कतै म खराब आमा बन्ने त होइन ?

A+ A A-

जब तिमी गर्भमा आयौ, त्यो खुसी बयान गर्ने शब्द मसँग छैन । गर्भभित्रको तिमी छोरा हौ कि छोरी, कुनै पहिचान थिएन र जान्न रहर पनि थिएन । जे भए पनि तिमी स्वस्थ रूपमा यो धर्तीमा आयौ, मेरा लागि यो नै अमूल्य छ ।

पेटको आकार हेरी छोरा छ कि छोरी, कसरी थाहा हुन्थ्यो होला र ? तर पनि अनुमान गर्नेको कमी कहिल्यै भएन । जसले जे अनुमान गरे पनि मैले चाहिँ तिम्रै कल्पना गर्थें । तिमी गर्भमा हुँदा धेरै तिता र मीठा अनुभव गरेँ । शारीरिक र मानसिक रूपमा आएको परिवर्तनले कहिले खुसी दिन्थ्यो त कहिले पीडा । १२ घण्टा लामो प्रसव पीडापछि जब तिमीलाई पहिलो पटक देखे, मैले कल्पना गरेको जस्तै तिम्रो त्यो मुहार मैले तिमीलाई नदेखी आँखामा कोरेको चित्र र तिमीमा कुनै फरक थिएन ।

पहिलो पटक तिमीलाई स्पर्श गर्न पाउँदा संसार जितेको महसुस गरेँ । तिम्रो मुहारले त्यति ठूलो प्रसव पीडा पनि छिनमै धमिलो बनाइदियो । तिमी अञ्जान हुँदादेखि नै तिमीसँग बसेको मेरो माया थोरैथोरै गरी यति धेरै हुन्छ हाेला भन्ने कुरा मेरा लागि अकल्पनीय हो । केटाकेटी देख्दा टाढा भाग्ने म आज सबैमा तिमीलाई मात्र देख्छु । तिम्रो जन्म मेरा लागि शौभाग्य मात्र होइन, मलाई पूर्ण बनाउने आधार पनि हो ।

अहिले तिमी एक वर्षको भयौ । तिम्रो हुर्काइसँगै मेरो चिन्ताले पनि प्रगाढ रूप लिँदैछ । अब मलाई लाग्छ कि म एक असल आमा बन्न सक्छु कि सक्दिनँ । भनिन्छ नि पढेरभन्दा परेर धेरै कुरा जानिन्छ । मलाई लाग्थ्यो, बच्चा हुर्काउनु कति नै ठूलो कुरा हो र ? बच्चा त आफैँ हुर्किन्छ । तर, आमा बन्दैमा सबै पाटो राम्रो मात्रै नहुँदो रहेछ । एक्लै बच्चा हुर्काउन धेरै चुनौती, धेरै सम्झौता र धेरै त्याग गर्नुपर्दाे रहेछ ।

तिम्रो जन्मपछि ममा धेरै परिवर्तन आयो । धैर्यता, संयमता यी मेरा सकारात्मक परिवर्तन हुन् । आज म जुन कुरा देख्छु, सबैमा तिम्रो प्रतिबिम्ब पाउँछु । बाटोमा हिँड्दा फेन्सी पसल खोज्ने यी आँखाले अहिले बेबीसप मात्रै देख्छन् । विगत पाँच वर्षदेखि हिँडिरहेको बाटोमा अहिले थाहा भयो कि त्यहाँ बेबी शपहरू पनि थुप्रै रहेछन् ।

तिमीलाई असल मानिस बनाउने, तिम्रा लागि संसारका सारा खुसी किन्ने सपना त पूरा गर्न सक्छु कि सक्दिनँ, थाहा छैन । तर, हार पनि कहिल्यै मान्ने छैन । यी सारा भावनाहरूले भरिएको यो मनमा चिन्ताको एक दियो पनि जलिरहन्छ कि म असल आमा बन्न सक्छु कि सक्दिनँ ?

कारण पनि त छ नि–
रातभरि सुत्न नपाउँदा तिमीलाई कराएको...।
तिम्रो जिद्दीपना सहन नसकी तिमीमाथि हात उठाएको...।
तिमीले खाना नखाँदा तिमीसँग झर्किएको...।
तिमीले चकचक गर्दा गाली गरेको...।
तिमी खाना खान्छौ कि भनी मोबाइल देखाएको...।

यी सबै कुरा गरिसकेपछि धेरै नराम्रो महसुस गर्छु र प्रत्येक दिन आफैँसँग लड्ने गर्छु । अनि आफैँलाई प्रश्न गर्छु– यी सबै कुराले मलाई नराम्रो आमा त बनाउँदैन नि ?

फेरि आफ्नै मनले भन्छ– यी सबै कुराले मलाई नराम्रो आमा बनाए पनि तिमीलाई असल मान्छे बनाउँछ । जब एउटा बच्चा जन्मन्छ सँगै आमाका हजारौँ खुसीहरू र मनमा अनौठो डरले पनि बास गर्दाे रहेछ । जीवनमा हरेकका बुझाइ र भोगाइ फरक–फरक होलान् तर सन्तानप्रतिको माया र चिन्ता एउटै हुन्छ । कसैले ‘तपाईंको बच्चा त चकचके रहेछ’ भन्दा पनि चसक्क मन चस्किँदो रहेछ । फेरि म सोच्छु– बच्चालाई चकचक गर्नू भनेर मैले सिकाएको त होइन । तर, भन्नेले चाहिँ आमाले नै सिकाएको हो झैँ गरी भन्दा मलाई अचम्म लाग्छ ।

चकचक गर्नु बच्चाको स्वभाव हो भन्ने सानो कुरालाई पनि ठूलो पारेर भन्नु मान्छेको स्वभाव होला । त्यसैले यी कुरालाई त म सहजै पचाउन सक्छु । चिन्ता ती भन्नेहरूको होइन, तिम्रो हो छोरा । तिमी यी सारा कुरा कसरी बुझ्नेछौ भन्ने कुराको चिन्ता हो । चिन्ता तिम्रो भविष्यको हो ।

प्रकाशित मिति: बिहीबार, फागुन १८, २०७९ १३:०२