हन्डरै हन्डरपछि ‘बियन्ड एपोजी’ले पाएको सफलता (भिडियो)

A+ A A-

रकेटबारे अनुसन्धान गर्ने संस्थाका रूपमा सन् २०१५ मा सुरु भयो- ‘बियन्ड एपोजी’ । एपोजी भनेको रकेट पुग्ने अन्तिम विन्दु हो । त्यो अन्तिम विन्दु भनिएको भन्दा अगाडि पनि केही छ भन्ने अर्थमा संस्थाको नाम जुरेको हो- ‘बियन्ड एपोजी’ ।

सुरुवाती दिनमा अन्तर्राष्ट्रियस्तरसम्म पुग्ने संस्थाको लक्ष्य थियो । तर, संस्थाका प्रमुख कार्यकारी अधिकृत (सीईओ) सुदीपविक्रम अधिकारीलाई नामबारे नेपालमै थाहा दिन निकै गाह्रो पर्‍यो । उनको खासमा रोबोटिक इन्जिनियर बन्ने सपना सानैदेखि थियो । तर, के विषय पढेर ? कसरी बन्न सकिन्छ ? उनलाई थाहै भएन ।

उनले एसएलसी भने माओवादी सशस्त्र विद्रोह उचाइमा पुगेका बेला २०६० सालमा विराटनगरबाटै उत्तीर्ण गरे । उच्च शिक्षा अध्ययन गर्न भारतको बैंगलोर पुगे । त्यहाँ पुग्दासम्म पनि उनको हुटुहुटी रोबोटिक इन्जिनियर बन्ने नै थियो । दुर्भाग्य, उनले चाहेको विषयको अध्ययन त्यहाँ भएन । त्यसपछि कम्प्युटर विज्ञान अध्ययन गरे । जतिबेला बैङ्लोरलाई ‘आईटी हब’का रूपमा देखे । जुनै गल्लीमा पुगे पनि इन्जिनियरसँग ठोक्किन्थे । आज पनि त्यहाँ विश्वभरबाट इन्जिनियर पढ्न आउने विद्यार्थीको घुइँचो लाग्छ ।

उसो त भारतको बैङ्लोरबाट कम्प्युटर विज्ञान पढेर नेपाल फर्केको केही समयमै सुदीप अमेरिका पुगे । तर, अमेरिकामा लामो समय बस्नै सकेनन् ।

तपाईं धेरैको सपना हुने अमेरिका पुगेर किन नेपाल फर्किनुभयो ? जवाफमा सुदीपले भने, ‘विदेश गएर काम गरेर पछि फेरि नेपाल फर्किएर केही गर्छु भन्ने मनसायले जो विदेश जान्छ, ऊ असफल हुँदोरहेछ । कि त विदेशै बस्नुपर्‍यो, या त नेपालमै केही गर्नुपर्‍यो । दुईवटा नाउमा खुट्टा राख्न खोज्दा अप्ठ्यारो हुँदोरहेछ । त्यसैले मैले अमेरिका पुगेर त्यहाँको संस्कार-संस्कृति हेर्दा भविष्यमा किन नेपाल गइनछु ? भनेर हीनताबोध नहोस् र नेपालमै केही गरौँ भनेर नेपाल फर्किएँ ।’

सुदीपले त्यसबेला देशका अधिकांश विद्यालयले रोबोटिक विज्ञान र यसबारे विद्यालयस्तरबाटै पढाउने गरेको देखेनन् ।

उनलाई लाग्यो- विद्यालयस्तरबाटै कुनै न कुनै रूपले विद्यार्थीलाई रोबोटिक साइन्सबारे जानकार बनाउनुपर्छ, त्यो पनि सर्वसुलभ । त्यसकै उपज हो- बियन्ड एपोजी ।

सन् २०१५ मा यो संस्थाले प्रयोगात्मक रूपमा विद्यार्थीलाई रकेट विज्ञान सिकाउने उद्देश्यले कपनको जोसेफ स्कुलमा ‘साइन्स अफ प्रोपर्सन’ कार्यक्रम सुरु गरे । उनलाई कार्यक्रम बिस्तारै जोसेफमा मात्र सीमित नगरेर अन्य विद्यालयमा समेत लाने सोच बनाए ।

तर, त्यसको दुई वर्षमै संस्था नै टिकाउन सकेनन् । किनभने यो अभियानलाई भूकम्पले पनि प्रभावित पार्‍यो । परिणामतः कमाइ पनि सोचेजस्तो नभएपछि संस्था पूर्ण रूपमा बन्द गर्न बाध्य भए । त्यसपछि उनी खेतीपाती गर्ने सोचले विराटनगर नै फर्के । त्यहाँ उनको आफ्नै जमिन थियो, जहाँ माछापालन सुरु गरे । माछा भने हुर्काएर ठूलो बनाउनै सकेनन् । किनभने उनले पालेका सबै माछा बाढीले बगाएर लग्यो ।

त्यसपछि धान खेती गरे । धान खडेरीले सखाप भयो । अनि, कुखुरापालन गरे । हैजाले सबै कुखुरा मरे । जे गर्न खोज्यो, त्यसमा उनी असफल भए । अर्थात् उनलाई केहीले फापेन । उनमा बेचैन भयो । तब, उनलाई लाग्यो कि ईश्वरले नै यो क्षेत्र तेरा लागि होइन, बरु आफूले जानेको कामलाई नै निरन्तरता दिए राम्रो भनेको रहेछ ।

अनि, फेरि उनी बियन्ड एपोजीलाई नै निरन्तरता दिने भन्दै काठमाडौं फर्किए । विद्यार्थीलाई रकेट विज्ञान मात्र नभएर विज्ञान, प्रविधि, इन्जिनियरिङ र गणितको मिश्रित ज्ञान दिँदै संस्थालाई व्यावसायिक रूपमा अगाडि लैजाने उद्देश्यले सुदीप अगाडि बढे । हाल आवश्यक जनशक्ति बियन्ड एपोजीले नै तयार गर्छ ।

एक सरकारीसहित १६ वटा विद्यालयमा बियन्ड एपोजीले पहुँच विस्तार गरिसकेको छ । ‘सात वर्षको अन्तरालमा व्यावसायिक रूपमा स्थापित हुन नसके पनि नेपालभित्रै नेपाली जनशक्ति तयार गरेर कसैलाई रोजगार दिन सकेका छौँ । नेपाली विद्यार्थीलाई विद्यालयस्तरमै प्राविधिक शिक्षा दिइरहेका छौँ । त्यो नै हाम्रो ठूलो उपलब्धि हो’, सुदीपले शिलापत्रसँग भने ।

भिडियो हेर्नुस् :

प्रकाशित मिति: शुक्रबार, पुस १५, २०७९ १०:४०