेज ग्र्याजुएट भएका क्रिस्टोफर दुई वर्ष मस्त घुम्छन् । सन् १९९२ मा उनको शव भेटिन्छ, घना जंगलभित्र कसैले छोडेको थोत्रो बसमा । क्रिस्टोफरलाई अमर बनाइदिए जोन क्राकरले ।

क्रिस्टोफरको यो यात्रामाथि क्राकरले लेखेको किताबले धेरै अमेरिकी युवाको मुटुको धड्कन बढाएको थियो । अझ सिन पेनले २००७ मा इन 'टु दी वाइल्ड' नामको फिल्ममा क्रिस्टोफरको कथा उतारेपछि सनसनी मच्चियो । आज पनि 'इन टु दी वाइल्ड' हेरेर आजीवन यात्रामा निस्किने युवाहरू समाचारमा छाइरहन्छन्, जब जंगलमा उनीहरूको शव भेटिन्छ । युवाहरूको दिमागमा यही फिल्ममा भएको इदि भेदरको स्वर गुञ्जिरहन्छ, 'सोसाइटी, यु आर अ क्रेजी ब्रिड/आई होप यु आर नट लन्ली विथआउट मी ।'

खासमा काठमाडौं एयरपोर्टमा सुरक्षाकर्मीले पदयात्री लौरो अर्थात् ट्रेकिङ स्टिक हातमा बोक्न दिएनछन् । आफ्नो झोला साथमै राखे पनि लौरो भने लगेजमा पठाउनुपरेछ । यता नेपालगञ्जमा भने विमानका कर्मचारी लौरो जहाजमै छोडिदिएछन् । लौरो हरायो, खोज्दाखोज्दै अबेर भयो ।

यी युवाहरू अमेरिकी समाजको दौडधुपमय जीवनलाई चुनौती दिएर प्रकृतितिर फर्किनेहरू हुन् । आज युरोप र अमेरिका मात्रै होइन, सिङ्गो संसार दौडधुपमय भइसकेको छ । १ लाख वर्षभन्दा लामो इतिहास भएको मान्छेले यस्तो रफ्तारको दौडधुप कहिल्यै गर्नु परेन । वैज्ञानिक भन्छन्, 'आधुनिक मानव जातिले अफ्रिकाबाट संसार यात्रा थालेको लगभग सत्तरी हजार वर्ष भएको छ । साठी हजार वर्षभन्दा बढी उनीहरू जंगलमै थिए । उनीहरू हिँडिरहन्थे । उनीहरूको जीवनको मुख्य काम नै ट्रेकिङ थियो ।

१०-११ हजार वर्षअघि मानिसले खेतीपाती गर्न थाल्यो । बिस्तारै गाउँ अनि शहरमा थन्कियो । घोडा, बग्गी, रिक्सा, गाडी, रेल, हवाईजहाज, पानीजहाज, लिफ्ट, केबुलकार आदिले हाम्रो हिँडाइ खोस्यो । हिँड्न छोडेपछि मानिसको दिमाग पहिलेभन्दा सुस्त भयो भन्छन्, पपुलर इतिहासकार युभल नोह हरारी । उनलाई लाग्छ– सबैभन्दा 'इन्टेलिजेन्ट' मानिस कृषियुगभन्दा पहिलेको जंगली अवस्थामा थियो । त्यसबेला उनीहरू घाँसको संगीत सुनेर त्यहाँ सर्प छ कि छैन थाहा पाउन सक्थे । आफ्नो जीवन धान्न चाहिने सबै कुरा आफैँ बनाउन सक्थे । शारीरिक र मानसिक रूपमा स्वस्थ थिए ।

त्यसैले, हिँडेपछि तपाईंको शरीरभित्रको त्यो सिर्जनशील पुर्खा बौरिन्छ । हिँडाइले तपाईंको आत्मालाई पुनर्जागृत गर्छ । शरीरलाई स्वस्थ्य राख्छ ।

हिँड्नुको शक्तिबारे एक जना अमेरिकी लेखक देबोरा ग्रेसन रिगेल लेख्छिन्, 'चार्ल्स डार्बिन, फ्रेडरिक नित्से, विलियम शेक्सपियर र एरिस्टोटल सबै अत्यधिक हिँड्ने गर्थे । दिमागमा नयाँ विचार उत्पन्न गर्न हिँडाइको लयलाई उपयोग गर्थे ।'

हार्वर्ड विश्वविद्यालयको वेबसाइटमा 'डन्ट अन्डरस्टिमेट द पावर अफ अ वाक' शीर्षकको छोटो लेखमा उनले लेखेकी छन्- हिँडाइले मस्तिष्कको शक्ति कम हुने 'मेन्टल फेटिग' को समस्याबाट छुटकारा दिलाउँछ । मेरो मस्तिष्क सैतानको घर बनेपछि मलाई हिमालले बोलाउँछ । हिँड्नलाई हिमालको फेदजस्तो सुन्दर अर्को गन्तव्य हुँदैन ।

ग्रेगर साम्सा बिहान ब्युँझँदा कीरो बन्छ । म बिहान ब्युँझँदा यात्री बन्छु ।

हिजो शिथिल र तनावग्रस्त सुतेको हुन्छु, तर बिहान ब्युँझेपछि आफैँलाई स्वस्थ महसुस गर्छु । पैताला हिँड्न थालेका छैनन्, मन हिँड्न थालिसक्यो । तर, कहाँ ? दिमागमा अकस्मात् आउँछ- अपर डोल्पा । मलाई अपर डोल्पाबारे केही पनि थाहा छैन । सामान्य गुगल गर्छु । दुई/चार जानकारी सम्झनामा रेकर्ड गर्छु ।

यो बिहीबार बिहानको कुरा हो । जान त एक्लै मन थियो तर किनकिन आँट आइरहेको थिएन ।

'सागर कहाँ छौ ?,' दिउँसो कुनै बेला फोन गर्छु ।

'दाइ, कोठामै छु । अलि बिरामीजस्तो भएर अफिस जान सकिनँ, रेस्ट गरिरा'को छु ।'

शहरमा फुर्सद हुन बिरामी हुनुपर्छ, 'म आएँ भने कफी खान निस्किन्छौ त ? म त्यतै आउँछु ।'

'हुन्छ, आउनु न त ।' नाइँ भन्न नसकेझैँ, बडो झिँझो मानेर जवाफ फर्काउँछ ।

म पठाओको पिठ्युँ चढेर पुल्चोक पुग्छु ।

एउटा कफीको दोकान छिर्छौं । चर्को गीत बजिरहेको छ । सागर आदेश दिएझैँ भन्छ, 'बन्द गर्नुस् त्यो ।'

गीत बन्द हुन्छ । हामी कफी मगाउँछौँ र गफ गर्न थाल्छौँ ।

'म अपर डोल्पा जाँदै छु,' सुनाउँछु ।

'कहिले ?' सोध्छ ।

'आइतबार,' भन्छु ।

हिजो राति मात्र उसले पढिभ्याएको छ जनकलाल शर्माको किताब कौतुकमय डोल्पो ।

प्रतिभाशाली लेखक र पुरातत्त्वबेत्ता जनकलाल शर्माको जागिर थियो, पुरातत्व विभागमा । विभागकै काम लिएर गुम्बाहरू अध्ययन गर्न उनी २०२६ सालको माघमा डोल्पा पुग्छन् । उनको यही यात्राको विवरण हो, कौतुकमय डोल्पो ।

शर्माले शब्द शयर गराएपछि सागरलाई पनि डोल्पा पुग्न मन लागेकै रहेछ ।

'कोको जाने ?,' सोध्छ ।

'एक्लै !,' जवाफ दिन्छु । तर, भित्रैदेखि मलाई एक्लै जाने आँट छैन । मनमा सागर गइदिए पनि हुन्थ्यो भन्ने छ तर भनेको छैन ।

'पैसा कति लाग्छ ?,' सोध्छ ।

'पचास हजार,' मलाई थाहा भएर जवाफ दिएको होइन । कति खर्च लाग्छ, मलाई नै थाहा छैन ।

म खुसी बोकेर फर्किन्छु । साथी हुने भएपछि मलाई कतिबेला यो खाल्डोबाट बाहिर निस्कौँ, कहिले डोल्पा पुगौँ, मात्रै भइरहेको छ ।

शुक्रबार यसै बित्छ । म सकेसम्म उपल्लो डोल्पाको यात्राबारे सूचना संकलन गर्दै छु ।

शनिबार बिहान म डोल्पाली पर्यटन व्यवसायी जितेन्द्र झाँक्रीलाई भेट्न बौद्ध पुग्छु । बौद्ध स्तुपाअगाडिको हिमालयन जाभामा कफी खुवाएपछि आफ्नो ट्राभल एजेन्सीको अफिसमा लैजान्छन् । अपर डोल्पाको म्याप दिन्छन् । म कुरा गर्दै रेखा कोर्दै जान्छु ।

दुनैसम्म गाडी जान्छ । दुनैबाट दुई दिन हिँडेर फोक्सुन्डो । त्यहाँबाट ५,३५० मिटरको ङाङदालो ला पार गरेर शे–गुम्बा । शेबाट भिजेर, भिजेरबाट साल्दाङ, साल्दाङबाट तिन्जे, अनि छार्का हुँदै धो र धोबाट दुनै । कुन गाउँमा कसलाई सम्पर्क गर्ने, कसको घरमा वा होटलमा बास बस्ने सबै उनले भन्छन् । म फटाफट डायरीमा टिप्छु ।

झोलामा डायरी कोचेर म निस्कन्छु । आइतबार यात्राकै लागि भनेर क्यामेरा र गोप्रो किन्छु । अरु केही तयारीमा दिन बित्छ । साँझ सागरलाई भेटेर कफी खान्छु । कम्तीमा साथी त हुने भयो । ठूलो भर भएको छ सागर यो यात्राका लागि ।

सोमबार बिहान हुन्छ । निद्रा छ नि, हिँड्ने दिन चाँडै छोड्छ जहिले पनि । उठ्नासाथ रूकस्याक कस्छु, जुत्ता कस्छु । शंखमूलको उजामा कफीसप पुग्छु । ब्रेकफास्ट र कफीको कम्बो मगाउँछु । साँझ गाडी चढ्नु छ । नेपालगञ्जको बस अबेरसम्मै पाउँछ । नेपालगञ्जबाट भोलिपल्ट बिहान हिँड्ने हो- गाडीले सिधै दुनै पुर्‍याउँछ । सिधै दुनै गएन भने पनि जाजरकोटको तल्लुबगरसम्म पुर्‍याउँछ । अहिलेसम्म मसँग भएको सूचनाको सार यति नै हो ।

दिउँसो केही किनमेल सकेर २ बजेतिर फेरि क्याफे पुग्छु । अमेरिकानोको चुस्की लिँदै गर्दा सागर देखापर्छ । झोला बोकेको छैन, सर्ट र जिन्स प्यान्टमा छ । यसको अर्थ ऊ ट्रेकिङ जान हिँडिसकेको हैन ।

क्याफेमा आएर ऊ एस्प्रेसो डबल सट डिमान्ड गर्छ । म उसको अनुहारमा हेरिबस्छु । जति समय घर्किंदै जान्छ, उति उसको अनुहारको रङ बदलिँदै जान्छ । जति कफी पिउँदै जान्छ, त्यति नै उसको अनुहारमा कफीको रङ पोखिँदै जान्छ ।

भएको के हो ? उसले केही भनेको छैन ।

टेबलमा साथीहरू छन्, अनेकवली गफ हाँकेका छन् । सागर मौन छ ।

सागरको यो मौनता चिर्न आँधीबेहरीजस्तो आइपुग्छ नवीन । क्याफे छिर्दाछिर्दै भन्छ, 'ए सागर, ल खोटाङ जाऔँ । म खोटाङ हिँड्न लागेको ।'

ऊ आफ्नै शैलीमा थप्छ, 'गएर बंगुरको मासु, कुखुराको मासु, गाईको मासु, रक्सी के खान्छौ, भन न ।'

सागर चुपचाप कफी पिइरहन्छ ।

नवीनलाई नबोली बस्न सकस छ, 'कि म पनि जाऊँ त डोल्पा ?'

अब टेबलवरिपरि झुम्मिएका सबैको काम नवीनलाई हौस्याउनु भएको छ । नवीन जान तयार हुन्छ ।

साँझ परिसकेको छ । बाहिर हिँड्न टर्चलाइट चाहिने भइसकेको छ । म सागरलाई पर्खिरहेको छु । सागर मोबाइलमा केही बेर टोलाउँछ । मेरो अनुहारमा हेर्छ र भन्छ, 'दाइ, तपाईंहरू जानुस् ! म गइनँ ।'

नवीन र म ट्याक्सी लिएर हिँड्छौँ । कोठामा गएर नवीनको झोला टिप्न, ठमेल गएर नवीनका लागि अत्यावश्यक किनमेल गर्न र कलंकी पुगेर बस चढ्न उस्तो बेर लागेन ।

मलाई नरमाइलो लागिरहेको छ, सागर गएन ।

काफ्काको कीरो नहुनलाई हिँड्नु छ केही दिन । अलिकति ब्युँताउनु छ पुर्खाको आत्मा ।

राति ९ बजे नेपालगञ्जको बस पाइँदैन । बस भेटिन्छ बुटवलको । नवीन र म त्यसैमा चढ्छौँ । बसले बिहान ११ बजेतिर पुर्‍याउँछ बुटवल ।

केही समय बुटवल बसेर जागिर खाएको मित्र नास्तिकलाई फोन गर्छु । उनले दिएको सुझावअनुसार मिलन चोकनजिकैको एउटा होटलमा गएर खाना खान्छौँ । खाना खाइनसक्दै पानी पर्न थाल्छ । पानी पर्‍यो भनेर रोकिने समय पनि छैन । जतिसक्दो चाँडो नेपालगञ्ज पुगेर दुनैको गाडी पक्रनु छ । पानीमा भिज्दै निस्किन्छौँ बस खोज्न ।

हिजो शिथिल र तनावग्रस्त सुतेको हुन्छु, तर बिहान ब्युँझेपछि आफैँलाई स्वस्थ महसुस गर्छु । पैताला हिँड्न थालेका छैनन्, मन हिँड्न थालिसक्यो । तर, कहाँ ? दिमागमा अकस्मात् आउँछ- अपर डोल्पा । मलाई अपर डोल्पाबारे केही पनि थाहा छैन ।

बुटवलको नयाँ बसपार्कमा पुगेपछि थाहा भयो, नेपालगञ्ज जाने बसले कम्तीमा ६-७ घण्टा लगाउँछ । यसरी त रात पर्छ । हामी विकल्पमा काठमाडौंबाट आउने कुनै गाडी पाइहालिन्छ कि भनेर रागमार्गमा निस्केर कुर्न थाल्छौँ । १ घण्टा कुर्दा पनि कुनै गाडी आइपुग्दैन ।

गाडी कुर्दाकुर्दै केही मानिससँग संवाद गर्छौं । एक जना सज्जन रहेछन्, रुकुम बसेका । मोटरसाइकलमा गाउँगाउँ डुलाएर गुट्खा पराग बेच्ने काम गरेर । गाडी र बाटो उनलाई जति अरू कसलाई थाहा होस् । उनैले सुझाए, 'दाङ जाने गाडी सजिलै पाइन्छ । छिटो पनि हुन्छ । त्यहाँबाट रूकुमको सोलावाङ जाने गाडी पाइन्छ । सोलावाङबाट तल्लु जान सकिन्छ । तपाईंहरूको समय बचत हुन्छ । आज नेपालगञ्ज गएर तल्लु जाने गाडी पाइँदैन होला ।'

आज्ञाकारी छात्रजस्तो हामी उनको सुझाव ग्रहण गरेर तुल्सीपुर जाने माइक्रो चढ्छौँ ।

भालुवाङ पुग्नै लाग्दा मोबाइल बज्छ । अल्छी मान्दै निकालेर हेर्छु । सागरले कल गरिरहेको रहेछ ।

'कहाँ पुग्नुभयो दाइ ?,' उसको प्रश्न ।

'घोराही पुग्न लाग्यौँ ।'

'अनि नेपालगञ्ज हिँडेको मान्छे कहाँ घोराही तुल्सीपुरतिर डुलिराख्या त ?'

'रूट चेन्ज भयो, अब तुल्सीपुरबाट जाने । नेपालगञ्ज नजाने । तिम्रो केही छ नयाँ ?'

'नयाँ भएर त फोन गरेको नि ?'

'के भो ?'

'म नेपालगञ्ज फ्लाइटमा आएँ भने भ्याइन्छ ?'

'आउने भयौ ? लल अरू कुरा छोड, बाँकी सबै मिल्छ, तिमी पहिले फ्लाइटको टिकट बुक गरिहाल । बाँकी कुरा त्यसपछि गरौँला ।'

'ल दाइ ।'

फोन राख्छ । म सहचालक भाइलाई भन्छु, 'भाइ, हामीलाई नेपालगञ्ज जाने गाडीमा हाल्देऊ है ।'

भालुवाङबाट हामी नेपालगञ्ज जाने माइक्रो चढ्छौँ । नेपालगञ्ज बलेको थियो, गर्मीले । एकछिन बस्न पनि सकस हुने गरी ।

एयरपोर्ट अगाडि रोकिन्छ माइक्रो । पीपलको रूखको शरणमा परेका छौँ हामी । पर्खिरहेका छौँ, हिजो छुटिसकेको साथीलाई ।

हिउँ पग्लिने सिजन सुरु भएसँगै भेरीमा पानी बढेको रहेछ । यसले गर्दा नेपालगञ्जबाट गाडी सिधै दुनै जान नसक्ने रहेछ । हामीलाई जाजरकोटको तल्लुबगरसम्म लैजान एउटा बस कुरिरहेको छ ।

५ बजे छुट्ने तरखर गरेको बस हामीलाई पर्खिरहेको छ । हामी काठमाडौंबाट ५ बजे उड्ने भनेको सागरलाई पर्खिरहेको छौँ । मेरो अनुभवमा बुद्ध एयरको घडी कम्तीमा ३० मिनेट ढिला चल्छ ।

बस पर्खिरहेको छ, ६ बज्यो सागर आइपुगेन । साढे ६ भयो, सागर आइपुगेन । म फ्लाइट राडारमा उसको फ्लाइट ट्रयाक गरिरहेको छु । साढे ७ बजे बल्ल जहाज नेपालगञ्ज विमानस्थलमा अवतरण गर्‍यो । तर, यतिञ्जेलमा बस छुटिसकेको थियो ।

जहाज त अवतरण गर्‍यो तर सागर बाहिर निस्किएन । म सागर आउँदाआउँदैको भिडियो खिच्न हातमा मोबाइल बोकेर बसेको थिएँ । तर ऊ धेरैबेरसम्म देखा परेन । खासमा काठमाडौं एयरपोर्टमा सुरक्षाकर्मीले पदयात्री लौरो अर्थात् ट्रेकिङ स्टिक हातमा बोक्न दिएनछन् । आफ्नो झोला साथमै राखे पनि लौरो भने लगेजमा पठाउनुपरेछ । यता नेपालगञ्जमा भने विमानका कर्मचारी लौरो जहाजमै छोडिदिएछन् । लौरो हरायो, खोज्दाखोज्दै अबेर भयो ।

समय बेलुकीको ८ पनि नाघिसकेको थियो । सागर सडकमा देखा पर्‍यो ।

अब सागर छुटेन ।

कसैलाई एयरपोर्ट छोड्न आएको एउटा निजी कार हामीलाई सुर्खेतसम्म लैजान कुरिरहेको थियो । यो उखरमाउलो गर्मीमा नेपालगञ्ज बस्नुभन्दा सुर्खेत गएर बस्नु जाति । हामी सुर्खेततिर लाग्यौँ ।

भोलि बस चढेर तल्लुहुँदै दुनै पुग्नु छ । काफ्काको कीरो हुनबाट बच्न अब केही दिन झोला बोकेर हिँड्नु छ । हामीभित्र भएको पुर्खालाई ब्युँताउनु छ । आत्मालाई पुनर्जागृत गर्नु छ । पुर्खा हिँडेको बाटो पछ्याउनु छ ।