बीपीका कारण निरन्तरता पाएको कृष्ण पाउरोटीको बिँडो तेस्रो पुस्ताले थाम्दै (भिडियो)

बीपीका कारण निरन्तरता पाएको कृष्ण पाउरोटीको बिँडो तेस्रो पुस्ताले थाम्दै (भिडियो)

A+ A A-

नेपालमा पाउरोटी कहिले भित्रियो भनेर थाहा पाउन आजभन्दा करिब ८० वर्ष पछाडि फर्किनुपर्ने हुन्छ । नेवारी समुदायअन्तर्गतको राजकर्णिकारहरूको पुर्ख्यौली पेसा ‘हलुवाइ’ हो ।

त्यसबेला उनीहरू दरबारका राणाहरूलाई मिठाई बनाएर खुवाउँथे । त्यसबेला कृष्णबहादुर राजकर्णिकार वीर शमशेरका नाति इन्दु शमशेरको लालदरबारमा मिठाई बनाउने काम गर्थे ।

२००० सालमा जुद्ध शमशेरले ‘सी’ वर्गका राणाहरूलाई नेपाल अर्थात् काठमाडौंबाहिर पठाउने क्रममा इन्दु शमशेरलाई बडाहाकिम बनाई इलाम पठाएपछि कृष्णबहादुर पनि उनीसँगै लागे ।

तर, पछि इन्दुको व्यवहार चित्त नबुझेपछि २००३ सालतिर कृष्ण कामको खोजीमा भारतको कोलकातातिर लागे । कोलकातामा कृष्णबहादुरले तत्कालीन प्रख्यात बेकरी कम्पनी फर्पुजमा पाउरोटी बनाउन सिक्ने मौका पाए ।

२००५ सालमा कोलकाताबाट नेपाल फर्किएका कृष्णबहादुरले कमलपोखरीस्थित आफ्नै घरमा पाउरोटी उत्पादन गर्न थाले, जसलाई ‘कृष्ण पाउरोटी’ भनियो ।

त्यसबेला खुट्टाले पिठो मुछेर पाउरोटी बनाइन्छ भन्ने मानिसहरूको बुझाइ थियो । खुट्टाले मुछेर बनाएको पाउरोटी खानु हुँदैन भनेर हल्ला फैलियो ।

खुट्टाले पिठो मुछिँदैन भनेर थाहा दिन सबैले देख्ने गरी पसलछेउमा पिठो मुछे । उनले खुट्टाले पिठो मुछेर पाउरोटी बनाइन्छ भन्ने भ्रमलाई चिर्न आममान्छेले देख्ने गरी नै पाउरोटी बनाए । त्यसपछि भने उनले बनाएका पाउरोटीप्रति मानिसहरू आकर्षित हुँदै गए ।

कृष्णबहादुरले पाउरोटीसँगै चियानास्ताको समेत व्यवस्था गरे । तर, उनले सोचेअनुसारको कमाइ भने भएन । त्यही भएर उनी पसल बन्द गर्ने सोच बनाउँदै थिए । उनको पसलमा चिया पिउन आइरहने बीपी कोइरालाले पनि पसल बन्द हुँदै छ भन्ने कुरा थाहा पाए । त्यसपछि बीपीले कृष्णबहादुरलाई पसल बन्द नगर्न सम्झाउँदै भने, ‘कृष्ण दाइ, यो पाउरोटी व्यवसायको भविष्य धेरै राम्रो छ । हामी प्रजातन्त्रका लागि लागिरहेका छौँ । प्रजातन्त्र त आउँछ । त्यसपछि भारतबाट नेपाल आउने धेरै हुन्छन् । र यो व्यवसाय धेरै राम्रो हुन्छ ।’

कृष्णबहादुर बीपीलाई मान्थे । बीपीले भनेको कुरालाई विश्वास गरे । नभन्दै बीपीले भनेझैँ उनले सुरु गरेको पाउरोटी बिस्तारै ग्राहकहरूले मन पराउन थाले । बजारमा पाउरोटीको माग बढ्न थाल्यो । अनि कृष्ण पाउरोटी लोकप्रिय बन्न थाल्यो । हातले पिठो मुसेर तयार गरेको पाउरोटीले माग धान्न सम्भव भएन । २०१६ सालमा कृष्णले बेलायतबाट पिठो मुछ्ने मेसिन मगाए । दुर्भाग्य, मेसिन चलाएर बनाएको पाउरोटी भने उनले देख्नै पाएनन् । उनी स्वर्गवास भए ।

त्यसपछि उनका चारमध्ये तीन छोराहरूले बुबाले सुरु गरेको कृष्ण पाउरोटीलाई निरन्तरता दिए । त्यस समय उनका कान्छो छोरा घनश्याम सानै थिए । २०२१ सालतिर बेलायतबाट ओभन भित्र्याए । र, ओभनमा पाउरोटी बनाउन थाले । पाउरोटीको गुणस्तर अझै राम्रो बन्यो । त्यतिबेलै कोलकाताबाट चारवटा रिक्सा पनि भित्र्याए । रिक्सामा ‘मेसिन मेड ब्रेड’ लेखेर काठमाडौंका गल्लीगल्लीमा कृष्ण पाउरोटी पुर्‍याउन थाले ।

त्यसो गरेपछि कृष्ण पाउरोटी झनै लोकप्रिय भयो । त्यसबेला कृष्ण पाउरोटी तत्कालीन राजा महेन्द्रले समेत खाने गरेको घनश्याम राजकर्णिकार बताउँछन् ।

२०२८ सालमा घनश्याम पाउरोटी व्यवस्थापन अध्ययन गर्न जर्मनी पुगे । त्यहाँ उनले पाउरोटीसँगै बेकरीहरू पनि बनाउन सिके । जर्मनीमा घनश्यामले पाउरोटी बनाउने आधुनिक मेसिनसमेत देखे । एक वर्ष जर्मनीमा पाउरोटी व्यवस्थापन अध्ययन गरेपछि उनी नेपाल फर्के । २०२९ सालमा १६ लाख ऋणमा सेमिअटोमेसन मेसिन भित्र्याए । कृष्ण पाउरोटीको गुणस्तरमा अझै सुधार आयो ।

२०३० सालमा कृष्ण पाउरोटी प्रालि दर्ता गरेर आधिकारिकता पाएको कृष्ण पाउरोटी त्यसबेला दैनिक १० हजारभन्दा बढी प्याकेट बिक्री हुन्थ्यो । तर, त्यसपछिका व्यावसायिक उतारचढाव भने कम छैनन् । कृष्णका जेठो, माइलो र साइँलो छोरा क्रमशः बितेपछि पारिवारिक कलह उत्पन्न भयो । परिणामतः उद्योग बन्द हुने अवस्थामै पुग्यो । हाल भने कृष्ण पाउरोटीको बिँडो उनका कान्छा छोरा घनश्याम राजकर्णिकारसँगै छोरीहरू प्रज्ञा, सृष्टि र पूजा राजकर्णिकारले थामिरहेका छन् ।

‘नेपाली समाजमा महिलाले वंश विस्तार गर्न सक्दैनन्, अथवा पुर्खाले विस्तार गरेको व्यवसायलाई निरन्तरता दिन सक्दैनन् भन्ने मान्यतालाई चिर्न नै हामी दिदीबहिनीले हजुरबुबाले सुरु गरेको कृष्ण पाउरोटीलाई निरन्तरता दिएका हौँ,’ प्रज्ञाले शिलापत्रलाई बताइन् ।