बुवालाई चिट्ठी

A+ A A-

बुवा नमस्कार ।

तपाईंलाई चिन्दिनँ, यो अर्थमा कि देखेको छैन । फेरि प्रत्यक्ष भन्न खोज्या, तस्वीर त देखेको छु ।

आश्चर्य लाग्यो ? स्वयम् म आश्चर्यमा छु । मैले मेरो बाबालाई कहिल्यै बुवा भनिनँ, न त बाबा नै । मात्रै के भनेँ थाहा छ ? बा... मात्रै बा !

त्यही पनि यत्ति कम कि गनियो भने साध्य छ, शायद उनलाई कतिपटक बा भनियो भनेर । एक त हाम्रो भेट नै नहुने । दोस्रो, मैले बुवा भनेर आदर गरेर बोल्दै नबोल्ने । तेस्रो, उनी मदेखि डराउँथे । किनकि, मैले हप्काउँथेँ । एउटै छोरा हुँ, जो बनिनुपर्छ भनेर बालाई सम्झाउने ।

अर्को आश्चर्य थपिन सक्छ, किन बुवा साइनो लगाउँदैछ यो नचिन्नेले भनेर । मैले अंश खोज्नका लागि बुवा भनेको हैन, न भनेको हुँ नागरिकता चाहिएर, कमाउन सक्ने हात छन् । आमाले पढाइदिएकी छिन् । नागरिकता पनि बाले एक वचनमै बनाइदिएका छन् ।

कस्तो उपद्रो तरुनो रै'छ भन्ने पनि लाग्यो ? किनकि, आमाबालाई सिधै तिमी भन्छु । नक्कल-झक्कल पारेर हजुर, तपाईं, आइस्योस् र गइस्योस् भन्न मन भएन भन्दा पनि सानैदेखि यस्तै सिकिएछ ।

ए, म सम्बोधनको कुरा मै पो अलमलिएँ । लौ न त विषयवस्तुतिर लागौँ । अँ, भनेर मुन्टो हल्लाए, मैले सुरु गर्नेझैँ सोधिराको हेर न ! चिट्ठी न हो, सुरुसुरु लेखे भइहाल्छ नि ।

बालाई बुवा नभनेको म, आमाबालाई तिमी सम्बोधनमै अथाह प्यार गरेको हुँ । तपाईंलाई चैँ तपाईं सम्बोधन लगाएर लेख्न मन भयो केही कुरा । केही त उछिट्याउन चाहन्छ यसले भनेर शङ्का नगर्नू, उछिट्याउनेवाला थिएँ भने त कहाँ पर्थ्यो र यसरी बेलिबिस्तार लाउन ।

यार...

हत्तेरी, आफूभन्दा ठूलासँग यार बोलेछु, माफी । खासमा अजीव तरिकाले तपाईंको माइली छोरीसँग चिनजान भो । यो नसोच्नुस् कि म चिट्ठी लेखेर छोरी माग्दैछु । कुरा बुझ्नोस्, ए सुन्नोस्, हैन, पढ्नोस् है, म लेख्दै पो छु त ।

अँ, तपाईंकी छोरीसँग एक दिन, दुई दिन गर्दै फेसबुकमा कुराकानी हुन थाल्यो । अबेर रातिसम्म, बिहानैदेखि, आधा दिनसम्म, कहीँ पुगेपछि, कहीँ जानुभन्दा पहिला यस्तै । उफ्, छोरी बजाराँ बसेर बिग्रिछ भन्ने सोचियो है ! त्यसो हैन, पहिला सुन्नोस् ।

तपाईंकी छोरीले मेरा लेखहरू मन पराउँदी रैछिन् । अबेरसम्म गफ गर्न थाल्यौँ । मायापिरतीको हैन हौ, आँखा ठूलो नपार्नू । साहित्यका बारे के, के-कसरी लेख्ने नियम, सिद्धान्त र समयको मागका बारेमा । त्यति मात्र कहाँ र, लेखेका लेखहरू एकले अर्कालाई पठाएर करेक्सन गर्थ्यौं । अर्काको आङको जुम्रा देखिन्छ क्या त । मलाई जान्ने पनि त बन्नुथ्यो नि त ।

गफ हुँदै गो, गफ हुँदै गो । अब लेखमा मात्रै पो कहाँ सीमित हुनु र, युवायुवती न हौँ । घरपरिवारका बारे सोधखोज हुन थाल्यो । निकै ख्याल गरिन्थ्यो हौ । कुन्नि किन–किन म्यासेज आएन, कता गई, बिरामी त परिन यस्तैयस्तै ।

एक दिन यस्तै कुरा बताएँ । तपाईंकी छोरीले भनिन्, 'हाम्रो सम्बन्धलाई नाम दिऊँ न त, मैले 'अदृश्य प्रेम' भनेँ । उनले खुब समय लिइन् । दश दिनजतिपछि के नाम भनिन् थाहा छ ? 'भनिनँ,' किनकि लेखले नै भेटाएको, चिनाएको क्या त । बुझ्नुभो ?

छोरीलाई नराम्रो नसोचिहाल्नुस् । म कुरा भन्दैछु ।

बडो अजीव तरिकाले सम्बन्ध प्रगाढ बन्यो । मैले एक दिन भनेँ, ‘बिनावाचा पनि यसरी मौलाउँछ है प्रेम !’ झस्केर पो भनिन् 'प्रेम' रे ? हो प्रेम । उनले मलाई र मैले उनलाई दिने समय यसरी बढ्दै गयो कि एक दिन तपाईंको तस्वीर पठाइन् । मैले प्रश्न पनि गरेँ । उहाँसँग मागूँ, मलाई तिमी दिनू भनेर ?

भनिन्, 'फोटो देखेर डर लागेन ?' मानौँ फोटोले हिर्काइहाल्छ । मोबाइलको ब्याट्री सक्किएको थाहा पाउँथिन् । मैले खुब ख्याल गरेँ । किनकि हरेक कुरामा बाबा जोड्ने । एक दिन त यसो पनि भनेँ, ‘हैन, तिमीले फेर्ने सास तिम्रो बाबाले बिहानै अड्कलेर त ल्याइराख्दैनन् ? यस्तो पनि जाती हुँदैन । नाक बचाऊ, बाँकी स्वतन्त्र जिऊ यार ।'

के कुरा गर्नु र खै, हाम्रो सोच, कल्पना, विचार, लक्ष्य, चाहना मज्जाले मिल्न थाल्यो । सङ्केत पाएकै हुँ । पहिला बुवासँगै कुरा पक्का बनाऔँ अनि बल्ल छोरीसँग कुरा गरम्ला भनेर यो पत्र लेखेँ । अगाडि जे–जति भने पनि उद्देश्य तपाईंकी छोरी निरू हातमा थमाइदिनु न भन्ने नै हो, किन कुरा लम्ब्याइरहनु बेकारमा !

त्यस्तो हैन, उहाँ मलाई सपोर्ट गर्नुहुन्छ । ममाथि भरोसा राख्नुभएको छ । कसरी तोडूँ खै उहाँको विश्वास, तिमी नै कुरा गर न फुछार घरे भनेपछि मात्रै यो चिट्ठी लेखेको हुँ है । फेरि, छोरी बिग्रिछिन् नसोच्नुस् । हाम्रो भेट भा'छैन । इन्टरनेट ? हामी त्यो तहसम्म पुग्थ्यौँ भने न प्रेमका कुरा, न तपाईंलाई यो चिट्ठी, नेपाल आयो चट्ट दुई/चार ठाम घुमायो, दुई/तीन दिन दुई/चार छाक खायो, मस्त । तपाईं गाउँ हुनेलाई सप्पै कुरा कसरी थाहा हुन्छ र, हैन ?

तर त्यसो हैन, भनेँ नि अचम्मैसँग प्यार बढ्यो हजुरको छोरीसँग, फेरि म बाँच्नै सक्दिनँ पनि भन्दिनँ । शब्द लेखावटले र कुरा गराइले बुझ्दा गलत पनि छैन, मलाई बुझ्छिन् या हामी दुई एकले अर्कालाई बुझ्छौँ कि त भन्नेमा विश्वास छ ।

अचम्म नमान्नुस्, छोरीले ठेगाना दिई त बाबाको भन्ने लाग्ला, हैन मैले उसलाई पोखरामा कहाँ बस्छौसम्म पनि सोधेको छैन । झन् घर कता हो के थाहा, सोधेकै छैन । तर, एक दिन घर गएको बेला पिँढीमा बसेर तपाईंसँग खिचेको फोटो पठाउँदा भित्ताको एउटा फ्रेममा तपाईंको नाम र ठेगाना रै'छ । त्यै टिपेको हुँ । अँहँ, यो चिट्ठी पठाउँदैछु भनेर एकरत्ति थाहा छैन, तपाईंको छोरीलाई तर, केही भन्नु न बाबासँग भनेकी चैँ पक्कै हो है !

प्रवासमा थिएँ । अरबे लाहुरे हौ म त । भन्नैपर्‍यो नि किन लाज मान्नु र । अस्ति घरतिर आउँदा पनि खबर गरिनँ, म आउँदैछु भनेको फेसबुक गफ न हो, फोन भा पो नेपालको नम्बरले चिन्ला भन्नु । मलाई तपाईंको गाउँ आऊँ-आऊँ लागेको थियो, छोरीभन्दा पहिला बुवा हेरूँ न त भनेर । किन थाहा छ ? साह्रै बयान गर्छिन् नि त उनले तपाईंको । यो पनि सोचेँ कि एउटै छोरी होला, यतिविधि बाबाको गुणगान गाउने त । तर, छोराछोरी डराउने सप्पै हुन्छन् है ।

समय मिलेन, यसैले यो पत्र लेख्या नि । अँ, भन्नोस् त छोरीलाई माया पनि गर्ने, चपेटामा पनि पार्ने ? यसरी नि हुन्छ कहीँ ? सबै कुरामा सपोर्ट गर्ने, बिहे चैँ बाउआमाको रोजाइमा भनेर ढिपी गर्ने ? चिनजान, देखभेट नभएको मान्छेसँग कसरी बिहे गर्नु हौ ? हुन त तपाईंहरूले गर्नुभयो ऊबेला भन्नुहोला । पछिल्लो समय पनि हेर्नु, बुझ्नुपर्छ के ।

हैन यो सम्पत्ति, जात, आफन्तै पर्नुपर्ने भन्ने के छ र हौ बिहेका लागि, आफ्नै छोरीले खोजेको, बुझेको, चाहेको मान्छेसँग दिँदा के हुन्छ र ? जीवन काट्ने त छोरीले हैन र भन्या ? यो वैशाखमा हुन लागेको बिहे रद्द गर्नुस् है, मैले भन्देको छु । झ्याप्पै नराम्रो सोच नगर्नू । मैले उडाउन्नँ तपाईंकी छोरीलाई । उडूँ भने पखेटा नपलाऊलान् पनि भन्दिनँ तर त्यति साह्रो गिर्दिनँ म ।

उनको कुराले खासमा मसँग बिहे गर्ने मन छ, मलाई पनि वाह ! तपाईंकी छोरी त लाखमा एक छिन् नि, नाइँ त कुरै छैन भन्या । तर, निकै समस्याहरू भए क्या, उनलाई परिवारको साथ पनि र विचार पनि मिल्ने मान्छे चाहिएको छ । बिजनेस म्यानलाई छोरी दिएर खाना पकाउन मात्रै पठाउने हो र भन्या ? ए बाबा... आफ्नो छोरीको क्षमता पनि देख्नु नि ।

के कुरा गर्नु र खै, हाम्रो सोच, कल्पना, विचार, लक्ष्य, चाहना मज्जाले मिल्न थाल्यो । सङ्केत पाएकै हुँ । पहिला बुवासँगै कुरा पक्का बनाऔँ अनि बल्ल छोरीसँग कुरा गरम्ला भनेर यो पत्र लेखेँ । अगाडि जे–जति भने पनि उद्देश्य तपाईंकी छोरी निरू हातमा थमाइदिनु न भन्ने नै हो, किन कुरा लम्ब्याइरहनु बेकारमा !

फेरि, एउटी कन्या छोरीलाई बिहे गरिसकेको पुरुषसँग बिहे गरिदिन कस्तो मन लागेको हौ ? हुन त यता पनि उही हो, जात मिल्दैन । छोरीलाई बाँच्न सिकाउने बुवाले छोरी बाँचोस् भन्ने पनि चाहनुहोस् न ।

'हाँ या नाँ' मलाई भन्नोस् तर छोरीलाई केही नभन्नू योबारे । मलाई हजुरलाई भेट्न मन छ । केही नयाँ र उदाहरणीय काम गरौँ न बुवा । म तपाईंबाट पनि प्रभावित छु, छोरीले सबथोक भनिसकेकी छिन् तपाईंको बारे ।

वास्तवमा निरूलाई म भव्य प्रेम गर्छु । विश्वास गर्नुस्, तपाईंबाट हाँ नभएसम्म म निरूलाई भेट्दिनँ वा भेट्दै भेट्दिनँ । फेरि लाग्ला, म कहिल्यै नचिनेको नदेखेको मान्छेलाई छोरी एक्कासि कसरी दिने ? बसेर कुरा गरम्ला । म हजुरबाट छिनोफानो गरेर मात्र निरूलाई भेटूँला । मेरा शब्दहरूमा चिल्लो छैन, अडाउने खस्रोले हो ।

बुवा !

प्रेम प्राप्ति मात्रै हैन, त्याग पनि हो र छोरी कहाँ खुसी हुन्छिन्, त्योचाहिँ ठूलो र महत्त्वपूर्ण कुरा हो । तपाईं, म र निरूजस्ताले यो समाजको रूप नफेरेर कसले फेर्ने ? समाज -समाज त भन्छौँ, हैन यो समाजको एक सदस्य हामी पनि क्या त ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, माघ १४, २०७९ १०:००