हात्तीबाट जाेगिन भागेर रुख चढ्दा.. (भिडियाेसहित)

A+ A A-

वाइल्डलाइफ फोटोग्राफी जोखिमपूर्ण त छ नै, सँगै रोमाञ्चक पनि छ । जङ्गलभित्र जनावरको आक्रमणबाट जोगिँदै घण्टौँ ढुकेर बस्नुको भय अनि पट्यारलाग्दो क्षण जनावरलाई लेन्समा पार्दाको उपलब्धिले सहजै भुलिन्छ । तर, उपलब्धि त्यति सजिलोचाहिँ छैन ।

वाइल्डलाइफमा अलि फरक तरिकाको फोटो खिच्ने सुरमा छु म अचेल । अरुले खिचेभन्दा भिन्न र विशेष फोटो अहिले मेरो प्रमुख खोजी हो । मैले अहिले गर्न खोजिरहेको काममा जोखिम अझै बढी छ ।

अहिलेसम्म बाघको फोटो सफारी क्षेत्रतिर, त्यो पनि टाढाबाट खिच्ने गरिएको छ । मेरो योजना अलि फरक छ । गाडीबाट वा हिँड्दाहिँड्दै नभएर जङ्गलभित्र क्याम्प राखेरै म बाघको ‘क्लोज अप सट’ लिन खोजिरहेको छु ।

यसै योजनासाथ हालै म दुईपल्ट शुक्लाफाँटा पुगेर फर्किएँ । मेरा लागि यो यात्रा खासै महत्त्वपूर्ण त रहेन तर अविष्मरणीय भने बनिदियो । उपलब्धि त टाढाकै कुरा भयाे, उल्टै ३ लाखभन्दा बढीकाे क्षति भयाे ।

दुई महिनाअघि बाघको फोटो नजिकैबाट खिच्न भनेर शुक्लाफाँटा पुगेको थिएँ । यसका लागि बाघ हिँड्ने बाटोलाई केन्द्रित गरी जङ्गलभित्रै क्याम्प खडा गर्‍यौँ । टेन्टलाई घाँसले बेरिएको थियो, ताकि बाघले आफूलाई कसैले ढुकिरहेको कुरा थाहा नपाओस् । क्यामेराको लेन्स निस्कने प्वाल मात्रै छोडेर वरिपरि घाँसैघाँसले बेरेर तयार गरिएको थियो टेन्ट । भित्र स्टोभ, भाँडाकुँडा सबै थिए । भोक लागेका बेला खाना र मन लागेका बेला चियाकफी बनाउन सकिन्थ्यो । म बिहान ६ बजेदेखि साँझ पौने ६ बजेसम्म ढुकेर बस्थेँ । बस्दा पनि शान्त भएर बस्नुपरिहाल्यो । चुइँक्क केही कुरा थाहा पायो भने बाघ देखिँदै देखिँदैन । दिनभरि नबोली बसिन्थ्यो ।

यो तरिकाले नेपालमा खासै फोटोग्राफी भएको छ भन्ने लाग्दैन । त्यसैले म यसलाई फरक मान्छु । २५ दिनभन्दा बढी समय यसरी बसियो तर आफूले भनेजस्तो भएन । खासमा सफल हुन सकिएन । ज्यादै थाकियो पनि । त्यसैले गाडी, क्यामेरा उतै छोडेर धनगढीको फ्लाइटबाट काठमाडौं आएँ । फेब्रुअरीकाे १ तारिक गएर २६ तारिखमा फर्केकाे थिएँ । १० दिनजति थकाइ मारेर फेरि शुक्लाफाँटा फर्किएँ । मेरो उद्देश्य उही थियो, जङ्गलभित्र बाघको फोटो नजिकैबाट खिच्ने ।

फेरि हप्तौँ उसैगरी बसियो । काम गर्दै जाँदा गल्ती हुन्छ । एक दिन बाघ हाम्रो योजनाभित्र आयो तर यस बेला सानो गल्तीले हामी चुक्न पुग्यौँ । आफ्नै कारण ढिला भयो, खिच्न नपाउँदै बाघ भागिहाल्यो । नभए म आफ्नो योजनामा सफल भइसकेको थिएँ । गल्तीबाटै पाठ सिक्ने हो । त्यो मिसनले केही कुरा पक्कै सिकाएको छ ।

यो यात्रा किन पनि अविस्मरणीय भइदियो भने बीचमा जङ्गली हात्तीले झण्डै मार्‍यो । क्यामेरा तेर्स्याएर बाघको प्रतीक्षा गरिराखेका थियौँ तर आइदियो हात्तीको हुल ।

क्याम्पनजिकै आएपछि भाग्न बाध्य भयौँ । हत्तपत्त हात्तीले ढाल्न नसक्ने रुखमा चढियो । एकछिनपछि हात्तीको हुल आफ्नो बाटो लाग्यो । हामीले पनि ओर्लेर कामलाई निरन्तरता दियौँ । तर, दुई दिनपछि फेरि हात्तीको त्यही बथान मेरो क्याम्पमा आयो ।

हामी क्याम्पमा पुग्नुभन्दा ५/१० मिनेटअगाडि हात्तीले हाम्रो क्याम्प ध्वस्त पारिदिए । हामी पुग्दा हात्तीहरू टेन्ट भत्काएर त्यतै घुमिरहेका थिए । टेन्टभित्र दुइटा ट्राइपोड थिए, त्यो पनि भाँचिदिएछन् । कार्बन र सेरायु कम्पनीको ट्राइपोड विश्वकै महँगोमध्येमा पर्छन् ।

दुइटा कुर्सी भत्काइदिए हात्तीले । खाना पकाउन लगिएका भाडाकुँडादेखि खानेकुरा सबै नाश गरिदिए । अमेरिकाबाट झिकाएको पाल पनि पाँच टुक्रा पारिदिएछन् ।

अब सामानै नरहेपछि त्यहाँ बसेर के गर्नु । नेपालमै पाइने सामान भएको भए काठमाडौंबाट झिकाएर भए पनि मिसन सफल पारेर फर्किन्थेँ । तर, सबै विदेशबाट मगाउनुपर्ने सामान भएकाले त्यहाँका भग्नावशेष सामान उठाएर, सरसफाइ गरेर शुक्लाफाँटाबाट बर्दिया आएँ । बर्दियामा मैले ४/५ दिनजति फोटोग्राफी गरेँ । बाघ, चितुवा देखेँ । साँझतिरको समयमा मैले चितुवाको राम्रै फोटो खिच्न पाएँ । समय र त्यसबेलाको प्रकाशअनुसार आएको फोटो मेरा लागि चाहिँ सन्तोषजनक नै छ ।

बर्दियामा केही दिन बस्नुपर्ने थियो । तर, काठमाडौंमा ट्रि अफ दि इयरकाे फोटो प्रतियोगिताको म निर्णायक थिएँ । आउनैपर्ने भयो । त्यसैले बर्दियाबाट काठमाडौं आएँ । ८ मार्चमा दाेस्राेपल्ट सुक्लाफाँटा गएकाे थिएँ, गत शुक्रबार काठमाडाैं फर्केकाे छु ।

नेपालमा अहिलेसम्म बाघको उत्कृष्ट तस्वीर खासै छ जस्तो लाग्दैन । खासगरी क्लोजअप सटहरू छैनन् । हामी नेपाली फोटोग्राफरले पनि अलि क्रियटिभ फोटो खिच्नुपर्छ भन्ने मेरो ध्येय हो । नेपाली फोटोग्राफरले पनि अन्तर्राष्ट्रियस्तरका फोटो खिच्छन् भन्ने कुरा बुझाउन सकौँ । शुक्लाफाँटामा मैले जुन किसिमले फाेटाे खिच्ने प्रयास गरेँ, यसका लागि मैले दुई वर्षजति तयारी गरेकाे थिएँ । त्यस क्षेत्रकाे अध्ययन, त्याे शैलीकाे फाेटाेग्राफीकाे प्रभावकारी प्रयाेगबारे जानकारी संकलन गरेकाे थिएँ ।

यो प्रयास मेरो निरन्तर रहनेछ । फेरि सामान जुटाउनुपर्ने अवस्था आएको छ । टेन्ट र ट्राइपोड झिकाउनुपर्ने भएको छ । नेपालमै पाउने चीज भएको भए खासै अप्ठेरो हुँदैनथ्यो ।

अब भद्रपुरहुँदै ताप्लेजुङ जाँदैछु । अप्रिल २ मा काठमाडौंबाट भद्रपुरहुँदै ताप्लेजुङ पुग्ने छु । त्यहाँबाट ताप्लेथोक पुगी हलिकाेप्टरबाट गुन्सामा एकजना एसिस्टेन्टलाई लिएर लोनाक जान्छु । त्यहाँ हामी ४७८० काे उचाइमा अवतरण गर्ने छाैँ । अनि ५ हजार मिटरकाे उचाइतिर पैदल जाने छाैँ । कञ्चनजंघामा ह्याबिटेटमा रहेर ब्वाँसाे (Wolf) र हिउँ चितुवा (Snow Leopard) लाई पर्खिनेछु । सकेसम्म ब्याँसाे हिउँ चितुवाको राम्रो फोटो लिएर फर्किनेछु । त्यहाँबाट फर्केपछि केही दिन रेस्ट गर्छु र डोल्पातिर लाग्छु । हिउँ चितुवा र वाइल्ड याक खिच्ने डोल्पा यात्राको उद्देश्य हुनेछ ।

त्यस बेलासम्म मेरा आवश्यक सामान पनि आइपुग्लान् । फेरि शुक्लाफाँटा जानेछु र बाघको फोटो खिच्नेछु । शुक्लाफाँटाको फोटोग्राफी सफल बनाएपछि बर्दियामा पनि त्यसरी नै फोटो खिच्ने योजना छ । अहिलेसम्म खिचिएका भन्दा फरक किसिमले लिइएका तस्वीर नेपालीहरूलाई देखाउने मेरो उद्देश्य छ, यसका लागि म निरन्तर खटिइरहनेछु ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, चैत १८, २०७९ ०८:००