पहिलो प्रेम (ब्लग)

A+ A A-

पढाइको प्रेसर र घरको यादले मन उदास उदास थियो । साथीहरू सबै आफ्नो-आफ्नो चटारोमा व्यस्त थिए । रिफ्रेसटमेन्टका लागि केही दिन फ्रेस हुन बाहिरतिर निस्कने निर्णय गरेँ ।

भर्खर प्लस टु सकेर ब्याचलर पढ्ने तयारीले मनमा निकै कौतुहलता प्रदान गरिरहेको थियो । घरमा बुबाको इच्छा छोरीलाई नर्स बनाउने थियो । तर, मैले प्लस टुमै फिजिक्स पढेकाले नर्स बन्ने बाटो समाप्त भइसकेकाे थियाे । गणितका ती कठिन हिसाब, केमिस्ट्रीका ती सम्झिने नसकिने रियाक्सन र फिजिक्सका डेरिभेसनबाट परीक्षा सकिएपछि बल्लतल्ल मुक्त भएकी थिएँ ।

केही दिनको गम्भीर सोचाइपछि मैले इन्जिनियरिङ पढ्ने निर्णय गरेँ । घरमा सबै परिवारको राम्रो सहमतिका साथ अबको चारदेखि पाँच वर्ष अर्थात् ब्याचलरमा इन्जिनियरिङ पढ्ने सपना बोकेर सफल बन्नुपर्छ भन्ने निर्णयका साथ अगाडि बढेँ । इन्जिनियरिङको तयारी कक्षा हाम्रो घरनजिकैको शहरमा सञ्चालन भइरहेको थियो । म पनि त्यहीँ गएर इञ्जिनियरिङको तयारी कक्षामा जुटेँ l

तयारी कक्षामा नयाँ साथीहरू, नयाँ शिक्षकहरूसँग परिचयका साथै आफ्नो सुन्दर सपनालाई पूरा गर्ने हौसलाका साथ अगाडि बढिरहेकी थिएँ । मनमा अनेक छटपटी, दिमागमा द्वन्द्व र मलिन अनुहारका साथै परिवारले मप्रति देखेको सपना साकार पार्नका लागि म हरदम प्रयास गरिरहेकी थिएँ ।

लगभग तीन महिनाको तयारी कक्षापश्चात् इन्जिनियरिङको प्रवेश परीक्षाको समय पनि नजिकिँदै थियो । कोर्स सबै पढिसक्दा पनि मलाई भने आफ्नो तयारी नपुगेजस्तो भइरहेको थियो । धेरै मिहिनेत र संघर्ष गरेर नाम निकाल्नुपर्छ भन्ने मेरो ठूलो सपना थियो । त्यस सपनालाई साँच्चिकै विपनामा परिणत गर्नका लागि मेरो क्षमताले भ्याएसम्म सकेजति प्रयास गरी नै रहेँ ।

परीक्षाको दिन, समय, मिति सबै कुराको रुटिङ आयो । म पनि पूरा तयारीका साथ परीक्षा हलमा प्रवेश गरेँ । परीक्षा भने मैले जति सोचिरहेकी थिएँ, त्यस्तो हुन सकेन । परीक्षा सकाएपछि एकाएक दिमागमा अनेक तर्कनाहरू घुमिरहेका थिए । परीक्षा सकिएको २४ घण्टाभित्र नतिजा प्रकाशित हुँदै थियो तर मलाई भने पहिलो प्रयासमै हारेजस्तो महसुस भइरहेको थियो ।

२४ घण्टापछाडि नभन्दै नतिजा प्रकाशित भयो । सौभाग्यवश लगभग १२ हजार प्रतिस्पर्धीहरूको बीचमा पनि ४४९ मा मेरो नाम निस्कियो । 'नपकाएको फाँडोले मुख पोल्छ' भनेझैँ मेरो नाम निस्केको हर्षोल्लास एकातिर छ भने अर्कोतिर छात्रवृत्तिमा पढ्न पाउने यी दुवै कुराले गर्दा म धेरै खुसी भएँ । साथै, परिवारमा पनि धेरै खुसीको माहौल सिर्जना भइरहेको थियो ।

त्यो साथी, हेर्दा झट्ट गहुँगोरो वर्णको, हाँस्दा अलिकति बाहिर दाँत उछिट्टिएका, सरले सोध्दा निर्धक्कसाथ उत्तर दिइरहेको थियो । मेरो ध्यान भने पढाइबाट भङ्ग भएर पूरा पिरियडभरि नै ऊप्रति केन्द्रित भइरहेको थियो ।

सानै उमेरदेखि विदेश जाने ठूलो सपना थियो । घरमा ममीको इच्छा भने नेपालमै केही गर्नुपर्छ भन्ने थियो । मेरो दिमागमा विदेशको भूत यति धेरै चढेको थियो कि हरेक कुराको सपना नै विदेश थियो । हिउँ आएको निउँ पाएको भनेझैँ 'ग्रायन्ड' पाएर मैले इन्जिनियरिङ पढ्नका लागि नर्वे जाने तयारी गरेँ ।

तयारी गरेको केही दिनमै सबै कुराको चाँजोपाँजो भनेजस्तै भयो । करिब १५ दिनको तयारीमै विदेश जानका लागि टिकटसमेत तयार भयो । घरमा परिवार यति धेरै खुसी त हुनुहुन्नथ्यो तर पनि मेरो सपना पूरा गर्नका लागि म भने नेपाली भूमिलाई छोडेर मेरो सपनाको शहरमा इन्जिनियरिङका लागि यात्रा सुरु भएको थियो ।

केही दिनमै नर्वेको 'युनिभर्सिटी अफ इस्टाभेन्जर' भन्ने विश्वविद्यालयमा मेरो पढाइको यात्रा सुरु भयो । त्यस युनिभर्सिटीमा इन्जिनियरिङमा नाम निकालेका धेरै साथीहरू कोही सिभिल इन्जिनियरिङ, कोही मेकानिकल इन्जिनियरिङ त कोही केमिकल इन्जिनियरिङ पढ्ने भएका थिए । मलगायतका लगभग ५० जना विद्यार्थी साथीहरू केमिकल इन्जिनियरिङ पढ्ने तयारी गरिरहेका थियौँ । इन्जिनियरिङ पढ्ने नयाँ शहरमा नयाँ साथी, नयाँ परिवेशलगायत सबै कुराहरूका साथ सुरु भएको सपना पूरा भएजस्तो महसुस भइरहेको थियो ।

सुरुको दिन परिचय आदानप्रदान कार्यक्रम सम्पन्न भयो । दोस्रो दिनदेखि हाम्रो निरन्तर पढाइ सुरु भइरह्यो । दोस्रो दिनमा तीन/चार जना केटीहरूसँग राम्रो सम्बन्ध भयो । त्यति भए कक्षामा हाँस्न बोल्नका लागि केही कमी भएन । कक्षाहरू निरन्तर रूपमा चलिरहेका थिए । एक दिन केमिस्ट्रीको क्लास चलिरहेको थियो । त्यो क्लास प्रा.डा. हरिनारायण यादवको थियो । उहाँले क्लासको बीचबीचमा प्रश्न सोध्दै गर्दा केटापट्टिको साइडमा तेस्रो बेन्चको बीचमा रहेको साथीलाई सोध्नुभयो ।

त्यो साथी, हेर्दा झट्ट गहुँगोरो वर्णको, हाँस्दा अलिकति बाहिर दाँत उछिट्टिएका, सरले सोध्दा निर्धक्कसाथ उत्तर दिइरहेको थियो । मेरो ध्यान भने पढाइबाट भङ्ग भएर पूरा पिरियडभरि नै ऊप्रति केन्द्रित भइरहेको थियो । सोचेँ, हिजो परिचय गर्दा त्यति ध्यान नभएको हुनाले उसको नाम भने मलाई ठ्याक्कै याद भएन । लुकीछिपी जहाँ जुन तरिकाले उसलाई देख्न सम्भव हुन्छ, त्यसरी नै मेरा आँखाले उसलाई नै हेरिरहन्थे ।

सौभाग्यवश एक हप्तापछि हामी खाजा खाने क्रममा क्याफेमा सँगै भेटिएका थियौँ । त्यही समय मैले ऊसँग परिचय गर्ने अवसर मिल्यो । उसको नाम रहेछ– आशुतोष । त्यस दिनदेखि हाम्रो चिनजान भयो । पहिलो हेराइमै मन परेको ऊ निक्कै राम्रो थियो मेरा लागि ।

भर्खर १८/१९ वर्षको उमेर । यो उमेरमा मायामा न जात न धर्म केही हेरिँदैन । हेरिन्छ त केवल ऊप्रतिको माया भनेझैँ मेरा लागि ऊ त्यस्तै थियो । मैले उसको न धन सम्पत्ति, न रूप, न परिवारको अवस्था, केही पनि हेरिनँ । हेरेँ त केवल उसको मन । सामान्यतया मायाको परिभाषा नजान्ने म आज ऊप्रति किन यतिधेरै मायामा डुबिरहेकी छु ! त्यही त होला माया ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, जेठ २७, २०८० ०७:५०