विचरा प्रेम, मलाई गलाउन नसकेर भाग्दैछ...

A+ A A-

मान्छेको जीवनमा प्रेम कतिपटक हुन्छ ? यो प्रश्न सोध्नु मूर्खता हुन्छ सायद । मन न हो, बाटोमा हिँड्दै गर्दा कोही आफूलाई 'आहा' लागेको व्यक्ति भेट्दा वा बोल्दा ओहो योसँग प्रेममा बाँधिन पाए हुनेजस्तो भावना आउने रहेछ । यो संयोग पनि हुन सक्छ । त्यही संयोगले जुराएको थियो हामीलाई ।

संयोग तिम्रो र मेरो जीवनमा एउटा मेला बनेर आयो । उतै हाम्रैतिर विशंखुमा मनाउने एकादशीमा लाग्ने मेलाझैँ । हामी बाल्यकालमा उक्त मेलामा पाक्ने समोसा खान आतुर हुन्थ्यौँ । एकादशीको दिन घरमा नुनिलो केही नपाक्ने भएर होला, हमाल दाइले पकाएको उक्त समोसा औधि मन पर्थ्यो । कस्तो संयोग, समोसा भेटजस्तो हाम्रो पहिलो भेट, बिनायोजनाको अनौपचारिक भेटले रहर भनौँ वा बाध्यता कसरी एकअर्कासँग बोल्ने बनायो । अनि बिस्तारै हामीलाई साथीबाट मिल्ने साथी बनायो । त्यसपछि केके... आजभोलि सम्झेर आउँदा पनि उदेक लाग्छ । सपनाजस्तै लाग्छ ।

मान्छेको जीवनमा प्रेम कतिपटक हुन्छ भन्दा पनि एउटै व्यक्तिलाई एउटै मान्छेले कतिपटक प्रेम गर्छ भन्ने महत्त्वपूर्ण हुन्छ । उक्त समोसा भेटपश्चात् मेरो तिमीसँग पटक–पटक प्रेम भएको थियो । मेरो प्रेमको जरा यसरी गाडिएछ कि तिमी टाढा भएपश्चात् किन गयौ ? कसरी गयौ भनेर कारण खोज्ने दुस्साहस पनि गर्न सकिनँ । तिमी नजानुपर्ने थियो, तर गयौ । वश यति मात्र सोचेँ ।

तिमीसँगको मेरो पहिलो प्रेम बडो अचम्मको छ । तिमी बीएन अन्तिम वर्षको परीक्षाको तयारी गर्दै थियौ । तिमी पढाइलाई प्राथमिकतामा राख्ने मान्छे, आफ्नो पढाइ पनि छोडेर मसँग भेट अनि गफिन नआएको भए तिमीसँग मेरो पहिलो चरणको प्रेम हुने थिएन । मध्यरातसम्म मिड वाइफरीको एडल्ट नर्सिङ प्रिन्सिपल घोक्न छोडेर तिमी मेरो दिमाग घोकिरहेकी थियौ । तिम्रो डेलको ल्यापटपमा पपुलर नर्सिङ प्रोग्रामको स्लाइड पढ्न छाडेर मेरो च्याट पढ्दै थियौ । जुन मलाई साँच्चै नै मन पर्दै थियो ।तिम्रो सपनाको पहिलो खुट्‌किलो बीएनको पढाइ अनि त्योभन्दा म प्राथमिकतामा छु भनेर बुझ्नु गल्ती भयो ।

तिमीसँगको मेरो दोस्रो प्रेम बडो मज्जाको छ, हामी बाहिरी भेट गर्न रमाइरहेका थियौँ र लोक सेवाको तयारीले थाकेका तिम्रा आँखालाई आराम दिन हामी लङ ड्राइभ गएका थियौँ । बल्खुबाट देब्रे लागेर सल्लाको रुखबाट निस्केको खोटोसहितको बास्नालाई पछ्याउँदै चोभारहुँदै हामी दक्षिणकालीको बाटोसम्म पुगेका थियौँ । तिमी पानीपुरी मन पराउने मान्छे । पुरानो घरमा थापिएको पसल अनि चाखलाग्दा नयाँ कुरा गर्ने ती बुढीआमा । बुढी आमाले जिस्केर पिरो पानीपुरी दिँदै 'जोडी' हो नानीहरू भनेर सोध्दा तिमी लाजले भुतुक्कै भएको क्षण । लाजसहितको मुस्कानमा बटुकामा बचेको पानीपुरीको रस खाँदै तिमीले बुढीआमाको कुरामा मौन समर्थन नजनाएकी भए मेरो तिमीसँग दोस्रो चरणको प्रेम हुने थिएन । अहिले खोइ कता पुग्यो तिम्रो मप्रतिको समर्थन ? सम्झेर म उदास हुन्छु ।

तेस्रो चरणको प्रेम, तिमी भर्खर जागिर गर्न थालेकी थियौ, त्यही बेला भएको हो । 'पहिलो तलबले तपाईंलाई के चाहिन्छ ?' भनेर सोधेकी थियौ । मैले जिस्किएर सर्ट भनेको थिएँ । तिमीले मेरो साइजको बीबी ब्रान्डको खैरो सर्ट मलाई गिफ्ट दिएकी थियौ । भाटभटेनीमा किनिदिएको उक्त सर्ट मैले लगाउँदा धेरै सुहाएको छ जस्तो गरी तिमीले आँखा नसन्काएकी भए मलाई तिमीसँग तेस्रो चरणको प्रेम हुने थिएन । आजकाल प्रेम गर्न तिमी त छैनौ तर डीबी ब्रान्डसँग मेरो बडो प्रेम भएको छ । यसरी हजारौँ चरणमा मेरो तिमीसँग प्रेम भएको थियो ।

समाजले नानाथरीको धारणा पोख्लान् कि भन्ने डर, आफन्तको अनावश्यक सल्लाह र विश्लेषण र तिमीले आफ्नो मनको नियन्त्रणलाई सम्हाल्न नसक्दा तिमी र मलाई ‘हामी’ बन्न दिएन । बेलाबेलामा म आफैँलाई प्रश्न गर्छु, तिम्रो र मेरो जीवन त ‘हाम्रो’ मात्र हुनुपर्ने होइन र ?

तिम्रो र मेरोबारेमा यति धेरै कुरा लेख्दै गर्दा मैले तिम्रो परिचयलाई लुकाएको छु । अविश्वसनीय, अज्ञात र फितलो कारणलाई अघि सारी तिम्रो आफ्नै नजिकका देखावटी आफ्नाहरूलाई साक्षी राखेर हाम्रो प्रगाढ प्रेमलाई दिनदहाडै मृत्यु उपहार दियौ । तिम्रो लागि उब्जिएका भावनाहरूलाई शब्दमा उतार्न नपाई तिम्रो मन फेरिन्छ, अनि तिम्रो हात थाम्न नपाउँदै तिमीले आफ्नो रङ देखाउन थाल्छ्यौ भन्ने कुराको ज्ञात भएको भए म तिम्रो समीपसम्म पुग्ने आँट गर्ने नै थिइनँ । तिमीले त प्रमाणित गरिदियौ, यो दुःखको भार मैले एक्लैले बोक्नुपर्छ भन्ने हेक्का नहुनु मेरो नै भुल थियो । यति त हो, तिमी नजिक नै हुँदा पनि साथमा कहाँ थियौ र ?

समाजले नानाथरीको धारणा पोख्लान् कि भन्ने डर, आफन्तको अनावश्यक सल्लाह र विश्लेषण र तिमीले आफ्नो मनको नियन्त्रणलाई सम्हाल्न नसक्दा तिमी र मलाई ‘हामी’ बन्न दिएन । बेलाबेलामा म आफैँलाई प्रश्न गर्छु, तिम्रो र मेरो जीवन त ‘हाम्रो’ मात्र हुनुपर्ने होइन र ? तिम्रा र मेरा निर्णय किन ‘हाम्रो’ मात्र नबनी सबैको बन्न जरुरी थियो होला र ? हो, परिवार अनि समाजलाई साक्षी राखेर बिहे गरिन्छ, तर बिहेपछिको जिन्दगी त तिम्रो र मेरो मात्र होइन र ? किन हाम्रा आकांक्षाहरू सबैले प्रमाणीकरण गर्न जरुरी थियो ? तिम्रा लागि रहेछ अनि तिम्रो स्वार्थले भरिएको निर्णयको उपहारलाई विवश बनेर स्वीकार्नुको विकल्प रहेन मसँग । तिम्रो देखावटी शुभचिन्तकहरूका आडमा मेरो हृदयलाई पटकपटक चोट दिएकी छ्यौ । प्रेमलाई अनेकन चीजसँग जोडेर तुलोमा राखेर जोख्यौ । तर, तिमीलाई म दोष दिन चाहन्नँ, किनकि तिमी हुर्किएको समाज यही हो र यसका अवयवहरूले तिमीलाई नछुने कुरा भएन ।

तिम्रो बसाइ अब विकसित देशको कुनै उन्नत शहरमा हुनेछ होला, तिम्रो सपना पूरा हुँदैछन्, मेरोतर्फबाट हार्दिक बधाई । मैले जिन्दगीमा कहिल्यै नभेटेको मलाई मन नपर्ने मान्छेसँग स्टारबक्सको कफीसँगै खुसी साट्ने इच्छा गरेकी छ्यौ रे । टिपटपको समोसालाई हङ्ग्री ज्याक्सको स्वादले भुलाउने छ्यौ रे ! मंगलबजारको लोकल ब्रान्ड मन पर्ने तिमी मायर र कल्चर किङमा कसरी रम्छ्यौ होला ? बेलाबेलामा सोच्छु । तर, अब के नै गर्न सक्छु होला र भनेर मन एकतमासको हुन्छ । हतास हुन्छ । अनि निराश पनि । तिमीले र मैले गायको प्रितको गीत तिम्रो घरछेउको पीपलबोटमा आएर गुनगुनाउने सोच नआएको पनि होइन । तर, तिम्रो सामाजिक, आर्थिक र राजनीतिक रूपले सुसज्जित परिवार अनि तिमी मेरो पागलपनको कारण अप्ठ्यारोमा पर्छ्यौ कि भन्ने डर लागेर त्यस्तो गर्न सकिनँ ।

तिमीसँग छुट्टिएपश्चात् मेरा हरेक साँझ मदिरामय भएका थिए, मैले कैयौँ रातको मेरो निन्द्रा मदिरासँग किनेको छु । मेरा भागका कैयौँ छाकको खाना चराका लागि आहार बनेको थियो । तिमीजस्तो कायर र स्वार्थी भएर यति छिट्टै नयाँ सम्बन्ध जोड्न पनि सकिनँ । तिमीलाई बधाई । अनि अझ धेरै बधाई मलाई । यति हुँदै गर्दा पनि विचरा प्रेम मलाई गलाउन नसकेर आफैँसित भाग्दैछ । म उदास मुद्रामा त्यसलाई नियाल्दैछु । शायद जीवनभरि नियालिरहनेछु ।

प्रकाशित मिति: मंगलबार, फागुन २, २०७९ ०६:५६