बिहेअघि उसलाई चिन्ने मौका

A+ A A-

विवाह गर्ने उमेर पुगेपछि विवाह कहिले गर्ने भन्ने प्रश्न स्वाभाविकै हो, यो प्रश्नलाई हामीले कुन रूपमा ग्रहण गर्ने भन्ने मात्र हो । कसैले सोधेमा केही नराम्रो मान्नुपर्छजस्तो लाग्दैन । किनकि यी प्राकृतिक कुराहरू हुन् ।

मलाई आजकल विवाह कहिले गर्ने हो भनेर आफन्तले सोधेनन् भने के बिर्सिएँ के बिर्सिएँजस्तो लाग्छ । यो प्रश्न गरेर न मान्छेको मुख दुःखेको छ, न यो कुरा सुनेर मेरो कान नै दुखेको छ । दुखोस् पनि किन ? २०/२२ वर्षको उमेरमा नजिस्क्याए कहिले जिस्क्याऊन् त ? यी कुराहरू स्वाभाविकै हुन् ।

विवाहको कुरामा मेरो एउटा मान्यता छ; विवाह सामान्य होस् या धुमधामसँग, त्यहाँ मेरो र उहाँको परिवारको खुसी होस्, परिवारले रोजेकोसँग विवाह र बिहेअघिको उसलाई चिन्ने मौका पाइयोस् । भगवान्‌ले मेरो कुरा बुझिदिएजस्तो लाग्यो । मागी विवाहमा कोही पुल अथवा लमी बनेर दुइटा मुटुलाई जोड्नुपर्छ । यसै सन्दर्भमा एक जना फुपूले विवाहको कुरा राख्नुभएको थियो । फुपूको भान्जा अरे । कुरा अलिक गहिराइमा पुगेछ । त्यो मलाई पत्तो खबर भएन । हुन पनि विवाह भनेको पारिवारिक कुरा हो । त्यसमा घरका ठूला मान्छेहरू बसेर सल्लाह गर्नुहुन्छ ।

घरमा उहाँका बारेमा सबै कुरा बुझेर मलाई कुरा राख्नुभयो । केटा पढेलेखेकै छ, जागिरे छ, जाँडरक्सी खाँदैनन्, केटाको घरपरिवार पनि शिक्षित छन् भन्नुभयो । बुबाआमालाई यहाँभन्दा अरु के चाहियो ? घरपरिवार र फुपूको कुरा सुन्दा ठीकैजस्तो लाग्यो । 'हुन्छ, यो कुरा एक महिनापछि गरौँला' भनेर निधो दिएँ घरमा । लगनको महिना नहुनाले घरमा मेरो कुरा सहर्ष स्वीकार गर्नुभयो ।

उताबाट केटाकेटी कुरा गर्दै गर्ने भन्ने सल्लाह भएबमोजिम फुपूले मसँग मात्र कुरा राख्नुभयो । केटाकेटी कुरा गर्दै गर, विवाहको कुरा एक महिनापछि गरौँला भन्नुभयो । मैले सहजता देखाउँदै 'हुन्छ' भनेँ । किनकि, त्यो कुरा मैले सोचेजस्तै भएको थियो । घरपरिवारको रोजाइ, अनि चिन्ने मौका । यस्तो मौका मैले हातबाट फुत्काउन चाहिनँ । म केटीमान्छे भएको भरपूर फाइदा उठाएँ । उतैबाट फ्रेन्ड रिक्वेस्ट आयो । मैले स्वीकार पनि गरेँ । उत्तिनै खेर 'हेलो' भनेर म्यासेज आयो । मैले 'सिन' गरिनँ । भोलिपल्ट मेरो स्टोरीमा कमेन्ट गर्नुभएको थियो । हाम्रो कुराकानी हाई/हेलोबाट भन्दा पनि कुनै विषयको छलफलबाट भयो । मजाले आ–आफ्ना विचार व्यक्त गर्‍यौँ, दुवै जनाले ।

त्यसपछि दुई/तीन दिनपछि फेरि म्यासेज आयो । मैले रिप्लाई पनि दिएँ । दिनहुँजस्तो कुरा हुन थाल्यो । एक दिन 'के म तिमीलाई कल गर्न सक्छु' भनेर म्यासेज आयो । मैले सहजतापूर्ण वातावरण देखाउँदै 'हुन्छ' भनेँ । अनि भिडियो कलमा कुरा हुन थाल्यो ।

फोटोमा देखेजस्तै हुनुहुँदोरहेछ । भिडियो कल गर्दा सुरुको दिन यताउता हेरेँ, किनकि आँखामा आँखा जुधाएर बोल्न अलिक लाज लागेजस्तो भयो । हुन त कुरा हुन थालेको पनि हप्ता दिन कटिसकेको थियो, तर पनि लाज लागेजस्तो भयो । लाजले पनि कति दिन पर्खन्थ्यो र ? बिस्तारै सहजता हुन थाल्यो कुरा गर्न ।

त्यसपछि मलाई आफ्नो कुरा राख्न र कुराको विश्लेषण गर्न कत्ति पनि डर लागेन । किनकि म बोल्न त्यति डराउने मान्छे पनि होइन । कुरा चपाउने भन्छन् नि, त्यस्तो बानी ममा थिएन । सामान्य कुराकानी सन्चो/बिसन्चोका कुरासम्म हाम्रो गफ खुबै मिल्थ्यो । हामी त विवाहबन्धनमा छिट्टै बाँधिने कुरा थियो । सामान्य कुराकानीबाट माथि उठेर भविष्यका कुरा हुन थाले । जब उहाँका कुरा सुन्थेँ, आश्चर्य लाग्थ्यो । कति फरक, जो परिवारले बुझेभन्दा र मैले कल्पना गरेभन्दा पनि फरक । उसको व्यवहार दिन प्रतिदिन नियाल्दै जान्छु, कति आश्चर्य बनाउँथ्यो मलाई उहाँका कुराले । मानौँ, मैले कल्पना गरेबमोजिमको जीवनसाथीभन्दा छुट्टै, जो मैले यस्तो पनि हुन्छ भन्ने यथार्थ अँगाल्नै सकेको थिइनँ । सोचेजस्तो कसको हुन्छ र ? आजभन्दा भोलि ठीक होला भन्ने आसले कुरा गरिरहेँ । प्रत्येक दिन कुरा सकिएपछि 'यो मान्छेसँग किन बोलेँ' भन्ने हीनताबोध पो हुन थाल्यो ।

सुरुमा उहाँलाई ब्लक गरेँ र खुल्ला पन्छीजस्तो महसुस गरेँ । उहाँले घरमा के कारण बताउनुभयो, त्यो त मलाई थाहा छैन । तर म केही थाहा नभएजसरी मेरो घरमा यो कुरा निकालिनँ । मलाई भने लगनको महिना नभएको बेला बिहेको कुरा जुर्नु र उहाँलाई चिन्ने मौका पाउनुले ठूलै दुर्घटनाबाट बचेजस्तो लाग्यो ।

मैले फोन गर्दिनथेँ, उतैबाट कल आउँथ्यो । कल आउँदा हातमा मोबाइल भए पनि फोन काटिने बेलासम्म एकोहोरो हेरिरहन्थेँ । जब फोन काटिन्थ्यो, छुट्टै आनन्द आउँथ्यो । तीन/चारचोटिसम्म फोन आइरहे उठाउँथे र 'फोन किन नउठाएको' भन्दा 'थाहा पाइनँ' भन्थेँ । यो झुट आखिर केका लागि बोलिरहेको थिएँ, मलाई नै थाहा छैन । मेरो विचार उहाँलाई र उहाँको विचार मलाई पटक्कै मन नपर्ने । मानौँ, हामी छुट्टै दुनियाँबाट आएकाजस्ता थियौँ । थोरै कुराको मात्र समानता ।

कहिलेकाहीँ 'तपाईंलाई कस्तो केटी मन पर्छ नि ?' भनेर सोध्दा 'तिमीजस्तै' भन्नुहुन्थ्यो । मजस्तै मनपर्छ अरे । म पटक्कै होइन होला सायद । अनि उहाँले 'तिमीलाई नि ?' भनेर सोध्नुभयो । मैले 'तपाईं' या 'तपाईंजस्तै' भनिनँ । किनकि उहाँको जस्तो विचार राख्ने मान्छे मलाई मनै पर्दैनथ्यो । मैले 'सबै कुरा बुझ्ने हुनुपर्छ, मैले गल्ती गरेँ अथवा थाहा नभएको कुरा मायाले सम्झाउनुपर्छ, आफ्नो जीवनसाथीलाई आफूबराबरको ठान्नुपर्छ, मैले गरेका संघर्षलाई बुझिदिनुपर्छ, मलाई यस्तै केटा मन पर्छ' भनेकी थिएँ । यति भन्दै थिएँ, उताबाट 'के संघर्ष गरेकी छ्यौ र ?' भन्ने प्रश्न आयो । खै उहाँको विचारमा केलाई संघर्ष भनिन्छ, थाहा छैन । हुन त कुनै लक्ष्य हासिल गरिसकेपछि मात्रै संघर्षका कुराहरू छरपष्ट हुँदा राम्रो सुनिन्छ । केही आस बोकेर लक्ष्यतर्फ दौडिरहेका यात्रीहरूको कुनै संघर्ष, त्याग नै हुँदैन र ? हुन पनि आफ्नो कुरा बुझ्ने मान्छेसँग मात्रै छरपष्ट हुन मन लाग्छ ।

उहाँलाई त दिनभर भएका बेकारका कुराहरू पनि सुनाउन मन लाग्दैनथ्यो । उहाँलाई मैले केही गर्न सक्छुजस्तो लाग्दैनथ्यो । म सक्षम छु । जब गर्न मन नलागे पनि गरौँ भन्दा राम्रै जागिर पाइहाल्थेँ । म पढ्दैछु । आफूलाई चिन्दैछु । उहाँले यस्ता कुरा बुझ्नुहुन्नथ्यो । किनकि उहाँ सरकारी जागिरे हुनुहुन्थ्यो । मानौँ, उहाँ एक पलमै त्यो स्थानमा पुगेजस्तो घमण्ड देखाउनुहुन्थ्यो । उहाँको व्यवहार त ७ कक्षा फेलजस्तो थियो । पढेको, संघर्ष गरेको मान्छेले त जिन्दगी बुझेको हुन्छ । म गलत सावित भएँ । हरेक कुरामा हेप्ने अनि म रिसाएँ भने मजाक गरेको भनेर हाँस्नुहुन्थ्यो । यो कस्तो मजाक हो कुन्नि, एउटाको चित्त दुखाएर अर्कोले भरपूर मनोरञ्जन लिने । मजाक हो भने त दुवैलाई हाँसो लाग्नुपर्ने होइन र ?

उहाँसँग बोल्दाबोल्दै मेरो स्वभाव पनि उहाँकै जस्तै भैसकेछ क्यारे, 'आज बाइक धन्न दुर्घटना भएन' भनेर उहाँले कहाँ भन्न भ्याउनुभएको थियो र, मैले त 'चलाउन जान्नुपर्‍यो नि' भनेछु । मानवताको हिसाबले नै भए पनि 'केही त भएन, चोटपटक त लागेन' भन्नुपर्नेमा उहाँको संगतले कैयौँ दिनदेखि उठेको रिस पोख्न पुगेछु । उहाँले के सोच्नुभयो होला ? बहाना बनाएर फोन काँटे अनि एकछिनसम्म सोचिरहेँ र आफ्नो प्रतिबिम्ब नियालेँ– म यस्तो मान्छे त होइन । उहाँको संगतले उहाँको जस्तै व्यवहार गर्न पुगेछु । म यति फरक र यति निर्दयी कसरी भएँ ? अझ उहाँको जीवनसंगिनी भएँ भने त म र ढुङ्गामा केही फरक हुँदैन होला । त्यस दिन यो कुरालाई जसरी हुन्छ पार लगाउनुपर्छ भन्ने ठानेँ । उहाँसँग जिन्दगी बिताउने मैले हो । उहाँले अरुलाई गर्ने व्यवहार राम्रो होला, र त कुरा अगाडि बढ्यो । तर म उहाँसँग एउटा नराम्रो सपनामा पनि सँगै बस्न चाहँदिनँथेँ ।

अब यो कुरा कसलाई भन्ने ? घरमा विवाहको तयारी गर्ने सुरसारमा छन् । केटा मन परेन भन्ने केही प्रमाण छैन । एक महिना बोलेर उहाँलाई बुझेँ भन्नुभाको छैन । म दोधारमा परेँ । कि चुपचाप उहाँकी श्रीमती भएर भित्रिनुपर्थ्यो, कि साहस गरेर बोल्नुपर्थ्यो । दिनदिनै यही कुराले पिरोल्दै गयो । एक दिन बडो हिम्मत जुटाएर उहाँलाई भन्ने निर्णय गरेँ र भनेँ, 'म हजुरसँग बिहे गर्दिनँ । मेरो ब्वाइफ्रेन्ड छ ।'

उहाले पत्याउँदै पत्याउनुभएन । 'किन यत्रो दिन नभनेको' भनेर रिसाउनुभयो । विश्वास दिलाउन केही कसर छोडिनँ । क्याम्पस पढ्दा, पिकनिक जाँदा केटासाथीसँग खिचेको फोटो पठाइदिएँ । उहाँले त्यसपछि सहजै मेरो कुरा पत्याउनुभयो । वास्तवमै मैले झुटो बोलेकी थिएँ तर मलाई कुनै अफसोच भने थिएन ।

'म मेरो घरमा आफैँ भन्छु प्लिज, तपाईंबाट यो कुरा घरसम्म नपुर्‍याइदिनू है' भनेर रुँदै बिन्ती गरेँ । हुन त सबैको सबैसँग कहाँ विचार मिल्छ र ? तैपनि जिन्दगी उसैसँग बिताउनु छ भने एकले अर्काका विचारहरूको सम्मान गर्नुपर्ने होइन र ? एकले अर्कालाई कदर सम्मान गर्नुपर्ने होइन र ? मेरा आँसु झुटा थिएनन् । मन दुखेरै रोएको थिएँ । उहाँले वैवाहिक जीवनको शुभकामना दिँदै 'हस्' भन्नुभयो ।

सुरुमा उहाँलाई ब्लक गरेँ र खुल्ला पन्छीजस्तो महसुस गरेँ । उहाँले घरमा के कारण बताउनुभयो, त्यो त मलाई थाहा छैन । तर म केही थाहा नभएजसरी मेरो घरमा यो कुरा निकालिनँ । मलाई भने लगनको महिना नभएको बेला बिहेको कुरा जुर्नु र उहाँलाई चिन्ने मौका पाउनुले ठूलै दुर्घटनाबाट बचेजस्तो लाग्यो । बिहेअघि उहाँलाई चिन्ने मौका जुराइदिनुभएकोमा भगवान्‌जीलाई धेरैधेरै धन्यवाद । सही समयमा सही निर्णय लिन मद्दत पुग्यो ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, फागुन २०, २०७९ ०९:२०