लाहुरेहुँदै सफल उद्यमी बनेका दीपबहादुर (भिडियो)

A+ A A-

दीपबहादुर शाही ठकुरी कर्णालीको दैलेखको एक गरिब परिवारमा जन्मिएका हुन् । कृषि उत्पादनले उनीहरूलाई वर्षमा आठ महिना खान पुग्थ्यो । बाँकी चार महिना कहिले बनिबुतो गर्ने त कहिले मागेर/किनेर जीविका चलाउँथे ।

उनलाई सम्झना भएअनुसार त्यसबेला बुुबाआमाको सपना छोराहरूलाई भारत कि बेलायती लाहुरे बनाउने थियो । त्यसैअनुसार उनी १६/१७ वर्षकै उमेरमा लाहुुरे बन्न भनेर गोरखपुरको कुनाघाट पुगे । दुईपटक भारतीय लाहुुरे हुन भिडे पनि । तर, सफल भएनन् । तेस्रोपटकचाहिँ बेलायती लाहुरेमा भिड्न भैरहवाको पक्लिहवा गए ।

भारतीय सेनामा छनोट हुन नसकेका उनलाई बेलायती सेनामा छनोट हुने आस त थिएन । तर, ‘कोसिस गरौँ न त’ भन्ने सोचले उनी पक्लिहवा पुुगेका थिए । एकदिन उनी बाटोमा दौडिरहेका थिए । त्यही बेला एक जनाले भने, ‘नेपाली सेनाले खेलाडी भर्ना गर्न अञ्चल दौड प्रतियोगिता गर्दैछ । तिमी दौडिन्छौ ?’

दीपले उत्साहित हुँदै भने, ‘दौडिन्छु । ’

तिनै व्यक्तिले सबै प्रक्रिया पूरा गरिदिए र दीपबहादुरलाई दौडस्थलमा पुर्‍याइदिए । ८ सय मिटर दूरीको दौड थियो । दीपबहादुर पहिलो भए । कार्यक्रममा नेपाली सेनाका अञ्चल प्रमुख पनि आएका थिए ।

दौडमा पहिलो भएका दीपबहादुरलाई बोलाएर उनले सोधे, ‘नेपाल आर्मीमा जागिर खाने हो ?’

त्यसबेलासम्म दीपबहादुरलाई नेपालमा पनि आर्मी छ भन्ने थाहै थिएन । त्यसैले उनले सोधे, ‘नेपालमा पनि आर्मी छ र ?’

सेनाका अञ्चल प्रमुखले जवाफ फर्काए, ‘छ । जागिर खाने भए भोलि आउनू । ’

नभन्दै दीप भोलिपल्ट बिहानै बोलाएको ठाउँमा पुगे ।

त्यसबेला वैकुण्ठ मानन्धर र उनीसँगै आठ जना फुटबल खेलाडी नेपाल आर्मीमा एथलेटिक्सका लागि छनोट भए । दीपका अनुसार आर्मीको नम्बर र तलब दिने तर ब्यारेकमा बस्नु नपर्ने गरी अस्थायी रूपमा भर्ना गरिएको थियो ।

लाहुरे त लाहुरे तर भारत या बेलायतको होइन, नेपाली सेनाको खेलाडी बनेर आमाबुबाको सपना पूूरा गरेँ भन्ने दीपलाई महसुस भयो । केही वर्षमै उनी राष्ट्रिय खेलाडीका रूपमा परिचित भए ।

सैनिक तालिम लिएपछि १० वर्षसम्म जागिर छाड्न नपाउने नियमका कारण दश वर्षसम्मै आर्मीको खेलाडीको जागिर गरे । तर उनको मनमा भने जागिर खाएर हुँदैन, पेसा व्यवसायमा लाग्नुपर्छ भन्ने उनको मनमा लागिरहन्थ्यो ।

‘जागिर खाँदै गर्दा मलाई उत्पादनसँग जोडिएर केही न केही गर्नुपर्छ भन्ने अन्तरआत्माबाटै लागिरहन्थ्यो । ३६ सालपछि त्यो इच्छा अझ प्रवल भएर आयो,’ दीपबहादुर भन्छन् ।

२०४४ सालमा आर्मीको जागिरबाट दीपले राजीनामा दिए । तर, स्वीकृत भएन । उनलाई आर्मीका तीनवटा कोर्स गरेपछि सेकेन्ड लेफ्टिनेन्ट बन्ने अवसर पनि थियो । तर, उनले जसरी भए पनि जागिर छाड्ने बाटो रोजे । पल्टन धनगढीमा थियो । त्यहाँ पुगेर प्रमुखलाई एक महिनासम्म राजीनामा स्वीकृत गर्दिन आग्रह गरिरहे । तर पल्टन प्रमुखले मान्दै मानेनन् । केही सीप नलागेपछि अन्त्यमा ‘म राजनीतिमा लागेको छु भनेर’ झुट बोले । त्यसपछि त तत्काल उनको राजीनामा स्वीकृत भयो ।

त्यहीँबाट दीपबहादुरको नयाँ जीवन अर्थात् उद्यमको यात्रा सुरु भयो ।

उसो त बाल्यकालमै उनमा व्यवसायप्रतिको लगाव थियो । स्कुलमा उखुका आँख्ला काटेर पसल थाप्थे । विभिन्न प्रकारका खेलौना बनाएरसमेत बेच्थे । तर, पछि व्यवसायी होइन, सेनाको जागिरे भए । जागिर खाँदैगर्दा उनले गलैँचा व्यवसायबारे नजिकबाट बुझे । अन्ततः सेनाको जागिर छाडेर गलैँचा व्यवसायमा जोडिए । दशवटा चर्खाबाट नेपाली गलैँचामा प्रयोग हुने ऊनी धागो बनाउन सुरु गरे ।

यसरी सेनाको जागिरबाट अवकाश लिएसँगै गलैँचा व्यवसायमा प्रवेश गरेका दीपबहादुरलाई अन्तर्राष्ट्रिय बजारमा ‘टुइट’ अर्थात् ऊनका उत्पादनको बजार र लोकप्रियताले आकर्षित गर्‍यो । टुइट के हो ? कसरी बन्छ ? कहाँबाट प्रारम्भ भयो भनेर ‘टुइट’ बारे अध्ययन गर्न थाले ।

दीप भन्छन्, ‘विश्वकै उत्कृष्ट टुइट ह्यारिस रहेको थाहा पाए । युरोपका केही आइल्यान्डबाट परम्परागत रूपमा टुइटको विस्तार र विकास भएको रहेछ, जुन परम्परा हाम्रोमा बख्खुका रूपमा छँदै थियो । हामीले बख्खुलाई चिन्न सकेनौँ । यसरी आधुनिक स्वरुप दिन नसकेर पछाडि पर्‍यौँ ।’

२०७३ सालमा ऊनी कपडा उद्योगमा प्रवेश गरेका उनले २०७४ सालबाट उत्पादन सुरु गरे । त्यसको एक वर्षपछि ऊनी कपडालाई विश्व बजारमा पुर्‍याउने उद्देश्यका साथ ‘गोर्खा टुइट’ नाम दिएर उत्पादन सुरु गरे ।
हाल भने ‘गोर्खा टुइट’ नामको अन्तर्राष्ट्रियस्तरको कपडाको ब्रान्ड स्थापित गर्न सफल बनेका छन् ।

आगामी वर्षभित्रै धरान र पोखरामा आउटलेट खोल्ने उनको योजना छ । त्यति मात्र होइन, नेपाली ब्रान्डको टुइटलाई डेनमार्क, अमेरिकासहित युरोपका केही देशमा पुर्‍याउन दीपबहादुर सफल पनि भएका छन् । उनले नेपाललाई आयातमुखी नभई निर्यातमुखी देश बनेको देख्न चाहेको शिलापत्रलाई बताए ।