प्रेम गर्छु, प्रेमपत्र लेखूँ त अन्याय हुन्छ

A+ A A-

एक दिन तिमीले भन्यौ, 'नसिब पाखुरीमा हुन्छ ।'

र, अर्को दिन भन्यौ, 'तिमी र म बनौँ न त परिवर्तनको पहिलो उदाहरण ।'

मैले स्वयम् म बिर्सिएँ तिमीसँग नजिकिँदा र दोस्रो कुराले बिर्सिएँ यो सारा कुरूप समाज । केवल सम्झिएँ बेहद निश्चल हृदयकी खानी तिमी र तिमीलाई अकुत प्रेम गरिरहन सकूँ भन्ने यौटै मात्र नवसिर्जित -निर्जीव-निजी कुरा ।

भेट गराइदिने लमी पात्र हुन् शब्दहरू, ढोग छ यार निर्जीव शब्दहरूलाई । शब्दहरूद्वारा नै व्यक्त भए मनका अनेक सजीव संवेगहरू, र त हिँड्यौ चलायमान भएर । प्रेम भएको हो कि जोडिएको हो या नामकरण गरिएको, खैर यो पवित्र यात्रामा झोलुङ्गे पुल तर्दै, संवेगको डुङ्गामा हुइँकिँदै, हात समाउँदै प्रविधि र विकासको ।

आफूतिर चुम्बकले चुम्बकीय वस्तु खिच्नु गुण हो उसको तर हामीबीच कसको गुण हो ज्यादा खै कुन्नि, जोडियौँ हामी दुवै एकअर्काप्रति । गणित फेल भयो १+१= १ । हामी दुवै पास भयौँ ।

थाहा छ, म खिया लागेको जीर्ण फलाम थिएँ प्रयोगशालाको तर सङ्गतले होला आफैँमा पाएँ 'फलाम टल्किन्छ' भन्ने उदाहरण । त्यसैले त भन्ने गर्छु– तिमी प्रेमगुरु, सकारात्मक सोच, ऊर्जा र हौसलातिर ह्याण्डिल मोडिएको प्रेम-पाखुरी । बच्चा ! लभ यु है !

बोल्दाबोल्दै बिनावाचा बाँधिएका हामी खोल्दा-खोल्दै पूरै खोतलिएछौँ कति-कति, र त लागेन कहिल्यै, नदेखिएका हामी देखिएका हैनौँजस्तो । फेरि, प्रविधिले फेल खायो वा तिम्रो केमिस्ट्रीकै पढाइ र काम गरिरहेको काम अगाडि दूर र सुदूरकाहरू एक भएर ।

नि:स्वार्थ प्रेम गर्न नडराउने म डराएको हुँ, कुनै बेला 'मिस यु' सम्म भन्न । खै, बिर्सिएँ भन्ने यादै नगरी सम्झिएर यही समाज भनेको हुँ पुनः चुनौती धेरै छ बच्चा ! सुरु भएको थियो भयङ्कर कल्पनामा डुबेपछि उत्रिँदा वरिपरि सय-शून्यता मिलेझैँ तिम्रो प्रेमबाट ब्युँझँदा बदलिएका थिए रोदनका दिनहरू प्रेमसँगसँगै हाँसो र खुसीको साउने कौसीतिर, नपर्ने रहेछ है बच्चा- 'उचाइमा पुग्नकै लागि सगरमाथा टेक्न !'

अनगिन्ती गजलमा उनेँ तिम्रो माया, व्याख्या गरेँ दर्जनौँ कवितामा तिम्रो कोमलता, प्रकृतिसँग दाँजेँ तिम्रो धैर्यता, सफलतासँगै दौडाएँ उँभौली-हर्षहरू । भोलिका सपनाहरू कोरलिरहन्थेँ एकनासले हेर्ने तिम्रा आँखा हेर्दा चम्किएका दन्तलहर । 'आएँ, पुगेँ र गएँ' ले भरिएको हर दैनिकीको औपचारिकता । तर पनि भन्यौ, 'कति नै साँझबिहान उठ-बस गरौँला छ र !' अझै भन्यौ, 'एक दिन हुनु छ कसोकसो दुईतिर !' तर, बढिरहेको छ निरन्तर प्रेमको लहरा, दिन प्रतिदिन 'भ्रम हो भनेर जान्दाजान्दै पनि' अर्कोतिर । भन्यौ, 'तपाईंकै लागि त हो नि ह्वाट्सएपको प्रयोग, राख्नू यही लाइन ह्वाट्सएप वायोम, म आज्ञाकारी राखिदिएँ, रहिरहनेछ ।

तिमी पत्थरजस्तो लागे पनि यथार्थ-गलामा पहिर्‍याएरै सिमलको भुवाजस्तै परिवर्तन भैसकेको थियो परिस्थिति आफ्नो बसमा निचोरेर, कारण म थिएँ वा मेरो प्रेम थियो या समय, यो खोजीको विषय हो न हो खै ! खैर छोडम् । के पाउनकै लागि गरिने हो र प्रेम, है ?

तिमीलाई सुन्ने बानी परेको म सुन्ने भएर सुनायौ कि ! पढ्ने पाठक हो भनेर लेखिरह्यौ 'प्रेमपत्र लेखूँ तिमीलाई ?' उफ् ! जितेको हुँ यार जितेको यतिसम्म त, तर सुन्नै नचाहेका कुरा सुनाउन पनि त ढिला गरिनौ । 'म हारको नजिक त छैन ?' जब भन्यौ 'म यतिबेला धारमा हिँडिरहेकी छु ।' ए बच्चा ! जीवन नि, सुन त ! धारमै बग्दोरहेछ हमेसा ।

आफूतिर चुम्बकले चुम्बकीय वस्तु खिच्नु गुण हो उसको तर हामीबीच कसको गुण हो ज्यादा खै कुन्नि, जोडियौँ हामी दुवै एकअर्काप्रति । गणित फेल भयो १+१= १ । हामी दुवै पास भयौँ ।

मुट्ठी पार्दा औँला नदेखिने, फेरि मुट्ठीमा जस्तो बल औँलामा नहुने, र त जोखिरह्यौ मनको तुलोमा तुलबुल-तुलबुल हुँदै समाज र सपना, घर र डर, प्रेम कि परम्परा । 'भ्रम हो भन्ने जान्दाजान्दै झाँगिएको प्रेम, अधिक प्रेम हुँदाहुँदै साविक स्वीकार्न बाध्य बनाइरहेको हाम्रै मान, मर्यादा, प्रतिष्ठा, इज्जत खै ! अरू के-के बोकी हिँडेको संस्कारको तिखो औँला । कति दुख्छ है बच्चा ! आखिर घच्चिने त घाउ नै फेरि ।

...यो खाली ठाउँको अर्थ तिमीलाई मात्रै थाहा छ ।

मौनताले आविष्कार गरिदिएको अकल्पनीय हामीबीचको स्वर्णिम भेट, आँचलभरि पोखिन्छु भन्ने सपना लिएर उभिएको म गरुडको सामु सर्पझैँ डराएर हैन मासुमताले टोलाएको म र मेरा आँखा, बित्थैमा हाँसिरहेको मेरो मुस्कान । छुट्नु छ तर छुट्टिनै नसक्दा तिम्रा आँखाहरू यस्तै बोलिरहेको भान हुन्थ्यो, 'बाबा ! जहाँ मीठो पीडा छ, त्यहाँ आँसुले सिँच्नु नै आत्मीयता मौलाउनु हो !' यस्तो लाग्छ, प्रेमको सम्बोधनमा पग्लिएर छोरा भनूँ । 'छोरा ! लभ यू ।' तिमी एक साहसिक छोरा हौ ।

'विकल्प के छ ?' जटिल प्रश्नको सटिक उत्तर– 'केही छैन ।' सिमसिम पानीले लत्रक्क भिजेको सडक, सडकले समातिरहेको दुई जोर काँपिरहेका खुट्टा, लत्रक्कै भिज्न चाहेका यी मनका राग खोजिरहेको तिम्रो निर्दोष मुहार, हेर न तिमीजस्तै अरुहरूमा तिमी खोज्ने मभित्र भत्किरहेको पागलपन । हात थापूँ लाग्या'थ्यो नजानिँदो तिमीतिर हेरेर -सडकबीच ।

स्वतन्त्रताको पखेटामा सत्य पुज्ने हामी भविष्यको सत्यलाई आफैँले ढाँटेर सम्झीसम्झी रुन दिइएको र लिएको 'निलिम' उपहार वा भेट । यो सब थोक गलत थियो कि प्रेम भएको सब चीज आफैँले पाउनुपर्छ, भोग्नैपर्छ भन्ने । र त घरीघरी 'म अपराधी हुँ' लाग्छ आफूले आफैँलाई । ऊ बाबाध्यतामा छ भन्ने जान्दाजान्दै प्यारको घडा सिँच्नु र देखेको महसुस दिलाएको प्रेम-घडालाई देखिनँ भन्नु । उफ् ! यो पनि गलत हो, हामी प्रेम सम्बन्धमा छौँ भन्नु । यदि यसो होइन भने फेरि किन (?) प्रश्नवाचक आफैँमा ।

हो यार...प्रेम गरिएको हो भरपुर । ...यार... अन्याय हुन्छ 'प्रेम पत्र लेखूँ त तिमीलाई' किनभने सब थोक बुझेको छु, सुनेको छु जे ! 'हामी माथिबाट सञ्चालित छौँ' र त मिल्छ नि वेब बच्चा । तिमीलाई गाह्रो हुँदा आइपुग्छ महसुस । ए ! गड गिफ्टेट डल, निधार अलिकति झुकाऊ न चुमूँ ।

भनेकी हौ, पत्थर टुक्रिँदैन, बरु चुहिएला हातबाट रगत तपतप । हो, आफ्नै मुख फोडेर भन्छु आज, 'यस्तो प्यार गरिएन कसैलाई र गरिने छैन, जति तिमीलाई गरिएछ ।' 'प्रश्न नउठोस् ऊ ?' उत्तर 'अदृश्य प्रेम ।' होला तिमी छौ/रहन्छौ जहाँ, यो हैन कि दूर छौ, विश्वास ठूलो हैन र ? लौ मान सुरक्षित छौ निश्चल हृदयमा, आँखामा, सपनामा र हरेक शब्द-शब्दमा । यसो हैन त किन हरथोक सुरक्षित ?

लेख्ने नै हो भने या त समाज-लेखनमा परिवर्तन चाहने हो भने, आऊ लेखौँ सालिकसरह उभ्याएर तिमीले नै नामकरण गरेको प्रेमलाई कच्याककुचुक बिगारेर चुनौतीमाथि प्रेमिल 'दुई फूल' थपी एउटा मिलित उपन्यास..., जहाँ पात्र तिमी र म हुनेछौँ सँगसँगै । जो बाँचोस् त्यति, जति बाँच्दैन पृथ्वी ।

सुरुवात हुनै नसकेको यो आजित जिन्दगीको अन्त्यमा भो यत्ति त भन्छु, जसरी पनि -पाप लागोस् जति नै, बच्चा ! Love you so much hai.... हो, यो पनि अपराध, स्वीकारे पनि । तिमी कोही हौ लाग्छ, र त लाग्छ तिमी कदापि दूर हुँदैनौ । किन थाहा छ ? 'शब्दहरूको आयु लामो हुन्छ नि' । किन होला सब थोक सामुन्ने छ, र पनि दीप निभाएकै छैन आशाले, कतै हामी ! जस्तो भनेकी हैनौ ? 'सपनाहरू अपूरा भए यो जन्ममा -अर्को जन्म पाइन्छ भनेर !' तर मैले जिद्दी गरेँ, 'हामी जोडिन मिल्दैन र ?' फेरि हैन, ठीकै छ भनी लेख्दैछु गीत:

उमेर यसै बित्ने हो कि पर्ख भनूँ भने
बाँच्न पनि गाह्रै होला तर्क भनूँ भने
हो...कस्तो माया लायौँ
हेर्दा सग्लो देखिए नि आधा-आधा भयौँ ।

छोडूँ खुसी चारैतिर लिँदा एकतर्फी
जानै परे जाँदा खेरी नहेर्नू है फर्की
बिदाइमा गाँठो पर्छ फर्क भनूँ भने
बाँच्न पनि गाह्रै होला तर्क भनूँ भने ।

हो...कस्तो माया लायौँ
हेर्दा सग्लो देखिए नि आधाआधा भयौँ

नरुने है हाँसी बाचौँ अपूरा हुन् चाह
मिल्छ कि त अर्को जनम कुरी बसौँ राह
यै जुनीमा मेरै हुन पर्छ भनूँ भने
बाँच्न पनि गाह्रै होला तर्क भनूँ भने ।

हो...कस्तो माया लायौँ
हेर्दा सग्लो देखिए नि आधा आधा भयौँ ।

प्रकाशित मिति: शनिबार, माघ ७, २०७९ ०८:०५